UKRYTY NURK
Atlantic Tank, SETT i Silent Pool – wszystkie trzy są już nieaktualnymi nurkowaniami i wszystkie pozostawiły trwałe wrażenia na STEVE WARRENIE
Przeczytaj także: U-Booty i siły specjalne występują na konferencji HDS
JEST SYRENA obok mnie, ale ją ignoruję. Jestem już prawie 30 m pod ziemią, ale to nie jest początek narkozy. Wydaje mi się, że maska przylega do twarzy. Nie mam już w czym oddychać. Nie wyrówna.
Przybijam piątkę ze stalowym włazem, prostuję się i patrzę przez gigantyczną rurę Smartie w stronę powierzchni. To jest ucieczka z łodzi podwodnej Trening Tower, a ja jestem na kursie freedivingu. Właśnie wykonałem najgłębsze w historii nurkowanie z rurką.
Problem w tym, że to moje najgłębsze zejście o jakieś 2 metry za dużo, co, jak zdaję sobie sprawę z rezygnacją, oznacza, że wejście będzie ciut trudne.
SETT to jedno z trzech nurkowań indoor, które polubiłem, tym bardziej, że nie da się już tego zrobić.
Ale moja historia nurkowania za zamkniętymi drzwiami zaczyna się w centrum Londynu, niecałą milę od gmachu parlamentu…
„Bądź jak żółw” instruuje Adrian Barak. Podciągam podbródek, a Adrian i Peter Wingett podnoszą mi mosiężny hełm do nurkowania przez głowę i osadzają go na napierśniku.
Adrian i Peter należą do grupy entuzjastów, którzy celebrują wyczyny dawnych nurków kaskowych. Historyczne Towarzystwo Nurkowe organizuje wystawę w starym London Aquarium, przedstawiając rekonstrukcję standardowego stroju nurkowego.
Ostrym ćwierćobrotem kask lub kask zatrzaskuje się na pierścieniu na szyję.
Powietrze delikatnie pulsuje z ręcznej pompy znajdującej się za mną, do której jestem podłączony grubym, zwiniętym wężem. Napędza go dwóch innych niezłomnych pracowników HDS Working Equipment Group (południe), którzy bezczynnie kręcą kołami wielkości dyliżansu, aby przewietrzyć skafander i zapewnić mi chłód.
Płyta czołowa jest przykręcona i jestem gotowy do nurkowania – jeśli tylko uda mi się wstać. Na płóciennym suchym skafandrze nawleczone zostały obciążniki klatki piersiowej i pleców. Buty są również obciążone. W sumie zestaw kasków może udźwignąć maksymalnie 90 kg – nic dziwnego, że Amerykanie nazywają ten sprzęt „ciężkim sprzętem”.
Pomogono mi wstać i ruszyć do przodu. Zaraz cofnę się w czasie – sprzęt, który noszę, ma prawie sto lat.
Niezdarnie schodzę po aluminiowej drabince z pokładu nurkowego do chłodnych wód atlantyckiego zbiornika. Kiedy woda wiruje nad moją głową, ciężar dosłownie zostaje zdjęty z moich ramion, a wypełniony powietrzem hełm staje się wyporny.
Powietrze szumi wokół moich uszu w rytm pompy, w niczym nie przypominającym zgrzytu otwartego obwodu regulator.
Przed wynalezieniem napędzanej silnikiem sprężarki powietrza sama siła robocza tłoczyła powietrze do nurka poniżej, pokonując przeciwne ciśnienie wody. Wraz ze wzrostem głębokości powiększały się zespoły pracujące przy pompach i trzeba było je częściej zmieniać, ze względu na wysiłek fizyczny wymagany do obsługi wyprawy pojedynczego nurka.
Każdy krok rozbrzmiewa w wodzie, gdy ołowiane podeszwy uderzają o metalowe szczeble drabiny. Na betonowej podłodze znajduję równowagę. Sprzęt, tak nieporęczny na górze, nabiera pewnego wdzięku pod wodą. Idę w zwolnionym tempie z pochyloną głową.
Hełm posiada cztery okna lub światła – jedno z przodu, dwa po bokach i ostatnie z przodu u góry.
Szybko uczysz się, że odwrócenie głowy, aby na coś spojrzeć, różni się od używania zwykłej maski na twarz. Wewnątrz hełmu głowa się kręci, ale hełm nie, więc wyglądasz przez najbliższy iluminator.
