Czarne końcówki Aliwala

PAMIĘTAM PIERWSZY odprawa nurkowa. „Zawsze bądź świadomy tego, gdzie jesteś” – powiedział przewodnik, dodając od niechcenia „a jeśli ugryzą, nie ruszaj się, tylko poczekaj, aż puszczą…”

To jest duch! Pomyślałem, niepewny, czy odczuwać niepokój, czy po prostu cieszyć się oczekiwaniem na nowe doświadczenie.

To była moja pierwsza wizyta nie tylko w Republice Południowej Afryki, ale na kontynencie – prawdziwej Afryce, z lwami, słoniami, hipopotamami i oczywiście rekinami. Moje oczekiwania były wysokie, biorąc pod uwagę to, co przeczytałem i widziałem Online przed wyjazdem, ale tak naprawdę nie wiedziałem, czego się spodziewać

nurkowanie z przynętą z oceanicznymi czarnymi końcówkami (Carcharhinus limbatus). Pomimo moich dokładnych badań, tego pierwszego ranka nadal miałem duże motyle w brzuchu.

Miejsce to słynęło z rekinów. Aliwal Shoal na północno-wschodnim wybrzeżu Republiki Południowej Afryki to skalista rafa będąca domem dla kilku gatunków, od zamieszkującej je społeczności czarnopłetwych po sezonowego zębatego (tygrysa piaskowego), tygrysa, młota, byka, ciemnego, jedwabistego i choć rzadko widywanego obecne, wielkie białe rekiny.

Jeśli chodzi o duże zwierzęta, Ławica oferuje mnóstwo atrakcji i, w zależności od pory roku, może oferować regularne obserwacje delfinów, wielorybów i olbrzymiego okonia ziemniaczanego, a także okazjonalnie mobulę, rekina gitarowego, żółwia i ławice lucjanów.

Godzinę jazdy na południe od Durbanu w KwaZulu-Natal i trzy mile od wybrzeża, Ławica została nazwana na cześć statku, który prawie zatonął w tym miejscu w 1849 roku. Gniazduje na terenie Morskiego Obszaru Chronionego, utworzonego w 2004 roku i rozciągającego się na długości 11 mil wzdłuż wybrzeża .

Odsłoniętą mieliznę często niosą prądy i gwałtowne fale. Jej najwyższy szczyt sięga 6 m pod powierzchnię, a skaliste zbocza opadają do ponad 30 m przy maksymalnej szerokości około 400 m i są bogate w koralowce i inne życie morskie.

Mimo to, według „zaklinacza rekinów” Waltera Bernardisa z African Water Sports w Umkomaas, połączone skutki rybołówstwa przemysłowego oraz powszechnego stosowania sieci i lin do ochrony plaż mają poważny wpływ na liczbę rekinów na tym obszarze.

W ciągu ostatnich 10 lat populacja rekinów wielorybich, żarłaczy białych czy tygrysów w tej części Republiki Południowej Afryki dramatycznie spadła.

Aliwal Shoal była pierwszym miejscem, w którym w 2000 roku stało się możliwe nurkowanie z rekinami tygrysimi bez klatek, wraz z wprowadzeniem przez African Water Sports nurkowań z przynętą.

W ciągu następnej dekady można było zobaczyć te rekiny podczas każdego nurkowania z przynętą, zazwyczaj kilka osobników na raz. Umkomaas zdobyło tytuł „Światowej Stolicy Rekinów Tygrysich”, zanim plaża Tiger Beach na Bahamach stała się sławna.

Jednak w ostatnich latach obserwacje stają się coraz rzadsze. Liny bębnowe wprowadzone w Kwazulu-Natal w 2007 r. oraz sieci skrzelowe na rekiny służą do chwytania i zabijania.

Liny bębnowe to duże, zakotwiczone pływaki, na których zawieszony jest pojedynczy haczyk z przynętą, a sieci skrzelowe wiszą na głębokości 10–14 m, aby oplątać rekiny. Obydwa są położone około 400 m od brzegu.

Do każdej z 37 plaż na długości około 200 mil wybrzeża przydzielono cztery liny bębnowe do każdej sieci. Działają zarówno bezpośrednio, aby złapać wybrane rekiny, jak i, w większości przypadków, mniejsze rekiny wpadają w haczyk lub zaplątują się, rzucają się, próbując się uwolnić, i przy okazji przyciągają większe drapieżniki – w przypadku tygrysów, głównie samice.

Co roku odławia się około 1100 rekinów, w tym około 65 tygrysów, 20 żarłaczy białych i pewną liczbę rekinów Zambesi, czyli trzech głównych gatunków docelowych. Przyłów obejmuje różne walenie.

Podjęto pewne środki w celu zmniejszenia przyłowów i unika się używania sieci podczas biegu sardynek, ale faktem jest, że istnieją mniej szkodliwe sposoby ochrony użytkowników wody, takie jak informowanie ich, jak nie narażać się niepotrzebnie na ryzyko.

OCEANICZNE REKINY BLACKTIP są klasyfikowane przez IUCN jako bliskie zagrożenia. Z zastrzeżeniem połowów i sieci skrzelowych mają one również bardzo powolny cykl rozrodczy, a samice łączą się w pary i rodzą tylko co dwa lata.

