Jeśli kochasz nurkowanie, prawdopodobnie spodoba ci się wizyta na pokazie nurkowania. To samo musi dotyczyć osób pasjonujących się jazdą na rowerze, dekoracją wnętrz, traktorami lub haftem, ale czy zastanawiałeś się kiedyś, jak to jest z członkami rodziny lub przyjaciółmi entuzjastów, którzy zostają wciągnięci w te wydarzenia?
Bazując na atrakcjach oferowanych na tegorocznym pokazie GO Diving Show w NAEC w Stoneleigh, nie przejmowałbym się zbytnio tym, że poczują się znudzeni lub urażeni. Biorę udział w pokazach nurkowych w Wielkiej Brytanii od ponad 30 lat i jeśli chodzi o zaangażowanie wielu osób, z których każda ma inne priorytety, uważam, że ten wykonał całkiem dobrą robotę.
Miejsce pomaga. Obawy przed lokalnymi powodziami w tej części Warwickshire na szczęście ustąpiły wraz ze zbliżaniem się pierwszego weekendu marca. Nawet trochę zaświeciło słońce. Dzięki bezpłatnemu parkingowi i krótkiemu spacerowi do hal, doświadczenie jest o wiele bardziej relaksujące niż dawne dni Dive Show w monolitycznych NEC i ExCeL.
Go Diving rozpoczęło się na małą skalę w innym miejscu w Coventry, jako hazard sprzed ery Covida. Następnie zaanektowała Dive Show, wyszła z pandemii z jedną salą w NAEC, w 2023 rozrosła się do dwóch, a w tym roku wybuchła w pełni uformowana z trzema, wypełnionymi stoiskami, scenami i, co najważniejsze, zwiedzającymi.
Ponad 10,000 XNUMX odwiedzających. Od długoletnich widzów wielokrotnie słyszałem słowa: „OK, teraz bardziej przypominam sobie dawne czasy!”
Mogło istnieć poczucie odrodzenia, ale nurkowanie GO wydaje się dobrze pasować do współczesnych czasów. Zawsze będą konieczne ulepszenia i udoskonalenia, ale wyciągnięto wnioski z przeszłości i dokładnie rozważono potrzeby wystawców i uczestników.
Jeśli chodzi o tych nienurkujących gości, o których wspomniałem, wiele uwagi poświęcono zapewnieniu im nie tylko rozrywki, ale i informacji. Nie jest to kwestia poboczna: niezależnie od wieku są to potencjalni nurkowie przyszłości, niezbędni do utrzymania dobrej kondycji branży.
Był więc basen Try-Dive, w którym kąpali się nurkowie na wszystkich poziomach, chociaż syreny miały swoją własną lagunę obok. Dla tych, którzy nie chcieli się zmoczyć, było nurkowanie w wirtualnej rzeczywistości na słuchawkach; oraz interaktywna ściana boulderingowa, w pobliżu popularnego skakania po linach i sesji na wstrzymaniu oddechu odbywających się w ramach Marcus Greatwood's Freediving Challenge.
W ciemnym kącie znajdowała się Jaskinia, której wielu młodszym gościom najwyraźniej trudno się oprzeć, raz po raz przedzierając się przez podziemną symulację.
Sercem każdego pokazu jest oczywiście obecność wystawcy, przynoszącego najnowszy sprzęt do nurkowania, pomysły na następną wyprawę nurkową, świadomość ochrony oceanów i całą resztę.
W tym roku pojawiło się ponad 150, często imponujących stoisk, w obszarach zachowujących specyficzny nastrój, takich jak Pawilon Azji i Pacyfiku czy dzielnica Karaibów – nie wspominając o zatłoczonym kąciku z wyprzedażami.
Perspektywa przeglądania sprzętu nurkowego może nie przemawiać do wędrującego nienurka, ale jest prawdopodobne, że w dowolnym momencie toczy się co najmniej jedna lub dwie rozmowy, które mogą pobudzić ich wyobraźnię.
Ponieważ tak wielu zaproszonych prelegentów to wybitni instruktorzy – jeśli nie prezenterzy telewizyjni – nic dziwnego, że poziom wystąpień był tak wysoki, zarówno na izolowanej Scenie Głównej, jak i na trzech pozostałych scenach ustawionych wśród trybun.
Mając zaplanowanych 42 prelegentów – trzech zrezygnowało, ale ich miejsca były znakomicie zajęte, biorąc pod uwagę krótki czas oczekiwania – postawiłem sobie daremną misję polegającą na próbie uchwycenia przynajmniej części każdej prezentacji.
Mój Fitbit był pod wielkim wrażeniem moich wysiłków, ale nie udało mi się tego zrobić. Po prostu zbyt wiele rozmów toczyło się na odległych krańcach korytarzy, ale i tak dałbym sobie radę, gdybym czasami naprawdę nie miał trudności z oderwaniem się od nich.
Z tego ćwiczenia zauważyłem, ile uwagi poświęcono zaangażowaniu zarówno osób nienurkujących, jak i nawróconych.
Oczywistym przykładem tego rodzaju inspirującego programu była długoletnia zwolenniczka programu, prezenterka telewizyjna Miranda Krestovnikoff, na scenie z córką Amelie i synem Ollie. Z łatwością przekazywali sobie pałeczkę, omawiając postęp młodszego pokolenia w nurkowaniu.
Doceniam fakt, że przy 42 prelegentach, różnym składzie podczas dwóch dni i czterech scenach goście muszą podjąć trudne decyzje. Karnet weekendowy to jedno z rozwiązań, choć mało praktyczne dla wszystkich.
Gwarantowane atrakcje to energetyzujące byliny sceny nurkowej, Monty Halls i Andy Torbet, których profesjonalizm jako prezenterów błyszczy – wzmocniony ogromnym ekranem sceny głównej i doskonałym nagłośnieniem.