Zgarbiony, idziesz dalej, patrząc przez górne światło. Aby odparować płytę czołową, uruchamiany dźwignią zawór zwany spitcockiem pozwala zassać odrobinę wody i spryskać nią szyby okienne.
Lekki w głowie i ciężki na nogach, łatwo utrzymujesz się w pozycji pionowej. Powietrze stale wpływa do i z kasku i suchego skafandra, dostarczając tlen i wypłukując dwutlenek węgla.
Zanim wynaleziono suchy skafander i połączono go z hełmem, aby stworzyć w pełni wodoszczelny lub zamknięty strój, nurek, który się potknął, mógł zalać hełm i utonąć. Legenda snuje niewiarygodne opowieści o szkieletach nurków wgniatanych w ich hełmy i ich tkankach miękkich przedostających się do węża oddechowego w razie wypadku, takiego jak upadek z klifu, pęknięcie węża lub awaria pompy.
W rzeczywistości upadek był niebezpieczny, ponieważ skafander owijał się wokół nurka, podobnie jak niezrównany nowoczesny suchy skafander i utrudniał oddychanie.
Pęknięcie węża było znacznie poważniejsze, dlatego ostatecznie zamontowano zawory zwrotne w miejscu jego połączenia z kaskiem. W przypadku pęknięcia węża, powietrze, którym można było oddychać, zostało na krótko zatrzymane,
i zapobiegł niebezpiecznej utracie ciśnienia w skafandrze i śmiertelnemu napływowi wody.
Do kontrolowania pływalności nurka służy regulowany zawór w hełmie, podobny do automatycznego spustu współczesnego suchego skafandra.
Nurkowie normalnie pracowaliby na dnie i byliby wyciągani na powierzchnię za pomocą liny ratunkowej, opuszczaliby i podnosili lub wykonywali przystanki dekompresyjne na podwieszanej platformie lub scenie, stąd określenie etap dekompresji. Stoły nurkowe pojawiły się dopiero w 1908 roku, prawie 100 lat po tym, jak nurkowie zaczęli się pochylać.
Nie wymagałoby to wiele umiejętności pływalności, ale członkowie HDS, tacy jak Adrian, i tak opanowali umiejętność doskonałego unoszenia się w wodzie. To niezły akt.
W SŁABO OŚWIETLONYM MIEJSCU zbiornika znajdują się kongery. Podchodzę ostrożnie, prowadząc wąż i linę ratunkową wraz ze zintegrowanym kablem telefonicznym wokół ozdobnego filaru, pamiętając o tym, gdzie kładę buty, w obawie, że w obawie, że jeszcze bardziej spłaszczę płastugę lub zamienię kraba w odłamek.
Kucam, ściskając węgorza w ramieniu. „Zabaw dzieci!” – przychodzi napomnienie Cheryl Hugil, surowej damy, z którą nie należy lekceważyć. Nosi czapkę z daszkiem, którą z zachwytem podarowała jej twardogłowa amerykańska DEA (Administracja ds. Walki z Narkotykami).
Poruszam się po zbiorniku, machając do weekendowego tłumu. Rodzice przyciskają swoje dzieci do okien, niektórzy energicznie machają do mnie rękami nieszczęsnego dzieciaka.
Przez szybę widzę wspaniałą wystawę hełmów do nurkowania, którą przygotowała HDS. Jest coś charyzmatycznego w sprzęcie i romantycznego w pogranicznikach, którzy nosząc go, zanurzali się, aby budować porty, ratować zagubione ładunki i zbierać perły.
Niewiarygodne, że ledwo zmodyfikowany sprzęt do kasków był nadal używany w stoczniach Royal Navy w latach 1980. XX wieku, 150 lat po tym, jak Royal Engineers użył go do zburzenia wraku okrętu wojennego Royal George, który zatonął blokując port Spithead.
Wytrzymałość sprzętu typu kask została potwierdzona zarówno jego praktyczną konstrukcją, jak i trwałością i bezpieczeństwem, jakie zapewnia powietrze dostarczane z powierzchni.
