Zaklęcie Manatów

Cicho wśliznąłem się do wody z platformy z tyłu łodzi nurkowej. Woda o temperaturze 22° sprawiła, że ​​zadrżałem, spływając po szyi kombinezon. Po niedawnej ulewnej ulewie woda była mętna.

Zatrzymałem się na chwilę, rozglądając się wokół, po czym delikatnie odpłynąłem od łodzi. Mając zaledwie metr lub dwa widoczności i pamiętając o odprawie, poruszałem się bardzo powoli i tak cicho, jak to możliwe.

Nagłe szturchnięcie od tyłu sprawiło, że moje serce zaczęło bić szybciej, gdy się obróciłem. Tuż przed moją twarzą znajdował się duży, wąchający nos pełen wąsów i przeżuwające usta, z których zwisały trawki.

Odwracając się lekko, po raz pierwszy ujrzałem krępe ciało o dziwnym kształcie, mniej więcej dwa razy większe od mnie.

Kiedy się odsunąłem, stworzenie podążyło za mną, wyciągając się jak wiosło płetwy. W ogóle nie czułem się zagrożony; właściwie byłem oczarowany, gdy przestałem się ruszać i pozwoliłem, żeby się do mnie zbliżył i przytulił, wciągając moje włosy, które musiały wyglądać jak blond wodorosty falujące w wodzie.

Nurkowałam z córką Camillą w Crystal River, części Florydy, gdzie manaty uciekają zimą przed zimnymi wodami Zatoki Meksykańskiej, ogrzewając się w gorących źródłach wpływających do rzeki.

Manaty florydzkie to podgatunek manata zachodnioindyjskiego, który znajdował się na liście gatunków zagrożonych od początku lat 1970. XX wieku, kiedy pozostało ich zaledwie kilkaset. Po ogromnych wysiłkach ochronnych populacja wzrosła obecnie do ponad 6000, a ich status niedawno obniżono do Zagrożony.

W okolicach rzeki Crystal River, położonej na wybrzeżu Zatoki Perskiej, 80 mil na północ od Tampy, znaki ostrzegają ludzi, aby zachowali ostrożność podczas obsługi łodzi ze względu na obecność manatów. Obszar jest bardzo płytki i manaty muszą wynurzać się na powierzchnię, aby oddychać. W mroku bardzo trudno je dostrzec, pomimo ich wielkości.

Niestety wiele ssaków ma blizny po śmigłach łodzi. Widziałem nawet niektóre z okaleczonymi lub brakującymi płetwami.

Manaty są roślinożercami i żywią się zarówno algami słonowodnymi, jak i słodkowodnymi oraz roślinami wodnymi, dlatego dziennie muszą spożywać 10–15% swojej masy ciała.

Często można je zobaczyć, jak zjadają glony gromadzące się na kadłubach łodzi lub na linach cumowniczych, co może również być przyczyną blizn. Choć ludzie zachowują ostrożność w przypadku łodzi, jeśli pod kadłubem ukryje się manat, niewiele mogą z tym zrobić.

Dorosłe manaty mają średnio około 3.5 m długości i ważą 500 kg, ale mogą urosnąć do 4.5 m i do 1500 kg.

Po urodzeniu dzieci mierzą około 1.2 m i ważą 300 kg. Samice manatów ciążą przez 13 miesięcy przed porodem wiosną lub latem. Jako ssaki dzieci ssą matkę, ale mogą zacząć jeść glony już w wieku kilku tygodni.

Manaty pływają bardzo wolno i muszą oddychać co 3–5 minut, chociaż podczas snu mogą obejść się bez oddychania nawet przez 20 minut.

Rozejrzałem się i zobaczyłem, że do Camilli dołączył 1.5-metrowy mały manat, który wąchał jej dłoń. To oczywiście łydka dużej samicy tak bardzo zwracała uwagę na moje włosy, bo straciła zainteresowanie mną i dołączyła do Camilli i dziecka, ocierając się o rękę Camilli i niemal prosząc o podrapanie, jednocześnie delikatnie ćwierkając odgłosy.

