Zabawa w Funchal

KIEDY WSPOMNIŁEM znajomym, że jadę nurkować na Maderę, zawsze padała odpowiedź: „Czy to nie tam ludzie wyjeżdżają na emeryturę?” Z pewnością na tej wyspie jest sporo siwych włosów, ale mając rozsądną ilość siwych włosów, pomyślałam, że całkiem dobrze się wpasuję – a mam „tylko” 38 lat!
My bagaż przybył błyskawicznie na małe lotnisko, a Emanuel Gloder był tam, aby zabrać mnie do swojego centrum nurkowego Explora Madeira. Urodzony we Włoszech Emanuel powiedział mi, że odwiedził wyspę wakacje kilka lat temu, zakochał się w tym miejscu i przeprowadził się tam, aby rozpocząć karierę nurkową.
Rozładowałem sprzęt i omówiliśmy plany. Angielski Emanuela jest całkiem dobry, podobnie jak jego zespół, w skład którego wchodzi miejscowa dziewczyna, kapitan łodzi i wszechstronna pomocnica Sofia i instruktor/dive-guide Arianna, również Włoszka.
W centrum nurkowym, zlokalizowanym w stolicy Funchal, było dość spokojnie – był marzec – a poza sezonem Emanuel zatrudnia jedynie szkieletową załogę.
Uzgodniliśmy, że w ciągu trzech dni przeprowadzimy sześć bardzo różnych nurkowań, a ja pobiegłem do mojego hotelu nad brzegiem morza na piwo, kolację i wczesny nocleg. Może wypiłem dwa piwa.

DZIEŃ 1:
Mamusie i groupery
Minibus przyjechał po mnie o 8.30:XNUMX. Arianna kazała ułożyć nasze zbiorniki i zaparkować obok nich mój sprzęt. Spakowałem swoje suchy skafander, ponieważ woda w Atlantyku ma zimą tylko 17°C – to zasadniczo letnie warunki do nurkowania w Wielkiej Brytanii, ale bez zielonkawego zabarwienia wody.
RIB jest zacumowany zaledwie kilka metrów od centrum nurkowego, więc w mgnieniu oka skierowaliśmy się do Mamas.
„Mamas” oznacza „cycki”, więc jak można się było spodziewać, była to para skalnych szczytów, które zaczynały się na głębokości 30 m od piaszczystego dna morskiego i kończyły około 8 m pod powierzchnią.
Miejsce to, znajdujące się w wyznaczonym na Maderze rezerwacie morskim, zostało oznaczone pojedynczą boją i łańcuchem i obiecano mi, że będą tam barakudy i mureny.
Cycki były widoczne od razu, ale na początku nie widziałam całego życia.
Znaleźliśmy dno morskie i wspięliśmy się na pierwszy szczyt. Emanuel wskazał szczelinę, w której żyła rodzina krewetek i ich goście – kraby strzałkowate. Jeżowce i ukwiały zwisały z niektórych skalistych półek, a my przepłynęliśmy obok kilku obiecanych muren. Wisząca kilka metrów nad nami Arianna skierowała moją uwagę na krąg szkolnych barakud przyzwoitej wielkości.
Pinnacle dwa zapewniało podobne wrażenia. Mamas, choć ledwo ozdobiona morskim życiem, była dość interesującym miejscem, ale uznałem czas spędzony tam za nurkowanie kontrolne, ponieważ większość czasu spędziłem na zmaganiu się z niedziałającym stroboskopem i kilkoma problemami z aparatem.

