Nurek naukowy
Poznaj położne napędzane odrzutowcami
Naukowcy nie wiedzą prawie nic o rozmnażaniu się rekinów wielorybich. Niedawna wyprawa na Galapagos miała nadzieję zbliżyć się o krok do rozwiązania tej zagadki. MELISSA HOBSON rozmawia z zespołem; zdjęcia: dr SIMON J PIERCE
Zespół naukowy rusza na rekina wielorybiego, a każdy z nich ma określone zadanie do wykonania.
WYOBRAŹ sobie – płyniesz przez błękitne wody Galapagos, po spędzeniu 36 godzin na małej łódce, aby dotrzeć do odległego Łuku Darwina. A teraz przed tobą to, co przyszedłeś zobaczyć: ogromny kształt wyłaniający się z głębin – dorosły rekin wielorybi.
Ta samica, mająca ponad 10 m długości, z pewnością jest największym stworzeniem, jakie dzieliło z tobą wodę.
A może nie, myślisz, gdy w zasięgu wzroku pojawia się kolejna „mega-mama”, tym razem większa od pierwszej.
Kiedy stawiasz czoła prądowi, do rekina zbliża się nurek, trzymając w rękach dużą metalową teczkę, niczym futurystyczny podwodny środek transportu.
Mrugasz. Nurek bez wysiłku porusza się po wodzie obok rekina. Przyglądając się bliżej, jak potrafi poruszać się tak szybko, zauważasz, że napędza go plecak odrzutowy.
Może to wyglądać jak coś z filmu science-fiction, ale gdybyś był na Galapagos w zeszłym roku, być może widziałeś właśnie ten widok. Przez dwa tygodnie we wrześniu zespół ekspertów korzystał z najnowocześniejszej technologii, aby dowiedzieć się więcej na temat reprodukcji rekinów wielorybich.
Do tego momentu nie wiedzieliśmy prawie nic o rozmnażaniu się rekinów wielorybich. Nikt nigdy nie widział porodu rekina wielorybiego. Kiedykolwiek. I tylko jedna ciężarna kobieta została zbadana fizycznie.
Niewiarygodne, że miała w sobie ponad 300 jaj i maleńkich szczeniąt – dwa razy więcej niż jakikolwiek inny gatunek rekina.
Od tego czasu – a było to w 1995 roku – nic. Naukowcy mieli wiele pytań i niewiele odpowiedzi.
Gdzie mogliby znaleźć wskazówki pozwalające rozwiązać tę zagadkę? Galapagos obiecali trzymać klucz. Jest to jedno z niewielu miejsc na świecie, gdzie regularnie widuje się dorosłe samice rekinów wielorybich o długości od 14 do XNUMX m.
Jonathan R. Green, założyciel projektu Galapagos Whale Shark Project i lider wyprawy, uważał, że obecność tych samic stanowi okazję do dowiedzenia się więcej. Czy uda im się rozwiązać zagadkę?
Naukowcy z ekspedycji nurkowali w tym samym miejscu trzy razy dziennie, ale według dr Simona J. Pierce'a, współzałożyciela Fundacji Marine Megafauna, każdy dzień był inny. „Warunki są naprawdę zmienne, więc nigdy nie wiesz, co dostaniesz” – powiedział mi.
„Pewnego dnia będziesz mieć błękitną wodę o temperaturze 26°, z oszałamiającą widocznością, bez prądów i wszędzie rekinów. Następnej temperatura mogła spaść do 21°, a prąd był tak silny, że trzeba było chować się za skałami, żeby się schronić. Widziałem, jak młoty przepływały obok mnie na boki z powodu prądu!
Co więcej, jest tu mnóstwo rekinów. Zapiekanki młoty, jedwabiste, Galapagos i oczywiście rekiny wielorybie.
Bycie otoczonym przez tak wiele rekinów działa odświeżająco na Pierce’a, ponieważ w innych częściach świata rekiny są tak przeławiane, że rzadko można je w ogóle zobaczyć.
W wodach wokół Darwin Arch i sąsiedniej wyspy Wolf Island w wodach żyje średnio 17.5 tony ryb na hektar: „To najwyższa biomasa ryb rafowych zarejestrowana gdziekolwiek, a większość z tych ryb to rekiny” – mówi.
„Zobaczysz przepływające ogromne ławice ryb, zwłaszcza jacka i ogromnego tuńczyka żółtopłetwego, którego z jakiegoś powodu wszystkie ryby boją się. Nigdy tam nie nurkowałem i nie widziałem przynajmniej jednego młota.
