Jeden z legendarnych gigantycznych pancerników Scapa Flow. Jest zbyt duży, żeby się z nim spieszyć, ale JOHN LIDDIARD wyjaśnia, jak uzyskać dobry przegląd. Ilustracja: MAX ELLIS
THE KRONPRINZ WILHELM JEST OGROMNYM WRAŻENIEM. Na wrakach krążowników Scapa Flow odnalezienie drogi jest dość łatwe, ale na tak dużym i skomplikowanym pancerniku może z łatwością zająć kilka nurkowań, zanim zaczniesz to wyczuć.
Trasa, którą wybrałem do opisania, to dość długie nurkowanie, wymagające szybkiego pływania wzdłuż wraku, aby uzyskać ogólny układ z objazdami, aby zobaczyć główne cechy. Mimo to, jeśli nie chcesz spędzać zbyt dużo czasu pod wodą i na dekompresji, możesz łatwo podzielić go na serię nurkowań.
Lokalne łodzie nurkowe zwykle utrzymują na wodzie kilka boi Kronprinza Wilhelma, jeden na rufie i jeden na śródokręciu. Polecam rufę, ponieważ jeśli zaczniesz na śródokręciu i zejdziesz po niewłaściwej stronie wraku, stracisz kilka minut cennego czasu dennego, przedostając się na otwartą burtę. Podobnie jak wielu innych nurków, zrobiłem dokładnie to.
Lina boi jest przymocowana wśród gruzu w miejscu, gdzie kadłub został rozerwany tuż nad sterami (1). W ramach naprawy usunięto śmigła i prawdopodobnie wały, aby dostać się do łożysk. Podążając za zboczem w dół, gruz się kończy, a bardziej nienaruszony obszar kadłuba sięga dalej do dna morskiego (2).
Zejdź na dno morskie i zacznij pływać mając kadłub po lewej stronie. W ten sposób, gdziekolwiek uderzysz w dno morskie, wylądujesz na otwartej lewej burcie wraku, a nie na prawej burcie, która spoczywa w mule.
Tuż przed sterami poluzowano kilka płyt kadłuba, zapewniając łatwy dostęp do ogromnych kół zębatych napędzających rufowe kotwice-kabestany, teraz zakopanych w mule poniżej (3). Kabiny w tej okolicy były mieszkaniami oficerów, przyjemnymi i wygodnymi, z dala od głównej maszynerii.
Wracając na zewnątrz, wkrótce pojawia się szczelina rosnąca między tarasem a mułem. Eksplorację pod pokładem można rozpocząć w dowolnym momencie, ale łatwym sposobem zobaczenia głównych wieżyczek strzelniczych jest poczekanie, aż szczelina między pokładem a dnem morskim osiągnie kilka metrów wysokości, zanim skręci się pod wrak (4).
Łatwo przeoczyć główne wieże strzelnicze, ponieważ są tak ogromne. Przyłapałem się na tym, że pływam wzdłuż wieży i myślałem, że to tylko ściana ze stalowej płyty, dopóki nie podążyłem za nią do okrągłej podstawy.
Lufy 12-calowych dział głównych można pomylić z fragmentami wału napędowego lub masztu, dopóki nagle nie zorientujesz się, na co patrzysz. Znajdź taki, który znajduje się z dala od dna morskiego i spróbuj go przytulić, aby dotknąć dłoni po przeciwnej stronie, a zobaczysz, co mam na myśli.
Wewnętrzny otwór może mieć 12 cali, ale lufy mają u podstawy znacznie ponad metr średnicy.
Z tyłu wieży nr 5 znajduje się szczelina pomiędzy nią a pokładem. Podstawa wieży jest nadal mocno przymocowana do pokładu, ale w dziobie z tyłu wieży znajduje się otwarty właz, pierwotnie prowadzący w górę do wieży.
Teraz możesz wystawić głowę i zanurkować, aby zajrzeć do wnętrza mechanizmów zamka dział.
Wieża nr 4 została nałożona na wieżę nr 5, unosząc się nad nią i tuż przed nią na pierwotnym statku. Odwróć ten obrazek do góry nogami, a łatwo będzie znaleźć działa wieży nr 4 spoczywające na dnie morskim poniżej wieży nr 5, a sama wieża spoczywa w mule. Włazy z tyłu tej wieży są szczelnie zamknięte.
Podążając pokładem nad wieżą z powrotem do światła dziennego, dostępne są pierwsze dwa z dodatkowych dział kal. 5.9 cala (5), z opancerzoną kazamatą rozbitą, aby dać widok na mechanizmy zamka.
Jeśli nie widzieliście jeszcze głównych wież, byłyby one same w sobie imponujące, tak duże jak działa na pobliskich wrakach krążowników. Tutaj są to jedynie cechy o mniejszym znaczeniu.
Główne wieże dział podpierały kadłub w tym obszarze, utrzymując go z dala od dna morskiego, ale dalej kadłub skręcił się, aby zrównać poziom uzbrojenia dodatkowego z dnem morskim.
