NURKOWNIK Wrakowy
W ostatniej części serii artykułów o wrakach, która obejmowała ostatnie pięć lat, JOHN LIDDIARD rozważa kontynuację nurkowego dziedzictwa Wielkiej Wojny po zawieszeniu broni.
Flota niemiecka
Po zakończeniu I wojny światowej niemieckie okręty wojenne zostały internowane przez Wielką Brytanię i Francję. Historia wraków w Scapa Flow jest dobrze znana, dlatego nie będę tu wchodzić w szczegóły.
Niemieccy oficerowie i załogi zmęczyli się oczekiwaniem na rozstrzygnięcie swojego losu, obawiając się, że rozmowy pokojowe nie powiodą się i że Królewska Marynarka Wojenna skorzysta z ich statków. W ten sposób 21 czerwca zatopiono 52 statki. Wiele z nich zostało później uratowanych i obecnie pozostało tylko siedem, cztery krążowniki i trzy pancerniki, w idealnym miejscu dla nurków.
Więcej o tych wrakach można przeczytać w Scapa Flow 100, czerwcowym artykule Mike'a Warda problem nurka.
Choć najbardziej znane, Scapa Flow nie jest jedynym miejscem, w którym można nurkować z niemieckimi okrętami wojennymi zatopionymi po wojnie. Nurkowie ze Scapa mogli zanurkować w wieże pancernika SMS Bayern, reszta statku została przeznaczona na złom, a siostrzanym okrętem Bayernu był SMS Baden, którego zatonięciu uniemożliwili brytyjscy marynarze wchodzący na niego na pokład i wyrzucający go na brzeg.
Następnie Baden został zwodowany i w 1921 roku użyty jako cel w dwóch seriach prób z bronią, podczas których testowano nową amunicję do dział RN. Po drugiej rundzie został zatopiony w Hurd Deep, głębokim na 180 metrów zagłębieniu na północ od Wysp Normandzkich. O ile mi wiadomo, wrak był nurkowany tylko raz.
Aby nurkowanie wrakowe było bardziej dostępne, lekki krążownik SMS Nurnberg został również uratowany przed zatonięciem w Scapa Flow. Nurnberg był lekkim krążownikiem tej samej klasy co Karlsruhe w Scapa Flow.
W 1922 roku popłynął za Baden, aby wykorzystać go do testów artyleryjskich w pobliżu Isle of Wight. Na szczęście dla nurków wrak znajduje się 10 m nad dnem morskim o głębokości 63 m, więc znajduje się zaledwie w zasięgu trimixu.
Można go znaleźć w połowie kanału La Manche pomiędzy wyspą Wight a Cherbourgiem.
Utylizacja U-Boota
Nie tylko los niemieckiej floty nawodnej musiał zostać rozstrzygnięty.
Wojnę przeżyło około 100 łodzi podwodnych, które można było przejąć i podzielić między aliantów. Wiele z nich zostało po prostu sprzedanych na złom; inne były używane w różnych próbach, zanim zostały złomowane.
Holowanie łodzi podwodnych jest wyjątkowo niestabilne i istnieje wiele historii o ich zerwaniu z holowaniem i wyrzuceniu na brzeg. Zarówno U-118, jak i UB-131 zostały wyrzucone na brzeg w Hastings, a U-118 stał się letnią atrakcją turystyczną. YouTube niesie stary klip Pathé News z 1919 roku.
Dla tych, którzy chcą nurkować na łodzi podwodnej, UB-130 zatonął w 1921 roku podczas holowania w pobliżu Beachy Head. Wrak leży rozbity na głębokości 38m.
UB-122 spotkał podobny los podczas holowania w górę rzeki Medway w hrabstwie Kent, ale nigdy nie udało się go uratować w trudnym miejscu na równinach błotnistych. Pozostałości można zobaczyć podczas odpływu, ale nie jest to rodzaj wraku, w którym chciałbyś nurkować.
