Pierwsza zasada Aquathlonu brzmi… cóż, nie jest tak, że nie można o tym rozmawiać, na pewno w Rosji, na Ukrainie i w Kazachstanie, gdzie podwodne zapasy to wielka sprawa – mówi ALEXANDER KURAKIN. Czy mogłoby się to tutaj załapać? Jury nie rozstrzygnęło – zdjęcia ANDREY NEKRASOV
RADZIECKI MAGAZYN artykuły z lat 1980. i 90. odnosiły się do Aquathlonu jako rodzaju podwodnych zapasów, ale podały niewiele konkretnych informacji, więc miałem tylko mgliste pojęcie, gdy znajomy powiedział mi: „Zbliżają się zawody Aquathlonu – czy chciałbyś strzelać?” Jednak ciekawość zwyciężyła i skłoniła mnie do obejrzenia turnieju.
To, co wydawało się być Pucharem Świata Juniorów CMAS, dało mi szansę poznania zasad walki i bycia świadkiem bitew pomiędzy mistrzami Aquathlonu z różnych krajów.
Poznałem też Igora Ostrowskiego, jednego z twórców tego sportu.
„Aqua” jest wystarczająco jasne, ale co dokładnie oznacza „thlon” w tym kontekście? Na powierzchni wody zaznaczono kwadratowe ringi zapaśnicze o wymiarach 5 x 5 m. Obręcze o średnicy jednego metra umieszcza się pod wodą po przeciwnych stronach pierścienia.
Zapaśnicy nurkują przez nie, aby rozpocząć walkę, która składa się z trzech 30-sekundowych rund.
Noszą maskę, płetwy i czerwoną lub żółtą czapkę do piłki wodnej. Do kostek przymocowane są kolorowe wstążki o długości 20 cm, jedna czerwona, druga żółta.
Celem jest zerwanie wstęgi rywala i zachowanie własnej. Zwycięzcą zostaje ten zawodnik, który jako pierwszy pokaże wstęgę przeciwnika nad powierzchnią.
Inną drogą do zwycięstwa może być zatrzymanie rywala przed wejściem na ring poprzez zablokowanie obręczy w ciągu sześciu sekund od sygnału startu.
W trakcie walki można chwycić przeciwnika (o ile nie powoduje to bólu i zadławienia), przetrzymać go pod wodą i wyjść poza linię ringu (choć oderwana wstążka musi być pokazana wewnątrz pierścień).
Kopnięcia oraz celowe próby zerwania maseczki lub kostiumu kąpielowego są zabronione.
Jeśli nie ma jednoznacznego zwycięstwa, sędziowie przyznają punkty na podstawie poziomu aktywności zapaśników. W przypadku remisu walka może zostać dodana dodatkowa runda.
Aquathlon nie wydaje się być jednym z tych wielu sportów, których początki sięgają tysięcy lat wstecz.
W 1977 roku Igor Ostrovsky był młodym trenerem sportów wodnych w Moskiewskim Instytucie Technologicznym i w ramach ćwiczeń fizycznych zachęcał swoich uczniów do walki pod wodą w sprzęcie do nurkowania. trening system. Wygląda na to, że zainteresowali się tą działalnością.
Z biegiem czasu pojawiły się zasady. Para zapaśników ubranych w akwalungi i ciężkie (8-10 kg) pasy balastowe, ale bez płetw, walczyłaby na ringu o wymiarach 5 x 5 m na dnie basenu. Celem było wypchnięcie przeciwnika z ringu i dociśnięcie go dowolną częścią ciała lub zestawu do dna. To dało punkt i walka została wznowiona.
AQUATHLON ZYSKA popularność szybko. Pierwsze oficjalne zawody odbyły się w kwietniu 1982 roku, a Mistrzostwa ZSRR stały się coroczną imprezą, przyciągającą zawodników z całego kraju. Mógłby pozostać ezoterycznym sportem technicznym, gdyby nie incydent, który miał miejsce tuż przed czwartymi mistrzostwami.
Gdy następnego dnia miały rozpocząć się walki pomiędzy drużynami z całego ZSRR, zepsuła się sprężarka dostarczająca powietrze wszystkim drużynom.
Było już za późno na odwołanie zawodów, więc z dnia na dzień przepisy zostały napisane na nowo, umożliwiając zawodnikom dalsze noszenie maski i płetwy, ale bez sprzętu do nurkowania, walcząc o zerwanie wstążek przeciwnikom. Pojedynczą wstążkę przyczepiono z tyłu tułowia zapaśnika (chociaż w następnym roku próbowano użyć dwóch wstążek przypiętych do płetwy).
Ten ciąg wydarzeń doprowadził do rozwoju bardziej popularnego rodzaju aquathlonu, obejmującego noszenie płetw. Ponieważ łatwo było przeprowadzić tego typu zawody na basenie lub w nim otwarta wodasport szybko znalazł wielu wielbicieli.
Komisja Aquathlonu stała się częścią Federacji Sportów Podwodnych ZSRR w 1990 roku. Trzy lata później odbyły się pierwsze Międzynarodowe Zawody Aquathlonu – przyjacielskie walki drużyn rosyjskich, ukraińskich i izraelskich. Międzynarodowe Stowarzyszenie Aquathlonu zostało zorganizowane trzy lata później i zorganizowało pierwsze Mistrzostwa Europy w Aquathlonie w 2002 roku.
CMAS uznał aquathlon za sport w 2008 roku, pierwszy Puchar Świata CMAS odbył się rok później w Sankt Petersburgu, a ostatni w zeszłym roku w Paldiski w Estonii.
Oglądałem freestyle Aquathlon, gdzie strój ogranicza się do czapki, płetw, kostiumu kąpielowego i wstążki, a walka składa się z dwóch jednominutowych rund. Jest często używany jako ogólny fizyczny trening dla pływaków i graczy w piłkę wodną.
Styl walki opiera się na tym, który jest praktykowany w trening specjalnych sił podwodnych i służb bezpieczeństwa narodowego. Takie podejście jest zabronione w zwykłym Aquathlonie, gdyż obejmuje kopnięcia, bolesne i duszące chwyty, wyrywanie maski, chwytając regulator ustniki – wszystko, co może doprowadzić do szybkiego i pewnego zwycięstwa.
Uczestnicy aquathlonu po prostu naśladują takie ruchy (lub wykonują je bez użycia pełnej siły) i ćwiczą je na specjalnych podwodnych przyrządach do ćwiczeń.
UŻYWANY JEST AQUATHLON szkolić nie tylko żołnierzy, ale także ratowników. Tonący ludzie mogą stanowić realne zagrożenie dla tych, którzy próbują je ratować.
Ktoś walczący w panice może śmiertelnie złapać ratowników, blokując ręce lub nogi i grożąc, że wciągnie ich w głębiny. Aquathlon trening elementy mogą pomóc ratownikowi uniknąć takiego chwycenia i przytrzymania ofiary, kontrolując jej ruchy.
Sport ten jest równie popularny wśród kobiet, jak i mężczyzn i można go uprawiać od siódmego roku życia, a zapaśnicy przechodzą przez różne stopnie żaby, małej rybki, ryby, delfina i rekina.
Aby zostać rekinem, trzeba przejść testy obejmujące przepłynięcie 1.5 km w płetwach, 800 m bez płetw, przepłynięcie na wstrzymanym oddechu 75 m z płetwami i 50 m bez płetw oraz przepłynięcie 400 m z akwalungiem.
Ukazał się w DIVER lipiec 2017