Idąc ponownie do przodu wzdłuż lewej burty pokładu, szczątki kadłuba przysłaniają duże zainteresowanie, ale wtykanie i wysuwanie się z wraku tam, gdzie szczeliny są wystarczająco duże, powinno ujawnić więcej dodatkowego uzbrojenia (6).
Główna wieża działowa nr 3, usytuowana na śródokręciu, jest dobrze zakopana pod wrakiem; zasłonięty przez plątaninę gruzu pozostałego po pracach ratowniczych przy kotłach i skraplaczach (7).
Mniej więcej w dwóch trzecich drogi do przodu, prostopadle do kadłuba, znajduje się maszt z platformą obserwacyjną (8).
Tuż przed tym dwie czołowe wieże dział dodatkowych są dostępne pod parą upadłych płyt kadłuba (9). Teraz, daleko od maszynowni i kotłowni, gruz z prac ratowniczych nie stanowi już przeszkody, ale pokład znajduje się bliżej dna morskiego.
Wieża nr 2 jest zakopana, ale przy 1-2 metrowej szczelinie między pokładem a mułem jest wystarczająco dużo miejsca, aby ponownie zapuścić się pod wieżę i zobaczyć wieżę głównego działa nr 1. Działa wyciągają się do przodu, na wpół zakopane w mule (10).
Na szczycie jednej z luf działa znajduje się odcinek łańcucha kotwicznego. Zbudowane na wzór rozmiarów pancernika, każde ogniwo jest tak duże jak opona ciężarówki i zbyt ciężkie, aby można było je przesunąć nawet nieznacznie.
W kierunku krawędzi pokładu znajduje się para słupków cumowniczych i kipa (11). Dziób opadł prawie płasko na prawą burtę, pozostawiając dwie lewe kluzy kotwiczne blisko siebie na górnej powierzchni wraku (12). Pojedyncza kluza na prawej burcie jest ukryta pod zapadniętymi dziobami.
W tej chwili każdy nurkujący na powietrzu będzie już w fazie dekompresji, a każdy nurkujący na nitroksie będzie w swoim czasie bez przystanków. Zamiast kończyć nurkowanie i wynurzać się stąd, jest to wygodny sposób na powolne poruszanie się płytsze i maksymalne wykorzystanie nurkowaniakomputer jest podążanie za kadłubem z powrotem do obszaru śródokręcia, powoli kierując się w górę kadłuba.
Po wejściu do wewnętrznych korytarzy można dostać się przez szczeliny w burtach kadłuba (13), ale należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ są one mocno zamulone.
To ostatecznie doprowadzi cię do głębokości tak płytkiej, jak 12-15 m, w zależności od przypływu. Żebra wystające z delikatnego prądu są domem dla długich i delikatnych ukwiałów (14). Lasy osłonic zdobią nienaruszone płyty, a na głębszych płytach wiją się dywany splecionych kruchych gwiazd.
Chociaż jest tu kolejna boja, możesz jej nie znaleźć, więc do dekompresji może być konieczny opóźniony SMB.
Dalej na rufie otwór, w którym uratowano maszynę (15) zapewnia oddzielne miejsce docelowe dla kolejnego nurkowania w poszukiwaniu szperacza.
Wrak Kronprinza Wilhelma jest tak ogromna i złożona, że będziesz potrzebować kilku nurkowań, zanim w ogóle poczujesz, że to wiesz. Wrak tej wielkości sam w sobie zasługiwałby na tygodniowe nurkowanie, a czy możesz poświęcić ten czas na eksplorację wszystkimi innymi wrakami Grand Fleet i statkami blokowymi, tylko Ty możesz zdecydować.
OSTATNIE DNI DUŻYCH SIÓSTR
Była jednym z największych okrętów wojennych na świecie. Po jej wodowaniu w Kilonii w 1914 roku Kanał Kiloński musiał zostać poszerzony, aby uzyskać ogromny Kronprinza Wilhelma aż do walki z równie potężnymi brytyjskimi pancernikami, pisze Kendall McDonald.
Połączenia Kronprinza Wilhelma ważył 25,388 4 ton, z główną płytą pancerną o grubości ponad stopy wokół wież i wieży kierowania ogniem oraz kolejnymi 175-calowymi pancerzami pokrywającymi pokłady. Miała 29 m długości, szerokość 9 m i zanurzenie ponad 12 m. Zawierała ona ogromną siłę ognia dziesięciu dział kal. 5.9 cali, czternastu dział kal. 3.4 cala i ośmiu dział kal. XNUMX cala, w tym dział przeciwlotniczych.
Połączenia Kronprinza Wilhelma miał nawet pięć 20-calowych wyrzutni torpedowych (jedną na dziobie i cztery na belce). I pomimo całej tej masy, jej turbiny o mocy 46,000 21 KM mogły zapewnić prędkość maksymalną ponad XNUMX węzłów.