Małą flotyllę złożoną z siedmiu łodzi podwodnych zabrano do Falmouth w celu oceny. Po różnych próbach zostały one wyciągnięte na brzeg w celu sprawdzenia, czy nie są uszkodzone. Wraki zostały następnie odzyskane na złom i pozostawione
rozrzucanie gruzu z dolnych części kadłubów w płytkiej wodzie wśród skał. Mark Milburn przedstawił szczegółową historię nurka, sierpień 2018 r.
Duża część wiedzy i strategii niemieckich łodzi podwodnych podczas II wojny światowej wywodzi się z wcześniejszego konfliktu, a byli dowódcy łodzi podwodnych odegrali główne role.
Dowódca niemieckiej marynarki wojennej, admirał Karl Doenitz, dowodził łodzią podwodną podczas I wojny światowej, podobnie jak szef Abwehry, niemieckiego wywiadu wojskowego, admirał Wilhelm Canaris.
okręty podwodne klasy M
Rozpoczynając I wojnę światową sceptycznie nastawiona do wartości okrętów podwodnych, w połowie wojny Wielka Brytania opracowywała nowe koncepcje dotyczące ich konstrukcji i taktyki. Jedną z takich innowacji była klasa M, duży okręt podwodny uzbrojony w 1-calowe działo pancernika. Rola operacyjna polegała na wyskoczeniu z jedynie armatą skierowaną blisko pancernika i przestrzeleniu jego burty.
Zamówiono cztery, ale tylko M1 został ukończony przed zawieszeniem broni i nie był świadkiem żadnych działań. Klasa M nie odniosła sukcesu.
Nieporęczne uzbrojenie działa było problemem, a ulepszenia technologii torpedowej sprawiły, że działo stało się przestarzałe.
M1 zaginął w zderzeniu z Vidarem w pobliżu Start Point w 1925 roku, gdy parowiec przejechał przez wieżę działa, wyrywając ją z mocowań i zalewając łódź podwodną. Wrak nadaje się do nurkowania na głębokości 73 m.
W 1925 roku M2 przebudowano na wodnosamolot, a wieżę strzelniczą zastąpiono hangarem.
26 stycznia 1932 roku M2 zatonął podczas: trening wypadek, nurkowanie, gdy drzwi hangaru nie były całkowicie zamknięte. Wrak jest obecnie popularnym miejscem do nurkowania w Lyme Bay, wznosząc się 10 m z 35 m dna morskiego.
M3 przekształcono w stawiacz min w 1927 r., a następnie zezłomowano w 1932 r. M4 rozebrano przed ukończeniem.
Pociągi i promy kolejowe
Dostarczenie zaopatrzenia z Wielkiej Brytanii do okopów było skomplikowanym procesem. Pociągi towarowe zawiozły ich do doków; dokerzy przerzucali zaopatrzenie do ładowni statków towarowych; następnie po drugiej stronie kanału La Manche proces zostałby odwrócony w przypadku dalszej wysyłki pociągiem.
Cały ten załadunek i rozładunek tworzył wąskie gardło w dostarczaniu dostaw na front. Koncepcja kontenera transportowego nie istniała. Jednym ze sposobów przyspieszenia tego procesu było odłączenie wagonów towarowych od lokomotyw, wtoczenie ich na promy, a następnie połączenie ich, tworząc nowy pociąg po drugiej stronie.
Mając to na uwadze, armia brytyjska zamówiła trzy promy kolejowe: TF1, TF2 i TF3. Wszyscy rozpoczęli służbę w 1918 roku, przewożąc wagony towarowe z Southampton i Richborough. Po wojnie zostały sprzedane cywilnym przewoźnikom promowym i obsługiwały połączenia przez kanał La Manche.
TF2 zaginął w pobliżu Normandii w 1940 roku podczas ewakuacji Francji, trafiony lądową niemiecką artylerią.
