NURK REKINOWY
Kim jest „normalny” rekin? Takie, które widujemy podczas żerowania rekinów na Karaibach lub pływające, często w oddali, w tak wielu egzotycznych miejscach? Pomyśl jeszcze raz, sugeruje JAMIE WATTS. Dodatkowy fotografia przez MALCOLMA NOBBSA
Niekonwencjonalne rekiny: bliższe spojrzenie
Wobbegong – członek rodziny rekinów dywanowych – siedzący na dnie zatoki Nelson w Australii.
COŚ WYDAJE SIĘ WŁAŚNIE trochę tutaj. To nie wygląda tak, jak powinien wyglądać rekin. Jest raczej szeroki i płaski i po prostu tam leży, zamiast pływać.
Jest zakamuflowany, właściwie jak skorpion – aż do kępek i płatków skóry wokół brody sięgającej do podłogi.
Ale widzę te pięć szczelin skrzelowych – choć raczej krótkich – i dwie grzbietowe płetwy i ciężki ogon, który wygląda przynajmniej trochę „rekinie”.
W dotyku ta ryba jest nieco ospała i przysadzista w porównaniu do tego, co uważamy za rekina. Ale ten wobbegong, żyjący 7 m tuż od plaży w Nelson Bay, na północ od Sydney, jest w takim samym stopniu rekinem – a w rzeczywistości bliższym „przeciętnemu” rekinowi – niż klasycznym tropikalnym rekinem rafowym, o którym myślimy, gdy myślimy obraz rekina.
Wprowadzanie w błąd w mediach
Naszą popularną koncepcję tego, czym jest rekin, można zobaczyć w naszych przedstawieniach medialnych; film, magazyn i wideo wydaje się, że media poświęcają niemal całą swoją uwagę i uwagę dwóm rodzinom niezwykle dużych, aktywnych rekinów.
Pierwsza rodzina to rekiny żarłaczowe – rekiny rafowe tropikalne i subtropikalne. Należą do nich rekiny tygrysie, bycze, cytrynowe i rafowe.
To raczej rodzina odnosząca sukcesy, a do niedawna łatwo było je znaleźć, łatwo sfilmować i – przy odrobinie kumpla w wodzie, odrobiny szerokokątnego zbliżenia i odrobiny dramatycznej muzyki – łatwo je przedstawić jako dramatyczne .
Ale ta rodzina reprezentuje tylko 50 z prawie 500 gatunków rekinów, czyli nieco ponad jedną dziesiątą wszystkich rekinów. Tak naprawdę nie są tym, czym jest przeciętny rekin.
Druga grupa otrzymuje ekran i -czasem są rekiny-gwiazdy rocka – zuchwałe, potężne, dramatyczne lamnidy.
Duży, częściowo stałocieplny i zdecydowanie drapieżny, wielki biały i jego kuzyni działają na poziomie wysokoenergetycznego superdrapieżnika, konkurując ze ssakami morskimi na szczytach oceanicznych sieci pokarmowych.
Ale rzeczywistość jest taka, że do tych rekinów należy tylko kilka wyspecjalizowanych gatunków, w tym tygrysy piaskowe lub raggy, mako, żarłacze śledziowe i młockarnie.
Znajdują się na krańcu możliwości i możliwości rekinów, a populacje większości z nich zawsze były niewielkie.
Pod względem ekologicznym i liczebnym zwierzęta te są znacznie oderwane od rzeczywistości, jaką jest większość rekinów. Co jest więc bardziej typowe?
Bardziej typowe rekiny: kompleksowe spojrzenie
JEST 33 RODZIN rekinów, a członkowie tej grupy różnili się nieznacznie w zakresie prostego planu budowy ciała i planu ekologicznego na przestrzeni 200 milionów lat. Wszystkie są drapieżnikami i wszystkie mają prostą, wystającą, zaciskającą się, zwykle podwieszoną budowę szczęki i seryjnie wymieniane rzędy zębów.
Zęby te mają podobną strukturę do skierowanych do tyłu, kolczastych łusek, które nadają skórze wygląd przypominający papier ścierny.
Zęby są zwykle ostre i spiczaste, ale specjalizują się w polowaniu na różne ofiary, którymi w wielu przypadkach są małe bezkręgowce w skorupach lub małe ryby.
Zdecydowana większość rekinów – 400 gatunków, „przeciętne” rekiny, jeśli wolisz – nie jest większa niż twoja noga i spędzają większość czasu na oszczędzaniu energii, leżąc na dnie morskim lub pływając powoli i wyjątkowo efektywnie po okolicy. skaliste rafy.
