NURKOWNIK Wrakowy
Skarby sztuki z wraku statku
W 1927 roku Christiaan Huygens stał się największym statkiem pasażerskim, jaki kiedykolwiek zbudowano w Holandii. Umeblowany przez słynnego projektanta Liona Cacheta, został wykończony z drogich materiałów, takich jak marmur i mahoń, ale poważnie uszkodzony przez minę pod koniec drugiej wojny światowej, stał się całkowitą zagładą. VIC VERLINDEN i STEFAN PANIS opowiadają tę historię w tym fascynującym rozdziale swojej nowej książki Diving For Treasure…
Ukazał się w DIVER w maju 2018
Pani CHRISTIAAN HUYGENS
TYP: Statek pasażerski
BUDOWA: Nederlandse Scheepsbouw Maatschappij, Amsterdam
WŁAŚCICIEL: Stoomvaart Maatschappij Nederland
WPROWADZENIE: 28 września 1928 r
NAPĘD: Turbina, jedno śmigło
TONAŻ: 16,280 XNUMX ton
WYMIARY: długość 168m, szerokość 21m
ANTWERPIA 1945
W dniu 25 sierpnia pani Christiaan Huygens opuściła port w Antwerpii i udała się do Rotterdamu. Pogoda była dobra, wiał lekki wiatr o sile 3 w skali Beauforta. Krótko przed rejsem zmieniono pilota w pobliżu Terneuzen.
O godzinie 20:49 kapitan Bakker wydał rozkaz rzucenia kotwicy, aby statek spędził noc w pobliżu boi nr 3. W niedzielę rano około godziny 6 rano podniesiono kotwicę i kapitan nakazał wznowienie rejsu.
Kiedy o godz. 7.56 „Huygens” minął boję wrakową „Empire Blessing”, oficer wachtowy zanotował w dzienniku pokładowym, że wszystko jest w porządku.
Jednak kilka godzin później, o godzinie 11.30, nastąpiła duża eksplozja spowodowana miną. Natychmiast zatrzymano wszystkie silniki, a kapitan zarządził wysłanie komunikatu o niebezpieczeństwie. Łodzie ratunkowe były przygotowane do wyładunku pasażerów, z których kilku zostało rannych w wyniku eksplozji.
Kapitan dał sygnał holownikowi Arthur, aby jak najszybciej przypłynął do burty – choć cały czas woda napływała do ładowni.
O godzinie 3.30:XNUMX kapitan Bakker odbył spotkanie ze swoimi starszymi oficerami i zdecydowano o wyrzuceniu statku na brzeg na mieliźnie oddalonej o cztery mile, aby można było go uratować w późniejszym czasie. Został zabrany na hol w stronę piaszczystego brzegu i wyrzucony na brzeg.
W następnych dniach podejmowano kilka prób ratowania statku, ale niestety nadeszła silna burza, która rozbiła go na dwie części. W dniu 3 września została ona spisana jako strata całkowita.
Starano się ocalić ze statku jak najwięcej: kompasów, telegrafów, sprzętu radiowego i lornetki. Nawet srebro stołowe, do którego można było dotrzeć, zostało uratowane przed zniszczeniem. Przez lata statek tonął coraz głębiej w Morzu Północnym, aż w końcu popadł w zapomnienie.
NURKOWANIE W NIEZNANE
Kiedy 29 maja 1991 roku po raz pierwszy nurkowałem na wraku Christiaan Huygens, nie mogłem sobie wyobrazić, że wiele lat później ten wrak będzie mnie nadal fascynował.
Jednak pierwsze nurkowanie nie zakończyło się sukcesem. Nie mieliśmy systemów nawigacji GPS, a odnalezienie wraku za pomocą kompasu i mapy było wyzwaniem.
Mieliśmy jednak szczęście, gdy podążaliśmy za kilkoma bojami, ponieważ na wraku zakotwiczona była mała łódka rybacka. Szybko rzuciliśmy kotwicę i przygotowaliśmy się do eksploracji.