TF1 i TF3 zostały zarekwirowane z powrotem do służby wojskowej i przemianowane odpowiednio na HMS Iris i HMS Daffodil. Obydwa zostały przystosowane do przewozu łodzi desantowych i wspierały lądowanie w Normandii w czerwcu 1944 r.
Po zajęciu portów Iris i Daffodil powróciły do swojej pierwotnej roli, polegającej na przewożeniu wagonów towarowych do Francji. TF3 uderzył w minę w pobliżu Dieppe w marcu 1945 roku i TF1 przetrwał wojnę.
Zarówno TF2, jak i TF3 można nurkować w odległości mniejszej niż 20 m od francuskiego wybrzeża.
Standardowe statki na pochylni
Od rozpoczęcia kampanii U-Bootów w 1914 roku rząd brytyjski zaczął zamawiać nowe statki handlowe w stoczniach w Wielkiej Brytanii, Kanadzie i neutralnych USA.
Od 1916 roku zamówienia dotyczyły kilku standardowych projektów, poprzedników statków Liberty z czasów II wojny światowej.
Kiedy Ameryka przystąpiła do wojny w 1917 r., szybko pokonano przeszkody polityczne utrudniające rozwój przemysłu stoczniowego i utworzono nowe, ogromne stocznie przeznaczone wyłącznie do budowy standardowych statków.
Statki już w budowie zostały teraz zarekwirowane przez Wujka Sama.
Największą z tych stoczni była Hog Island na rzece Delaware, kilka mil od Filadelfii.
Wśród podejrzanych transakcji dotyczących gruntów, spekulacji i rzekomego zaangażowania mafii pierwszy standardowy statek został zwodowany na Hog Island 5 sierpnia 1918 r., ale wyposażanie zakończono dopiero 11 listopada, w dniu zakończenia wojny.
Ponieważ inne statki były w budowie, a zamówienia były zbyt odległe, aby je anulować, ukończono budowę 122 „Hog Islanders”, a stocznię zamknięto w 1921 r. Obecnie w tym miejscu znajduje się międzynarodowe lotnisko w Filadelfii.
Pomiędzy Hog Island a innymi stoczniami w USA, Kanadzie i Wielkiej Brytanii ukończono 695 standardowych statków. Tylko 14 zginęło podczas wojny, w tym War Knight na tyłach Isle of Wight i War Monarch w pobliżu Sussex.
Wykracza to jednak poza zakres tego artykułu, dlatego szukamy wraków spośród pozostałych 681. Statki standardowe były zdecydowanie największym pojedynczym typem statków przez kilka pierwszych lat II wojny światowej i w głębinach Atlantyku doszło do wielu strat.
Na szczęście dla nurków niektórzy zginęli także bliżej brzegu. Tylko maniak wraków rozpozna nazwę War Buffalo, zwodowaną w Newcastle w 1918 roku. Większość nurków zna ten wrak z South Devon lepiej jako Persier, storpedowany przez U-1017 11 lutego 1945 roku.
W lutym 1944 roku w pobliżu Haugesund w Norwegii statek Anne Sofie, pierwotnie Zatoka Wojenna, osiadł na mieliźnie i zatonął podczas transportu rudy żelaza z Narwiku do Emden.
Podobnie jak w przypadku wielu „wypadków” żeglugowych, które miały miejsce na norweskich statkach przewożących niemiecki ładunek, krążyły pogłoski o umyślnym sabotażu. Wrak leży na zboczu od 37 do 52 m.
Na prawdziwy wrak „Hog Islander” trzeba pojechać nieco dalej, na Bali, gdzie Liberty Glo stoi tuż przy plaży w Tulamben. Został storpedowany przez japoński okręt podwodny I-166 11 stycznia 1942 roku podczas rejsu z Australii na Filipiny.
