FREEDIVER
To odważne stwierdzenie, ale MARCUS GREATWOOD, podkreślając, że takie doświadczenia nie są dla każdego, podtrzymuje swoje twierdzenie, że to, co Minorka może zaoferować żądnym przygód freediverom, jest nie do przebicia
Zacznę od zastrzeżenia. To, co mam zamiar opisać, to nurkowania przygodowe: odkrywanie oceanów i jezior na jednym oddechu. Jeśli uważasz freediving po prostu za sport wyczynowy lub do uprawiania wyłącznie na linie, może to nie spełniać Twoich kryteriów najlepszych lokalizacji do freedivingu.
Przeczytaj także: Brak płetw, 1 oddech, ponad 4 długości, siódmy rekord świata
Nurkuję na freedivingu od ponad 20 lat. Moje zainteresowanie pytaniem „jak długo?” lub „jak głęboko?” osłabło po kilku latach i zacząłem podróżować, a głównym celem była eksploracja poprzez freediving.
Od samego początku klub NoTanx Freedive przyświecał temu celowi. Niedawno zaczęliśmy trening członkom dostęp do większej liczby ukrytych miejsc, takich jak podziemne jeziora, które odkryliśmy lub do nurkowania zaproszono.
Miejsca nurkowe takie jak na Islandii i kamieniołomy w Walii stały się regularnymi celami naszego zespołu NTX Adventure. Szczyt naszych wypraw nastąpił w 2017 r., kiedy zeskoczyliśmy do cenote w Grecji i odkryliśmy ogromne przejście do ukrytej komory wypełnionej powietrzem do oddychania.
Kryształowa woda sprawiła, że było to już dla nas ulubione miejsce, ale nasze przypadkowe odkrycie „Magicznej Rezydencji Miki” podniosło je do niemal mitycznego statusu wśród osób wyszkolonych (i szczęśliwych), które mogły tam nurkować bezdechowo.
Spełniło nasze trzy kryteria dobrego miejsca do nurkowania: spektakularna lokalizacja; ciekawy dojazd (nie plaża turystyczna z parkingiem); oraz cel wymagający określonego poziomu umiejętności do osiągnięcia.
Następnie spełniono kryteria niesamowitej witryny: wyjątkowe piękno i wyjątkowość.
Myślałem, że znalezienie sobie równego miejsca zajmie dużo czasu i nawet nie rozważałem możliwości lepszego miejsca – dopóki nie zanurkowaliśmy w Bibliotece na Minorce.
Zostaliśmy zaproszeni do nurkowania Freedive Menorca, szkoła założona na Balearach przez NTX instruktor (i wyjątkowo dobry przyjaciel), Adam De La Mare i jego partnerka Valeria Olives w lipcu tego roku.
Zabraliśmy na wyspę 12 poszukiwaczy przygód NoTanx, obiecując wyjątkowe nurkowanie w wodach czystych jak gin, ogromną liczbę ryb i możliwość pomocy Adamowi w odkrywaniu obszarów wykraczających poza jego zwykłe miejsca nauczania.
Pierwszego dnia pokazał nam słynny system jaskiń Swiss Cheese. Od kilku lat oferuje niesamowite światło przenikające przez duże główne komory podczas wypraw nurkowych, co czyni go ulubionym aparatem fotografów jaskiniowych i początkujących nurków napowietrznych.
Nieliczni freediverzy na wyspie zbadali sieć tuneli i wejść, większość z nich jest zbyt mała, aby nasi kuzyni dmuchający bąbelki mogli się przedostać.
Radością Swiss Cheese jest zakres trudności nurkowania. Każde nurkowanie nad głową powinno być rozważane wyłącznie przez doświadczonych freediverów, a na Cheese doświadczony przewodnik jest niezbędny ze względu na realną możliwość dezorientacji i zgubienia się. Zajęło nam co najmniej cztery sesje w tygodniu, aby docenić liczne opcje oferowane przez witrynę.
Wejście standardowe znajduje się pomiędzy dwiema skałami na wysokości około 12 m, do którego można dotrzeć po przyzwoitym nurkowaniu z kaczką, po którym następuje kilka skutecznych pociągnięć płetwami.
Wkraczając w ciemność, myślisz: „To wszystko było nakręcane i czekała na ciebie tylko ciemna, ślepa uliczka!” Ale ta myśl jest ulotna, gdy wpadasz do pierwszej komnaty oświetlonej jaskrawym niebieskim światłem wpadającym z trzech stron.