PO WYPOCZYNKU podziwiając słońce, Emanuel poinformował mnie o Garajau (gara-jow), nazwie tego obszaru wybrzeża, a także ptaka morskiego.
Strome klify zbudowane były z ciemnych, kruchych skał porośniętych bujną roślinnością. Z jakiegoś powodu spodziewałem się, że wyspa będzie bardziej sucha, ale czułem, że z łatwością mogłem znaleźć się gdzieś w południowo-wschodniej Azji, być może ze względu na bananowce rosnące wszędzie na wyspie.
Następnym głównym wydarzeniem miał być Grouper i obiecano mi przedstawienie kilku przyjaznych mieszkańców, w tym Tony'ego, Elvisa i Madonny.
Podążaliśmy kolejnym łańcuchem cumowniczym w dół do 25 m, gdzie topografię tworzyła mieszanina ogromnych głazów z kilkoma ciekawymi przesmykami.
Gdy Emanuel uderzył nożem nurkowym w skałę, pojawił się ogromny granik. Wystrzeliłem kilka zdjęć chłopaków pozujących z Tonym, jak się później dowiedziałem, rybą bez nieśmiałej kości. Poczułem się zaszczycony możliwością obcowania z tym wspaniałym zwierzęciem z bliska, a minuty mijały szybko.
Resztę nurkowania spędziliśmy na eksploracji stworzeń żyjących w głazach i wokół nich, w tym ośmiornic, miniaturowych papugoryb i innych krabów strzałkowatych.
Nasz czas dolny skończył się dość ostro i podczas oczekiwania na siedem minut czasu deko, aby usunąć się z mojego komputer, żałowałem, że nie nurkuję na nitroxie.
Po powrocie na łódź Emanuel wyjaśnił, że dostarcza nitroks tylko w sezonie letnim, kiedy jest większe zapotrzebowanie. Nurkowanie deco jest również zabronione na Maderze (ups), chyba że nurkujesz z dwiema łodziami, przy czym druga jest potencjalnym statkiem ewakuacyjnym, aby w razie potrzeby zaprowadzić nurków do komory.
Arianna uprzejmie spłukała mój sprzęt, kiedy wróciliśmy do Explora Madeira, a ja wyruszyłem na popołudnie na zwiedzanie. Zimą temperatura powietrza tak naprawdę nie spada poniżej 20°C, a podczas mojego pobytu osiąga około 25°C. Wieczory są przyjemne i jest mnóstwo miejsc, gdzie można zjeść i wypić drinka lub dwa.

DZIEŃ 2:
Jaskinie i przeprawy
Na szczycie listy na następny dzień znalazły się jaskinie i przeprawy w rezerwacie morskim, który został utworzony w 1986 roku i obejmuje każdy obszar do głębokości 50 m. Ponta de Oliveira to jaskinia, która rozciąga się na głębokość 40 m w głąb zanurzonego klifu, a następnie otwiera się na końcu, tworząc kieszeń powietrzną. Dno morskie znajduje się zaledwie 12 m, więc czas na dnie nie stanowi problemu.
Sofia podjechała RIB-em do ściany klifu, a my wtoczyliśmy się, trzymając się płetw wzdłuż ściany przez kilka minut, i jeden po drugim wpłynęliśmy do jaskini.
Emanuel poprosił nas, abyśmy wchodząc i wychodząc trzymali ścianę jaskini blisko lewego ramienia, ponieważ w jaskini regularnie widywano fokę mniszkę i przypinanie jej między sobą a ścianą nie było wskazane – może stać się agresywna w defensywie .
Starałem się zachować myśl o tej pieczęci, która nagle pojawiła się na mojej twarzy, w ciemności, z tyłu mojego umysłu. Zanim dotarliśmy do końca tunelu (w każdym razie końca dla nas nurkujących na pojedynczych butlach), mogłem jedynie rozpoznać niebieski odcień wejścia za mną.
Zaświeciłem latarką powyżej, aby znaleźć powierzchnię wody w studzience, po czym we trójkę weszliśmy do czarnej jak smoła kieszeni powietrznej i pozostaliśmy tam przez kilka minut, zachwycając się tym otoczeniem.
Bardzo fajnie, pomyślałem, gdy wypuściliśmy powietrze ze skrzydeł i udaliśmy się z powrotem do jaskini w podróż powrotną z podziemi.
Światło wydobywające się z wejścia stawało się coraz większe z każdym kopnięciem płetw i w końcu wyszliśmy z powrotem na światło słoneczne. Foka pozostawała nieuchwytna i choć uwielbiam foki, nie jestem pewien, czy powinienem mieć do czynienia z jedną w tej bardzo ciemnej jaskini.
Uznałem to doświadczenie za moje ulubione nurkowanie w roku i poczułem się podekscytowany. Podczas mojego pobytu morze pozostanie spokojne, ponieważ przeważał wiatr północno-wschodni, ale przy głównym nurkowaniu na południowej stronie wyspy, nie będziesz miał szczęścia, jeśli nurkowanie zostanie przedmuchane.

UDALIŚMY SIĘ W ZNANYM TERENIE jak Arena, z labiryntem przepławek i minijaskiń. Formacje skalne sprawiały wrażenie niemal stworzonych przez człowieka, podobnie jak te „skały” wykonane z malowanego włókna szklanego, które można znaleźć w parkach rozrywki.
Podobało mi się odkrywanie tego obszaru, ale jeśli interesuje Cię ciekawe życie morskie, prawdopodobnie nie jest to miejsce dla Ciebie.
Wracając do Explora Madeira, wypytywałem Emanuela o jego konkurencję. „Na wyspie jest 12 centrów nurkowych” – powiedział mi, obsługując pracowity sezon letni, który przyciąga głównie nurków z Wielkiej Brytanii i Niemiec.

