Nurek ratunkowy
Josh Boggi został niedawno pierwszym na świecie nurkiem-ratownikiem po potrójnej amputacji – MELISSA HOBSON spotkała się z nim, aby dowiedzieć się, jak dokonał tego niesamowitego wyczynu. Fotografia: Dmitry Knyazev, Deptherapy
„MAM CZARNĄ PIANKĘ”. Mam cztery stopy sześć wzrostu, bo nie mam nóg. Wyglądam jak foka. No cóż, co jedzą rekiny? Uszczelki. To właśnie chodzi mi po głowie.”
aktualizacja: DEPTERAPIA ZAKOŃCZY SIĘ W 2023 ROKU
Zaskakuje mnie, że Josh Boggi boi się wszystkiego – łącznie z rekinami. Odkąd były inżynier królewski podczas swojej podróży po Afganistanie nadepnął na IED (improwizowane urządzenie wybuchowe), w wyniku czego stracił obie nogi i jedno ramię, na nowo nauczył się chodzić, zaczął jeździć na rowerze, zdobywał medale na Igrzyskach Invictus, ukończył najtrudniejsze na świecie wyzwanie w kolarstwie wytrzymałościowym, Race Across America, nauczył się nurkować i uzyskał certyfikat pierwszej na świecie osoby po potrójnej amputacji Uratuj nurka.
Kiedy Josh po raz pierwszy zobaczył rekina – niezainteresowaną szarą rafę – powiedział, że prawie wypluł rega. Całkiem zrozumiałe dla kogoś, kto boi się rekinów, odkąd jako dziecko oglądał „Szczęki”!
Tak naprawdę nie czuł się komfortowo w oceanie i szczerze mi mówi: „Gdybym nie mógł dotknąć podłogi, nie podobało mi się to”.
Ale jego punkt widzenia jest taki, że „trzeba postawić się w sytuacjach, które przezwyciężą te lęki”. Dlatego nurkuje: „Za każdym razem, gdy schodzę pod wodę, mam wrażenie, że zaatakuje mnie coś większego ode mnie, ale właśnie dlatego to robię. Wyprowadza mnie to ze strefy komfortu i stawia w sytuacji, w której nieustannie stawiane są mi wyzwania”.
Z tego powodu jeszcze w tym roku zarezerwowano mu rejs na pokładzie łodzi do nurkowania z rekinami.
JOSH PO PIERWSZE SPRÓBOWAŁ SCUBA podczas miesiąca miodowego na Malediwach w 2016 roku (jeśli nie liczyć przebicia błony bębenkowej podczas wojskowego testu umiejętności nurkowania w wieku 20 lat). „Trochę znudziło mu się” opalanie i widząc centrum nurkowe, wszedł do środka i zapytał, czy może spróbować nurkowania.
Połączenia instruktor, Josh mówi mi, uśmiechając się, spojrzał na niego od góry do dołu i powiedział: „Nurkowanie? To może być interesujące!”
Połączenia instruktor odwołał swoje plany na następny dzień, a Josh skontaktował się ze swoim chirurgiem w Wielkiej Brytanii, aby uzyskać niezbędne pozwolenia medyczne. Następnego popołudnia nurkował.
Widać, jak bardzo Josh kocha nurkowanie – rozjaśnia się, gdy opowiada o swoim pierwszym podwodnym doświadczeniu: „Podczas pierwszego nurkowania wszystko mi się podobało, ale od razu się w tym zakochałem. To było niesamowite." Zdecydował „wtedy i tam”, aby zdobyć swój Otwarta woda Diver i opisuje nurkowanie jako swoje „ulubione zajęcie na świecie”.
Josh nie używa specjalnego sprzętu – ani nawet płetw – do nurkowania. Podczas gdy niektórzy jego przyjaciele zakładają płetwy na końce pniaków, on jeszcze tego nie próbował (nie chce wyglądać w oczach rekinów „jeszcze bardziej jak foka”). Kiedy już nabierze pływalności, zamiast kopać, pływa stylem klasycznym.
ROK PO kwalifikacyjnych Josh zobaczył na Facebooku post znajomego, który przeszedł podwójną amputację, który nurkował z Deptherapy – organizacją charytatywną prowadzącą specjalnie dostosowane programy nurkowania dla ciężko rannego personelu i weteranów brytyjskich sił zbrojnych. Od momentu założenia w 2015 roku przepracował 10,500 73 godzin w ramach wolontariatu, pomagając 2000 weteranom. To XNUMX godzin nurkowania!
Zainspirowany Josh postanowił dokończyć swój Zaawansowane wody otwarte: „Poleciałem z Deptherapy do Egiptu, dostałem się – i wszystko zapomniałem.
„Nie nurkowałem przez rok. Wiedziałem, jak oddychać i w ogóle, a także zachować pływalność, ale byłem wszędzie i potrzebowałem dnia lub dwóch, zanim wróciłem do tego.
Wyraźnie lubi organizację charytatywną, która tak wiele dla niego zrobiła. „Uzdrawiająca moc nurkowania jest nierealna” – mówi mi. „Nie byłabym tu, gdzie jestem teraz, gdyby nie Depterapia.”
