Wycieczka po wraku 51: Lekki statek 83

Może to zająć trochę czasu, ale nienaruszony latarniowiec w niewytłumaczalny sposób staranowany i zatopiony w Morzu Północnym to naprawdę rzadkość, mówi JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS

W TYM MIESIĄCU WYCIECZKA WRAKU JEST JEDNYM Z bardziej niezwykłych wraków, w jakich nurkowałem – wyprostowanym i nienaruszonym latarniowcem.

Zanurkowałem LV83 z łodzi Gordona Wadswortha Jane R. Gordon ma system przywiązywania łodzi do wraku na noc, podczas gdy wszyscy pełnią wachtę na kotwicy co godzinę. Musiałem więc zanurkować wrak późnym popołudniem i ponownie wcześnie następnego ranka.

Kilka wytrzymałych osób zanurkowało w nocy, ale następnego ranka nadal spały, a ja i mój kumpel mieliśmy wrak dla siebie. Pierwsze nurkowanie w wodzie w 12 osób było dobre, ale nurkowanie wcześnie rano było wyśmienite. Morze było oleiste, spokojne, świeciło słońce, wrak był porośnięty ukwiałami, a wszędzie były ławice ryb.

Jane R był przywiązany do szczytu wieży oświetleniowej (1), który wznosi się na 20 m z 34 m dna morskiego. Brakuje szkła i soczewki lampy, ale pośrodku znajduje się nadal trzpień, na którym miałaby zostać zamontowana lampa.

Pozostałości światła otacza platforma z częściowo nienaruszoną poręczą. Choć interesujące, szczegółowe oględziny najlepiej pozostawić do wynurzania na koniec nurkowania.

Wieża wznosi się od środka nadbudówki, która biegnie przez większą część statku. Na rufie wieży znajdują się mocowania dla dwóch łodzi ratunkowych oraz zawalone pozostałości żurawi, które miały zostać użyte do ich zwodowania (2).

Kierując się dalej w stronę rufy, za podniesioną skrzynką na tylnym końcu nadbudówki można znaleźć puste mocowanie rufowego światła nawigacyjnego (3).

Na głównym pokładzie poniżej otwarte włazy wentylacyjne prowadzą do pomieszczenia generatora (4). Silniki wewnątrz służą do generatorów elektrycznych, a nie do napędu. The LV83 został odholowany na miejsce i zacumowany, więc nie potrzebował własnego napędu.

Luki wentylacyjne są zbyt małe, aby nurek mógł się przez nie łatwo zmieścić, podobnie jak kwadratowy właz na pokładzie tuż za nimi.

Nadburcie otaczające pokład zostało wykonane z lżejszej stali niż kadłub i w większości przegniło, pozostawiając jedynie otwartą ramę wokół rufy (5).

Jeśli nurkujesz na stołach, prawdopodobnie najlepiej jest trzymać się poziomu głównego pokładu na głębokości 30 m, ale jeśli nurkujesz na komputer, krótka odskocznia, żeby rzucić okiem na ster (6) nie będzie miało poważnego wpływu na późniejsze zobowiązania dekompresyjne. Bez siły napędowej, LV83 w związku z tym nie ma śmigła.

Wznosząc się na lewą burtę statku, długa belka opiera się o główny pokład (7). Nie udało mi się znaleźć żadnych cech, które mogłyby to zidentyfikować. Mógł to być maszt, ale nie widać miejsca, z którego mógł spaść. Inna możliwość jest taka, że ​​jest to część sprzętu trawlera zagubiona na wraku, ale na belce nie ma śladów sieci.

Na poziomie głównego pokładu nadbudówka rozciąga się na szerokość wraku, a po obu stronach znajdują się zadaszone zejściówki, przez które można łatwo przepłynąć (8). Rozbite okna i przegniłe nadburcia wpuszczają do środka dużo światła.

Wychodząc na śródokręciu, nadbudówka zwęża się, zapewniając miejsce na pokładzie dla napędzanej ręcznie pompy wodnej (9). Koła korbowe na obu końcach mają ozdobne zakrzywione szprychy, a środek koła jest przykryty skrawkami sieci, co pokazuje, że trawler w pewnym momencie wrzucił swój sprzęt do wraku, więc być może stamtąd pochodziła belka.

Za nadbudówką pokład dziobowy jest zdominowany przez ogromną wciągarkę kotwiczną (10). Równo z nim, po obu stronach, znajdują się pary dużych słupków cumowniczych. Tuż z przodu, po lewej stronie, duża zapasowa kotwica jest mocno przymocowana do nachylonej owiewki umieszczonej nad pokładem (11).

Wzdłuż linii środkowej znajdują się trzy otwarte włazy: pierwszy mały kwadratowy właz, następnie większy kwadratowy właz z pozostałościami zakrzywionej pokrywy (12), a na końcu mały okrągły właz bezpośrednio przy wewnętrznej stronie dziobu. Po obu stronach łańcuchy wciągarki kotwicznej biegną do przodu i znikają przez kluzy, na zewnątrz dziobu, prowadzące wzdłuż dna morskiego (13).

Na prawej burcie zapasowa kotwica spadła na dno morskie. Na poziomie wciągarki kotwicznej cały bok kadłuba jest mocno wgnieciony i rozerwany w miejscu, w którym polski trawler Snardy wbity w burtę latarniowca 16 sierpnia 1967 r (14).

Wracając na prawą burtę, łatwe wejście do nadbudówki prowadzi przez drzwi (15) gdzie nadbudowa lekko się zwęża w przypadku wieży oświetleniowej. Wewnątrz większość ścianek działowych zgniła i zawaliła się, pozostawiając konstrukcję słupków z dużą ilością miejsca do przepłynięcia, chociaż jest też mnóstwo zwisających kabli, o które istnieje ryzyko zaplątania się.

Wieża oświetleniowa pozostaje nieprzerwana wewnątrz nadbudówki. Nie byłem w nim, ale z informacji Gordona wynika, że ​​można się do niego dostać, zchodząc jeden pokład niżej i że wewnątrz znajdują się butle z gazem, które zawierałyby acetylen jako światło cofania.

Zamiast popadać w zbytnią przygodę, prostą trasą, która pozwala na krótkie rozejrzenie się, jest przepłynięcie prosto przez wrak i wyjście przez odpowiednie drzwi na lewej burcie (16) obok pompy pokładowej.

Wznosząca się kilka metrów nad szczyt głównych kabin, przednia część nadbudówki jest otoczona nienaruszoną poręczą. Z przodu mała sterówka z widokiem na pokład dziobowy (17). Ciekawostką jest tu duży róg mgłowy zamontowany pionowo na dachu (18).

Stąd najłatwiejszą drogą wspinaczkową jest przejście do latarni morskiej (19) i poświęć pozostały czas na oglądanie opraw oświetleniowych, które zalecałem pominąć na początku nurkowania.

Dziękuję Gordonowi Wadsworthowi, Helen George, Andy’emu Mollowi i członkom Severnside BSAC.

Pojawił się w Nurek, Maj 2003