Ku mojemu zaskoczeniu odkrywam, że sprzęt, który noszę, wart tysiące funtów, ale którego nie da się wycenić w spadku, nie jest własnością HDS, ale poszczególnych jej członków. Przeciągnięcie przez labirynt korytarzy akwarium do zbiornika jest ciężkie i trudne, a czas na nurkowanie jest krótki, więc ich hojność w umożliwieniu nurkowania jest nie do przecenienia.
Nawet młodsi członkowie HDS wspierający tę cieszącą oko publiczność wystawę to przeważnie osoby po 60. roku życia. Wśród nurkujących jest 80-latek, który zdobył medale za męstwo jako żabo-sabotażysta podczas II wojny światowej i jest szczególnie dumny ze swojej odznaki Błękitnego Piotrusia.
Pokorne jest obserwowanie łatwości, z jaką weterani radzą sobie ze sprzętem po wyjęciu z wody.
Obserwuję, jak 30-letni przyjaciel macha powietrzem jak byk, raz za razem usiłując przesunąć ołowianą stopę przez niewielką szczelinę między drabiną a tarasem. Liczy się technika. Nie mamy żadnego.
PRZED WYNALAZKIEM W latach dwudziestych XIX wieku głębokość i czas trwania nurkowania były ograniczone przez to, jak długo nurkowie mogli wstrzymać oddech.
Zmiana nurków w kaskach zajmuje około pół godziny, nawet przy ubieraniu i zdejmowaniu sprzętu przez dwóch oficerów. W przerwach Andrew (AJ) Pugsley i ja zabawiamy tłumy nurkując z rurką. Zabawne, jak po wejściu do zbiornika wypełnionego egzotycznym życiem morskim fascynacja widzów kieruje się w stronę człowieka.
Używamy skafandrów do freedivingu. Wewnątrz są wykonane z neoprenu bez podszewki i zwykle wsuwamy je wodą z mydłem, ale tutaj, w obawie przed konsekwencjami zabicia ryby, niezależnie od czystości, wybraliśmy się na wycieczkę do Boots.
Rodzice w dalszym ciągu trzymają swoje pociechy przy szybie, zachęcając je do uśmiechania się i machania do nas. Zastanawiam się, co by pomyśleli, gdyby wiedzieli, że pod naszymi gumowymi kombinezonami w kamuflaż jesteśmy obficie ubrani w KY Jelly.
Leżymy na dnie, przesuwając czas o około dwie minuty. Wyglądamy na zrelaksowanych, przez co wydaje się to łatwe, ale udajemy. Kiedy się wznosimy, społeczeństwo traci nas z oczu, nie widząc stanu, w jakim faktycznie wynurzyliśmy się na powierzchnię.
Na zewnątrz zbiornika ówczesna dziewczyna AJ-a podsłuchuje komentarz wyrażający niepohamowane zdziwienie. „Ci goście są niesamowici. Ten zbiornik musi mieć 15 m głębokości!”
„Nie” – Kate poprawia go niepotrzebnie. „To tylko cztery”.
NA RÓWNIZNACH w Gosport, niedaleko miejsca zatonięcia Royal George, w pobliżu bazy HM Naval Base w Portsmouth wznosi się pojedynczy wieżowiec. Ucieczka z łodzi podwodnej Trening Wieżę zbudowano w latach pięćdziesiątych XX wieku i tysiące marynarzy podwodnych uczyło się tam procedur ewakuacji awaryjnej.
Dziwnie jest jechać windą do miejsca nurkowego, na najwyższe wejście.
Połączenia cyfrowy wyświetlacz powoli odlicza piętra. Na 10. piętrze drzwi otwierają się na basen o średnicy 8 m.
Na pierwszy rzut oka przypomina tani, przenośny okrągły basen, który możesz umieścić w ogrodzie, ale gdy spojrzysz za krawędź, po prostu odpadnie. Woda jest czysta jak gin, zabarwiona na zielono przez światła umieszczone na ścianach, a 30 metrów pode mną widzę stalową podstawę. To długa droga w dół. Jestem zachwycony.
Howard Jones to mój freediving instruktor. Zanim pojawił się na scenie nurkowania na wstrzymanym oddechu, jego aktywność w Wielkiej Brytanii ograniczała się głównie do łowiectwa podwodnego, ale on ewangelizował freediving, parkour będący połączeniem nurkowania, pokazując, że może on być zarówno konkurencyjny, jak i medytacyjny.