Podstawą ich działania jest niskoenergetyczna baza – to klucz i przepis na ich długoterminowy sukces.
W naturalny sposób nie spędzają czasu na energicznym rzucaniu się wokół kawałków przynęty na tuńczyka lub skakaniu na foki, delfiny czy ludzi. Większość z nich szuka skorupiaków, robaków i małych ryb ukrywających się w szczelinach raf lub nad piaskiem.
Mają usta mniejsze niż twoje i zęby mniejsze niż u kota domowego. Większość gatunków rekinów naziemnych pasujących do tego opisu stanowi 100 gatunków koleń i 200 gatunków niepowiązanych, ale bardzo podobnie zbudowanych rekinów kotów i spokrewnionych z nimi rodzin małych, smukłych rekinów.
„Konia” najczęściej widywana przez nurków w Wielkiej Brytanii to w rzeczywistości rekin plamisty (najbardziej oczywistym sposobem na stwierdzenie jest to, że kolenie mają lekko jadowity kręgosłup na każdej płetwie grzbietowej i nie mają płetwy odbytowej u nasady ogona) , ale grzbiet rekina płetwy mają tendencję do siedzenia nieco dalej z tyłu ciała).
Rodzina Catsharków
W BOGATEJ UMIARKOWANEJ i morza subtropikalne, rekiny te, zwłaszcza żarłacze, odgrywają kluczową rolę w siedliskach dna morskiego, od głębokości nurkowania do 1000 m lub więcej.
Shyshark, rekin piżamowy i rekin puchaczkowy należą do rodziny rekinów kotów. Z ponad jedną czwartą wszystkich gatunków rekinów występujących w różnych siedliskach na całym świecie, jest to najskuteczniejsza ze wszystkich rodzin rekinów.
Republika Południowej Afryki oraz subtropikalna i umiarkowana Australia to obszary szczególnie bogate pod względem różnorodności gatunków rekinów kotów i wiele pokazanych tu zdjęć Malcolma pochodzi z tych miejsc.
Malcolm udał się na Tasmanię specjalnie, aby szukać i sfotografować rekina kreślarskiego, innego rekina-kota. Znalezienie rekina było znacznie łatwiejsze, niż się spodziewał, i natknął się na kilka z nich leżących nieruchomo na dnie morskim w zatoce Deep Glen.
W chłodnych morzach rekiny kotów (i ich dalecy kuzyni, kolenie) prowadzą powolny tryb życia, dojrzewanie zajmuje kilka lat i inwestują znaczne zasoby, być może nawet rok po roku, w wolno rosnące, dobrze rozwinięte młode.
Oprócz rekinów kotów i koleń istnieje całkiem sporo innych niepowiązanych ze sobą rodzin zbudowanych wokół bardzo podobnego podstawowego planu budowy ciała.
Grupa rekinów dywanowych, składająca się z 43 gatunków, jest zwykle nieco bardziej tropikalna niż rekiny koty i kolenie.
Rekiny dywanowe różnią się podobną, czasem nieco masywniejszą budową ciała niż podstawowa budowa rekina kota / kolenia, z godnym uwagi dodatkiem nieco bardziej rozwiniętych kolców czuciowych w pysku do znajdowania ofiary pod piaskiem oraz pyska bardziej wysuniętego do przodu i lekko spłaszczonego świński pysk, którym rekiny ssą ofiarę i ją chwytają.
Rekiny dywanowe są szczególnie różnorodne we wschodnim Trójkącie Koralowym i w północnej Australii, która jest epicentrum różnorodności rekinów na świecie, a także epicentrum różnorodności koralowców, bezkręgowców rafowych i ryb rafowych.
Różnorodność grupy Carpet Shark
REKINY DYWANOWE obejmują duże rekiny karmiące, zebrę długoogoniastą i grzbietogrzbietą (nazwaną tak od pręgów osobnika młodocianego; dorosłe osobniki mają cętki i są jednym z kilku niepowiązanych ze sobą rekinów, które mają wspólną nazwę „rekin lamparci”), szeroki, płaskie, zasadzkowe wobbegongi drapieżne, nieco mniejsze „ślepe rekiny” (nazwane tak ze względu na ich zwyczaj zamykania oczu po wyjęciu z wody – są dalekie od ślepych) i nieco smukłe rekiny bambusowe o dłuższych ogonach.
