Oldenburg przez dwie wojny światowe

Na wraku nadal znajdują się iluminatory. Zanim Oldenburg zatonął, mocno się spalił, dlatego wewnątrz znajdują się otwarte przestrzenie umożliwiające dostęp.

STATEK Z ŁADUNKIEM ryb kierowanych do Niemiec, został zakotwiczony po zachodniej stronie Vadheim w Sognefjorden w Norwegii. Był w konwoju z innym statkiem handlowym i dwoma statkami eskortującymi, V5301 i V5302, starymi uzbrojonymi łodziami wielorybniczymi.

Następnie pojawiło się dwadzieścia jeden samolotów RAF Beaufighter i 16 Mustang, a załogi statków myliły się, sądząc, że wysokie góry wokół fiordu zapewnią im jakąkolwiek ochronę.

Ich działa przeciwlotnicze weszły do ​​akcji, ale kilka rakiet uderzyło w Oldenburg poniżej linii wodnej, przez co okręt zaczął nabierać wody i tonąć.

Istnieje stare zdjęcie przedstawiające ją przekrzywioną i płonącą, ale tylko jeden członek załogi i siedmiu członków załogi przeciwlotniczej zostało rannych.

Albert Carr, były pilot 489 Dywizjonu, który brał udział w ataku, odwiedził Vadheim w 1987 roku.

Powiedział, że tego ranka 1945 roku spodziewał się ciepłego powitania ze strony dobrze uzbrojonych niemieckich okrętów i jego samolot został trafiony, chociaż udało mu się polecieć z powrotem do bazy.

Później brytyjskie samoloty zderzyły się w zewnętrznej części Sognefjorden z niemieckimi samolotami stacjonującymi w pobliżu Bergen, powodując straty po obu stronach. Drugi statek towarowy, Wolfgang LM Russ, przeżył, choć miał zostać zatopiony w następnym miesiącu na wodach duńskich.

Wrak Oldenburga leży po zachodniej stronie fiordu i można go nurkować z brzegu. Mała droga prowadzi do czerwonego domu z prywatnym parkingiem, ale właściciel nie ma nic przeciwko parkowaniu tam nurków, jeśli wrzucą wymaganą opłatę (równowartość 5 funtów) do skrzynki pocztowej obok schodów, które postawił, aby to zrobić łatwo dostać się do wody.

Ostatecznie mówi mi, że planuje wynająć dom, który byłby idealny do nurkowania.

Ze schodów jest 80 m do wraku z boją, na którym zwykle znajduje się boja.

Pierwszą rzeczą, którą rzuca się w oczy podczas schodzenia, jest rufa znajdująca się na wysokości około 27 m. Statek leży na prawej burcie, a rufa z dużymi otworami na kotwice wzniesiona jest kilka metrów nad dno. Wygląda na to, że wrak musiał zsunąć się w dół zbocza.

Kotwicy i łańcucha nie ma, ale wciągarka kotwiczna nadal stoi na pokładzie.

Nieco niżej znajduje się platforma dla działa przeciwlotniczego, prawdopodobnie działa przeciwlotniczego kal. 20 mm. Na krawędzi znajduje się stalowa płyta, ale leży ona odwrócona w błocie i wydaje się, że broń nadal tam jest.

Za pierwszą ładownią następuje maszt i rama ładunkowa, które schodzą na dno morskie zarośniętymi drutami, wciąż malowniczo połączonymi z poręczą. Bocianie gniazdo nadal wisi na maszcie.

DZWON ZOSTAŁ Ocalony pod koniec lat 1980., choć trudno było go znaleźć, bo znajdował się nad bocianiem gniazdem, gdzie nikomu nie przyszłoby do głowy go szukać.

Nadbudowa ma wysokość około 45 m i nadal stoi w dobrym stanie na dwóch poziomach, z poręczami na krawędziach.

W niektórych oknach są nawet szyby, ale brakuje drewnianego mostu, a raczej pozostałości walają się na dnie morskim.