Zainspirowany emitowanym w największej oglądalności filmem dokumentalnym BBC, który wzbudził zainteresowanie tym sportem poza wspólnotą nurkową, Howard został obsadzony w roli guru. W ten weekend zaryzykował zatrudnienie SETT-a i to się opłaciło.
Razem z AJ-em i mną doświadczeni nurkowie zamierzają zrobić postęp trening w kierunku dłuższych i głębszych nurkowań, na których później będziemy filmować orki i wieloryby, to ludzie, którzy nigdy nawet nie nurkowali w morzu, wciągnięci przez telewizję.
Inni to nurkowie techniczni, którzy porzucają rebreathery i wielogazowe butle sceniczne na rzecz zwykłej fajki. Są też brytyjscy mistrzowie freediverów, którzy schodzą na dno, aby udoskonalić swoją technikę w poszukiwaniu przyszłych medali. Lee, jeden z najlepszych, ciągle robi sobie przerwy na papierosa.
Rozpoczynamy nasze nurkowania. Czyste nurkowanie z kaczką wysyła mnie pod wodę. Nie ma potrzeby kończyć. Kiedy ciśnienie spada w moich płucach, szybko tracę pływalność.
Jak drapieżnik spadający z nieba,
Zakładam ostry kąt natarcia, ręce splecione za plecami, kolana i kostki złączone razem, aby zmaksymalizować usprawnienie i zwiększyć prędkość.
To ekscytujące. W otwarta wodaKiedy byłem młody, wysportowany i nurkowałem kilka razy w tygodniu, najgłębsza głębokość, jaką kiedykolwiek osiągnąłem, wynosiła 18 m. Tutaj woda jest tak ciepła, że kostiumy kąpielowe pozwalają nam przetrwać przez sześć godzin dnia trening i ćwicz, a po kilku nurkowaniach przekroczyłem granicę 20 m, oznaczoną dużymi liczbami na ścianie zbiornika.
Nieco głębiej znajduje się pięknie pomalowana syrenka. A tuż za nim podłoga zbiornika z włazami ratunkowymi, przez które marynarze podwodni wchodzą do SETT, niesieni w górę w nadmuchanych kombinezonach ratunkowych. Moja pewność siebie zmieniła się w nadmierną pewność siebie i skupiam się na dążeniu do dna.
JEŚLI ZJAZD JEST wspinaczka nie jest łatwa. Na dole ważę kilka kilogramów. Przez środek wieży biegnie stalowa linka. Uciekający okręty podwodne są od tego uzależnieni podczas 60-sekundowej radosnej podróży na powierzchnię. Możemy go użyć do przeciągnięcia się w górę ręka za ręką.
Różnica pomiędzy wspinaniem się po linie a płetwami, nawet przy wyposażeniu w metrowe płetwy charakterystyczne dla poważnego freedivera, jest znaczna.
SET instruktor delikatnie kpi z zaawansowanych technologii, które freediverzy wnieśli na kurs: płetwy z ostrzami z włókna węglowego i maski wypełnione solą fizjologiczną, które pozwalają nurkowi widzieć, ale eliminują potrzebę marnowania cennego powietrza na wyrównanie.
„Mam tylko speedos i gogle” – żartuje Denzel. Instruktorzy SETT opiekują się uciekinierami i z łatwością pracują na dnie zbiornika. Małe składane pęcherze powietrzne w goglach automatycznie wtłaczają powietrze, wyrównując je podczas opadania.
Wstrzymywanie oddechu wydłuża czas, jaki nurkowie mogą spędzić na głębokości w porównaniu z karami dekompresyjnymi, jakie narzucałaby praca przez długi czas na głębokości 30 m, nawet na nitroksie.
Kiedy wstrzymujemy oddech, nasz organizm wyczerpuje zapasy tlenu i wytwarza dwutlenek węgla. To nie spadający poziom O2 wyzwala bodziec do oddychania, ale rosnący poziom CO2.
Techniki oddychania stosowane przez nurków na wstrzymanym oddechu nieznacznie zmniejszają poziom CO2 we krwi, wydłużając czas potrzebny do uruchomienia oddechu. Istnieje również dość niejasna granica pomiędzy ignorowaniem niewielkiego dyskomfortu związanego z wytwarzaniem CO2 a zwiększaniem ryzyka utraty przytomności w płytkiej wodzie w wyniku niebezpiecznego spadku O2.