Jest kilka powodów, dla których Galapagos są tak „rekintastyczne”, jak to ujął Pierce. Wypływy głębinowego planktonu czynią go bogatym w pożywienie dla żerujących na nim planktonu (chociaż wydaje się, że rekiny wielorybie tam nie żerują), a ryby z kolei przyciągają rekiny, które przychodzą się nimi żerować.
Dno morskie wokół Darwina składa się z pierścieni magnetycznych pochodzących z poprzednich erupcji wulkanów, które również są wyrównane
z obecną polaryzacją Ziemi lub jej przeciwieństwem. Dzieje się tak, ponieważ minerały zawarte w lawie wulkanicznej dopasowują się do ziemskiego pola magnetycznego, które odwraca się mniej więcej co 500,000 XNUMX lat.
„Rejestrują” także nieprawidłowości w tym polu magnetycznym, dlatego każdy pierścień ma swój własny, unikalny magnetyczny odcisk palca, którego zwierzęta morskie mogą używać do nawigacji.
Kiedy rekiny wielorybie przybywają na Galapagos, zasadniczo zatrzymują się, aby uzyskać wskazówki lub kalibrują swój GPS.
Ukazał się w DIVER w marcu 2019
I na koniec, co ważneMorski Park Narodowy Galapagos, utworzony w 1998 r., jest rajem dla zagrożonych gatunków, takich jak rekiny wielorybie i młoty półokrągłe. Jeżeli celem połowów będzie takie miejsce, gdzie zagrożone osobniki występują w tak gęstych skupiskach, gatunek ten mógłby szybko zostać wytępiony z tego obszaru.
Galapagos jest wielką atrakcją dla rekinów i rekinów wielorybich
czasami zespół badawczy musi jedynie poczekać na głębokości około 15–25 m, aż go zobaczy.
Często samotna osoba pojawia się jakby znikąd. „Będziesz próbował przeskanować cały obszar, ponieważ po prostu nie wiesz, skąd nadejdzie rekin” – mówi Pierce. „Może wznosić się z wysokości 30 m, pojawiać się bezpośrednio na powierzchni lub nawet nadchodzić z tyłu na płaskowyżu koralowym. Zwykle, jeśli nie ma prądu, będziemy wisieć na wodzie, robiąc 360 stopni, szukając ich – ale mimo to udaje im się nas podkraść!
„Dlatego pracujemy w zespołach – dzięki temu mamy większą szansę na szybkie dostrzeżenie rekina, dzięki czemu możemy zarejestrować wszystkie potrzebne dane, zanim ponownie odpłynie”.
Jego kolega Chris Rohner, który oprócz robienia zdjęć robił także zdjęcia do dokumentów tożsamości wideo w materiałach filmowych z wypraw powiedział mi: „Mamy tylko około minuty z każdym rekinem od chwili, gdy po raz pierwszy pojawił się niespodziewanie. Potem cała akcja toczy się błyskawicznie – oznaczanie, rejestracja USG, pobieranie krwi, pobieranie próbek tkanek.
„Często trudno było przyjąć odpowiednią pozycję podczas filmowania, aby płynnie uchwycić przed kamerą prace naukowe i jednocześnie uzyskać identyfikację rekina, więc wiedzieliśmy, nad kim pracujemy. Na szczęście widzieliśmy sporo rekinów, tzw
Miałem kilka szans na zrobienie ujęć, które stworzyły historię”.
Tak dobrze jak identyfikatory i wideo materiału filmowego wymagało zebrania wielu danych: USG, próbek krwi i biopsji, a także załączenia płetwa-montowane i wyskakujące znaczniki satelitarne.
Doktor Rui Matsumoto – facet z plecakiem odrzutowym – do przeprowadzania skanów używał zwykłego ludzkiego ultrasonografu zamkniętego w wodoodpornej teczce. Ważąc 17kg na wodzie, wcale nie był hydrodynamiczny.
TAM JEST JEGO Pojawił się plecak odrzutowy w stylu Rocketmana. Ze względu na swój rozmiar te ogromne rekiny charakteryzują się dużą prędkością przelotową i często pływają pod prąd, aby uzyskać więcej tlenu przez skrzela.
Pływanie pod prąd nieco spowalnia rekiny, ale oznacza to również, że Rui i jego zespół również muszą walczyć z prądem. Bez jego futurystycznego układu napędowego prawie niemożliwe byłoby dotrzymanie kroku rekinom i wykonanie skanów.