Schodząc wzdłuż linii strzału czułem bardzo silny prąd i widoczność była ograniczona do zera. Postanowiłem zdjąć kotwicę i zakończyliśmy to.
Nie poddaliśmy się jednak i w tym sezonie wielokrotnie wracaliśmy do wraku. W niektóre dni widoczność pod wodą była lepsza niż w inne i powoli poznawaliśmy wrak.
PIERWSZE STATURY Z BRĄZU
W sezonie 1992 ponownie regularnie nurkowaliśmy na wraku. Któregoś lipcowego dnia, na głębokości 20 m, moją ciekawość wzbudził brązowy pierścień wystający z piasku.
Używając mojego noża nurkowego, aby go oczyścić, pojawiła się postać przedstawiająca trzy nagie kobiety. Kiedy kopałem głębiej, ukazał się piękny posąg z brązu.
Po powrocie na łódź zbadano znalezisko i doszliśmy do wniosku, że najprawdopodobniej była to stopa lampy. Zostawiłem kołowrotek obok znaleziska, a wkrótce potem mój kumpel znalazł w pobliżu posąg kota. Kilka tygodni później znaleźliśmy także posąg sowy.
W różnych miejscach znaleziono także inne przedmioty, takie jak srebrne naczynia i porcelanę. W kolejnych latach wykonałem w tym miejscu wiele nurkowań, mimo że priorytetem były dla mnie inne wraki.
BADANIA W ARCHIWUM
W 1999 r. miałem trochę więcej czasu, więc po otrzymaniu wskazówki zacząłem szukać informacji w Archiwum Narodowym w Hadze.
Tutaj znalazłem książeczkę ze zdjęciami różnych przedziałów statku i opisem wnętrza.
W dokumencie tym zidentyfikowano posągi z brązu, które wykorzystano w jadalni pierwszej klasy; można było je łatwo rozpoznać jako te, które znaleźliśmy.
Na hebanowym stoliku pod ścianą umieszczono posąg z brązu przedstawiający trzy nagie damy, był też drugi posąg. Pomiędzy posągami wisiał gobelin przedstawiający Paryż z czasów Christiaana Huygensa [XVII-wiecznego holenderskiego fizyka]. Posągi wykonał słynny holenderski rzeźbiarz Lambertus Zijl na zlecenie projektanta wnętrz statku Liona Cacheta.
Wystrój wnętrz i rzeźby zaprojektowano we współczesnym stylu art déco. Ta forma sztuki powstała w Paryżu na początku lat dwudziestych XX wieku i wyróżniała się czystymi liniami projektu.
W innym archiwum znalazłem nawet oryginalny formularz zamówienia odlewu posągów w belgijskiej odlewni Fonderie Nationales des Bronzes. Kosztowały wówczas astronomiczną cenę 990 franków belgijskich za sztukę.
W formularzu wspomniano, że doszło do nieporozumienia między Cachet a pierwotnymi klientami, ponieważ posągi przedstawiały nagie kobiety, ale zostały już odlane i ostatecznie i tak zostały umieszczone na statku.
Ze zdjęć jasno wynikało, że na wraku znaleziono znacznie więcej posągów z brązu.
W innych przedziałach, np. w sali muzycznej pierwszej klasy, znajdował się opis pięciu paneli z brązu, przedstawiających pięciu różnych holenderskich bohaterów i naukowców: Huygensa, Michiela de Ruytera, Maartena Trompa, Prinsa Mauritsa i Hugo de Groota. Panele drzwi zostały ozdobione inkrustowaną cyną i przedstawiały planetę Saturn. Palarnia również została wykończona panelami z brązu i miała marmurowe popiersie Huygensa.
PRZESZUKIWANIE WRAKU
Bardzo trudno było dokładnie ustalić, gdzie na wraku znajdowały się posągi, ale po wielu nurkowaniach i studiowaniu planów mogłem skupić się na obszarze, który musiał być pierwszorzędną jadalnią.
