Tobago Południowe – rzeka, morze i ocean

„Jak tam woda, Randy?” John Austin, współwłaściciel wraz z żoną Wendy firmy R&Sea Divers. Jego szef mistrz nurkowania, ze swoim ponad 20-letnim doświadczeniem w nurkowaniu w Tobago, odpowiedział: „To jest czarne, stary!”

Byliśmy w Tobago na zaproszenie Wendy, R&Sea jest członkiem Association of Tobago Dive Operators (ATDO). Ona i John przeprowadzili się tam z Basingstoke 15 lat temu, po pierwszej rozmowie wakacje wizytę i kilka innych w ciągu następnych 18 miesięcy. Kiedy R & Sea Divers pojawili się w sprzedaży, kupili go.

Zatrzymaliśmy się w Shepherd's Inn, dawniej Toucan Inn, kupionym i odnowionym przez Colina „Sheppy” Shepherda w 2014 roku. Położony na południowym krańcu Tobago w Crown Point, wystarczająco daleko od ruchliwego centrum miasta, ale w odległości spaceru z mnóstwem barów i restauracji oraz pięć minut jazdy samochodem od plaży, gdzie znajduje się miejsce do nurkowania i łódź.

Popatrzyliśmy pytająco na Johna i Randy'ego. Z miejsca, w którym staliśmy, woda nie wydawała się czarna, raczej bladozielona. „To Orinoko – w Wenezueli pogoda była zła” – wyjaśnił John. Wciąż niewiele mądrzejsi, rozpakowaliśmy nasz ekwipunek.

Dołączyła do nas Sonia, dalej wakacje z mężem Adamem, współgośćmi Shepherd's Inn. Codziennie na zmianę nurkowali, podczas gdy druga osoba opiekowała się ich pięciomiesięcznym chłopcem Oceanem. Dziś przyszła kolej na Sonię.

R & Sea Divers zazwyczaj oferuje spersonalizowane nurkowanie w małych grupach, chociaż może obsłużyć większe grupy z klubów nurkowych. Dziś byliśmy tylko we trójkę.

Randy i kapitan Shomari pomogli wnieść nasz sprzęt na łódź nurkową zacumowaną przy plaży. Shomari umiejętnie skierował łódź na głębszą wodę, po czym opłynął końcówkę Crown Point i skierował się na wschód, gdzie Ocean Atlantycki łączy się z Morzem Karaibskim.

Po przekroczeniu szczytu zauważyliśmy, że woda zmieniła kolor na ciemnobrązowy. Według Randy’ego pióropusze rzeki Orinoko w kontynentalnej części Ameryki Południowej unoszone są przez Prąd Gujański, w pobliżu wybrzeży Tobago i siostrzanej wyspy Trynidad.

To, powiedział, jest jednym z czynników, które czynią nurkowanie w Tobago wyjątkowym.

występują pióropusze rzeczne gdzie bogate w składniki odżywcze wody z głębi lądu, w tym błoto i gruz przedostające się do wody podczas ulew, są wypychane przez prąd daleko do morza. Wywiera to ogromny wpływ na rafy i życie morskie. To, co widzieliśmy, było wynikiem niedawnych ulew w Wenezueli, 100 km stąd.

Ze względu na Prąd Gujański przepływ w okolicach Tobago może być dość silny. Flying Reef to nurkowanie w dryfie, w którym prąd zmienia się w zależności od pływów i cyklu księżyca. Randy kazał nam trzymać się blisko, ponieważ w ciemnej wodzie widoczność może być słaba. Kilkakrotnie przypomniał nam o standardowym jednominutowym przeszukiwaniu w przypadku separacji.

Wjechaliśmy na lekko wzburzoną wodę i szybko zeszliśmy w grupie. Randy podniósł swoje SMB.

Przez pierwsze kilka metrów woda była mlecznozielona, ​​​​widoczność 5-7 m i wyraźna haloklina w miejscu, w którym słona woda oceanu spotykała się ze słodką wodą Orinoko. Głębiej zeszliśmy do „czarnej” wody Randy’ego – w rzeczywistości bardzo ciemnobrązowej zupy.

Zbliżyliśmy się do siebie, gdy widoczność jeszcze bardziej się zmniejszyła, aż na głębokości około 10 m ponownie wypłynęliśmy do mlecznozielonej wody.

Przez kolejną haloklinę widoczność poprawiła się do 10-12m. Zeszliśmy na głębokość 14 m i na piaszczyste dno morskie usiane blokami koralowców, niesamowitą liczbą gigantycznych gąbek i dużymi liśćmi miękkich koralowców falujących w nurcie.