Osoby takie jak Josh, które doznały obrażeń fizycznych – amputacji, złamanych nóg, pleców, ran postrzałowych itd. – mogą cierpieć z powodu ciągłych bólów.
Podczas nurkowania mówi mi: „nie odczuwam żadnego bólu. Po prostu istniejesz tam na dole. Po prostu być i chłonąć to wszystko.”
Nurkowanie może również pomóc w przypadku zespołu stresu pourazowego lub urazów mózgu, ponieważ pod wodą jest spokojnie i cicho. Josh zauważył, że żołnierze z zespołem stresu pourazowego, którzy początkowo byli „gotowi do ucieczki, a nie wsiedli do samolotu”, pod koniec tygodnia stali się „zupełnie innymi ludźmi”.
Joshowi zdecydowanie podoba się podejście Deptherapy, które jest zdeterminowane, aby stawić czoła każdemu wyzwaniu. „Pozwalają ci myśleć” – wyjaśnia. Zamiast mówić mu, co ma robić, pokazują mu, jak sprawna osoba wykonałaby tę umiejętność; to on musi to rozgryźć: „Chodzi o przystosowanie się i przezwyciężenie”.
Co ważne, Deptherapy nie obniża swoich standardów ze względu na kontuzje Josha. W każdym bądź razie jego oczekiwania są wyższe: „Oczywiście, tu i ówdzie ci doradzą, ale to właśnie w nich kocham. Ich zadaniem nie jest dawanie ludziom odznaczeń… zmuszają do ciężkiej pracy i to jest wspaniałe”.
Doktor Richard Cullen, założyciel i prezes Deptherapy, powiedział mi, jak wielkie wrażenie wywarła na nim postawa Josha, mówiąca, że wszystko da się zrobić: „Josh nie rozumie słów „nie da się” i „niemożliwe”. Odkąd zaczął z nami nurkować, pokazał determinację, której nie definiowały obrażenia zmieniające życie.”
PO UKOŃCZENIU JEGO Zaawansowane wody otwarte Nurek Josh chciał jeszcze bardziej udoskonalić swoje nurkowanie i zdecydował się zrobić swoje Uratuj nurka. Rozpoczynając kurs, wiedział, że zostanie dokładnie zbadany: „Istnieje standard, który musisz ustalić – a nawet więcej – ponieważ nikt wcześniej tego nie zrobił”.
Trzeba było ukończyć wiele trudnych umiejętności. Większość, bądźmy szczerzy, to ciężka praca dla sprawnych nurków. Ale zamiast dać się pokonać wyzwaniu, jakim jest podniesienie 80-kilogramowego mężczyzny z basenu jedną ręką, Josh dzieli to zadanie na etapy: „Muszę go odciągnąć na bok, sam się wydostać, wyciągnąć go… a potem iść w oddychanie ratownicze.”
Podobnie, wypracowanie sposobu wynurzania się z nieprzytomnym nurkiem zajęło trochę czasu i kilka nieudanych prób („za pierwszym razem byłem w połowie wysokości i upuściłem gościa!”), ale po rozmowie z jego Depterapią instruktorJosh znalazł najlepsze podejście.
Jakby ponownie sprawdzał swoje umiejętności, przeprowadza mnie przez cały proces: „Prosto, sprawdź, czy nie odpowiadają, zarejestruj się. Jasne. Dosłownie sięgnę z kikutem na reg, zrzucę wszystko, napompuję, zacisnę cylinder i podniosę. Oczywiście powolne tempo wynurzania. Wyciągnij ich na powierzchnię, rozwal kamizelkę, ciężarki…” i tak dalej.
JEGO DOŚWIADCZENIE WOJSKOWE wyraźnie wchodzi tu w grę: powtarzanie ćwiczenia tyle razy, że staje się ono reaktywne, niemal automatyczne. "To jest trening zaczyna działać” – potwierdza Josh: „To twoje ciało przechodzi w odruch, do którego wykonywania wielokrotnie się uczyłeś”. Bez regularnej i powtarzanej praktyki dochodzi do tego, co wojsko nazywa „brakiem umiejętności”. Zasadniczo „zapomnisz, jak to się robi”.
Połączenia Uratuj nurka kurs był podobny do patrolu wojskowego, ponieważ „głowa jest na głowie
cały czas na krętliku” wypatrując problemów: „Dlaczego kaszle? Kto tam jest? Dlaczego nurkują sami?”
Podobnie jak w wojsku, gdy pojawiają się problemy, kluczowe znaczenie ma planowanie. Jeśli ktoś zaginął, zamiast natychmiast uciekać, należy się cofnąć – „pauza dowodzenia”, jak to się nazywa w siłach zbrojnych – aby ocenić sytuację przed podjęciem działań.
„To świadomość, że wejście do środka czasami nie jest najlepszym rozwiązaniem”.
Josha Uratuj nurka ocenę obserwowało czterech głównych instruktorów, co, jak stwierdził, sprawiło, że poczuł się „pod większą kontrolą” niż kiedykolwiek wcześniej. Nie wspominając już o kontroli, jaką sam siebie poddał; nie był zadowolony z tego, jak mu poszło na pierwszej ocenie (mimo zdania), więc „poszedł i zrobił to jeszcze raz!”.