Podczas kontaktów towarzyskich lub w sytuacjach zagrożenia manaty mogą być dość głośne. Niemowlęta potrafią wydawać dźwięki od urodzenia.

Na ciele manatów często rosną glony, zwłaszcza na grzbiecie, gdzie ich rzadka sierść jest mniej gęsta.

Ich skóra, podobnie jak u słoni, jest bardzo gruba i szara. Próbują usunąć glony poprzez ścieranie, dlatego często szukają zadrapań dla osób nurkujących z rurką.

MOGŁEM USŁYSZEĆ Camilla śmieje się do fajki, gdy dziecko łaskocze jej dłoń wąsami wyrastającymi z nosa, i dostrzegła uśmiech przyjemności w jej oczach, który, wiedziałam, że pasował do mojego. Manaty są tak delikatne i charyzmatyczne, że nie sposób nie dać się oczarować ich głupawym minom i przejawom ciekawości.

Zatrzymaliśmy się w Plantation on Crystal River, ośrodku golfowym w rejonie Kings Bay. Położony nad brzegiem rzeki, oferuje wycieczki z rurką z manatami z własnej przystani.

Nurkowanie jest zabronione, częściowo po to, aby nie spłoszyć manatów, częściowo po to, aby uniknąć poruszenia mulistego dna, ale głównie dlatego, że byłoby to niebezpieczne dla nurków, biorąc pod uwagę płytką wodę i liczbę łodzi.

Następnego dnia wybraliśmy wycieczkę półprywatną prowadzoną przez Plantation dla maksymalnie sześciu osób, choć oprócz nas były tylko dwie.

Wycieczka kosztuje 99 dolarów za osobę w porównaniu ze standardowymi wycieczkami za 69 dolarów dla maksymalnie 12 osób nurkujących z rurką, ale uznaliśmy, że dodatkowe 30 dolarów za mniejszą grupę będzie tego warte.

Wszystkie wycieczki odbywają się rano w godzinach 7–10, czyli wtedy, gdy manaty są najbardziej aktywne. Po południu zdają się odpoczywać i spać na dnie, wynurzając się na powierzchnię jedynie dla szybkiego zaczerpnięcia powietrza. W mroku może być trudno je dostrzec na dnie, gdyż są tam dość dobrze zakamuflowane.

W KOŃCU MATKA i cielę ruszyli dalej, a my nurkowaliśmy z rurką, obserwując inne manaty bawiące się razem tuż pod powierzchnią.

Bardzo społeczne stworzenia, manaty lubią pływać razem w grupach. Około 400 osób odwiedza źródła, w których przez cały rok panuje temperatura 22°C, jesienią, gdy morze się ochładza.

Kiedy nasz czas dobiegał końca, powoli nurkowaliśmy z rurką w kierunku łodzi i zobaczyliśmy manata przeżuwającego linę cumowniczą, tuż pod śrubą napędową.

Gdy weszliśmy na pokład, powiedzieliśmy kapitanowi łodzi, który zaczekał, aż manat ruszy dalej, zanim uruchomił łódź ze śrubą w powietrzu.

Następnie bardzo powoli opuścił go do wody, upewniając się, że pod kadłubem nie ukryły się żadne inne manaty.

Chcąc powtórzyć to przeżycie przy lepszej pogodzie i lepszej widoczności, mieliśmy nadzieję, że tego popołudnia wynajęliśmy kajaki i wiosłowaliśmy po okolicy, aby zobaczyć manaty z powierzchni.

Upewniliśmy się, że zachowujemy dystans, chyba że manaty zbliżą się do nas, ponieważ zgodnie z kolejną szczegółową odprawą poinstruowano nas, że jest to najlepsza praktyka.

Gdy odpoczywaliśmy w wodzie, wiosłując do naszych kajaków, podszedł jeden lub dwa manaty. Jeden wysunął głowę obok mnie i pociągnął nosem o kadłub. To było tak wspaniałe przeżycie, że aż się roześmiałem.