Stałego Ogrodnika

TO IDEALNY MAŁY pulchną twarz, zadarty pysk i uroczą Disneya. Jest urocza, ale moje pragnienie pozostania i wpatrywania się w mój stan błogości jest hamowane przez świadomość, że nie jest zadowolona z naruszenia jej przestrzeni osobistej. Kochamy anemonefish na śmierć.
Pamiętam, że byłem zachwycony i lekko zahipnotyzowany tą twarzą podczas mojego pierwszego nurkowania 25 lat temu na półwyspie Musandam w Omanie i ta radość nigdy nie minęła.
Nadal uważam za zdumiewające, że ta mała rybka wytrzyma nade mną – puszczający bańki potwór dosłownie tysiąc razy większy od niej – zdawał się wypinać pierś i otwierać niczym flaga płetwy wyglądać na większego.
Jest to dumny, kaczkowaty chód, machający ogonem z boku na bok, wypychający ramiona oraz rozprzestrzeniający się i machający złotą częścią piersiową. płetwy, żeby mnie zastraszyć swoim rozmiarem.
Potem mrugasz i tak dalej płetwy złożyły się z powrotem równo z ciałem, a ryba stała się kulą w kształcie łzy, pędzącą na drugą stronę jej maleńkiego terytorium.
Następnie zanurza się w mackach ukwiału, aby się przecisnąć, aby ponownie potwierdzić więź gospodarz-gość, mieszając śluz skóry ukwiału ze śluzem ryby.
Bezpiecznie osadzona w mackach swojego domu i ogrodu, wije się energicznie i obserwuje uważnie tymi jasnymi, nieruchomymi oczami.
Moja wieloletnia kumpela Simona nazywa je „świniami” ze względu na ich małe, okrągłe nozdrza, wystające szczęki i postawę.
Kilka metrów od ukwiałów goniły mnie kilka razy szczególnie agresywne ukwiały (które – nieprzypadkowo – miały szczególnie masywne i zdrowo wyglądające ukwiały żywicielskie), po czym zostałem uderzony, złapany i mocno potrząsany jak gigantyczny szczur przez malutkiego ale nieustraszony pies.
Goniła mnie – jak każdego innego intruza – z dala od jej domu i schronienia. Zawilec chroni swoją rodzinę swoimi użądleniami, a ryby z kolei pełnią rolę opiekunów ukwiała, odpędzając potencjalne „skubiące macki”, takie jak motylkowate.
Anemonefish przegania ryby do wielkości małego granika, a nawet dość agresywnego rogatnika. Zwykle jednak ukwiały wycofują się przed drapieżnikami o dużych ustach (które przecież nie jedzą ukwiali, ale równie dobrze mogą zjeść rybę) i zwykle wycofują się przed czymś tak masywnym jak nurek.

Najbogatsza część rafy
Zarówno anemony, jak i ich ukwiały wybierają życie w najbogatszej i najbardziej konkurencyjnej części (grzbiecie rafy) najbardziej produktywnego biologicznie i konkurencyjnego środowiska na Ziemi (rafy koralowe Indo-Pacyfiku).
Jeśli zamierzasz tam mieszkać, musisz zaakceptować intensywną konkurencję o najlepszą przestrzeń – której ukwiał wymaga dość dużo i o którą walczy jego mały, twardy pomarańczowy opiekun.
Zbliż się do ukwiału, a może zrobić się trochę głośno, ryba wydaje groźne ćwierkanie i trzaski, aby chronić ukwiał, po czym zwykle następuje szarża, czasami uderzanie głową i ukąszenia.
Zawilec może i jest zwierzęciem, ale pod wieloma względami zachowuje się – i jest traktowany – jak uprawa roślin, a ryba pełni rolę rolnika lub ogrodnika.
Ryby czasami bezpośrednio żywią się ukwiałami, zrzucając pełne kęsy ofiary, ale zdecydowanie większość tego, co dostarczają ukwiałowi – a dokładniej symbiotycznym glonom gościnnym ukwiała – to bogate w azot odchody ryb.
Ciągłe unoszenie się i pływanie tych ryb napowietrza ukwiały, a także aktywnie oczyszczają osad i piasek.
Nadal nie jest jasne, w jakim stopniu jasne kolory i szalone pływanie ryb mogą zwabić inne ryby, które zostaną użądlone przez macki ukwiała żywiciela i staną się ofiarą. Jednakże, podobnie jak ich odlegli kuzyni, koralowce, to glony żyjące w ich tkankach dostarczają większości pożywienia tym gigantycznym ukwiałom.

Największe zawilce na Ziemi
Prawie wszystkie anemonefish żyją w zawilcach dywanowych. Heteractis i Stychodactyla tworzą własną małą rodzinę, składającą się z 10 gatunków zdecydowanie największych ukwiałów na Ziemi.
Na niezwykle bogatych rafach Menjangan na Bali lub Bunaken na Północnym Sulawesi widziałem kilka raf o średnicy przekraczającej metr.
Oprócz zawilców dywanowych trzy gatunki z rodziny ukwiałów zwyczajnych, w tym zawilce Entacmaea quadricolor, są również żywicielami ukwiałów.
Wszystkie ukwiały będące żywicielami ryb „opiekunków” to nieporęczne, miękkie, mięsiste zwierzęta, które są mniej agresywne, mają słabsze użądlenia i są bardziej wrażliwe niż „normalne” ukwiały.
Rzeczywiście, te ukwiały mogły stać się tak duże, ponieważ ochrona ukwiałów przed grasującymi motylami i innymi potencjalnymi drapieżnikami pozwoliła tym kilku rodzajom ukwiałów rozprzestrzenić się i rozszerzyć, zajmując cenne obszary grzbietu rafy, najbardziej doskonałej lokalizacji w oceanie.
Zawilce nie mają ochronnego szkieletu miseczki, jak ich maleńcy koralowi kuzyni, ale żyją podobnie. Podobnie jak korale, rozwijają się dzięki słońcu w bardziej produktywnych częściach najbogatszego ekosystemu Ziemi.
Do Marsa Shagra w Egipcie przybyłem rok, zaraz po bardzo ciepłym okresie. Menedżerka ds. środowiska Sarah O'Gorman stwierdziła, że ​​kilka lokalnych koralowców i zawilców wyblakło (reakcja na stres na wysokie temperatury – wyrzucanie glonów).
Rzeczywiście, było tam kilka czystych białych ukwiałów i byłem zafascynowany, widząc, że żyjące w nich anemony były prawie całkowicie pomarańczowe.
Ciemnobrązowe, rozmazane boki, które większość gatunków błazenków ma w większym lub mniejszym stopniu, najwyraźniej zostały utracone wraz z glonami ukwiałów żywicielskich.