Próbowaliśmy trzymać się razem w średnim nurcie, ale po pięciu minutach, gdy odwróciłem się, żeby zrobić zdjęcie, prąd wzmógł się i podzielił nas na dwie pary. Lecąc nad rafą, szukaliśmy charakterystycznych znaków pęcherzyków powietrza, ale po minucie nie zauważyliśmy ani pęcherzyków, ani Randy'ego i Soni, poszliśmy zgodnie z planem i wznieśliśmy się.

Na szczęście zrobiliśmy to w pobliżu łodzi i Shomari zauważył nas bez konieczności rozmieszczania SMB. W krótkim czasie mogliśmy zobaczyć, że Randy i Sonia, na nieco innej głębokości, zostali przeniesieni na dość dużą odległość.

Po podniesieniu postanowiliśmy ponownie zeskoczyć na dół, ale wszystko po to, aby pozostać w zasięgu dotyku.

Na dole prąd nieco opadł, a gdy szliśmy dalej, grupa zatrzymała się na raz fotografia, zniknęło praktycznie do zera. Odsunęliśmy się od siebie i ostatnie 20 minut nurkowania spędziliśmy na eksploracji raf, znajdując na piasku dużą kotwicę pokrytą koralowcami i łańcuch.

wydawała się ryba znacznie liczniejsze niż gdziekolwiek indziej na Karaibach. W okolicy dominowały masywne szare i francuskie skalary, nieświadome naszego przelotu, gdy żerowały na rafie. Trąbki były wszędzie, zakamuflowane w liściach i wystarczająco duże, aby można je było łatwo dostrzec. Lucjan żółtopręgowany w dużych ławicach szukał schronienia wśród miękkich koralowców i wokół kotwicy. Widzieliśmy także ryby, których nigdy wcześniej nie widzieliśmy na Karaibach.

Pierwsza kolorowa fotografia podwodna, jaką kiedykolwiek zrobiono, przedstawiała lucjana wieprza w pobliżu Florydy w 1926 roku. Nigdy wcześniej go nie widziałem, ale rozpoznałem jego charakterystyczny kształt i wzór.

W szczelinach kryły się malowane homary, biało-cętkowane i olbrzymie zielone mureny. Kraby strzałkowate wielkości talerzy obiadowych stały w pobliżu, aby złapać przechodzącą ofiarę.

Ze sklepu nurkowego wskoczyliśmy do wynajętego samochodu, zorganizowanego dla nas przez Sheppy Auto Rentals, oryginalną firmę Colina Shepherda na wyspie.

Dzięki temu mogliśmy codziennie po nurkowaniu zwiedzać południe wyspy, zazwyczaj zabierając się na lunch do sklepu z roti. Do lokalnego piwa świetnie smakowało ogromne zawijane roti z ciecierzycą, ziemniakami i kurczakiem – a wszystko to za niecałe 3 funty za sztukę!

Republika Trynidadu i Tobago zarobiła na wydobyciu ropy i gazu na większej wyspie stołecznej, gdzie mieści się większość przedsiębiorstw i rządów. W przeciwieństwie do tego Tobago jest senne i ciche, a turystyka i nurkowanie to jego główna, choć bardzo mała branża.

Dochody z ropy naftowej spadły, ale rząd niewiele zrobił, aby wypromować Tobago, a jego działalność turystyczna ucierpi. Roczna liczba odwiedzających spadła w ciągu ostatnich 10 lat ze 100,000 17,000 do XNUMX XNUMX.

Następnego dnia sprawdzając warunki, Randy dał nam kilka opcji miejsc do nurkowania i zdecydowaliśmy się udać na zachód w kierunku Mount Irvine i zanurkować w Maverick. Rzeka Orinoko przepływa na wschód od Tobago, więc nie będzie miała na nią wpływu.

Zdecydowałem się na obiektyw makro, opierając się na doświadczeniach z poprzedniego dnia, ale byłem szczęśliwy, że mogłem nurkować we wraku, który, jak powiedział mi John, był pełen makro życia.

Pomijając fale świetlne, mogliśmy zobaczyć, że widoczność nieco się poprawiła. Minęliśmy Pigeon Point z piękną plażą i basen Nylon, nazwany przez księżniczkę Małgorzatę, ponieważ uważała, że ​​woda jest tak czysta jak jej pończochy i dzięki temu wygląda się o 10 lat młodziej. Następnie minęliśmy płytką rafę Buccoo Reef, popularną wśród osób nurkujących z rurką i łodzi ze szklanym dnem.