DZIEŃ 3:
Wrak i rafa
Emanuel często z dumą wspominał o „rafie domowej” w centrum nurkowym, więc byłem zadowolony, że będziemy tam nurkować następnego dnia. Najpierw jednak chciał mi pokazać lokalny wrak oddalony zaledwie o pięć minut łodzią.
Pronto na głębokości 33 m będzie idealnym nurkowaniem na nitroksie. Zanim stał się atrakcją nurkową, obsługiwał wyspę jako statek towarowy i przewoził świeżą wodę na mniejszą sąsiednią wyspę zwaną Porto Santo – to znaczy do czasu, gdy eksplodował i zatonął kilkaset metrów od linii brzegowej Funchal.
Według Emanuela nie jest to miejsce oznaczone żadną boją, a tak wolą lokalne centra nurkowe. Uważa, że ​​miejscowi rybacy wkrótce wyrwaliby z niego całe życie, gdyby zostało oznaczone.
Pronto było w miarę rozbite, ale ciekawie było zobaczyć go w całości, bo widoczność wynosiła około 20 m.
Zaprowadzono mnie do steru na dnie morskim, dalej do pozostałości kadłuba i ostatecznie przez górę na poziom pokładu, gdzie znajdowały się kotły.
Bardzo szybko przepłynęliśmy cały wrak naszym ograniczonym czasem dennym i w mgnieniu oka znaleźliśmy się z powrotem na łańcuchu kotwicznym RIB-a. Chętnie spędziłbym tam więcej czasu, ale z fizyką nie ma co dyskutować.
Zastanawiałem się, czy miesiące letnie nie zapewnią większej aktywności ryb niż na wraku, chociaż w drodze powrotnej powitała nas garść przyzwoitych rozmiarów leszczy.
Powiedziano mi, że rafa domowa jest zwykle traktowana jako miejsce do dwóch nurkowań na wschodzie i zachodzie, ale mieliśmy zamiar przebić ją za jednym razem.
Weszliśmy od brzegu i skierowaliśmy się na zachodnią stronę, gdzie odbyło się kilka przepraw, które ponownie wyglądały na sztuczne i przypominały mi plan Gwiezdnych Wojen (być może byłem nagi).
Na 12-metrowym dnie morskim znaleźliśmy mnóstwo krabów strzałkowatych, a także ośmiornicę i kurkę. Dwadzieścia minut później przeszliśmy przez piasek na wschodnią stronę i dotarliśmy do miejsca, gdzie, jak mi powiedziano, często można spotkać koniki morskie.
Emanuel powiedział mi, że jego żona jest specjalistką od obserwacji koników morskich, ale ze względu na zaawansowaną ciążę nie mogła pomóc.
Szukaliśmy około 10 minut, ale bez powodzenia. Emanuel był jednak pewien, że uda mu się znaleźć żabnicę, która tam mieszkała i z całą pewnością znajdowała się blisko „obszaru koników morskich”, wciśnięta w szczelinę w ścianie.
Chłopaki lubią trzymać jego lokalizację w tajemnicy, chociaż nie jestem pewien, czy jakikolwiek inny odwiedzający go nurek kiedykolwiek na to natrafi – nie ma mowy, żebym to zauważył. Niezłe znalezisko!
Rafę domową również opisano mi jako „najlepsze miejsce do nocnego nurkowania na wyspie” i mogłem zrozumieć, dlaczego Emanuel i jego zespół byli tak entuzjastycznie nastawieni do tego miejsca.
Jeśli ktoś rozważał zabranie rodziny, wydawało się, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby wybrać się na plażę – wybrzeże jest w większości skaliste. Mogę sobie wyobrazić, że latem będę cieszyć się nurkowaniem w piance – w moim byłem szczęśliwy suchy skafander, ale zabranie jednego ogranicza twoje bagaż Pojemność.
Uważam Maderę za miejsce dostępne dla nurków chcących odkrywać coś na uboczu, a mocno niedoceniane.
Przypuszczam, że czterogodzinny lot może niektórych zniechęcić, ale hej, dostajesz to, co włożyłeś, prawda?