Uszkodzony statek został odholowany na Bali i wyrzucony na brzeg, gdzie został częściowo uratowany, aż do czasu, gdy erupcja wulkanu w 1963 r. wyrzuciła go z brzegu i zatrzymał się na głębokości zaledwie 30 metrów.
Chociaż brytyjskie statki standardowe pierwotnie nosiły nazwę War-coś, nazwy zostały zmienione, ponieważ nadwyżki statków były sprzedawane dalej. Sprzedany do Japonii Lemur wojenny zmienił nazwę na Hokutai Maru i zatonął wraz z japońską flotą zaopatrzeniową w Palau podczas operacji Desecrate w 1944 roku.
Po lądowaniu w D-Day w 1944 r. wiele starych i zużytych standardowych statków odbyło swoją ostatnią misję jako statki blokowe Agrest dla portów Mulberry.
Nowi właściciele terytoriów zamorskich
Przed I wojną światową Niemcy były potęgą imperialną z posiadłościami kolonialnymi w Afryce i na Pacyfiku. Dla tych, którzy nurkowali na wyspach Pacyfiku, przewagę palm kokosowych można przypisać niemieckim plantacjom kolonialnym.
Od 1914 roku Japonia zajęła niemieckie kolonie na Pacyfiku i zgodnie z Traktatem Wersalskim zostały one podzielone pomiędzy zwycięskie mocarstwa kolonialne, a Mariany, Karoliny i Wyspy Marshalla zostały przyznane Japonii. Tak więc w czasie ataku na Pearl Harbor 6 grudnia 1941 r. wiele z tych byłych kolonii niemieckich należało obecnie do japońskiego łańcucha dostaw.
Dla nurków najważniejsze są Chuuk (Truk) i Palau. W lutym 1944 roku atak powietrzny amerykańskiego lotniskowca zniszczył japońską flotę zaopatrzeniową zakotwiczoną w Truk Lagoon.
W następnym miesiącu podobny nalot na Palau zatopił kolejną flotę zaopatrzeniową. Obydwa są obecnie głównymi miejscami do nurkowania wrakowego.
Mniej znane japońskie wraki z II wojny światowej są rozsiane po byłych koloniach niemieckich, lokalizacjach kontrolowanych przez Japonię dopiero w wyniku I wojny światowej.
Kapitalne statki na poślizgu
W latach 1914–1918 zamawiano nie tylko statki handlowe. Wiele okrętów wojennych, od korwet po pancerniki, zostało stępionych podczas wojny, przetrwało, a następnie stało się ofiarami II wojny światowej lub później. Tak zaczyna się historia największego na świecie wraku okrętu wojennego, który można nurkować.
Budowę dwóch krążowników bojowych rozpoczęto w USA w 1916 roku, ale następnie wstrzymano ją, gdy naród przystąpił do wojny, a zasoby przekierowano na szybką budowę mniejszych statków eskortujących konwoje.
Po wojnie wznowiono budowę. Lekcje dowiedział się o grubszym pancerzu i wybrzuszeniach przeciwtorpedowych, które zostały uwzględnione w projekcie, ale ponownie zawieszono go w 1922 r. przed Konferencją Marynarki Wojennej w Waszyngtonie.
Do roku 1919 większość krajów borykała się z problemem braku gotówki. Aby zachować istniejącą równowagę sił morskich bez rozpoczynania wyścigu zbrojeń, przedstawiciele Wielkiej Brytanii, USA, Francji, Włoch i Japonii spotkali się w Waszyngtonie i wynegocjowali traktat ograniczający ilość, rozmiar i uzbrojenie statków, jakie każdy kraj mógł posiadać w ciągu następnej dekady. 10 lat. Traktat Waszyngtoński został podpisany w 1923 roku.
W amerykańskim dodatku nie było miejsca na dwa częściowo ukończone krążowniki liniowe. Budowę obu kadłubów wznowiono po zmianie przeznaczenia i poważnych zmianach konstrukcyjnych.
