Rozpoczyna się sezon nurkowy w Wielkiej Brytanii, więc pytanie jest szczególnie ważne. Dla nurków „w pracy” wymagania zdrowotne i kondycyjne wydają się dość wysokie – jest zbyt wiele od nich oczekiwano? I powinien podobne standardy należy stosować wobec wszystkich nurków?
MARKA POWELLA idzie do wody, żeby się przekonać
JAKIE TO WAŻNE przydatność do nurkowania?
Nurkowanie jest w rzeczywistości bardzo relaksującym sportem i przy dobrych warunkach wymaga bardzo małego wysiłku, a co za tym idzie bardzo małej sprawności. Są jednak chwile, kiedy może to wymagać dużego wysiłku – na przykład pływania pod prąd lub szczególnie podczas akcji ratowniczej. W takich chwilach sprawność fizyczna staje się bardzo ważna.
W przypadku każdej formy nurkowania dobry poziom sprawności daje wiele korzyści, zarówno w nurkowaniu, jak iw ogóle.
Korzyści z nurkowania obejmują zmniejszenie częstości oddechów, zmęczenia i znużenia, a także ryzyko zawału serca, urazów, choroby dekompresyjnej (DCI) i śmierci!
Ogólne korzyści obejmują zmniejszenie ryzyka chorób, urazów i depresji, a także poprawę jakości życia. Fitness pomaga w nauce i pozwala zobaczyć, jak dorastają Twoje wnuki.
Znaczenie sprawności fizycznej i wpływ problemów zdrowotnych widać co roku w raporcie incydentów nurkowych British Sub-Aqua Club (BSAC).
Każdego roku znaczną część zgonów przypisuje się incydentom medycznym „niezwiązanym z nurkowaniem” (np. zawałowi serca) podczas przebywania w wodzie.
Podobnie większość wypadków śmiertelnych ma miejsce u nurków w wieku powyżej 50 lat. Jeśli z wiekiem nurkowie nie staną się mniej wykwalifikowani lub mniej ostrożni, można rozsądnie założyć, że wiele z tych wypadków ma podłoże zdrowotne.
Z prac warsztatów DAN dotyczących wypadków śmiertelnych w nurkowaniu rekreacyjnym wynika również, że jednym z głównych czynników przyczyniających się do wypadków śmiertelnych podczas nurkowania był „wiek/stan zdrowia”.
OCZYWIŚCIE, należy zachować ostrożność przy interpretacji statystyk. Jeśli ogólna populacja nurków będzie się starzeje, spodziewamy się również wzrostu średniego wieku ofiar.
Badania przeprowadzone przez BSAC pokazują, że może to być prawdą. Przyjrzał się średniemu wiekowi ofiar śmiertelnych w latach 1998–2013 i porównał go ze średnim wiekiem wszystkich osób wymienionych w bazie danych zdarzeń (wykres 1 na odwrocie).
Baza danych rejestruje (jeśli jest znany) wiek wszystkich osób biorących udział w incydentach nurkowych: uczestników incydentów, ich towarzyszy, ratujących nurków i wszystkich innych osób zaangażowanych.
BSAC otrzymuje informacje z wielu źródeł, ale przede wszystkim od swoich członków, zatem można je wykorzystać jako przybliżone wskazanie średniego wieku członków.
Dane wyraźnie pokazują, że wiek ofiar śmiertelnych rzeczywiście wzrasta, podobnie jak wiek podstawowy.
W rzeczywistości, jak pokazano na rysunku 2, widać, że w 1998 r. około 9% członków BSAC miało 50 lat lub więcej, a do 2013 r. odsetek ten wzrósł do 30%.
Nie mamy danych dotyczących przedziałów wiekowych w innych organizacjach ani ogólnie dla nurków w Wielkiej Brytanii, więc nie można stwierdzić, czy ogólna populacja nurkowa w Wielkiej Brytanii odnotowuje ten sam wzrost średniego wieku co członkowie BSAC – ale rozsądne jest założenie, że następuje pewien wzrost.
Oczywiście całe to mówienie o demografii i populacjach jest interesujące dla naukowców, ale tak naprawdę interesuje nas tylko wiedza o naszym własnym ryzyku.
Aby rozwiązać ten problem, RNLI wprowadziło kampanię mającą na celu skłonienie nurków do rozważenia własnego poziomu zdrowia i sprawności. RNLI zainwestowało w kilka kiosków zdrowotnych, w których nurkowie mogliby to sprawdzić, przy czym celem było przynajmniej dokonanie oceny naszego własnego zdrowia i sprawności oraz zwrócenie się o poradę lekarską, jeśli mamy jakiekolwiek problemy.