Osiągają do 3 m długości, mają brązową skórę i bardzo jasny pas na piersi płetwy. Ich płetwa-końce są ciemniejsze niż u bardziej znanego i mniejszego rekina rafowego czarnopłetwego (Carcharhinus melanopterus).

Nasz szybki, gumowy ponton o długości 8 m został zwodowany przy ujściu rzeki, zapewniając wygodny dostęp do morza. Walcząc ze zniechęcającymi falami Oceanu Indyjskiego, dopłynęliśmy do Aliwal Shoal w około 20 minut i poczyniono przygotowania do wyrzucenia za burtę bębna z przynętą wypełnionego sardynkami.

Zawieszono go na 6 m, a drugi mniejszy bęben zawieszono dalej na 12 m, aby zapewnić korzyści każdemu z nieuchwytnych rekinów tygrysich, które mogły przepływać. Wskoczyliśmy do wody i zobaczyliśmy 15–20 rekinów tańczących pod nami, zwabionych zapachem bębnów płynących z prądem.

Dla nas kręcenie się wokół bębna z przynętami w chłodnej (18-22°C) wodzie było dobrze spędzonym czasem, jeśli nie dla osób o słabych nerwach. Czarne końcówki były zdecydowanie ciekawskie wobec nurków.

Nie ma nas w ich menu i w ciągu prawie czterech tygodni codziennego nurkowania nigdy nie byłbym świadkiem żadnego agresywnego zachowania w stosunku do nas, ale nie dajcie się zwieść, są to dzikie zwierzęta, które wymagają ciągłej czujności i świadomości pozycji.

Nie wstydziły się podchodzić blisko i chociaż ich ciekawość była związana z zapachem sardynek, poświęcały czas, aby nas dokładnie zbadać, nawet gdy byliśmy daleko od bębna z przynętą.

Na początku były onieśmielające i podczas pierwszych nurkowań spędziłem większość czasu na uważnym obserwowaniu, skąd nadchodzi następny, zamiast po prostu cieszyć się chwilą.

Jednak ekscytacja przebywaniem wśród nich i patrzeniem im w oczy była wyczuwalna.

W miarę upływu dni, nabrałem pewności siebie i w pełni rzuciłem się w wir akcji, doceniając zarówno ruchy rekinów, jak i ich prędkość, gdy tylko przynęta znalazła się w ich zasięgu.

Nigdy nie wzdrygali się, gdy w grę wchodził kawałek sardynki, nawet gdy stałem z aparatem pośrodku ich przekąsek i próbowałem zsynchronizować ich otwarte usta ze światłem stroboskopowym.

Podekscytowane zbliżały się do bębna z przynętą, krążąc i przechodząc ze wszystkich stron w coraz większym tempie w miarę wyrzucania z niego przynęty.

Nie wahali się, wielokrotnie odpychając mnie ramieniem lub podchodząc od tyłu i zmuszając do ukłonu. Im bliżej byłem bębna, tym chętniej mnie uderzali, czasami nawet przechodząc między moimi nogami.

Z biegiem czasu zacząłem myśleć o nurkowaniach z przynętą jako o pracowitych godzinach pracy rekinów, małych tapas lub sashimi dla nich i zacząłem czuć się do nich bliższy, szczególnie gdy obserwowałem Waltera ćwiczącego wprowadzanie ich w stan tonicznego bezruchu , stan „hipnotyczny”, w który doświadczeni nurkowie mogą wprowadzić rekiny, zwykle poprzez delikatne manipulacje ciałem.

Z bliska widok na zwierzęta przed moim aparatem łamał serce. Prawie każdy rekin, którego spotkałem w Ławicy, miał w pysku haczyki i doznał różnych obrażeń, od infekcji spowodowanych rdzewiejącym metalem po trwałe uszkodzenie żuchwy.

Moja fascynacja rekinami zaczęła się 15 lat temu podczas trzeciego nurkowania na moim kursie na wodach otwartych w Tajlandii. W tamtym czasie Koh Tao słynęło z dużej populacji rekinów rafowych, która obecnie wyginęła.

Uważałem, że ich wdzięk i moc są hipnotyzujące, ale zawsze traktowałem je z szacunkiem i szacunkiem, co zasadniczo oznaczało fizyczny dystans.

Jednak w Aliwal Shoal odległość między nurkiem a rekinami staje się pojęciem względnym i podczas moich ostatnich nurkowań tam nawiązałem bezpośrednią interakcję z nimi, po tym jak Walter wyjaśnił mi swoją metodę umieszczania rekina w tonicznym bezruchu.

Podczas dwóch kolejnych nurkowań dałem Walterowi aparat i zająłem jego miejsce przy bębnie z przynętami. Nie udało mi się uśpić rekina, jedynie pogłaskałem brzuchy dwóch z nich, co najwyraźniej sprawiało im przyjemność.

Po drugim nurkowaniu Walter powiedział mi, że to, co widział, jak robię, było dość niezwykłe, biorąc pod uwagę, że rekiny nie były w transie, i zakończył swoją analizę dnia słowami: „Myślę, że cię polubili, ale nie płacz, jeśli ugryzą cię jutro. Dość powiedziane, to był koniec moich prób z tonikiem i unieruchomieniem.