Pokaz świateł

JA tylko kiedykolwiek widziałem zdjęcia – tak obce, że zdawały się pochodzić z innego świata – ale tak naprawdę nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. To mnie lekko zdenerwowało.

Byłem na Nosy Sakatia w północno-zachodnim Madagaskarze, miałem zamiar wyruszyć na nocne nurkowanie z grypą. Tego popołudnia odwiedziłem to samo miejsce co Sakatia Lodge mistrz nurkowania Jodie, częściowo po to, żeby sprawdzić moje kompetencje, ale także po to, żeby zobaczyć różnicę na rafie z dnia na noc.

Zapewniono mnie, że ledwo go rozpoznam.

Po raz pierwszy o nurkowaniu z fluo usłyszałem od mojego przyjaciela Simona Pierce’a, który niedawno wrócił z Madagaskaru i gadał o wejściu (lub wpłynięciu) na scenę z Avatara.

Po zaledwie kilku nurkowaniach fluorescencyjnych zaopatrzył się we cały sprzęt potrzebny do sfotografowania tego zjawiska i wypełnił swój aparat dziwacznymi biofluorescencyjnymi stworzeniami. Zaintrygowany, musiałem to sprawdzić.

Pomimo mojego podekscytowania słyszałem, że jasne, odlotowe kolory i nieznane kształty podczas nurkowania ze strumieniem wody mogą dezorientować, szczególnie na początku.

Wyobraziłem sobie, że odbyłem jakąś formę kiepskiej podwodnej wycieczki, nie będąc w stanie rozpoznać obcych kształtów ani odróżnić góry od dołu. Dlatego z pewnym niepokojem dotarłem do szkoły nurkowania około zachodu słońca.

mistrz nurkowania Masza przeprowadził mnie przez odprawę. Fluo, powiedziała mi, jest – stosunkowo – nową formą nurkowania, więc jeszcze nie rozpowszechnioną.

Biofluorescencja zachodzi, gdy światło jest pochłaniane, a następnie ponownie emitowane przy innej długości fali, co sprawia, że ​​obiekt lub stworzenie w środku procesu wydaje się świecić. Różni się od bioluminescencji, w której organizm wytwarza i emituje światło w wyniku reakcji chemicznej, ponieważ obiekt musi świecić światłem, aby zaczął świecić.

Abyśmy mogli zobaczyć biofluorescencję podczas nocnego nurkowania, musimy używać latarek emitujących niebieskie światło (co daje najlepszą fluorescencję pod wodą, ale jest również nieszkodliwe dla zwierząt) i zakładamy żółte plastikowe filtry na nasze maski (aby wyeliminować niebieskie światło).

Używane razem, ujawniają pełny efekt fluorescencji, ukazując rafę w nowym, intensywnym, magicznym świetle.

Dla wielu ryb biofluorescencyjnych ta odlotowa dyskoteka w głębinach oceanu jest po prostu sposobem, w jaki widzą świat. Simon wyjaśnił to tak samo, jak używamy żółtych filtrów maski aby zobaczyć te jaskrawe kolory, „wiele ryb biofluorescencyjnych stosuje tę samą sztuczkę – mają żółte filtry we własnych soczewkach i rogówkach.

„Ich emisja fluorescencyjna jest niewidoczna dla nas i większości ryb drapieżnych, ale sygnalizuje ich obecność innym rybom, które mają tę adaptację.

„To jak niewidzialny atrament – ​​sekretny sposób komunikowania się bez wykrycia”.

Simon powiedział mi, że biofluorescencja występuje u ponad 250 gatunków ryb, a także u koralowców twardych, meduz, krewetek modliszkowych, żółwi morskich i innych grup. Jest to szczególnie powszechne u tajemniczych gatunków.

„Wiele gatunków ryb z raf koralowych, takich jak skalary, ma żywe kolory” – powiedział. „W przeciwieństwie do tajemniczych zwierząt, takich jak jaszczurki i skorpiony, wydają się one dobrze zakamuflowane. Niedawne badanie wykazało, że 87% tych tajemniczych ryb jest biofluorescencyjnych, w porównaniu z zaledwie 9% innych ryb.

„Mają to, co najlepsze z obu światów – ukryte przed drapieżnikami, ale dla siebie wspaniałe”.

Nadal wiele nie wiemy o biofluorescencji i jej roli w oceanie. Jednak naukowcy odkryli, że żabnice używają przynęt fluorescencyjnych. „Wrasse używają wyświetlaczy biofluorescencyjnych podczas zalotów” – mówi Simon. „Trójpłetwy wykorzystują swoje czerwone biofluorescencyjne oczy do oświetlania ofiary widłonogów, których oczy odbijają światło, ale same go nie widzą”.