Nadal widać otwory na śruby, w których konsola kierownicy została uratowana na początku lat 1990. XX wieku, co nie było łatwym zadaniem, biorąc pod uwagę jej masę 240 kg.

Przypadkiem udało mi się zdobyć jego zdjęcie w idealnym stanie – a także zdjęcie dzwonu noszącego dawną nazwę Möwe.

Część drewnianego pokładu jest przegniła, są też duże dziury, w których może pływać nurek – jednak należy zachować ostrożność, biorąc pod uwagę wiek wraku i muliste dno. W 1990 roku w ten sposób życie stracił nurek.

Za mostem zobaczyliśmy mlecznobiałą mgłę, która ciągnęła się w dół i ograniczała widoczność. Może to mieć coś wspólnego ze słodką wodą wpływającą do fiordu z rzek.

Kilka żurawików łodzi ratunkowych jest ładnie porośniętych pawiami i zawilcami morskimi. Kolejna konstrukcja, jak patrzę na stare zdjęcia, z pewnością znajduje się w miejscu, w którym stał lej, choć muszę przyznać, że nie zauważyłem jej leżącej na dnie morskim.

Świetlik prowadzi w dół do maszynowni. W niektórych iluminatorach nadal znajdowało się szkło, a niektóre pokrywy były otwarte, dzięki czemu można było zajrzeć do środka, chociaż byłem zbyt zajęty robieniem zdjęć wraku.

Dalej znajdowała się kolejna konstrukcja, a przed nią coś, co wyglądało na zbiornik ciśnieniowy. Pomiędzy tym odcinkiem aż do mostu widziałem kilka wieżyczek strzelniczych.

Przy maszcie nr 2 jest ładny pokład z dużą ilością robaków rurkowych, ale w tym miejscu głębokość wynosi około 60 m.

W DÓŁ RUFY, po obu stronach balustrady znajduje się chodnik, a za nim różne konstrukcje, które będą przedmiotem dochodzenia podczas mojej następnej wizyty. Na dnie morskim znajduje się mnóstwo gruzu, który prawdopodobnie spadł w wyniku rdzewienia konstrukcji.

Na dnie statku nieco wyżej widać śrubę i ster, oba w idealnym stanie i tworzące piękny widok.

A biorąc pod uwagę sposób, w jaki leży wrak, jest on dumny. Można pod nim pływać, ale moją uwagę przykuły duże skały na sterze. Jak tam trafili?

Głębokość wynosi tutaj 75 m, więc czas płynie szybko. Po siedmiu minutach komputer pokazuje, że wynurzenie się z dekoracją zajmie 30 minut.

Jest też na co popatrzeć w drodze na górę. Jeśli podążysz za wrakiem w górę i dojdziesz do dziobu, będziesz mógł utrzymać kierunek. Jest tam lina prowadząca, która sięga 6-8 m, a kończy się tuż przy schodach, gdzie można również ustawić butelki sceniczne.

Nie ma potrzeby obciążania organizmu, aby po dekompresji podnieść wszystko na raz. Zamiast swobodnie się wynurzać, możesz popłynąć wzdłuż krawędzi wraku, a czas dekompresji upłynie znacznie szybciej, gdy będziesz miał na co patrzeć. Można nawet znaleźć kilka ślimaków nagoskrzelnych.

Nurkowałem już wcześniej w Oldenburgu, w 2010 roku, na powietrzu. W tamtym czasie byłem ograniczony do 40 m, ale tym razem na rebreatherze udało mi się zobaczyć cały wrak do 75 m.

Pozostało jednak wiele szczegółów, którym muszę się bliżej przyjrzeć następnym razem, w tym maszynownia, rufa z nadbudówką, działa na dole i nadbudówka w sterówce.

Być może uda mi się także przeniknąć do niektórych dziur we wraku, co umożliwi wykonanie pięknych zdjęć.

Podczas tej wyprawy udało nam się wykonać trzy nurkowania, ale następnym razem na pewno będziemy potrzebować więcej – jest też Inger Six, wrak niemal tej samej wielkości, którego jeszcze nie zbadałem.