Wycieczka po wraku 36: Bazyli

Najeżony amunicją i wyposażony w broń, ten statek amunicyjny z I wojny światowej zasługuje na coś więcej niż nurkowanie drugiej nitki, mówi JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS

Po raz pierwszy nurkowałem na wraku statku amunicyjnego z I wojny światowej Bazylia służył jako miejsce awaryjne, gdy morze było zbyt wzburzone, aby się do niego dostać Mołdawia (Wycieczka po wraku 120). Co zrozumiałe, niekorzystne warunki na powierzchni sprawiły, że nurkowanie nie było idealne, ale mimo to przyjemne.

Dzień, w którym naszkicowałem Bazylia dla Wycieczka po wraku było kolejnym „nie Mołdawia”, chociaż miałem konkretną prośbę dotyczącą Bazylia jako strona rezerwowa z tego dnia. Wracając do mojego dziennika pokładowego, przeglądam także wszystkie inne nurkowania, jakie udało mi się znaleźć na tym wraku Bazylia wrak, w którym nurkowałem najczęściej u wybrzeży Sussex.

A więc dla wszystkich nurków, którzy chcą dostać się do Mołdawia w nadchodzącym sezonie, w tym miesiącu Wycieczka po wraku jest Bazylia. To wrak, na który zawsze lubiłem nurkować, ale nigdy nie planowałem się tam wybrać. Przy odrobinie szczęścia może w końcu uda mi się dokończyć szkic Mołdawia w tym roku.

Najbardziej prawdopodobne miejsce oddania strzału to bardziej nienaruszona centralna część wraku lub przeciągnięta przez nią. Aby uzyskać orientację, boki kadłuba lekko zakrzywiają się w dół (1) tuż przed gruzem ze sterówki.

Dziób skierowany jest na zachód, więc przed nurkowaniem kieruj się kompasem na położenie linii strzału i skręć odpowiednio w miejscu, w którym uderza wrak, aby pomóc Ci w orientacji.

Najpierw trzymaj się do przodu (2) jest pokryty ładunkiem czapek haubic, widocznymi tylko wtedy, gdy świeci się dobrym światłem przez szczeliny w zbutwiałym drewnianym pokryciu.

Pary słupków po obu stronach pokładu i wciągarka na linii środkowej wyznaczają miejsce całkowitego zniszczenia kadłuba. Można tu zajrzeć do ładowni, przez którą właśnie przeszliśmy, aby bliżej przyjrzeć się czapom haubic.

Kadłub po obu stronach ładowni runął na dno morskie, pozostawiając ogromny kopiec muszli (4). Pierwotnie były one zapakowane w drewniane skrzynie po cztery sztuki, chociaż wiele skrzyń w tym stosie gruzu rozpadło się, pozostawiając pojedyncze muszle.

Jak w przypadku każdego potencjalnie niebezpiecznego ładunku, moją standardową radą jest obejrzenie go i pozostawienie go tam, gdzie spoczywa.

Łuk (5) oddzielił się od wraku przy schowku na łańcuch i runął na lewą burtę, pozostawiając kilka odcinków łańcucha ułożonych tuż przed stertą pocisków. Biorąc pod uwagę, że pokład jest w tym miejscu wzmocniony, aby utrzymać wciągarkę kotwiczną, nie jest to niezwykłe miejsce, w którym dziób oddziela się od reszty wraku.

Jeśli nurkujesz przy dużym luzie, dno morskie będzie tutaj na głębokości 40 m, a przy dobrym luzie przy niskim stanie wody być może nawet na 35 m.

Powrót do głównej części wraku może być mylący. Słyszałem o nurkach, którzy bez końca okrążali wielki stos muszelek w przedniej ładowni i nigdy nie znaleźli drogi powrotnej.

Radziłbym skierować się w stronę stępki części dziobowej, a następnie na prawą burtę wraku, gdzie krótki odcinek kadłuba pozostaje nienaruszony i wyprostowany (6). W ten sposób uzyskasz linię, którą będziesz mógł podążać z powrotem wzdłuż prawej burty.

Następnym interesującym miejscem jest początek gruzu sterówki, gdzie boki kadłuba zakrzywiają się do nieco wyższego poziomu pokładu. Podobnie jak w przypadku większości statków tego wieku, sterówka została wykonana z drewna, więc niewiele pozostało.

W kierunku linii środkowej statku znajduje się duża kwadratowa konstrukcja skrzynkowa (7), przechylony lekko do przodu w miejscu zapadnięcia się pokładu poniżej. Długo się domyślałem, ale nadal nie jestem pewien, chociaż znajdował się tuż z przodu i nad kotłami, mógł to być zbiornik na wodę.

Pokład nad ładownią jest w dużej mierze nienaruszony i pokryty gruzem (8), bez oczywistego wejścia do środka. Natomiast górna część silnika parowego potrójnego rozprężania (9) jest w pełni dostępny.

Dalej dolna część silnika jest zasłonięta nagromadzonymi śmieciami, w tym kilkoma skrawkami węgla.

Tuż za silnikiem, na gruzie z pierwszej ładowni na rufie, znajduje się para kotwic (10) leżąc schludnie od głowy do ogona. Są one o wiele za małe dla statku o wyporności 3,220 ton takiego jak Bazylia, zatem musiały pochodzić albo z łodzi statku, albo stanowić część ładunku.

Tuż na prawej burcie leży splątany stos kordytu, paliwa do pocisków. Wiem, że już wcześniej korzystałem z tego opisu, ale jeśli nie jesteś zaznajomiony z kordytem, ​​wygląda on jak pasma pełnoziarnistego spaghetti.

Boki kadłuba w większości zawaliły się w podobny sposób jak w ładowni przedniej, a ładunek pocisków rozsypał się na dno morskie (11).

Prawa burta na rufie ładowni jest bardziej nienaruszona, a ściana skrzyń z nabojami wciąż ułożona jest przy burcie ładowni (12). Pozostanie w ładowni i poruszanie się na rufie prowadzi do kolejnych stosów czapek i ładunków w workach, ukrytych pod pokładem najbardziej na rufie ładowni (13).

Nad pokładem zepsuta wciągarka w linii środkowej statku wyznacza początek części z pokładem (14).

Na rufie płyty kadłuba odpadły, pozostawiając żebra wystające ponad ster (15). Dno morskie poniżej to najgłębsze miejsce wraku. Lekkie wzniesienie zapewnia głębokość przy wysokim prześwicie wynoszącą 42 m. Śmigło zostało uratowane, ale ster pozostaje, lekko przekręcony na lewą stronę (16).

Również na rufie platforma dla działa pokładowego 4.7 cala jest najpłytszym punktem wraku, na głębokości 32 m. Broń (17) jest ostatnią atrakcyjną cechą Bazylia. Chociaż platforma jest lekko przekrzywiona, działo jest nienaruszone i skierowane w stronę powierzchni.

Dziękuję Paulowi Childsowi, Alexowi Poole’owi, Steve’owi Chaplinowi, Victorii Jay i Tony’emu Jay’owi.

Ukazał się w Diver, luty 2002