W zeszłym miesiącu PRZYSŁALIŚMY CZTERY finalistów konkursu Wildlife Photographer of the Year 2017 związanego z nurkowaniem problem, a teraz ujawniono zwycięzców w poszczególnych kategoriach.
Żaden z finalistów, choć imponujący, nie zwyciężył, a zwycięzców widać tutaj. Jednak wszystkie zdjęcia znajdują się na wystawie w Muzeum Historii Naturalnej (NHM) w Londynie, która potrwa do końca maja 2018 r. Zostaną także zabrane podczas tournee po Wielkiej Brytanii i za granicą.
To 53. konkurs, którego celem jest pokazanie najlepszej przyrody świata fotografia i -dziennikarstwo, przyciągnęło prawie 50,000 92 zgłoszeń od profesjonalistów i amatorów z XNUMX krajów.
Lodowy potwór, Laurent Ballesta, Francja
(Zwycięzca, Środowiska Ziemi)
Ballesta i jego zespół ekspedycyjny uciszyli się wielkością bloków lodu – górskich fragmentów szelfu lodowego – przepełnieni strachem, wiedząc, że tylko 10% ich objętości jest kiedykolwiek widoczne nad powierzchnią.
Pracowali we francuskiej bazie naukowej Dumont d’Urville we wschodniej Antarktyce, rejestrując na filmie i fotografiach wpływ globalnego ocieplenia. Lodowce szelfowe w niektórych częściach pokrywy lodowej Antarktydy Wschodniej topnieją szybciej, niż wcześniej zakładali naukowcy, grożąc przemieszczaniem się lodu lądowego do morza i radykalnym podniesieniem poziomu mórz.
Kiedy Ballesta dostrzegł tę stosunkowo małą górę lodową, dostrzegł szansę na realizację od dawna ambicji – pokazania całej podwodnej części.
Góra utknęła w polu lodowym – „unosiła się jak zamarznięta planeta” – nie mogła się przewrócić, więc można ją było bezpiecznie zbadać. Ale sprawdzenie lokalizacji, zamontowanie siatki linowej prowadzącej z dna morskiego do boi (aby Ballesta mogła zachować określoną odległość od niego) zajęło trzy dni, w praktycznie lodowatej wodzie, a następnie wykonanie zdjęć z bardzo szerokokątnym kątem obiektyw, aby uchwycić całą scenę.
„Nikt z nas nie był w stanie zobaczyć całości pod wodą” – mówi. „Blisko, z naszego punktu widzenia było przepełnione. Z daleka zniknął we mgle. Zatem z powrotem na stacji panowało pełne napięcia oczekiwanie komputer podczas gdy wynik 147 połączonych obrazów pojawił się na ekranie.
Przód ogromnej stopy zamarzniętego potwora, wypolerowany przez prąd prawdopodobnie przez lata, lśnił turkusowo i niebiesko w świetle przenikającym przez lodowy sufit, przyćmiewając towarzyszy Ballesty, gdy oświetlali jego boki.
• Zrobione aparatem Nikon D4S i obiektywem 13mm f2.8; 1/30 do 1/60 s @ f6.3 – 147 połączonych zdjęć; ISO 3200; Obudowa kamery morskiej; latarki.
Niespodzianka z kraba — Justin Gilligan, Australia
(Zwycięzca, Zachowanie: Bezkręgowce)
Niespodziewanie przeleciało obok nas stado gigantycznych krabów pająkowatych wielkości boiska do piłki nożnej. Wiadomo, że gromadzą się tysiącami w innych częściach wód Australii – prawdopodobnie szukając bezpieczeństwa w dużych ilościach przed pierzeniem – takie zgromadzenia nie były znane w Pasażu Merkurego u wschodniego wybrzeża Tasmanii.
Gilligan (którego czytelnicy DIVER mogą znać jako współpracownika) był zajęty dokumentowaniem eksperymentu z przeszczepem wodorostów na Uniwersytecie Tasmanii i został całkowicie zaskoczony.