Powtarzającym się problemem było zarzucenie kotwicy jak najbliżej miejsca statuy; na wraku o długości 170 m nie było to łatwe zadanie. Jednak dużo ćwiczeń sprawiło, że znacznie lepiej interpretowaliśmy obrazy sonarowe, rozwiązując w ten sposób problem.
Przez tygodnie miejsce to było przeczesywane centymetr po centymetrze, aż w końcu 27 lipca udało mi się znaleźć brązową sowę i kota pomiędzy dwiema belkami. W ciągu następnych trzech dni znalazłem trzy inne posągi w tym samym miejscu.
Kilka lat później znalazłem jeden z paneli z brązu, który służył jako dekoracja belek nośnych w jadalni pierwszej klasy. Od tego czasu inni nurkowie również znaleźli we wraku posągi.
NURKOWANIE NA HUYGENSACH
W ciągu 15 lat zarejestrowałem na wraku ponad 200 nurkowań. Widoczność może wahać się od kilku centymetrów do 8 m, ale zazwyczaj nie jest zbyt dobra, ponieważ statek ustawiony jest na mieliźnie; jest to również główny powód, dla którego trudno jest się odnaleźć.
W czasie przypływów na wraku można wykonywać długie nurkowania; jednakże podczas przypływu wiosennego woda ledwo się zatrzymuje i występują bardzo silne prądy. Głębokość wraku na dziobie waha się od 8 do 25 m. Została rozerwana przez fale i prąd, ale w niektóre rejony nadal można przedostać się za pomocą kołowrotka.
Silniki są nadal wyraźnie rozpoznawalne i stanowią obecnie najwyższe punkty wraku. Na rufie znajduje się armata, a na dziobie kolejna, piękna na cokole.
W pobliżu tego obszaru znajduje się magazyn amunicji, w którym nadal znajdują się granaty. (W czasie wojny statek pływał jako transport żołnierzy). Dźwigi rozmieszczone w różnych miejscach statku w celu przeładunku ładunku spadły obok wraku i stanowią doskonały punkt orientacyjny do rozpoczęcia eksploracji.
Huygens znajduje się pod adresem 51.37.05 N, 003.16.73 E i nadal jest jednym z moich ulubionych wraków do nurkowania, ale z pewnością ma swoje dziwactwa!
Wrak jest także świetną kryjówką dla licznych krabów i homarów zamieszkujących złom. Duże ławice labraksa również są jego domem, ale gdy tylko przybędą nurkowie, chowają się.
Kiedy w tym sezonie wykonałem swoje pierwsze w tym roku nurkowanie wrakowe, widoczność wynosiła zaledwie 20 cm. To sprawiało, że eksploracja była niebezpiecznym przedsięwzięciem i konieczna była pewna doza ostrożności.
Jednakże MS Christiaan Huygens to fantastyczny wrak do odkrycia i jestem pewien, że w nadchodzących latach odkryje o wiele więcej swoich tajemnic.
KSIĄŻKA
Ilustracje użyte w tym fragmencie nowej książki Diving for Treasure to tylko wybrane ilustracje – w samym tym rozdziale jest ich 48!
Książka zawiera opisy 17 wraków, z których wiele leży na wodach Morza Północnego i Kanału La Manche. Chociaż nie wszystkie zawierały złoto, srebro, monety i klejnoty, wszystkie zawierały cenne artefakty, które nurkowie uwielbiają znajdować.
To nie jest tylko książka o historii morskiej, ponieważ współpracownik DIVER Vic Verlinden i przyszły współautor Stefan Panis, obaj z Belgii, nurkowali we wrakach, w tym niektórych, takich jak Egipt, leżących na głębokości aż 130 m, i odkryli skarby .
Ci bardzo doświadczeni nurkowie techniczni byli w stanie dodać własne fotografia do tej mieszanki i poprzez relacje z pierwszej ręki opowiedzą o znacznych wyzwaniach związanych z nurkowaniem na tych statkach.
- Whittles Publishing, ISBN: 9781849953252, miękka oprawa, 144 strony, 17 x 24 cm, 18.99 GBP