Podczas zanurzania ciśnienie zapada się w płucach, wprowadzając do krążenia więcej tlenu, co możemy wykorzystać do pewnego stopnia wydłużenia nurkowania. CO2 gromadzi się podczas metabolizowania tlenu i zaczyna utrudniać nam oddychanie.
Gdy się wynurzamy, ciśnienie spada, nasze płuca ponownie się napełniają, a tlen zaczyna do nich wracać i opuszczać krążenie tam, gdzie jest najbardziej potrzebny. Jednocześnie spada poziom CO2, a potrzeba oddychania zmniejsza się, a nawet może całkowicie zniknąć. Ale potrzeby ciała nie zniknęły.
Uczucie niegdyś pilnej potrzeby wzięcia kolejnego oddechu jest oznaką zbliżających się problemów. Wielu nurków na wstrzymanym oddechu straciło życie tylko raz przekraczając swoje granice.
Gdy wznoszę się z dołu w stronę powierzchni, moja potrzeba oddychania nieco słabnie. Teraz muszę dojść do kompromisu.
Jeśli przepłynę powoli, wyczerpię resztę O2 bardziej stopniowo, niż gdybym przepłynął szybko, co wymaga więcej wysiłku i zużywa więcej tlenu. Ale dotarcie na szczyt i mój następny oddech zajmie więcej czasu.
Ryzyko utraty przytomności wzrasta z każdym centymetrem wznoszenia się. Pragmatycznie kieruję się w stronę największej grupy ludzi, daleko, daleko nade mną.
AJ opisuje, co wydarzyło się później: „Steve zmierza w stronę powierzchni, w pobliżu miejsca, w którym trzymam się boku. Howard znajduje się po drugiej stronie zbiornika i wyjaśnia techniki innym członkom grupy; wciąż zachowując sokole oko, widzi, jak Steve wynurza się na powierzchnię.
„Steve w tej chwili wygląda na opanowanego i bierze oddech; Howard spokojnie, ale autorytatywnie wydaje polecenie: „Chwyć go!” Gdy tylko to nastąpi, ciało Steve’a staje się całkowicie bezwładne, podobnie jak jego umysł na krótką chwilę, po czym szybko wraca do zdrowia”.
Pamiętam, że gdy łapałem oddech, poczułem serię dreszczy przebiegających przez moje ciało niczym bezbolesne porażenie prądem.
To jest samba. Dotarłem w ciągu kilku sekund do całkowitego zaćmienia. Nie pamiętam, żebym zwiotczał lub został złapany.
To, że moje wspomnienia różnią się od tego, czego był świadkiem AJ, jest typowe. W ciągu 45 lat nurkowania w otwarta woda Nigdy nie posunąłem się tak daleko, ale w SETT urzekła mnie głębia.
Wyciągnięta lekcja jest bolesna.
SKAŁA GIBRALTARSKA jest pokryty plastrem miodu, z naturalnymi jaskiniami powstającymi przez tysiąclecia i sztucznymi tunelami wykutymi przez armię brytyjską w ciągu ostatnich trzech stuleci.
Za niepozorną bramą w jednym z murów obronnych otaczających miasto znajduje się podziemna droga w betonowym tunelu. Dodaj do tego Mini Mokes i mężczyzn w kombinezonach, a zestaw może być prosto z zestawu Bonda.
Siedząc na tylnym siedzeniu wojskowego Land Rovera, z nogami opartymi na cylindrach, jedziemy kilometr, po czym zatrzymujemy się obok domu. Bond zwraca się teraz do Alicji w Krainie Czarów.
Gdy frontowe drzwi otwierają się na oścież i włączają się światła, nagle ukazuje się grota z małym, szklanym jeziorkiem.
Nurkuję na zaproszenie Phila Smitha, oficera nurkowego 317, oddziału specjalnego BSAC przy Gibraltar Joint Services Sub Aqua Diving Centre. Nurkowanie jaskiniowe, położone na terenie zabezpieczonych terenów wojskowych, jest poza tym surowo zabronione.
Silent Pool Lake to spokojne wejście do podwodnego tunelu rozciągającego się na ponad 100 m i kończącego się na 42 m. Stanowi część ogromnego systemu jaskiń Ragged Staff.
Grota jest spokojna i urzekająca, ale nurkowania w jaskiniach są najniebezpieczniejsze ze wszystkich nurkowań, a to już zabiło.