Pojedynczy gigantyczny krab pająk może być trudny do zauważenia – do jego muszli często przyczepiają się glony i gąbki, zapewniając doskonały kamuflaż – ale nie mogło zabraknąć tego masowego marszu, zmiatającego żywność leżącą na ich drodze na dnie morskim.
„Około 15 minut później zauważyłem w oddali dziwny kształt poruszający się wśród wijących się krabów” – mówi Gilligan. To był Maorys ośmiornica który wydawał się równie zachwycony nieoczekiwaną nagrodą.
Choć duży – największy ośmiornica na półkuli południowej, z muskularnymi ramionami sięgającymi do 3 m i guzowatą, białą plamką skórą – miał problemy z wyborem i złapaniem kraba.
Na szczęście dla Justina scena była czysta, a światło słoneczne odbijało się od piasku. Szybko wyregulował aparat i skadrował ośmiornica w końcu udaje się złapać.
• Zrobione aparatem Nikon D810 i obiektywem 15mm f2.8; 1/100 s @ f14; ISO 400; Obudowa Nauticam; dwa stroboskopy Ikelite DS161.
Dżokej meduz — Anthony Berberian, Francja
(Zwycięzca, Podwodny)
Na otwartym oceanie daleko od Tahiti w Polinezji Francuskiej Berberian regularnie nurkuje nocą w wodzie o głębokości ponad 1.25 km. Jego celem jest fotografowanie stworzeń głębinowych – maleńkich, które migrują na powierzchnię pod osłoną ciemności, aby żerować na planktonie.
Ta larwa homara (na górze), mająca zaledwie 1.2 cm średnicy, z kolczastymi nogami, spłaszczonym, przezroczystym ciałem i oczami na łodygach, była w stadium, w którym jej postać nazywa się phyllosoma. Jego wrzecionowate nogi ściskały kopułę małej fiołkoworóżowej meduzy.
Para dryfowała w nurcie, a filosoma oszczędzała energię i prawdopodobnie zyskiwała ochronę przed drapieżnikami odstraszonymi użądleniami galaretki, a jej własna twarda skorupa prawdopodobnie chroniła ją przed użądleniami. Wydawało się, że filosoma także jest w stanie sterować galaretką, obracając ją z dużą prędkością, gdy oddalała się od Anthony'ego.
Dziwne w przypadku galaretki było to, że pozostało w niej niewiele macek, co sugerowało, że mały autostopowicz używał jej jako wygodnego źródła przekąsek. W rzeczywistości filosoma ma specjalny sposób trawienia, aby poradzić sobie z parzącymi komórkami meduzy, pokrywając je błoną, która zapobiega przedostawaniu się użądleń do jelit.
Podczas kilkuset nocnych nurkowań Berberian spotkał zaledwie kilka larw homara i wystarczyło wiele ujęć meduzy, aby powstała kompozycja, z której był zadowolony – portret stworzenia rzadko widywanego żywego w swoim naturalnym otoczeniu.
• Zrobione aparatem Nikon D810 i obiektywem 60mm f2.8; 1/250 s @ f22; ISO64; Obudowa Nauticam i konwerter super-makro SMC-1; Stroboskopy Inon Z-240.
Giant Gathering — Tony Wu, USA
(Zwycięzca, Zachowanie: Ssaki)
Dziesiątki kaszalotów zmieszały się hałaśliwie u północno-wschodniego wybrzeża Sri Lanki, ułożone aż
jak Wu widział. Była to część czegoś wyjątkowego – zgromadzenia dziesiątek, a może setek jednostek społecznych, czegoś w rodzaju zgromadzenia klanów.
Kaszaloty są inteligentne, długowieczne i stadne, a grupy bawią się, żerują, wchodzą w interakcje i komunikują się na różne sposoby oraz mają charakterystyczną kulturę. Takie skupiska mogą stanowić kluczową część ich bogatego życia społecznego, ale są rzadko zgłaszane.