Monty, jak zawsze zachwycony i pełen samokrytyki, wieści o tuńczyku błękitnopłetwym, kulkach z przynętą i prawdopodobnych żarłaczach białych w wodach West Country z pewnością poruszyły krew w żyłach nurka zimnowodnego. Andy stał przed oszałamiającymi nagraniami swoich nurkowań na lodowcu polarnym, w sposób dorozumiany rzucając wyzwanie wszystkim obecnym, aby zastanowili się, czy mają odwagę.
Niestrudzony odkrywca ekstremalnych wydarzeń przez cały weekend był także MC na Scenie Głównej, z trudem odkrył, że dotyczy to także sobotniego Festiwalu Filmowego Ocean i poskarżył się tylko nieznacznie, że ledwo miał okazję wypróbować resztę programu dla niego.
Kolejnym hitem na scenie głównej była mistrzyni łodzi motorowych Sarah Donohoe, a jej prezentacja była powolna. Widzowie mogli na początku zastanawiać się, co ta dynamiczna aktywność na powierzchni ma wspólnego z podwodnym światem – aż wszystko stało się jasne.
Po traumatycznym wypadku Sarah i jej zespół jako pierwsi w historii odegrali rolę siebie, rekonstruując wydarzenie na potrzeby filmu dokumentalnego BBC, a jej kontakty z nurkowaniem ratowniczym i bezpiecznym zaowocowały jej własną karierą jako nurek i działaczka na rzecz ochrony środowiska morskiego. Jej potężna wypowiedź ożywiła te doświadczenia.
Spośród tak wielu wciągających występów na żywo, oto kilka innych, które utkwiły mi w pamięci:
Pascal van Erp, twórca ruchu duchów, który stał się integralną przeszłością sceny nurkowania, był inspiracją, ale jednocześnie ciężko pracował, aby zniechęcić każdego nurka, który mógłby rozważyć zabawę w usuwaniu sieci wraków za dobry pomysł. Jego zespoły wykonują obecnie niesamowitą pracę, zwłaszcza wokół Lampedusy, ale to nie jest zabawa i gry.
Ze względu na związane z tym ryzyko Ghost Diving wymaga od swoich wolontariuszy pełnego przeszkolenia technicznego i rygorystycznego przestrzegania protokołów opracowanych w celu uniknięcia wszelkich incydentów, które mogłyby prowadzić do oficjalnej ingerencji.
Również na scenie technologicznej niestrudzony Leigh Bishop, wciąż regularnie badający wraki do 100 m, miał gwarancję przyciągnięcia tłumów, zatrzymując się na stosunkowo dostępnych, głębszych wrakach wzdłuż południowego wybrzeża, które nadal dostarczają skarbów. Można było poczuć, jak publiczność robi notatki w pamięci.
Następnie był Gareth Lock, który poruszał nieodparty temat czynników ludzkich – psychologii, winy i uczenia się na błędach – który sprawiał wrażenie, że dzielił się spostrzeżeniami, za które ludzie wiele zapłaciliby za usłyszenie na seminariach. Pewnie dlatego, że był.
Przyciągały mnie rozmowy techniczne, z których żadna tak naprawdę nie wykluczyła przypadkowego słuchacza, niezależnie od tego, czy był to Garry Dallas – „nurkowanie jaskiniowe to najłatwiejsza forma nurkowania” – na sidemount; oddany nurek minowy Kurt Storms czy zabawny Patrick Widmann o nurkowaniu w jaskiniach, a jego zrelaksowana prezentacja jest tym bardziej imponująca, że później został zrzucony na spadochronie w zamian za niestawienie się.
Podobało mi się także to, co uchwyciłem na brytyjskiej scenie przemówienia Jasona Browna na temat wraków Scapa Flow na brytyjskiej scenie – to właśnie ten nurek jest również odpowiedzialny za znakomite zdjęcia pokazowe.
Zakończę, wspomnę o kilku podwodnych fotografach, takich jak Saeed Rashid, skarbnica wiedzy, która przez lata wypracowała łatwy styl wykonywania stand-upów. Omówił najbardziej fotogeniczne stworzenia, a Anne i Phil Medcalf przywieźli to wszystko do domu, wskazując praktyczne wady fotografii, z którymi każdy mógł się utożsamić.
Wreszcie Alex Mustard. Nagrody w prestiżowym konkursie Underwater Photographer of the Year, któremu niestrudzenie przewodniczy przez ostatnie 10 lat, są obecnie wręczane podczas osobnej uroczystości, ale nadal oferuje błyszczącą prezentację zwycięzców na GO Diving, wraz z odbitkami prezentowane na przedstawieniu. W tym roku także wspominał tę pełną sukcesów dekadę.
Każdego z dwóch dni Alex kończył swoje pełne pasji rozmowy różnymi montażami najbardziej spektakularnych podwodnych fotografii, jakie kiedykolwiek zobaczysz, będąc przyćmionym przez te imponujące obrazy ułożone sekwencyjnie do ścieżki dźwiękowej filmu Eda Sheerana Krwiobieg.
Nie jestem wielkim fanem Sheerana, ale sprawdził się znakomicie i jestem pewien, że nie byłem jedyną osobą, dla której oglądanie tych cudów natury podwodnego świata ożywionych z dala od morza w Warwickshire było dla mnie przeżyciem emocjonalnym. To jest Idź pokaz nurkowania – możemy to wszystko zrobić jeszcze raz, tylko prawdopodobnie w jeszcze większej skali, w przededniu brytyjskiego sezonu 2025.
Również w Divernet: Go Diving pokazuje, jak nurkowanie wraca do zdrowia