Pancernik przetrwał bitwę jutlandzką bez uszkodzeń, utrzymując szybki i celny ogień do brytyjskiej Wielkiej Floty ze swojego miejsca w furgonetce wraz z Trzecią Eskadrą Niemieckiej Floty Pełnomorskiej.
Później został storpedowany przez brytyjski okręt podwodny J1 zapewniając jednocześnie ciężkie wsparcie podczas ratowania Kapitanleutnanta Walthera Schwiegera, człowieka, który zatonął Lusitaniai jego załoga U20, który utknął na duńskim wybrzeżu.
Torpeda z J1 zostawił ogromną dziurę w boku Kronprinza Wilhelma. Tylko wodoszczelne przegródki i korkowe opakowanie umożliwiły jej powrót do lewej burty.
Naprawy w suchym doku trwały miesiącami i statek miał już nie walczyć. Pod koniec 1918 roku, kiedy otrzymał rozkaz wypłynięcia na morze, jego załoga zbuntowała się, dołączając do reszty niemieckiej floty i odmawiając wykonania rozkazów. Po zawieszeniu broni był jednym z pancerników poddanych w Scapa Flow.
Połączenia Kronprinza Wilhelma otrzymał pozycję zakotwiczenia „trzy czwarte mili na północny wschód od Calf of Cava”. W pobliżu znajdowały się jej siostrzane statki König i Markgraf, każdy z załogą dozorczą składającą się z około 200 Niemców na pokładzie.
O godzinie 11.15:21 w dniu 1919 czerwca XNUMX r Kronprinza Wilhelma zeszła spokojnie i pionowo na dno morskie na głębokości 36 m, a kilka godzin później dołączyły do niej jej siostry. Te i cztery inne wraki Scapa Flow zostały niedawno objęte ochroną na mocy ustawy o zabytkach starożytnych i obszarach archeologicznych z 1979 r.
DOJAZD DO: Promy na Orkady kursują ze Scrabster, Invergorden i Aberdeen. Dłuższe trasy promowe kosztują więcej, ale mają tę zaletę, że podróże drogowe są krótsze. Prom ze Scrabster do Stromness posiada system do przewożenia sprzętu nurkowego dla pasażerów pieszych, dzięki czemu z łatwością można zostawić samochód na lądzie. Autokary z Inverness do Scrabster zostaną dostosowane do rejsów promowych. Można także polecieć do Kirkwall.
NURKOWANIE I POWIETRZE: Próbować Jan Elaine kapitan Andy Cuthbertson. Większość nurkowań w Scapa Flow odbywa się z dużych łodzi, z których wiele oferuje zakwaterowanie na żywo na pokładzie w „pływających pokojach piętrowych”. Powietrze dostarczane jest przez pokładowe sprężarki. Nitrox można mieszać na pokładzie większości łodzi za dodatkową opłatą. Powietrze, obciążniki i butle są zwykle wliczone w cenę, więc podróżowanie z niewielkim bagażem i korzystanie z wyposażenia łodzi jest zawsze możliwe.
NOCLEG: Śpij na pokładzie łodzi lub zatrzymaj się na lądzie w lokalnym hotelu lub pensjonacie. W Stromness jest pole namiotowe, ale nie polecam biwakowania w klimacie Orkadów. Sprawdzać Informacje turystyczne na Orkadach.
WODOWANIE: Jeśli chcesz przeprawić się własną łodzią, w Scapa Flow znajduje się wiele małych przystani. Najbliżej wraków jest Houton. Scapa Flow jest czynnym portem i należy wcześniej uzgodnić pozwolenie na nurkowanie z kapitanem portu.
PŁYWY: Połączenia Kronprinza Wilhelma można nurkować w dowolnym stanie przypływu.
JAK ZNALEŹĆ: Współrzędne wykresu to 58 53.64 N, 3 09.79 W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku). The Kronprinza Wilhelma jest dość łatwy do znalezienia za pomocą GPS i echosondy, zwłaszcza że zwykle są dołączone dwie małe boje.
KWALIFIKACJE: Doświadczeni nurkowie sportowi, którzy potrafią przeprowadzić dekompresję, najlepiej z nitroksem.
DALSZA INFORMACJA: Mapa Admiralicji 35, Przepływ i podejścia w Scapa. Mapa przeglądu uzbrojenia 6 Orkady – kontynent, Mapa przeglądu uzbrojenia 7 Orkady – Wyspy Południowe. Nurkuj w Scapa Flow, Roda Macdonalda. Wraki Scapa Flow, David M. Ferguson. Wraki marynarki wojennej Scapa Flow, Petera L. Smitha.
Plusy: Prawdopodobnie najlepszy z wraków pancerników, płytszy od Margrabia i bardziej nienaruszone niż Król.
Minusy: Jak większość pancerników, wylądował do góry nogami.
Dziękuję Mattowi Woodowi, Andy’emu Cuthbertsonowi i wielu członkom Tunbridge Wells BSAC.
Ukazał się w Diver, listopad 2001