Boja cumownicza Mavericka znajduje się dwie mile od plaży Mount Irvine. Był to prom pasażersko-towarowy, zbudowany w 1960 roku do tranzytu między Trynidadem a Tobago, a po prawie 40 latach służby został zatopiony przez ATDO i firmę rozwoju turystyki jako sztuczna rafa na głębokości 32 m, stojąca prawie pionowo na płaskim, piaszczystym dnie morskim.

Wrak ma 60 m długości i 11 m szerokości i można go eksplorować podczas jednego nurkowania, choć przy górnej części sterówki na wysokości 24 m limity dekompresyjne zwykle ograniczają czas nurkowania do około 40 minut.

podążaliśmy za lina cumownicza prowadząca do szczytu wraku. Vis był bardziej podobny do tego, na głębokości około 15 m, i nie czuliśmy prawie żadnego prądu. Zanim dotarliśmy na kolorowy pokład inkrustowany koralowcami, wielkimi gorgoniami i miękkimi koralowcami, wybiegła naprzeciw nam duża szkoła tęczowych biegaczy. Ryby były wszędzie.

Randy zabrał Adama na wycieczkę po wraku, podczas gdy Mateusz i ja skupiliśmy się na mniejszym życiu na podniesionym dziobie, maszcie i sterówce.

Na gałęziach wachlarza wisiało wiele pięknie wyglądających, ale niebezpiecznie kłujących świetlików; kilku czołgało się po pokładzie. Wokoło biegały wargacze i wargacze czystsze, a z niemal każdego otworu wyłaniały się komicznie maleńkie twarze. Ciekawy filefish biało-cętkowany, poobijany i pozbawiony większości swoich „pilników”, podążający za nami po pokładzie przez jakiś czas.

Po 35 minutach ruszyliśmy w górę. Na głębokości 5 m węzeł oznaczał głębokość przystanku bezpieczeństwa. Moją uwagę przykuł pewien ruch – w węźle ukrywała się maleńka, smukła rybka.

Po powrocie na pokład Adam zapytał Randy'ego o ogromną rybę pod rufą. Kopnąłem się za to, że ich nie śledziłem, gdy Randy wyjaśniał, że to kobia i to duża.

Po powrocie do Mount Irvine Bay ochłodziliśmy się na płyciznach, podczas gdy Shomari pobiegł do małego baru na plaży, aby sprawdzić rozwój sytuacji w Pucharze Świata. Drugi, bardzo leniwy bełkot podążył za Mount Irvine Wall, na skraju północnego krańca zatoki.

Ciekawe formacje skalne i przeprawy wykonane z głazów skalnych i bloków koralowców na piaszczystym dnie morskim doprowadziły nas do odkrycia wielu masywnych skalary, granik, filefish pomarańczowo-biało-cętkowany, dużego, ale nieśmiałego jeżozwierza, rozdymkowatych ostronosych, malowanych homarów i białego rafa ośmiornica zakopany w wycięciu w ścianie.

Randy zauważył olbrzymiego kraba królewskiego pod niewielkim nawisem, a następnie coś bardzo rzadkiego do zobaczenia, szczególnie w świetle dziennym – nietoperza krótkonosego i czerwonowargiego.

Kiedy wszedłem, aby zrobić zdjęcie temu stworzeniu z problemami estetycznymi, lekki ruch pode mną sprawił, że podskoczyłem.

Doskonale zakamuflowana kamieniarka ostrzegała mnie o swojej bliskości.

Tam, gdzie krawędź skały stykała się z piaskiem, moją uwagę przykuły ruchy taneczne podobne do tych wykonywanych przez młode bębny. Maleńka 2-centymetrowa rybka z długimi płetwami grzbietowymi przypominającymi wstążki wydawała się czaić się za każdym rogiem. Zajęło to Online poszukaj później i odkryj, że były to młodzieńcze kapelusze. Kolejna nowość za mną!

Przy średniej głębokości 13 m udało nam się nurkować przez 81 minut, po czym niechętnie wróciliśmy na powierzchnię.

Kolacja nie mogła nastąpić szybko, gdyż w restauracji przy hotelowym basenie delektowaliśmy się pysznymi krewetkami kokosowymi i rybą dnia. Jak na mały hotel jedzenie znacznie przekroczyło nasze oczekiwania.

Następnego dnia Sonia i Adam zwiedzali wyspę, więc mieliśmy łódź dla siebie. Chcieliśmy wrócić do Mount Irvine i zwiedzić dwa miejsca. Znów mieliśmy na sobie obiektywy makro, więc szukaliśmy długich i płytkich nurkowań.

