NURK REKINOWY
Rosyjska nurka IRINA BRITANOVA spełnia swoje surrealistyczne marzenie fotografia Andriej Niekrasow
hurra – STAŁO SIĘ w końcu! Od chwili, gdy wszedłem do świata nurkowania, myśl o zrobieniu sobie zdjęcia z rekinami w sukience nie opuszczała mojej głowy, nie tylko w dzień, ale także w nocy.
Przeglądałam zdjęcia „syrenki” Hannah Fraser z rekinami tygrysimi nie tylko z podziwem, ale i zazdrością.
Przyglądałem się jej ruchom, studiowałem różne emocje na jej fantastycznej twarzy i ze smutkiem pomyślałem, że zorganizowanie podobnego doświadczenia byłoby zbyt trudne dla mnie.
Moje pierwsze nurkowania na wodach otwartych odbyły się na safari w St John’s na Morzu Czerwonym w 2010 roku.
Ogromnym problemem była moja cieknąca maska, a pływalność nadal nie była najlepsza, ale mimo to czułem się, jakbym żył w bajce. Żaden ekran telewizora HD nie jest w stanie oddać całej gamy kolorów, tekstury koralowców, piękna mieszkańców rafy ani kosmicznego uczucia nieważkości.
W miarę jak nasza łódź oddalała się od cywilizacji, miejsca stawały się coraz bardziej interesujące, a ilość życia morskiego wzrosła. Poczułem niepokój w związku z moim pierwszym spotkaniem z rekinami, które miało miejsce dopiero po moim czwartym nurkowaniu, kiedy na rafie Habili Ali podszedł do nas długopłetwy białopłetwy oceaniczny.
Kiedy zobaczyłem tę elegancką piękność poruszającą się z wdziękiem w naszą stronę, mój strach zniknął, pozostawiając jedynie ogromny podziw i szczęście. Zdałem sobie sprawę, że ten morski drapieżnik nie wyrządził mi krzywdy, a adrenalina przepływająca przeze mnie była pozytywnego rodzaju. Rekin patrzył mi w oczy, jakby chciał mnie zahipnotyzować.
Podczas tej pierwszej wyprawy nurkowej spędziłem czas z dużymi ławicami ryb, małymi żółwiami, a nawet delfinami, ale ten Longimanus wzbudził najbardziej niesamowite uczucia.
Każde nowe safari wzmacniało moją miłość do rekinów. Widzieliśmy o wiele więcej oceanów w Egipcie, nurkowaliśmy z karaibskimi rekinami rafowymi w pobliżu Kuby, widzieliśmy rekiny młoty, szare rekiny rafowe i płowe rekiny rafowe na Malediwach, a prawie wszędzie rekiny rafowe białopłetwe!
Jedyne, czego mi brakowało, to zdjęcia rekinów, a dokładniej zdjęcia mnie z rekinami, ale co można zrobić za pomocą prostego podwodnego aparatu w schowku?
Moje marzenie o byciu w tej samej oprawie i w pięknej sukience z dnia na dzień stawało się coraz silniejsze. Moje umiejętności nurkowe rosły, udało mi się też zdobyć certyfikat freedivingu.
Nigdy nie przepuściłem szansy, jaką daje amator -kręcenie na basenie, obejrzałem webinary i poszedłem dalej -kursy modelarskie. Inspirowałam się zdjęciami tak znanych kobiet jak Cristina Zenato, Hayley Jo, Ivana Orlovich i cudowna Hannah Fraser i byłam pewna, że dam radę!
JEDEN ZIMOWY WIECZÓR Szukałem niedrogiego rejsu na pokładzie Malediwów i pomyślałem: dlaczego nie zaryzykować? Moją następną myślą było: jak mogę to zorganizować podczas zwykłego safari nurkowego?
Rozpocząłem długą wymianę e-maili z różnymi operatorami na Malediwach i ostatecznie udało mi się dojść do porozumienia z jednym z nich.
Nasza pierwsza próba w styczniu 2017 r. nie zakończyła się sukcesem. Znalazłem niemieckiego fotografa na Facebooku. Miał drogi sprzęt, ale nie był profesjonalistą. Poza tym byłby to pierwszy raz dla wszystkich, łącznie z przewodnikami nurkowymi.
Mimo to proces fotografowania był dla mnie wielką przyjemnością, a rezultaty były całkiem niezłe, bo na zdjęcia wpadło kilka płaszczek biczowych i małych rekinów, ale to nie było dokładnie to, czego szukałem.