Krótka kąpiel, opadając na piaszczyste dno, dominuje nad Twoimi zmysłami i prowadzi w prawo przez skalny kanion do otwartego oceanu. Jeśli początkowy widok nie zapiera dech w piersiach, pozostając nieco dłużej, zdasz sobie sprawę z Komnaty Głównej, wyłaniającej się z przodu przez plątaninę tuneli. Jest dłuższy niż się wydaje!
Dla tych, którzy lubią krótsze, bardziej techniczne nurkowania, Chimney (kominy, jeśli przyjrzysz się uważnie) oferuje fantastyczne nurkowania.
Ma całkowitą długość 12 m z zasłoniętym dolnym wejściem, co sprawia, że pierwsze wejścia są trudne do znalezienia, a pierwsze zjazdy stresują.
Ale po kilku wycieczkach z przewodnikiem zanurzenie się (lub wypłynięcie) przez tunel o szerokości nie większej niż 50 cm to radość, którą trzeba powtarzać.
Aby dopełnić wybór poziomów, wycieczki takie jak wejście Adam’s Far Entrance do głównej komory lub z Hipster’s Hole do the Eyes oferują techniczne i wymagające nurkowania nawet dla najbardziej utalentowanych miłośników bezdechu.
Adam używa sera szwajcarskiego jako miejsca testowego, a także trening-grunt dla nowych nurków. Zanim przejdzie do bardziej specjalistycznych ośrodków, musi mieć 100% pewności co do swoich umiejętności.
WNIOSEK: Wielki trening arenę i szansę wykorzystania umiejętności zdobytych w trening, ale zawsze miej przy sobie przewodnika i plan nurkowania.
Po pięknym drugim dniu nurkowania w rezerwacie morskim wyspy wróciliśmy do nurkowania przygodowego zapoznając się z Funnels, czyli Sokołem Millenium. Parkując na niczym nie wyróżniającej się nadmorskiej drodze, wspinaliśmy się po skałach wulkanicznych, które bardziej przypominały Księżyc niż hiszpańską wyspę, aż dotarliśmy do małej dziury jakieś 30 m od morza.
Byłem bardzo podekscytowany. Po latach poszukiwania wyjątkowych miejsc do nurkowania perspektywa nurkowania w śródlądowej dziurze prowadzącej do oceanu przyprawiła mnie o gęsią skórkę.
Nazywana jedyną cenotą Minorki, była to bardzo mała dziura. Powiedziano mi, że nurkują tam Scoobies, choć nie wyobrażam sobie noszenia ciężkiego sprzętu po ostrych jak brzytwa skałach, a co dopiero więcej niż jednej osoby, która mogłaby się ubrać w dziurze nie większej niż przeciętna łazienka.
Z radością rzuciłem swoje kombinezon do wody od krawędzi otworu, a następnie zejdź z moją pomocą na głębokość 4–5 m do chłodnej, czystej wody płetwy i maska.
To nurkowanie jest techniczne, jeśli nie niebezpieczne – nie ma nurkowań rozgrzewkowych ani możliwości sprawdzenia trasy przed zanurzeniem się. trening opiera się na filozofii uczciwości ponad ego. Na pytanie: „Czy masz ochotę na to nurkowanie?” nie ma opcji, aby powiedzieć: „Myślę, że dam radę” lub wydmuchać pierś i powiedzieć: „Tak, oczywiście, że mogę”, jeśli jest choćby cień wątpliwości.
„Nie dzisiaj, chłopaki” – powinna być regularną i akceptowaną odpowiedzią. Mimo to stworzyliśmy system bezpieczeństwa, uruchamiając go ponownie w wodzie przed nurkowaniem.
Jako fotograf byłem w trzeciej grupie, przez którą przechodziłem, więc widziałem, jak moi przyjaciele (i córka Freya) wzięli ostatni oddech, zanim zatonęli w ciemności poniżej.
Wielkość podwodnego wejścia wymusiła na nas siedzenie w ściśle określonych miejscach, aby odetchnąć, pozwalając jednocześnie zachować ustalony porządek.
To było surrealistyczne oczekiwanie, gdy liczba towarzyszy spadła do dwóch. Robiąc ostatnie oddechy przygotowawcze, musiałem kontrolować swoje podekscytowanie. Adrenalina lub nerwy mogą zwiększyć tętno, co może oznaczać katastrofę podczas nurkowania.
Po początkowym zejściu do tunelu pod otworem wejściowym, musieliśmy skręcić o 90° w całkowitej ciemności, zanim mogliśmy zobaczyć wyjście.