Około dwie trzecie populacji kaszalotów zostało wytępione w szczytowym okresie wielorybnictwa przemysłowego w XX wieku.
Jednak w 1986 r. zakazano komercyjnego połowu wielorybów, a tego rodzaju duże zgromadzenia mogą być „oznaką odradzania się populacji” – mówi Wu, który spędził 17 lat na badaniu i fotografowaniu kaszalotów.
Kontakt dotykowy jest ważną częścią życia społecznego kaszalotów, ale ocieranie się o siebie pomaga również złuszczać martwy naskórek. Tak więc woda wypełniła się zamiecią płatków skóry.
Większym wyzwaniem fotograficznym było posmarowanie kopuły obudowy aparatu oleistą wydzieliną wielorybów i gęstymi chmurami łajna uwolnionymi po wynurzeniu się z gigantycznej gromady. Jednak dzięki ciągłemu pływaniu, aby zmienić pozycję i tolerancję samych wielorybów, Wu uzyskał unikalną fotografię tajemniczego zgromadzenia na Oceanie Indyjskim.
• Zrobione aparatem Canon EOS 5D Mark III i obiektywem 15 mm f2.8; 1/250 s @ f6.3; ISO 800; Obudowa Zillion + optyczny port kopułkowy Pro-One.
Starożytny rytuał, Brian Skerry, USA
(Zwycięzca, Zachowanie: Płazy i Gady)
Podobnie jak pokolenia wcześniej, ten żółw skórzasty przenosi znaczną wagę za pomocą ogromnych, mocnych przednich płetw i stopniowo wraca do oceanu.
Skórzaste to największe, najgłębiej nurkujące i posiadające najszerszy zasięg żółwie morskie, jedyne, które przetrwały z linii ewolucyjnej, która oddzieliła się od innych żółwi morskich 100–150 milionów lat temu. Większość życia spędzają na morzu, owiane tajemnicą. Dojrzałe samice, których skórzaste muszle mają obecnie średnio 1.6 m długości, wracają na brzeg, gdzie same się wykluły, aby złożyć własne jaja.
Narodowy Rezerwat Przyrody Sandy Point w St Croix na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych stanowi kluczowe siedlisko lęgowe, którym z powodzeniem zarządza się od dziesięcioleci. Gdzie indziej skórzaste grzbiety nie mają tyle szczęścia, zagrożone są przede wszystkim przyłowy rybne, a także czynniki obejmujące spożycie przez ludzi? rozwój wybrzeża i zmiany klimatyczne.
Każda samica składa około 100 jaj w gniazdach wykopanych głęboko w piasku. Około 60 dni później wykluwają się pisklęta, a na ich płeć wpływa temperatura inkubacji (w cieplejszych gniazdach rodzi się więcej samic).
Gniazdujące żółwie nie są widywane każdej nocy w Sandy Point i często były zbyt daleko, aby Brian mógł je dosięgnąć. Kiedy po dwóch tygodniach doczekał się upragnionego spotkania – pod bezchmurnym niebem i bez odległych świateł miasta – trzymał w ręku zdjęcie z długim czasem naświetlania przy pełni księżyca, umiejętnie przywołując pierwotną atmosferę tej ponadczasowej sceny.
• Zrobione aparatem Nikon D5 i obiektywem 17–35 mm f2.8 przy ogniskowej 24 mm; 10 sekund @ f8; ISO 1600; Lampa błyskowa Nikon o mocy 1/64 i żel wolframowy; Zdalne wyzwalanie Nikona.
Wstęp na wystawę NHM trwa od 10:5.15 do 5.50:14 (otwarte do 8:XNUMX), bilety dla dorosłych kosztują XNUMX funtów, dla dzieci XNUMX funtów i można je wcześniej zarezerwować na nhm.ac.uk/wpy
Zgłoszenia do konkursu 2018 można zgłaszać od 23 października do 14 grudnia tego roku (2017) – aby wziąć udział, należy wejść na stronę nhm.ac.uk/visit/ Competition.html
Ukazał się w DIVER grudzień 2017