Zespół ma w sumie około 30 sekund na każdego rekina, więc musi działać jak dobrze naoliwiona maszyna. Koleżanka Rui, Kiyomi Murakumo, pobierała próbki krwi, podczas gdy Jonathan Green i Alex Hearn dołączyli płetwa-zamontowane znaczniki do przesyłania pozycji rekinów.
Pierce rozmieścił wyskakujące znaczniki satelitarne, a Rohner strzelił wideo i schwytany identyfikatory.
„Po pierwszych kilku dniach wchodzisz w naprawdę fajny rytm” – powiedział mi Pierce. „Zależy, kto pierwszy zobaczy rekiny, ale naszym najważniejszym priorytetem było wykonanie USG i próbek krwi. Wszystko później było miłym bonusem.”
Grubość skóry tych rekinów powoduje, że do mocowania przywieszek konieczne jest użycie pneumatycznej kuszy: „Rekiny w ogóle nie reagują. Rekiny wielorybie mają najgrubszą skórę ze wszystkich zwierząt, sięgającą około 30 cm, więc ledwo czują plakietkę. Czasami jednak odwracają się i znów przepływają obok mnie – myślę, że próbują zrozumieć, co się właśnie stało!”
Kiedy zespół zaczął przeglądać swoje dane, to, co odkrył, było dość zdumiewające. Z podekscytowaniem przeglądając pierwsze badania ultrasonograficzne na łodzi, nie znaleźli… nic.
No cóż, nic – zidentyfikowali narządy rozrodcze, takie jak jajniki, a nawet rozwijające się pęcherzyki.
U jednego mniejszego rekina mogli nawet zobaczyć, że w jego żołądku znajdował się pokarm. Ale to było dalekie od tego, czego się spodziewali – dowodu ciąży.
Niezrażeni, spróbowali ponownie na większej liczbie rekinów. Tym razem skupili się na skanie dużego wybrzuszenia za miednicą płetwa którego zawsze używali jako wizualnego wskaźnika ciąży.
Nadal nic – żadne ze zdjęć nie uchwyciło zarodków ani torebek jajowych znajdujących się w macicy. Po zeskanowaniu 18 z 35 rekinów, które widzieli, ustalili, że te samice wcale nie były w ciąży!
Biorąc pod uwagę, jak niewiele wiadomo na temat reprodukcji rekinów wielorybich, skuteczne zastosowanie ultradźwięków u rekinów samo w sobie jest obiecującą wiadomością. Wiedząc, że to działa, dr Matsumoto ma nadzieję, że będzie można go teraz wykorzystać do oceny dojrzałości płciowej i określenia ciąży rekinów wielorybich w terenie.
Chociaż te konkretne rekiny nie były w ciąży, mogły być w drodze, aby kopulować dalej na morzu.
DLA ZIELONEGO, PODCZAS te samice nie zamierzają łatwo zdradzić swoich sekretów, to tajemnica, którą wciąż ma nadzieję rozwiązać: „Jedno jest jasne” – powiedział – „jest jeszcze wiele pracy do zrobienia, aby zrozumieć procesy reprodukcyjne tego zagrożonego gatunku .
„Jednak ta podróż udowodniła, że możliwe jest zbadanie ich hodowli na wolności. Będziemy nadal doskonalić techniki i opierać się na tej wiedzy, ponieważ musimy zrozumieć te tajemnicze rekiny i chronić je przez cały cykl życia”.
Sharon Johnson, dyrektor naczelna fundacji Galapagos Conservation Trust (GCT),
ma także nadzieję, że przyszłe wyprawy przybliżą zespół „kolejny krok do odpowiedzi na pytanie: gdzie rodzą się rekiny wielorybie?”
W międzyczasie, powiedziała mi, GCT pracuje nad poprawą ochrony rekinów wielorybich: „Chociaż rekiny wielorybie znalezione w Rezerwacie Morskim Galapagos są objęte ochroną, są gatunkiem wędrownym i dlatego często można je spotkać poza wodami chronionymi.
„Współpracujemy z partnerami, w tym GWSP, nad przełomowym projektem mającym na celu poprawę ochrony rekinów wielorybich i innych gatunków rekinów wędrownych podczas ich migracji przez szerszy wschodni tropikalny Pacyfik, gdzie są zagrożone rybołówstwem przemysłowym.
„Ostatecznym celem jest utworzenie chronionego „toru pływackiego”, czyli korytarza migracyjnego, pomiędzy Rezerwatem Morskim Galapagos a Parkiem Narodowym Wyspy Kokosowej w Kostaryce, kolejnym punkcie o dużej różnorodności biologicznej w morzu”.