W marcu miałem szczęście spotkać wielokrotnie nagradzanego profesjonalnego fotografa podwodnego Andrieja Niekrasowa. Jak sam opowiada: „Miałem być na - kręć w zupełnie innym miejscu – pod lodem na jeziorze Bajkał. Przez rok przygotowywałem się do wymarzonej podróży. Kupiłem nowy suchy skafander i sprzęt, załatwiłem logistykę i prawie kupiłem bilety, gdy okoliczności od mnie niezależne zmusiły mnie do odwołania wyprawy.
„Możesz sobie wyobrazić mój stan umysłu, gdy siedziałem niepocieszony w domu. Moja kochana żona, świadoma mojego nastroju, zaczęła przeszukiwać Internet w poszukiwaniu innych przygód, które mogłyby mnie uszczęśliwić – i natrafiła na post od Iriny Britanovej.
„Niektórzy szaleni kolesie tacy jak ty zbierają się na safari” – powiedziała mi moja żona. „Dość już tego marudzenia, to powinno cię zainteresować!” W ten sposób poznałem rodzinę Britanovów i dowiedziałem się o marzeniu Iry o nocnym strzelaniu z rekinami.
„I byłby skromny pod względem skali, więc nie musiałbym dźwigać ze sobą żadnego dodatkowego sprzętu fotograficznego ani oświetleniowego”.
Jako menadżer naszego małego zespołu kreatywnego Andrey był surowy podczas prób, namawiając nas do podziału obowiązków i upominając nas za nasze błędy.
Dopadło mnie to najbardziej – moje ręce były niezdarne, nogi źle ułożone lub coś innego było nie tak.
Asystentów było dwóch: Stanislav Duz, który pomagał Andriejowi przy filmie, i mój mąż Petr, który stał obok mnie i karmił mnie powietrzem przez ośmiornica na wężu o długości 2 m przymocowanym do słupa. Do jego zadań należało także przepędzanie ciekawskich grup nurków.
Andrey zarządził ostatnią próbę podczas porannego nurkowania na atolu Ari z dala od reszty grupy.
Wstaliśmy o 5.30 na krótką, ale szczegółową odprawę. Założyłam piękną niebieską sukienkę i ruszyłyśmy na miejsce.
Zanurzyliśmy się do ponad 25 m, a do rafy przywiązano mnie jakąś żyłką.
Nasz przewodnik nurkowy Sinan uprzejmie zaprowadził nas do wyjątkowego miejsca. Ogromne ławice lucjanów błękitnopręgowanych malowniczo mnie okrążały. Fotograf dał znak, asystenci zajęli pozycje, a ja zdjąłem maskę, wstrzymując oddech…
Oglądając po raz tysięczny zdjęcia w ich cudownych kolorach, wciąż nie mogłam uwierzyć, że mnie się to przydarzyło – byłam zachwycona!
Byliśmy zadowoleni z naszej pracy, ale było jeszcze za wcześnie na relaks, bo przed nami najważniejsza sesja – nocne strzelanie z płowożkami. Właśnie dlatego przyjechałem na Malediwy!
Dokładnie sprawdziliśmy strój, przygotowaliśmy sprzęt, aparaty, oświetlenie i moje akcesoria, po czym wreszcie zanurzyliśmy się w nocnym oceanie. Wybrane przez nas miejsce strzeleckie znajdowało się na głębokości 18m. Przymocowano mnie do dna żyłką i małym paskiem na nodze i rozpoczął się występ.
Te niewiarygodnie pełne gracji rekiny krążyły wokół mnie bez pośpiechu, dotykając mnie płetwami lub ogonami, czasem wpadając na mnie swoimi ciekawskimi pyskami.
Ogromne różowe promienie z bicza płynnie odzwierciedlały ich ruchy, rojąc się w pobliżu moich nóg lub po prostu krążąc. Jackfish kręcił się wszędzie.
Bez maski niewiele widać, ale dzięki dużej ilości światła wideo mogłem rozpoznać sylwetki zwierząt.
Nurkowanie trwało godzinę, zdjęcia niecałe pół godziny i przez ten czas, który wydawał się trwać minutę, to doświadczenie po prostu zaparło mi dech w piersiach (na szczęście mój mąż był obok!) i pozostawiło mnie przepełnioną radością.
Wzięliśmy sprzęt i wróciliśmy na powierzchnię. Jak później z większym dystansem podsumował to Andrey: „Dziewięćdziesiąt pięć procent wszystkiego udało się zrealizować znakomicie, a pozostałe 5% zostawimy na następny raz”.
Nie mogłam czuć się szczęśliwsza, kiedy zobaczyłam rezultaty, niż wtedy, gdy uczestniczyłam w tym procesie. Marzenia się spełniają, jeśli idziesz do przodu, nie szukając przeszkód.
