ROSS MCLAREN radził sobie dobrze z kamerami ustawionymi na tryb automatyczny, ale wiedział, że nie może tak pozostać na zawsze. Czy wieczorowe zajęcia pomogłyby mu w dokonaniu tego skoku??
„Cały sprzęt i żadnego pomysłu” – nie jestem pewien, kto wymyślił to zdanie, ale myślę, że ktokolwiek to był, napisał to z myślą o mnie. To zdecydowanie mnie podsumowuje.
Jestem sroką nurkowania – jeśli jest lśniąca i nowa, chcę to! Następnie dostaję „coś nowego” i trzy lub cztery miesiące później chcę to ulepszyć, co doprowadza Rachel do szału i słusznie.
Więc kiedy zdecydowałem się zacząć brać mój fotografia podwodna „poważnie”, słychać było jęki… i to akurat pochodziło z karty kredytowej.
Żeby było jasne, w ciągu ostatnich trzech lat przetestowałem pięć podwodnych aparatów i konfiguracji, nie wiedząc, jak prawidłowo ich używać. Przez ten czas pytałem kilka osób i zasięgałem porad, ale tak naprawdę do września 2021 mój aparat (niezależnie od tego, który) miał ustawiony na Auto i jedyne, co musiałem zrobić, to wycelować i nacisnąć przycisk i mieć nadzieję na najlepsze.
I wiesz co? W moim przypadku to zadziałało i podejrzewam, że działa w przypadku wielu nurków.
Ale wydawszy małą fortunę na „cały sprzęt”, pod koniec sierpnia ubiegłego roku zdecydowałem, że być może nadszedł czas, aby zainwestować w poprawienie części wyrażenia „nie mam pojęcia”. Zapisałem się więc na tzw Fotografia na wieczorne zajęcia dla początkujących w naszej lokalnej uczelni.
Więc jak to mogłoby pomóc w moim fotografia podwodna? Fotografowanie modela w studiu, w którym można kontrolować wszystko, od oświetlenia po sam obiekt, jest mniej więcej takie samo, jak fotografowanie kraba w czarnych jak smoła, pełnych osadów wodach Loch Long. I to właśnie jest moje fotografia podwodna zazwyczaj chodzi o – makrofotografie życia morskiego.
Pół kroku
To powiedziawszy, ogólne zasady są zasadniczo takie same. Nie możesz poprosić kraba, aby skręcił o pół kroku w lewo, ale moim głównym celem było oderwanie się od tego ustawienia automatycznego. Chociaż wyniki w trybie automatycznym były zadowalające (w każdym razie 1 na 80 zdjęć), okazało się, że kiedy przyszedłem je edytować, utrudniały to szumy spowodowane wysoką czułością ISO. Te obrazy wyglądały naprawdę ziarnisto.
Zdałem sobie sprawę, że bałem się bawić z aparatem pod wodą. Próba zmiany ustawień (przysłony, czasu otwarcia migawki i ISO) przy jednoczesnym zachowaniu pływalności, utrzymywaniu ostrości na obiekcie, upewnianiu się, że oświetlenie jest odpowiednie, obserwowaniu przyjaciela itd. wydawała się nieco zniechęcająca, jeśli nie potencjalnie niebezpieczna.
Zajęcia wieczorowe oznaczały więc, że mogłem spokojnie wykonywać wszystkie czynności, które musiałem wykonać na powierzchni, zanim wypróbowałem je pod falami.
Kiedy już opanowałem (używam tego określenia luźno) powierzchnię fotografia, nadszedł czas, aby wstępnie przełączyć pokrętło na tryb ręczny i zanurzyć palec w wodzie, wykonując pewne prace podwodne.
Pierwsze zdjęcia nie wyszły tak jak planowałem. W przypadku mojego aparatu nie zdawałem sobie sprawy, że ekran z tyłu miał ustawienie zwiększające jasność wyświetlacza, co nie było pomocne. Pod wodą każde ujęcie na ekranie wydawało się prawidłowo oświetlone, ale kiedy je później sprawdziliśmy, okazało się, że jest zdecydowanie za ciemne. Chyba jednak nie do końca opanowałem wszystko.
Szalenie wysoki
Kilka YouTube filmy później, podczas przerwy na powierzchni (na szczęście w miejscu nurkowania mieliśmy 4G) i nadszedł czas, aby spróbować ponownie. Wyniki tym razem były zdecydowanie lepsze – nie idealne (nie jestem pewien, czy kiedykolwiek zrobiłem „idealne” zdjęcie), ale 100 razy lepsze. Znacznie zmniejszono także ziarnistość obrazów.
W porównaniu z poprzednim ustawieniem automatycznym obrazy były z pewnością ciemniejsze, ale zmniejszając czułość ISO, którą zawsze chciałem uzyskać w trybie automatycznym, aby była szalenie wysoka, udało mi się je rozjaśnić w postprodukcji – edycji w Lightroomie – i uzyskać znacznie ostrzejsze obrazy.
Dzięki rozmowom z innymi fotografami oraz metodą prób i błędów w końcu udało mi się znaleźć „podstawowe” ustawienia i ustawić na nich aparat przed wejściem do wody, więc gdy już tam znajdę się, być może będę musiał zmienić tylko jedną z trzech opcji .
Dla wielu początkujących fotografów podwodnych przejście z GoPro na aparat kompaktowy/bezlusterkowy/DSLR jest zniechęcające zarówno pod względem ceny, jak i złożoności. Eksperci twierdzą, że należy fotografować w trybie ręcznym, a jeśli tak nie jest, nie wykorzystamy w pełni możliwości aparatu.
W pewnym stopniu mają rację, chociaż nie ma nic złego w pozostawieniu aparatu w trybie automatycznym i pozostawieniu mu całej pracy, jeśli spełnia to Twoje wymagania. Mimo że od sześciu miesięcy korzystam z trybu ręcznego, niektóre z moich najlepszych zdjęć nadal są zrobione w trybie automatycznym.
Najlepszą radą, jaką mogę zaoferować komuś, kto nie ma doświadczenia w ustawieniach ręcznych i chce przejść z kamery sportowej na kamerę dedykowaną, jest na początek rozpoczęcie pracy w trybie automatycznym i znalezienie tego, co Ci odpowiada i z czego czujesz się komfortowo . Następnie, jeśli nabierzesz pewności, możesz nauczyć się korzystać z aparatu w trybie ręcznym, z własną prędkością, na powierzchni, zanim zabierzesz go pod wodę.
Posłuchaj wszystkich rad, znajdź to, co będzie dla Ciebie najlepsze i, co najważniejsze, baw się dobrze!
Rossa McLarena nurkuje głównie w wielu miejscach w pobliżu Glasgow. Produkuje i prezentuje filmy o aspektach szkockiego nurkowania w BBC Scotland Online Platforma BBC Społeczność. Również autorstwa Rossa Divernet: Nurkowanie z nowym dzieckiem, Długa gra i Szkocka gwiazda