Nie mam przeszkolenia w zakresie jaskiniowego nurkowania, ale właśnie przeczytałem Blueprint for Survival Shecka Exleya, który wskazał, że najbardziej prawdopodobną osobą, która zginęła podczas nurkowania jaskiniowego, był nurek na wodach otwartych instruktor. Tacy nurkowie mieli niezbędną arogancję, aby sądzić, że mogliby pokonać jaskinię bez tego, co wymagane treningi często przegrywał zakład.
Szansa rzadko się w to włączała. W jaskini wypełnionej wodą nie musisz mieć pecha, aby umrzeć; Aby przeżyć, musisz mieć szczęście – albo być szanowanym i dobrze wyszkolonym nurkiem jaskiniowym. Jako woda otwarta instruktor, zacząłem się nad tym zastanawiać.
Dennis Santos pomógł w umieszczeniu stałych przewodów w Silent Pool, za którymi będzie podążać każda para kumpli. Chociaż linie zostały ustalone wcześniej, były one mylące, co ułatwiało nurkowi próbującemu wyjść i przez pomyłkę dopłynąć dalej do jaskini.
Osad pokrywa dno. Nieostrożne kopnięcie płetwą może szybko zmniejszyć widoczność do zera.
Najczęstsza przyczyna śmierci w jaskini nie jest bardziej złożona niż nie wydostanie się na powierzchnię przed wyczerpaniem się gazu. Jeśli nurkowie zgubią się lub błędnie ocenią, ile czasu zajmie im dotarcie na miejsce, czas nie działa na ich korzyść.
Zagubienie się to sposób, w jaki nurek Marynarki Wojennej zginął w tym bardzo prostym systemie jaskiń. Dennis, niezwykle doświadczony nurek, wie, jak zmienny potrafi być los. „Poszedłem, aby zbadać granice istniejących stałych wytycznych” – powiedział mi.
Zdecydował się użyć układu nurka linowego, zaadaptowanego z nurkowania komercyjnego i wojskowego, z czułkiem na powierzchni wyciągającym linę, gdy on i jego towarzysz penetrowali przepaść.
„Chcieliśmy zobaczyć, jak daleko sięga tunel. Przekroczyliśmy poprzedni limit linek na głębokości 30m i kontynuujemy.
„Gdy ściany, sufit i podłoga tunelu zbiegły się, znaleźliśmy kolejną małą jaskinię. Było tam wystarczająco dużo miejsca, abyśmy mogli wejść i to wszystko – nie mogliśmy iść dalej.
Para znajdowała się teraz w alkowie. Dennis zamierzał używać pociągnięć i dzwonków – sygnałów linowych – do komunikacji ze swoim przetargiem, ale lina zaczepiła się o sprzączkę płetwy Dennisa, a jego czułek pomylił szarpnięcia, które czuł, gdy Dennis płetwał, z poleceniem wypłacenia większej ilości liny.
Pociągając za linę, aby uzyskać wystarczający luz do zawiązania, Dennis nagle odkrył, że lina owinęła się wokół niego i jego kumpla. Szybko zlekceważyli to i odwrócili się, podążając za linią w kierunku bezpiecznej powierzchni.
Stanął twarzą w twarz z kocią kołyską, blokującą jedyne wyjście.
„Właśnie zobaczyłem zwoje liny i wiedziałem, że nie możemy za nią podążać, nie wpadając jeszcze bardziej w splątanie. Widoczność gwałtownie się zmniejszała i nagle nie wiedziałem nawet, jak wydostać nas obu z komnaty. Nasze światła odbijały się od mułu i oślepiały nas.
„Zacząłem myśleć, że nie przetrwamy.
Poczułam, jak mój oddech przyspiesza i otrzymałam mieszane sygnały niepokoju przechodzącego w panikę oraz myśli przebiegające mi po głowie o moich przyjaciołach i rodzinie oraz o tym, jak całkowicie głupio było umierać w ten sposób.
„Pogodziłam się z myślą o śmierci i faktycznie zadziałało to na mnie uspokajająco. Siedziałem na dnie i powoli zdałem sobie sprawę, że moje bąbelki unoszą się w górę i oddalają się ode mnie wzdłuż dachu. To był sygnał, którego Dennis potrzebował.