Kioski te były obecne na pokazach nurkowych, miejscach i centrach nurkowych w całej Wielkiej Brytanii. Pozwalają nurkom dowiedzieć się, czy ich waga, ciśnienie krwi lub inne czynniki budzą niepokój i czy powinni zasięgnąć dalszej porady.
Niedawne zmiany w zarządzie ds. zdrowia i bezpieczeństwa (HSE) Diving at Work Medical (MA1) wywołały wiele dyskusji na temat sprawności. Nowe wytyczne określają dopuszczalne limity zarówno BMI, jak i VO2Max dla instruktorów i innych nurków w sytuacji „w pracy”.
Dotyczy to nurka saturowanego w Morzu Północnym, a także rekreacyjnego nurkowania na wodach otwartych instruktor or mistrz nurkowania.
WYTYCZNE BMI
Do nurkowania nadają się nurkowie o wskaźniku masy ciała mniejszym niż 30. Osoby z BMI równym lub większym niż 35 nie nadają się do nurkowania.
W przypadku nurków z BMI pomiędzy 30 a 35 lekarz nurkowy HSE musi przeprowadzić ocenę na podstawie obwodu talii, wyników badań, VO2Max i rodzaju nurkowania.
Na podstawie tej oceny ryzyka lekarz może problem zaświadczenie o zdolności do nurkowania na 12 miesięcy, zaświadczenie na czas określony na XNUMX miesiące lub zaświadczenie o niezdolności do nurkowania. Wywołało to wiele dyskusji, ponieważ BMI może być szybką i łatwą miarą, ale nie zawsze jest dobrym wskaźnikiem poziomu zdrowia i sprawności danej osoby.
Drugim środkiem stosowanym przez Medyczne nurkowanie w pracy HSE to VO2Max, znacznie mniej znane pojęcie niż BMI. Wraz ze wzrostem intensywności ćwiczeń wzrasta również ilość tlenu zużywanego przez organizm (VO2). Jednakże ilość tlenu, jaką organizm może przyjąć i wykorzystać, osiąga maksymalny poziom – VO2Max – i jest to uważane za dobry obraz ich ogólnego poziomu sprawności. Im wyższy VO2Max, tym wyższy poziom sprawności.
Aby w pełni przetestować VO2Max, musisz usiąść na stacjonarnym rowerze treningowym lub bieżni i podłączyć się do maszyny, która mierzy dokładną ilość wdychanego i zużywanego tlenu.
Można jednak oszacować VO2Max za pomocą: prosty test krokowy, wchodząc i schodząc z niskiego stopnia w stopniowo rosnącym tempie, jednocześnie rejestrując tętno.
WYTYCZNE BHP
WYTYCZNE HSE że nurek z VO2Max równym lub większym niż 45 może otrzymać zaświadczenie o zdolności do nurkowania, natomiast nurek z VO2Max mniejszym niż 40 powinien zostać uznany za „niezdolnego”.
Źródło: Warsztaty DAN dotyczące wypadków śmiertelnych podczas nurkowania rekreacyjnego 2010.
W przypadku osób z VO2Max pomiędzy 40 a 45 lekarze powinni przeprowadzić indywidualną ocenę ryzyka, biorąc pod uwagę inne ustalenia i rodzaj aktywności nurkowej.
Na podstawie tej oceny mogą wtedy problem certyfikat na trzy miesiące na czas określony lub pełny certyfikat na 12 miesięcy, ograniczony do określonych czynności nurkowych, takich jak nurkowanie bez nasycenia lub zakaz nurkowania poniżej 50 m.
Należy tu rozważyć dwie rzeczy. Po pierwsze, VO2Max wynoszące 45 oznacza wysoki poziom sprawności. Jest to równoznaczne z bieganiem z prędkością 9 mil na godzinę (6 minut na milę), wyścigami rowerowymi, pływaniem kajakiem na zawodach, sparingami na ringu bokserskim lub grą w squasha.
Po drugie, jak pokazano na rysunku 6, VO2Max różni się w zależności od wieku i płci. Zatem wynik 38 punktów można uznać za dobry dla mężczyzny powyżej 50. roku życia, ale jedynie przeciętny dla 25-letniego mężczyzny.