W 1927 roku USS Lexington i USS Saratoga weszły do służby jako największe jak dotąd lotniskowce.
Nawet wtedy trzeba było wątpliwych sporów dotyczących zasad traktatu dotyczących maksymalnego rozmiaru przewoźnika, aby były one dozwolone. Przy 36,000 9000 ton każdy, przekraczały ustalony limit o XNUMX ton – większość lotniskowców była mniejsza lub tylko lekko opancerzona.
Lexington i Saratoga były wielkości pancerników i prawie tak samo dobrze opancerzone. Dało im to dużą przewagę w przetrwaniu podczas kampanii na Pacyfiku. W bitwie na Morzu Koralowym Lexington pochłonął ogromną liczbę trafień bomb i torped, zanim został zatopiony, aby zapobiec zdobyciu 8 maja 1942 roku.
W wyniku wielu bitew Saratoga została trafiona, a następnie naprawiona. Wielokrotnie zgłaszana, że została zatopiona przez japońską propagandę, przeżyła wojnę.
Ciężki pancerz krążownika liniowego uczynił go znacznie wytrzymalszym niż inne lotniskowce.
W 1946 roku Saratoga został wycofany z użytku jako cel testów bomby atomowej na atolu Bikini i nadal przeżył pierwszy wybuch bomby Able.
Był to drugi podwodny wybuch bomby Baker, który przypieczętował jej los, zgniatając i pękając kadłub.
Saratoga jest nie tylko największym wrakiem okrętu wojennego na świecie, ale także jednym z najbardziej ekskluzywnych. Centrum nurkowe zostało założone na Bikini w 1996 roku i działało pomyślnie przez 10 lat, ale w 2007 roku firma musiała zostać zamknięta, gdy łańcuch dostaw stał się nie do utrzymania.
Nurkowanie jest obecnie możliwe przez kilka miesięcy w roku w ramach rejsów na żywo z Kwajalein.
Wśród wraków Bikini znajduje się także japoński pancernik Nagato, okręt flagowy podczas ataku na Pearl Harbor.
Skonstruowany w 1917 r. i ukończony w 1922 r. był jedynym japońskim pancernikiem, który przetrwał II wojnę światową i kolejnym celem testów bomby atomowej.
Przed I wojną światową bikini było terytorium niemieckim. Następnie władzę przejęła Japonia i podczas II wojny światowej atol był w dużej mierze nieużywany.
Zamiast dać się schwytać podczas amerykańskiej wyprawy na wyspy w 1944 r., sześciu żołnierzy garnizonu popełniło samobójstwo.
Stany Zjednoczone nie były jedynym krajem, który zmienił przeznaczenie statków flagowych na lotniskowce. W Wielkiej Brytanii w 1918 roku zarekwirowano pancernik budowany dla Chile, który ukończono jako lotniskowiec HMS Eagle. Został zatopiony przez torpedy z U-73 w sierpniu 1942 roku, podczas eskortowania konwoju maltańskiego.
Stępkę japońskiego Akagi stworzono jako krążownik liniowy w 1920 r., ale ukończono go jako lotniskowiec w odpowiedzi na ograniczenia Traktatu Waszyngtońskiego.
Podobnie jak Nagato, Akagi brał udział w ataku na Pearl Harbor, a następnie w kwietniu 1942 roku przyczynił się do zatopienia brytyjskiego lotniskowca HMS Hermes u wybrzeży Sri Lanki.
Hermes sama była dziedzictwem Wielkiej Wojny, zamówionym w 1917 roku specjalnie jako lotniskowiec. Budowa była powolna ze względu na wiele zmian projektowych, aż w końcu został oddany do użytku w 1924 roku. Wrak leży na głębokości 54 m i można nim nurkować ze Sri Lanki.
Kilka miesięcy później Akagi został zatopiony w głębinach Pacyfiku w bitwie o Midway.