„Od samego początku było dla nas jasne, że jako osoba po potrójnej amputacji musi stawić czoła ogromnym wyzwaniom, aby zostać PADI Uratuj nurka”, mówi doktor Cullen. „Pokazujesz Joshowi, na czym polega ta umiejętność, a on dostosowuje ją tak, aby mógł ją ukończyć pomimo swojej niepełnosprawności.
„Obserwowanie jego ocen było niesamowite; kładł nacisk na perfekcję w każdej umiejętności i osiągnął doskonałość, stając się pierwszym na świecie nurkiem-ratownikiem po potrójnej amputacji.”
JAKIE INNE Zmagania z jakimi borykają się nurkowie po amputacjach? Prąd jest zabójczy: „To po prostu ciężka praca. Nie masz nóg, którymi mógłbyś się zająć, więc do zasilania używasz rąk. Josh kilka razy stawiał czoła trudnym prądom, nawet podczas holowania zmęczonego nurka z „chłopcem bez nogi”.
Innym razem, gdy wracał ze spokojnego nurkowania z brzegu, zerwał się silny prąd. Nurkując w konfiguracji sidemount, przy wyjściu zużył jedną trzecią z dwóch 10-litrowych butli, a kiedy zawrócił, wykorzystał aktualną moc. Było tak silne, że „po prostu nigdzie się nie wybierał”.
Zanim wyczerpany wrócił na plażę, zużył prawie 400 barów, a w każdym cylindrze pozostało 10 barów.
Josh podkreśla jednak, że głównym problemem osób po amputacji jest zwykle dotarcie do miejsca nurkowania lub wyjście z plaży. Jest zdjęcie, na którym widać go w Egipcie, jak niesie się na taczce na plażę. Tylko w ten sposób mógł przedostać się na brzeg przez 25-metrowy odcinek piasku.
Przyznaje, że „trochę go to zszokowało”, gdy zastanawiał się, jak dostać się na miejsce nurkowe bez protez i „właśnie zwinęła się taczka”.
Mimo to jest niezwykle pragmatyczny: „Jeśli w ten sposób trzeba dostać się do miejsca nurkowego, to właśnie w ten sposób trzeba dostać się do miejsca nurkowego”.
PODCZAS PORZUCENIA na lądzie na taczce „może to być nieco demoralizujące”, dla Josha chodzi o to, aby pamiętać, że „Robię to, bo nie mogę się doczekać, aż tam dotrę i zmoczę głowę, i po prostu to uwielbiam”.
Kiedy po raz pierwszy doznał kontuzji, zwrócenie się o pomoc nie było takie proste. Kiedy znów mógł chodzić, czuł się niepokonany. Upierał się, że nie potrzebuje wózka inwalidzkiego ani niczyjej pomocy, zrobił za dużo za wcześnie i ponownie trafił do szpitala z powodu infekcji nóg.
Teraz, jeśli będzie potrzebował pomocy, poprosi. Według niego: „Nie ma sensu próbować być wielkim bohaterem” walcząc przez pokład ze swoim czołgiem, gdy ktoś może ci pomóc.
Jedynym momentem, w którym nie poprosi o pomoc, jest konfiguracja zestawu, co zawsze upiera się, że robi to sam. „To jak w wojsku: zanim wyruszysz na operację, rozkładasz cały swój sprzęt; wiesz dokładnie, gdzie wszystko jest w każdym woreczku. Więc jeśli coś się stanie, zareagujesz na to.
Jakie to uczucie być pierwszą osobą po potrójnej amputacji, która kiedykolwiek ukończyła kurs Rescue Diver? Świetnie, oczywiście, Josh mi mówi, ale dowiedział się o tym dopiero potem.
To nie był powód, dla którego podjął to wyzwanie – po prostu ukończył kurs, jak mi mówi, aby „stale doskonalić się jako nurek i czerpać większą przyjemność ze sportu”.
WYCIECZKA REKINÓW poza Egiptem, jakie inne wyzwania czekają na Josha? Co do pierwszego jest bardzo jasny: nakłonić żonę do nurkowania. Podczas nurkowania na Malediwach dostała ataku paniki i od tamtej pory więcej tego nie próbowała.
Mówi się także o próbie zostania DM, ale on jeszcze nie zdecydował, czy bycie Dive Masterem jest dla niego. Choć najwyraźniej nie boi się wyzwań, aby móc zaliczyć pływanie na czas, musiałby „osiągnąć standardy paraolimpijskie” – mówi.
Biorąc pod uwagę wszystko, co osiągnął, prawdopodobnie nie jest to poza nim, ale w tej chwili „niezbyt się tym przejmuje”. Śmiejąc się, mówi mi: „Szczerze mówiąc, nie lubię pływać”.
Co jeszcze widać na horyzoncie? "Kto wie? Zobaczymy” – mówi mi. „Ale w tej chwili po prostu cieszę się nurkowaniem”.
