Francuski transatlantyk, który zatonął w niezwykłych okolicznościach 168 lat temu, w wyniku czego zginęła większość ze 132 pasażerów i członków załogi, został odkryty przez zespół nurków z New Jersey – 320 km od wybrzeży Massachusetts.
Kapitan statku, który zderzył się z Lyon w 1856 r. kontynuował podróż, twierdząc, że nie wiedział, iż jest skazana na zagładę.
Nurkowie z Atlantic Wreck Salvage, operujący na swoim statku ekspedycyjnym w New Bedford Wytrwały, poszukiwał wraku przez wiele lat. Jego dokładna głębokość i lokalizacja nie zostały ujawnione, ale mówi się, że leży w „głębokiej wodzie”, a większość z niego jest zakopana w piaszczystym dnie morskim.
W okresie przejściowym
Lyon została zbudowana w Anglii dla Compagnie Franco-Americaine w 1855 roku, na rok przed zatonięciem, przez Laird & Sons z Birkenhead. Była jednym z sześciu statków przeznaczonych do przewozu pasażerów i poczty przez Atlantyk – w jej przypadku między Le Havre i I Love New York.
W tamtym czasie budownictwo okrętowe przechodziło transformację i Lyon zbudowano go przy użyciu żagli i maszyny parowej.
„Będąc jednym z pierwszych francuskich statków pasażerskich, które regularnie odbywają rejsy
Atlantyk i wczesny statek przejściowy tworzą Lyon„Odkrycie jest znaczące” — mówi Eric Takakjian, członek zespołu nurkowego, który najdłużej pracował nad odnalezieniem wraku.
„Jej metoda budowy kadłuba z żelaza stanowiła jeden z najwcześniejszych przykładów tego typu konstrukcji kadłuba stosowanych w statkach oceanicznych.
„Podobnie, jej mechanizm napędowy jest wyjątkowy, ponieważ stanowi jeden z kilku projektów silników, które wypróbowano zanim ustanowiono precedensy w zakresie maszynerii statków oceanicznych.
"Lyon„Silnik poziomy o działaniu bezpośrednim był starszy od silników rzędowych odwróconych, które wkrótce stały się normą” — mówi Takakjian.
Tonący wypadek „uderz i uciekaj”
Lyon odbywała swój pierwszy rejs powrotny do Francji, gdy 2 listopada 1856 r. zderzyła się z amerykańskim barkiem adriatycki, który płynął na południe z Maine do Georgii. Statek przewoził wielu pasażerów z prominentnych I Love New York i rodzin z Bostonu.
adriatycki została uszkodzona, ale udało się jej dotrzeć do portu w Massachusetts w celu dokonania napraw. Jej kapitan założył, że Lyon pozostał nienaruszony, ponieważ utrzymywał kurs i nie zgłosił incydentu.
Jednakże mały otwór w kadłubie Lyon ostatecznie wlała się do środka taka ilość wody morskiej, że zalała statek, który zatonął kilka dni później.
Zakłada się, że większość osób na pokładzie miała czas, aby uciec w łodziach ratunkowych, gdy statek w końcu zatonął, ale ostatecznie uratowano tylko 18 osób, które spędziły tydzień na morzu. Katastrofa jest wspomniana w powieści Ligi 20,000 Under the Sea przez Jules Verne.
Dalej w morze
Jennifer Sellitti i Joe Mazraani, partnerzy z Atlantic Wreck Salvage, oboje z zawodu prawnicy zajmujący się obroną w sprawach karnych, współpracowali z Takakjianem od 2016 r. w celu zlokalizowania wraku, po tym jak zaintrygowała ich niezwykła historia zderzenia.
Pomimo, że ówczesne doniesienia prasowe wskazywały, że Lyon w końcu dotarł na południowy wschód od Nantucket Shoals, badacze wraku odkryli, że zeznania ocalałych i dokumenty sądowe coraz częściej wskazywały, że wrak znajdował się dalej na morzu, w okolicach ławic Georges Banks.
Wrak był jednym z kilku potencjalnych miejsc wykrytych przez zespół badawczy rok temu, a nurkowie powrócili tam w sierpniu, aby je zbadać.
Znajdowanie dopasowań
Mazraani, Andrew Donn, Tom Packer i Tim Whitehead nurkowali wrak 13 razy, aby wykonać pomiary, nagrania wideo i zdjęcia. Po przejrzeniu danych na górnej części statku byli w stanie dokonać wstępnej identyfikacji na podstawie rozmiaru statku, lokalizacji, poszycia, iluminatorów i silnika parowego.
„Jedna z dużych głowic cylindrów była skierowana poziomo i nie była zbyt wysoko nad piaskiem” – powiedział Mazraani. On i Packer byli w stanie potwierdzić, że mierzyła 145 cm – „dokładny rozmiar cylindrów na Lyon' silnik".
Podczas kolejnego nurkowania zauważył również drewniany judasz, używany do olinowania i wskazujący, że był to statek wyposażony zarówno w żagle, jak i w parę. „Te wskazówki, wraz z lokalizacją, danymi z sonaru i pomiarami, dodatkowo utwierdziły nas w przekonaniu, że nurkujemy w zaginionym francuskim liniowcu”.
Plany kontynuacji
Zespół planuje teraz poświęcić więcej czasu na eksplorację i pełną dokumentację wraku. „Wrócimy na miejsce wraku tak szybko, jak to możliwe” – powiedziała Jennifer Sellitti Divernet.
„Nasza wyprawa w sierpniu 2024 r. skupiła się na identyfikacji wraku. Kolejne nurkowania będą koncentrować się na mapowaniu i dokumentowaniu miejsca wraku, a także na ratowaniu artefaktów.
„Północny Atlantyk jest niegościnny dla wraków statków. Burze, prądy i sprzęt wędkarski mogą zakopać wraki i rozerwać je na kawałki. Dlatego tak ważne jest dokumentowanie i ratowanie tego, co możemy, zanim minie jeszcze więcej czasu”.
Ratowanie wraków na Atlantyku odkryli szereg wraków, w tym U-550, ostatni niemiecki U-Boot z okresu II wojny światowej, który spoczywał na dostępnych do nurkowania wodach północnego Atlantyku.
W lutym ukaże się książka Sellittiego w twardej oprawie Sprawa Adriatyku: Morska ucieczka z miejsca wypadku u wybrzeży Nantucket, Obecnie rozszerzono go o rozdział zawierający szczegółowy opis i zdjęcia samego wraku.
Również w Divernet: WRAK ANDREA DORIA POKAZUJE SWÓJ WIEK: 60 LAT, FOGHORN ANDREA'A DORII ZNOWU ROZGŁOSIŁ SIĘ