Życie na polu pokrzywy
Zawilce mogą kłuć i żądlą, a jest to wystarczająco silne użądlenie, aby zabić małe ryby, w tym anemony, które nie spędziły trochę czasu na aklimatyzacji w żywicielu.
Śluz wytwarzany przez skórę ukwiałów nie wywołuje użądleń ukwiałów tak łatwo, jak zwykły śluz rybny, ale może i będzie powodować użądlenia. Anemonefish wepchnięty w środek nieznanego anemonu zostanie użądlony i zabity.
Konieczne jest stopniowe wprowadzanie lub osadzanie ryby w ukwiale, zaczynając od szczotkowania końcówek macek, po pewnym czasie, zanim ryba będzie mogła bezpiecznie zanurzyć się i przepłynąć przez ukwiał, a nawet wtedy niezbędny będzie stały kontakt, aby go utrzymać.
Coś ze śluzu ukwiałów zostaje wchłonięte przez śluz rybny, co zapobiega użądleniu ryby.

Duża dziewczynka i jej chłopcy
Największą i dominującą anemonefish w grupie jest zwykle jedyna samica. Następnym co do wielkości jest jej partner, jedyny w pełni rozwinięty dorosły samiec.
Pozostałe osobniki w kolonii to w większości przypadków młode samce, których narządy rozrodcze i rozwój utrzymywane są w stanie przed okresem dojrzewania dzięki obecności samicy alfa.
Niektóre ukwiały mogą przyciągnąć tuzin
lub więcej maleńkich samców osiedlających się z planktonu, przywożonych czasami na duże odległości.
Kiedy już się zadomowią, dołączają do dołu hierarchii, a ich wzrost i pozycja społeczna są hamowane przez hormony dominującej samicy i czekają, aż umrze, zanim każdy samiec zrobi choć krok w górę drabiny społecznej.
To może być długie oczekiwanie. Młode mogą rosnąć dość szybko, do 5 mm dziennie, gdy są małe, i teoretycznie mogą osiągnąć dorosłe rozmiary po kilku miesiącach, ale samica może żyć kilka lat (rzadko do 30), a nawet jeśli umrze dopiero następnego dnia -największy samiec rośnie i dojrzewa – w miarę jak istniejący samiec hodowlany zmienia płeć i osiąga swój ostateczny dorosły rozmiar.
Cała reszta pozostaje skarłowaciała na poziomie 3–7 cm, w zależności od gatunku, do czasu, aż dla jednego z nich zwolni się stanowisko.
Jeśli warunki są odpowiednie, samica będzie składać kilkaset jaj co dwa tygodnie, a tarło odbywa się na tydzień przed pełnią i nowiem księżyca.
Fotografowie wyszukują skupiska jaj złożonych na skrawku nagiej skały w pobliżu krawędzi ukwiała i opiekowanych przez dorosłego samca.
Wachluje je, zdmuchuje na nie wodę i oczyszcza, zjadając martwe i odpędzając przez tydzień potencjalne drapieżniki, dopóki się nie rozwiną.
Następnie w nocy, w czasie pełni lub nowiu księżyca – kiedy prądy pływowe rozproszą pisklęta najszerzej – wykluwają się jaja.
Oczywiście większość larw nie przeżyje podróży, ale te, które przeżyją, osiedlą się mniej więcej tydzień później na odległym ukwiale o długości nieco mniejszej niż 1 cm, dołączając do małej społeczności chłopców czekających na tygodnie, miesiące lub lata, aby móc się podnieść i dojrzeć.
Czynnikiem ograniczającym na wolności jest prawdopodobnie liczba ukwiałów żywicielskich. Ukwiały odnoszą sukcesy pod warunkiem, że mają czyste środowisko rafowe – mają mnóstwo pożywienia, zbierają zooplankton i trochę glonów (a czasami wygryzają mackę ukwiała żywiciela), mogą rosnąć i dojrzewać dość szybko, gdy muszą i mogą produkować setki młodych co kilka tygodni przez cały rok.
To dobra robota, że ​​tak dobrze się rozmnażają, ponieważ są zdecydowanie najpopularniejszą i najbardziej eksploatowaną rybą akwariową na świecie, a w szczególności „Nemo”, ukwiałowcem klaunem (Ampiphrion ocellaris).
W jednym z ostatnich badań oszacowano, że z Indonezji do akwariów co roku łowi się 140,000 XNUMX osobników. Oznacza to kilka milionów dolarów dla lokalnych rybaków, być może trzykrotność tej kwoty dla pośredników.
Ten poziom połowu ma wyraźny i wymierny wpływ na zagęszczenie ukwiałów na naturalnych rafach – większość raf, na których nurkujemy, zawiera około jednej trzeciej liczebności naturalnej.