Wartość VO2Max wynosząca 45, wymagana do zdania egzaminu medycznego HSE, jest uważana za średnią sprawność dla 18-letniego mężczyzny, ale byłaby dobrym poziomem dla 48-letniego mężczyzny i doskonałym dla 52-letniego mężczyzny .
Ten sam zadowalający poziom VO2Max byłby dobry dla 18-letniej kobiety i wymagałby doskonałego poziomu sprawności w przypadku każdej kobiety w wieku 40 lat lub starszej.
Czy zatem VO2Max wynoszące 45 jest nierealistycznie wysokie i czy niesprawiedliwie karze starsze lub kobiety nurki?
Aby odpowiedzieć na pierwsze pytanie, ustaliłem scenariusz ratunkowy z Timem Clementsem z śródlądowego miejsca nurkowego Vobster. Założyliśmy ratownikowi czujnik tętna Suunto i całość sfilmowaliśmy.
Akcja ratownicza rozpoczęła się na głębokości 27 m, woda była zimna i widoczność była ograniczona. Symulowaliśmy akcję ratunkową nieprzytomnego nurka.
Poszkodowany miał na sobie podwójny zestaw i scenę, natomiast ratownik miał na sobie rebreather i scenę. Oczywiście konfiguracja jednocylindrowa będzie prawdopodobnie wiązać się z nieco mniejszym wysiłkiem.
Jeszcze przed rozpoczęciem akcji ratunkowej, zanim ratownik znalazł poszkodowanego, jego tętno wynosiło 140 uderzeń na minutę. Jest to stres psychiczny połączony z normalnym wysiłkiem nurkowania i zimnej wody.
Gdy ratownik odnalazł i chwycił poszkodowanego, jego tętno wynosiło już 167 uderzeń na minutę.
Ratownik przeprowadził bardzo dobrze kontrolowane podnoszenie, ale w tym momencie jego tętno wciąż utrzymywało się na poziomie 167 uderzeń na minutę, stopniowo wzrastając do nieco ponad 170 uderzeń na minutę.
Warto zaznaczyć, że zarówno ratownik, jak i poszkodowany byli instruktorami i zostali dobrani ze względu na typową budowę ciała.
Celowo wybraliśmy typowych nurków, a nie super wysportowanych osobników, abyśmy mogli realistycznie ocenić wysiłek wymagany przez przeciętnego instruktor.
Gdy ratownik zbliżył się do powierzchni, jego tętno wynosiło 175 uderzeń na minutę. Był to przede wszystkim stres psychiczny, ale należy pamiętać, że ratownik wiedział, że to nie jest prawdziwa akcja ratunkowa. Jest prawdopodobne, że stres psychiczny byłby jeszcze większy w rzeczywistej sytuacji ratowniczej.
WTEDY RATOWNIK zwrócił na siebie uwagę i rozpoczął holowanie do brzegu. Kiedy zaczął holować, połączenie stresu psychicznego, a teraz także fizjologicznego, podniosło jego tętno do 180 uderzeń na minutę.
Warto w tym momencie przyjrzeć się niektórym szczegółom ratownika. Był to 45-letni mężczyzna z BMI wynoszącym 31. Test krokowy Chestera dał szacunkową wartość VO2Max wynoszącą 44. Zgodnie z wytycznymi medycyny nurkowej HSE zarówno BMI, jak i VO2Max stawiały go w obszarze granicznym, co czyni go idealnym kandydatem dla tego testu. W rzeczywistości wydano mu orzeczenie lekarskie dotyczące nurkowania, ale został wykluczony z nurkowania saturowanego.
W wieku 45 lat maksymalne zalecane tętno wynosi 175 uderzeń na minutę. Podczas holowania tętno ratownika przekraczało 180 uderzeń na minutę, a więc przekraczało maksymalne zalecane tętno, co wskazywało na wymagany wysiłek fizyczny.
Gdy ratownik dotarł na brzeg, jego tętno przez trzy minuty przekraczało 170 uderzeń na minutę, a przez ponad półtorej minuty utrzymywało się na poziomie 180 uderzeń na minutę. Podczas dekittingu nurek musiał poradzić sobie z wysiłkiem fizycznym i stresem psychicznym związanym z dekitowaniem zarówno siebie, jak i ofiary.
POMIMO TEGO symulowane wydarzenie, był zestresowany i czasami był trochę zdenerwowany. Myślę, że stres związany z filmowaniem zastąpił część stresu związanego z prawdziwym wydarzeniem ratowniczym.