„Wiedziałem, że te bąbelki kierują się w górę, w stronę wyjścia. Nie mieli wyboru. Szedłem za nimi, chociaż ledwo widziałem nawet kilka centymetrów.
Bąbelki gromadziły się na suficie. Pojawienie się nowych spowodowało przelew, a przemieszczone pęcherzyki wyciekały i przemieszczały się nieco dalej wzdłuż dachu.
„Wyszliśmy z alkowy. Na naszej własnej linii panował taki bałagan, że nie ufałem jej podążaniu, ale wiedziałem, że po naszej prawej stronie znajduje się stała linia, którą zostawiliśmy 30 m”.
Pominięcie tej linii mogło z łatwością okazać się śmiertelne. Za nim Silent Pool rozgałęzia się w ślepy zaułek. Na szczęście widoczność na zewnątrz alkowy poprawiła się i Dennis zlokalizował ją w zasięgu swojego światła. Po powrocie na powierzchnię manometry potwierdziły, jak blisko było wezwania.
Kiedy Nick Balban i ja schodzimy na dół, „akceptując” stałą linię łączącą kciuk i palec wskazujący, aby zapewnić z nim kontakt, mam znaczną nadwagę. Woda jest świeża i mam równowagę soli.
Powietrze w moim kombinezonie porusza się niezdarnie. Kiedyś ta jaskinia wyschła. Poza najdrobniejszą iskrą światła słonecznego, zanim jaskinia została zalana, stalaktyt i stalagmit połączyły się, tworząc imponujący wapienny filar.
Lina jest wokół niej asekurowana i ignorując dwie inne liny prowadzące do płytszych zakamarków, w tym 30-metrową linę, która doprowadziła Dennisa w bezpieczne miejsce, podążamy głęboką liną biegnącą pod kątem w dół zbocza. Szybko blaknie i robi się czarny poza naszymi światłami.
Blade ściany i sufit tunelu zaczynają się zwężać. Trochę głębiej i wzrok zaczyna mi się kręcić. Ciało Nicka wydaje się migotać jak w sali luster.
Zaczynam unosić się na wodzie i unoszę biceps, żeby wypuścić powietrze. Właśnie przeszliśmy przez haloklinę, pozostawiając nad sobą świeżą wodę i pchając do przodu i coraz głębiej przez wodę morską.
Słodka woda to deszcz, przejrzysty i wzbogacony wapniem filtrującym przez wapień. Słona woda przenika przez skałę niżej, gdy Silent Pool wije się poniżej poziomu morza.
Uważano, że jaskinia jest martwa, ale Andrew Bell odkrywa i nagrywa małe, prawie przezroczyste krewetki. Nick, prowadzący, przebiega palcami przez szczelinę w najdalszym i najgłębszym miejscu naszego nurkowania, niecałe 40 m. Jesteśmy tuż za małą jaskinią, w której Dennis prawie umarł.
Zawracamy i wracamy przez wodę usianą opadającymi cząsteczkami, które nasze wydechy spychają z sufitu.
Każdy kolejny zespół będzie musiał stawić czoła pogarszającej się widoczności. Z boku zatrzymujemy się, aby podziwiać Zasłony, stojak ze stalaktytów zasłaniających kolejną wnękę wyrytą w wapieniu.
Przystanek bezpieczeństwa robimy w zasięgu wzroku dwóch lamp dużej mocy z widokiem na grotę. Kiedy Dennis wpadł w kłopoty, nie było takich znaków bezpieczeństwa. Nasze bąbelki unoszą się i podążają po dachu w kierunku świateł, gdzie z hałasem wybijają się na powierzchnię, tak jak zrobił to Dennis wiele lat wcześniej. Wkrótce, niechętnie, zrobimy to samo.
Cichy basen to prawdopodobnie najbardziej tajemnicza jaskinia Gibraltaru. Teraz ze względów bezpieczeństwa. nie jest już nurkowany. SETT stał się zbędny dla Marynarki Wojennej i został zamknięty. Pod kierownictwem Sealife akwarium atlantyckie w London Aquarium zostało przekształcone w wystawę spacerową pełną rekinów, żółwi i płaszczek.
Te nurkowania zapisały się teraz w mojej historii i chętnie je wspominam, przeglądając zdjęcia i wspominając dobre czasy ze starymi przyjaciółmi. Drzwi się zamknęły i nie ma odwrotu.