Mount Irvine Extension było kontynuacją drugiego nurkowania z poprzedniego dnia. Podczas odpływu poczuliśmy lekki przypływ, gdy badaliśmy małą zatokę utworzoną przez skały powyżej i kontynuowaliśmy podróż przez kaniony i nawisy.

Młody, ciekawski żółw szylkretowy podszedł blisko, żeby nas sprawdzić. 15-metrowe dno morskie uformowało się w dziwne, jednolite pagórki piasku, których nigdy wcześniej nie widziałem. Kiedy przepłynęliśmy nad dużą skałą, na piasku poniżej znajdowała się ogromna płaszczka południowa bez ogona. Rozpiętość jego skrzydeł wynosiła ponad 1.5 m.

rafa holenderska, tuż przy plaży było nasze drugie nurkowanie, nazwane na cześć znalezionej tam armaty inkrustowanej koralowcami i pierwotnie uważanej za holenderską, choć w rzeczywistości francuską. W pobliżu głazów pokrytych głównie koralowcem mózgowym i poszyciem twardego koralowca, wachlarzy morskich i koralowców miękkich znaleziono innego kraba królewskiego, olbrzymią zieloną murenę oraz mnóstwo szarych i francuskich skalarów. Neonowoniebieska szczęka leżała na piasku.

Dwa relaksujące nurkowania trwające po 150 minut sprawiły, że nasze karty pamięci były prawie pełne.

Z przyjemnością ponownie zanurkowaliśmy na Mavericku, dla dobra Soni, tym razem z szerokim kątem, aby wyruszyć w poszukiwaniu kobii.

Wiatr rozwiewał teraz morze w małe fale z białymi czapami, a niebo było bardziej zachmurzone. Po wyboistej jeździe Shomari i Randy szybko znaleźli małą boję cumowniczą.

Widoczność była nieco gorsza niż poprzednio i nie mogliśmy do końca dostrzec piasku z pokładu. Ryby gromadziły się wokół relingów, a cały kadłub pokryty był słonecznym koralowcem tubastraea, w barwach jaskrawego pomarańczu i różu.

Okrążyliśmy rufę i poszliśmy za Randym na dno morskie, aby zajrzeć pod ładownie zawalone przez sztormy.

Kobii tam nie było, ale, co nas bardzo zaskoczyło, dostrzegliśmy innego nietoperza czerwonowargiego o krótkich nosach, siedzącego na przypominających dłonie płetwach.

Po powrocie do sterówki wyglądaliśmy przez iluminatory i okna, obserwując, jak życie morskie zajmuje się swoimi sprawami. Jedno okno było prawie całkowicie pokryte gorgońskimi wachlarzami morskimi. Kiedy się wspinaliśmy, pokazałem Soni maleńką rybkę zawiązaną w węźle liny.

Po powrocie do Mount Irvine Wall był nieco większy wzrost, ale ponownie znaleźliśmy pierwotnego batfisha krótkonosego i zbadaliśmy jaskinię.

Do Mateusza podszedł francuski skalary z przyczepionym z boku wyrzutem sumienia, który wyraźnie go niepokoił. Raz po raz ocierał się o aparat i metalowy wskaźnik, próbując pozbyć się nieproszonego gościa, niestety bez powodzenia. Niewiele mogliśmy zrobić, aby pomóc.

Nasze ostatnie dwie noce na południu mieliśmy spędzić w Plantation Beach Villas w Black Rock, nieco dalej na karaibskim wybrzeżu od Crown Point i 20 minut jazdy od centrum nurkowego. Mówi się, że to miejsce jest idealne do obserwacji gniazdujących żółwi szylkretowych, zielonych i skórzastych od stycznia do września.

Lokalna organizacja zajmująca się żółwiami SOS może powiadomić Cię, jeśli zauważono żółwie składające jaja, co robią w nocy.

Sean, menadżer, oprowadził nas po willi z trzema sypialniami i trzema łazienkami, zbudowanej w stylu plantacji, z dużym tarasem typu lymin, idealnym na imprezy.

Zaaranżował, aby służąca w willi Betty przygotowała dla nas jedno z najbardziej znanych dań Tobago, pelau, pyszne połączenie ryżu, fasoli i kurczaka.

Nasz ostatni dzień nurkowania na południu miał być także dniem Adama, więc byliśmy zaskoczeni, widząc uśmiechniętą Sonię w centrum nurkowym. Adam podarował jej swój ostatni dzień nurkowania, aby mogła spędzić miło czas z Oceanem, a także obejrzeć ważny mecz Anglii.