Krążowniki traktatowe i rekiny
Traktat Waszyngtoński ograniczał nie tylko pancerniki i lotniskowce. USS Indianapolis był krążownikiem zbudowanym w 1930 roku zgodnie z ograniczeniami traktatowymi.
W 1945 roku Indianapolis zostało użyte do przetransportowania bomby atomowej Little Boy do Tinian, skąd B29 Enola Gay zrzucił ją następnie na Hiroszimę. Z Tinian Indianapolis udał się na Guam, a następnie został wysłany bez opieki na Okinawę.
Tuż po północy 15 lipca 1945 roku krążownik został storpedowany przez japoński okręt podwodny I-58 i zatonął w ciągu 12 minut.
Bez eskorty i wezwania pomocy ocaleni dryfowali przez cztery dni, zanim zostali zauważeni przez samolot patrolowy, większość w wodzie.
Z 1200-osobowej załogi ostatecznie uratowano tylko 317 osób. Spośród ofiar śmiertelnych około 300 zatonęło wraz ze statkiem, a reszta zmarła w wodzie w oczekiwaniu na ratunek.
Śmierć nastąpiła głównie na skutek odwodnienia, narażenia i utonięcia, a bezpośredni atak rekinów był przyczyną mniejszości. Rekiny, białopłetwe oceaniczne z kilkoma tygrysami, żywią się głównie ciałami już martwych zwierząt. Ale historia z Indianapolis miała podsycić dziesięciolecia szaleństwa przeciwko rekinom.
W sierpniu 2017 roku nieżyjący już Paul Allen, emerytowany założyciel Microsoftu, zlokalizował wrak Indianapolis i sfilmował go z pojazdu ROV.
Walcz z pływakami
Wracając pamięcią do 1 listopada 1918 roku, dwóch włoskich pływaków wjechało jedną z pierwszych ludzkich torped do austro-węgierskiej bazy morskiej Pola i zatopiło pancernik Viribus Unitis za pomocą min magnetycznych.
W latach międzywojennych włoska marynarka wojenna kontynuowała prace nad ludzkimi torpedami, stworzyła pierwszy zegarek nurkowy i przyczyniła się do rozwoju rebreatherów i innego sprzętu do nurkowania.
Na początku II wojny światowej włoska marynarka wojenna stała się specjalistą w tej formie walki, atakując brytyjskie okręty w Aleksandrii i Gibraltarze.
To właśnie podczas obrony Gibraltaru Lionel Crabb zasłynął jako nurek przeszukujący kadłuby statków w poszukiwaniu min.
Początkowo Crabb używał sprzętu brytyjskiego, ale później użył zestawu zdobytego przez Włochów. Pozostałości włoskiej torpedy ludzkiej można zanurkować w porcie Gibraltarskim, choć niewiele już z nich zostało.
W odpowiedzi Wielka Brytania opracowała Chariot, nieco większy pojazd używany w podobnych operacjach, głównie na Morzu Śródziemnym.
Po kapitulacji Włoch w 1944 r. włoscy płetwonurkowie pracowali nad wspólną operacją z brytyjskimi woźnicami, mającą na celu zatopienie włoskiego krążownika Bolzano, uwięzionego w okupowanym przez Niemców porcie La Spezia.
Dziedzictwo takiego zaangażowania doprowadziło do powstania wielu naszych wiodących marek nurkowych pochodzących z Włoch.
TAK KOŃCZY SIĘ NASZ ROCZNY PRZEGLĄD Wielkiej Wojny z perspektywy nurka. Duża część naszych nurkowań wynika z przebiegu i konsekwencji tej wojny i nigdy nie zapominajmy o zaginionych załogach, ponieważ ich dziedzictwo dla nurków rdzewieje pod powierzchnią morza. Następnym razem, gdy uruchomimy serię takich funkcji, będzie to rok 2039…