I co za wyjście! Długa, oszałamiająco jasna szczelina prowadząca do otwartego oceanu na drugim końcu ciemnej, gładkiej jaskini. Od razu było widać jego podobieństwo do słynnego statku kosmicznego z Gwiezdnych Wojen.
Powszechne błędne przekonania na temat freedivingu, które skupiają się na tym, jak długo możesz wstrzymać oddech lub jak głęboko możesz nurkować, zostały szeroko zademonstrowane w Millenium Falcon.
Nie było to szczególnie głębokie ani długie, ale było tak oszałamiająco spektakularne, że każda sekunda wydawała się wiecznością.
Starałem się rozciągać każde kopnięcie płetwą, aby lepiej uchwycić piękno nurkowania, a także ogrom tego, co robiliśmy, jednocześnie odsuwając od siebie wszelkie myśli o dystansie pozostałym do przebycia. Czysta przyjemność. Czyste spełnienie. Uzasadnienie godzin szkolenia. To jedno nurkowanie, trwające dla nas wszystkich kilka minut, było warte samotnej wyprawy na Minorkę.
Reszta grupy weszła do morza kawałek wzdłuż brzegu i teraz stanęliśmy przed perspektywą swobodnego nurkowania z powrotem do Sokoła Millenium, skutecznie oślepiając ciemność, ponieważ światło byłoby już za nami.
Jak się okazało, podróż powrotna była niemal tak samo inspirująca jak pierwsza, choć miała inną estetykę, w czym zdecydowanie pomagała nam znajomość odległości i miejsca wyjścia.
Po odpoczynku Hipster Matt poczuł potrzebę wykonania nurkowania NoFins, aby nie tylko je powtórzyć, ale także zwolnić na tyle, aby w pełni docenić jego piękno, i miałem przyjemność być jego nurkiem bezpieczeństwa.
WNIOSEK: Fantastyczne nurkowanie dla osób z umiejętnościami, przewodnikiem i możliwością podjęcia próby.
Czwartego dnia wiatr zmienił się na wschodni, udostępnienie zachodniego wybrzeża, w tym Biblioteki (Biblioteki). Widziałem kilka szkicowych zdjęć, ale nie mogłem uwierzyć, że coś takiego istnieje, a co dopiero, że możemy na nim nurkować.
Minorka ma tylko 30 mil długości, ale jej różnorodna flora i fauna sprawiła, że w 1993 roku została uznana za Rezerwat Biosfery UNESCO.
W regionie południowym dominują skały wapienne, piaszczyste plaże i sosny, natomiast na północy dominują czerwone piaskowce. To sprawia, że środowisko morskie i wygląd linii brzegowej znacznie się różnią.
Pont d’en Gil leży na zachodnim wybrzeżu, tuż w pasie wapiennym i ekscytuje mnie perspektywa jaskiń, szczególnie bogato zdobionych wapiennych.
Adam zaprowadził nas do typowego obszaru wyposażeniowego NoTanx – skalistego, trudno dostępnego, odizolowanego i przypadkowego. W punkcie wejścia/wyjścia w danym momencie mogła przebywać tylko jedna osoba, zatem utworzył się skuteczny łańcuch, gdy ludzie zeskakiwali ze skał z garniturami w dłoniach i wychodzili z powrotem w kombinezonach.
Zwiedzający zbliżający się do krawędzi klifu, aby zrobić zdjęcia słynnego łuku morskiego na Instagramie, musieli być zaskoczeni, widząc pod nimi nasze wybryki.
Grupa ponownie podzieliła się na dwie części. Mniej doświadczeni zwiedzili niektóre z niesamowitych zabytków i przepraw, które oferuje to miejsce, co było radością samą w sobie, ale z zamierzonym dodatkiem w postaci zdobywania wrażeń na przyszłe wycieczki.
Zaczęliśmy nasze nurkowanie od 100-metrowego pływania po powierzchni przez ogromny łuk morski z pomarańczową boją nurkową, której nurkowie muszą używać – i to bardzo rozsądnie, ponieważ użytkownicy łodzi są skłonni do ścigania się przez łuk z całkowitym zaniechaniem.
Weszliśmy do ogromnej jaskini morskiej, rozciągającej się co najmniej 10 m pod powierzchnią i wznoszącej się 30 m nad głową. Myślałem, że to musi być przystawka, ale okazało się, że to było główne wydarzenie.
Wejście do Biblioteki znajdowało się pod nami, o szerokości 20 m, w jaskini. Adam ponownie przejrzał protokoły bezpieczeństwa i wyjaśnił plan nurkowania.