Jeśli moje popołudniowe nurkowanie zostało starannie pokolorowane kredkami, czy moje nocne nurkowanie w fluorescencyjnej atmosferze będzie wyglądało tak, jakby rafa została napisana fluorescencyjnymi pisakami? Właśnie na to liczyłem.

nasza obca galaktyka było gęste od obcych: niewiarygodnie zielone ukwiały łaskoczące czarną wodę, fioletowy krab ukwiałowy z jaskrawo pomarańczową muszlą przemykający po rafie i maleńkie, ale olśniewające krewetki świecące z drugiej strony rafy.

Skorpion krzywił się na skale, rozmazany czerwonym neonem. Jego róż był zbyt ekstrawagancki, żeby wyglądał tak ponuro.

Malutkie stworzenia, które w ciągu dnia z trudem dostrzegłbym z bliska, były trudne do dostrzeżenia z odległości metra pod moją niebieską latarką. Małe iskierki, które łatwo byłoby przeoczyć w świetle dziennym, przywołały nas z koralowca, więc powoli ruszyliśmy, aby je wszystkie zbadać.

Simon wyjaśnił przydatność tego wszystkiego w działaniach ochronnych: „Ponad połowa gatunków ryb żyjących na rafach koralowych to małe, trudne do znalezienia tajemnicze okazy” – powiedział. „Standardowa liczebność ryb może rażąco nie doceniać prawdziwej różnorodności biologicznej. Większość tych małych gatunków jest jednak biofluorescencyjna, więc świecą niczym rave z lat 90. dla nurków z odpowiednim sprzętem. Prowadzi to do szybszych i lepszych ankiet”.

Chociaż znaczna część rafy świeciła, nie wszystko fluoryzuje. Niektóre stworzenia błyszczały tylko miejscami – jakby przypadkowo spryskane świecącą w ciemności farbą – podczas gdy inne nie błyszczały wcale.

Kiedy skupiałem się na upiornej zielonej pierzastej gwieździe, obok przemknął ogromny cień. Świecąc latarką, mogłem prawie dostrzec ciemny zarys dużej ryby, ale nic więcej.

do końca nurkowania byliśmy w samym środku rafy. Kilka tańczących galaretek na dnie morskim sprawiało wrażenie zupełnie innego miejsca do nurkowania – nie mówiąc już o rafie, którą widziałem tego popołudnia.

Podczas tej futurystycznej podróży ze wszystkich stron krzyczały na nas kształty. Trudno było wiedzieć, gdzie szukać: koralowce, gąbki, krewetki, nudis, meduzy – wszystko tryskało kolorami, jakby próbowało prześcignąć sąsiada.

Byłem tak oszołomiony fantastycznym pokazem, że ledwo zauważyłem minuty mijające jak spadające gwiazdy. Oglądaliśmy ten podwodny pokaz świetlny przez prawie godzinę i nadszedł czas powrotu do domu.

Gdy zaczęliśmy się wznosić i opuszczać ten nowo odkryty wszechświat, wzorce oddalały się coraz bardziej, aż całkowicie zniknęły z pola widzenia. Po ataku różów, fioletów, zieleni i żółci ciemna woda wydawała się niesamowicie pusta.

Zawiesiłem się na wodzie, sprawdzając, ile czasu pozostało do naszego przystanku bezpieczeństwa. Pochodnia Maszy świeciła uspokajająco w odległości kilku metrów.

Minęło kolejne 30 sekund i ponownie podniosłem wzrok. Ciemność. Wszędzie całkowita ciemność. Zaskoczony spojrzałem w górę – nic. W dół – nic. Również po mojej lewej i prawej stronie czerń była wszechogarniająca.

Czy mój umysł zaczął płatać mi figle? Czy odpłynąłem? A może zasnąłeś na chwilę?! Nie było prawdziwego prądu, a Masza była tuż przede mną zaledwie kilka sekund temu.

Rozejrzałem się jeszcze raz: w górę, w dół, w lewo, w prawo. Jak to się stało, że unosiłem się sam w tej ciemności?

Obracając się o 360°, podskoczyłem, gdy w polu widzenia pojawił się jej niebieski promień latarki, który spoczywał w moim martwym punkcie.

Ku mojej uldze, nasz trzyminutowy przystanek bezpieczeństwa dobiegł końca i nadszedł czas, aby opuścić ciemność i wrócić na brzeg.