Zanurkuj tutaj, w otwartej jaskini, zejdź na głębokość około 9 metrów i wpłyń do zanurzonej jaskini. Po kilku metrach prześwietlenia spadzistego dachu widoczna była niewielka dziura z tyłu – to był nasz cel.
Mówię „widoczny” – niczym kieszeń powietrzna w ciemnej jaskini, przy oświetleniu pochodnią jedynie mieni się.
Dochodząc do tyłu, miałem tę przewagę, że mogłem podążać za towarzyszami już na głównej galerii, ale było to nurkowanie wymagające technicznie i pełne niepewności, zarówno pod wodą, jak i na powierzchni.
Moi kumple spisali się bez zarzutu, kierując pochodnie po powierzchni w stronę ścian komory, zgodnie z zasadami freatyki lub nurkowania bez jaskini.
To złagodziło moje obawy związane z nawisami przy wejściu do komory.
To na powierzchni nie mogłem oddychać – nie z powodu złego powietrza (małe szczeliny powietrzne na powierzchni zapewniają świeżość), ale ze względu na piękno komory.
Jestem zapalonym jaskiniowcem (suche jaskinie i dziury) od kilku lat, ale nigdy wcześniej nie widziałem tak dużej dekoracji. Speleotermy były wszędzie. Ogromne wieże skalne sięgały znad podłogi, a ściany z białego kamienia zdobiły każdą ścianę masywnej jaskini.
Zwykle stalaktyty są białe, mają naturalny kolor węglanu wapnia i mogą stać się matowoszare po dotknięciu lub brązowe, jeśli w suficie jaskini znajduje się znaczna ilość błota.
Miały one złoty kolor. Każda ściana była pokryta, nawet poniżej linii wodnej.
Patrzyliśmy ze zdumieniem przez kilka minut, po czym zdaliśmy sobie sprawę, że jaskinia biegnie w prawo – w ciemny korytarz. Na tych wyprawach używamy wysokiej jakości pochodni, ponieważ od nich zależy nasze życie
Muszę podziękować Anchor Dive Lights za niesamowity sprzęt.
Płynęliśmy w ciemność, zauważając piaszczyste dno jakieś 8 m poniżej – dobry znak, że jaskinia ciągnęła się dalej.
Biblioteca składa się z trzech oddzielnych komór otoczonych korytarzem wody morskiej o długości około 200 metrów. Piaszczyste dno powoli wznosi się na głębokość 2 m, po czym opada niesamowita biała ściana, która blokuje postęp. Mały tunel prowadzi pod wodą do innej wypełnionej powietrzem komory, choć nie polecam pływania na tym dodatkowym odcinku ze względu na ciasną komorę końcową.
Tunel jest niesamowicie udekorowany i warto go zobaczyć, po prostu zanurzając się na głębokość około 50 cm.
To wymagające nurkowanie było spełnieniem marzeń, niesamowita jaskinia, do której można dotrzeć tylko poprzez nurkowanie, a najlepiej freediving, która nagradza piękną dekoracją i płynie!
Spędziliśmy co najmniej godzinę, zachwycając się zawiłością speleoterm i gamą kolorów, od początkowego złotego, przez szary, po krystaliczną biel na tylnych ścianach, zanim przyznaliśmy, że nasze 3-milimetrowe kombinezony nie były dobrze dopasowane do zimnego powietrza panującego w jaskini.
Jaskinia miała dla nas jeszcze jedną niespodziankę. Poziom wody zaczął się podnosić – szybko i równomiernie.
Zwiększyło to ciśnienie w komorze, a woda natychmiast wyparowała w drobną mgiełkę. Było to zjawisko, którego doświadczyliśmy już wcześniej, ale nigdy w tak szybki i nieoczekiwany sposób. Wydawało się, że ocean przypomina nam o swojej niesamowitej mocy.
Fala opadła, a po kilku sekundach powietrze się oczyściło, zanim ścisnęło nas kilka mniejszych fal. Na zewnątrz musiała przepłynąć duża łódź, ale nasza pierwsza myśl była znacznie bardziej złowieszcza.
Po powrocie do pierwszej komnaty powitało nas świecące na niebiesko podbrzusze, a nasze oczy, przyzwyczajone już do ciemności poza zasięgiem naszych pochodni, mogły dostrzec światło przenikające z otwartego oceanu.
Wypłynięcie było łatwiejsze, choć wcale nie proste. Świeże powietrze było niesamowite, podobnie jak ciepło w przeciwieństwie do chłodnej, wilgotnej jaskini.