Szary rekin dywanowy jest stosunkowo pospolitym rekinem bambusowym w niektórych częściach Australii. Pomimo tego, że mieszkał w tym kraju, Malcolm nurkował przez lata, zanim takiego zobaczył, ponieważ ich zasięg znajdował się nieco na północ od miejsca, w którym zwykle nurkował.
Spostrzeżenia na temat innych grup rekinów
Szary rekin dywanowy może po prostu być rekordzistą wśród rekinów z największą liczbą pospolitych aliasów, w tym rekina brunatno-cętkowanego, rekina cętkowanego i rekina bambusowego brunatnego.
Wszystkie rekiny dywanowe prowadzą podobny, niskoenergetyczny tryb życia zamieszkujący dno w pobliżu płytkich obszarów raf koralowych i skalistych, podobnie jak kolenie żyjące w chłodniejszych wodach, korzystające z górnej sieci pokarmowej złożonej z dużych bezkręgowców dennych i średnich ryb.
Jeden z gatunków rekinów dywanowych – rekin wielorybi – uniósł się z dna morskiego, aby znaleźć inną niszę. U rekina wielorybiego powiększyły się te same ssące części pyska, których rekiny karmiące i inne rekiny dywanowe wykorzystują do siorbania ryb i bezkręgowców.
Dzięki rozszerzonym skrzelom i swobodnemu trybowi życia przystosował się do ssania planktonu, dzięki czemu ten jeden rekin dywanowy stał się największym rekinem ze wszystkich i prowadził życie zupełnie inne niż jego kuzyni.
20 gatunków spłaszczonych aniołów może na pierwszy rzut oka wyglądać trochę jak wobbegongi, ale stanowią odrębną grupę i nie są blisko spokrewnione.
Mogą wydawać się nieco podobne do promieni, leżą ukryte na wpół zakopane w piasku, z grzbietem i ogonempłetwy spłaszczone do dna morskiego, ale w przeciwieństwie do płaszczek, które żerują w dół, rekiny anioły przypominają wobbegongi, które czekają, aż ofiara przepłynie nad nimi.
Dziewięć gatunków żarłaczy grubogłowych nie jest tak bardzo odległych od „typowego” stylu życia i budowy ciała rekinów, a nawet mogą reprezentować coś zbliżonego do pierwotnego planu budowy ciała rekina. Są znacznie starsze od innych rekinów, które przeżyły, i pochodzą sprzed dinozaurów jurajskich.
Ich kolce płetwy przypominają kolenie, a ich nieco przypominające świnie pyski przypominają pyski niektórych rekinów dywanowych, chociaż grzbiety lub grzebienie nad ich oczami, które nadają tej grupie potoczną nazwę, są charakterystyczne.
Wszystkie te grupy rekinów – zdecydowanie większość grupy – mają krótkie szczeliny skrzelowe, które dają silną wskazówkę na temat ich niskoenergetycznego stylu życia.
Po prostu nie mają wystarczającej ilości mięśni ani wystarczająco aktywnego metabolizmu, aby potrzebować ogromnych szczelin skrzelowych mako, wielkiego białego, a nawet rekina rafowego.
Większość natlenienia ich skrzeli osiąga się poprzez pompowanie przetchlinki, zaokrąglonej struktury przypominającej skrzela, która wygląda jak „ucho”.
Dzięki temu mogą utrzymać zapasy tlenu, oszczędzając jednocześnie energię i spędzając większość czasu na dnie morskim.
Ciała większości rekinów mają nieco płaskie dno, są szersze niż wyższe i przystosowane do spędzania czasu na odpoczynku na dnie morskim.
Wielu z nas ma mgliste pojęcie, że rekiny są starożytne (współczesne rekiny pojawiły się gdzieś na początku czasów dinozaurów) i być może nieco „prymitywne”. To dlatego, że mają
fizycznie prosty, na ogół nieskostniały szkielet.
Jednak ostatnio uważa się, że ten szkielet nie jest prymitywny, ale stanowi eleganckie ćwiczenie w zakresie oszczędzania energii.
Fizjologia rekinów i efektywność energetyczna
JAK W WIELU ASPEKTYCH fizjologii rekinów, chrzęstny szkielet przyczynia się do doskonałej efektywności energetycznej. W szczególności przyczynia się zarówno do efektywności ruchu, jak i transferu energii, przy czym niewielka elastyczna sprężyna szkieletu odgrywa kluczową rolę w wysiłku pływackim.
Zwiększa jednak także efektywność pływalności, gdyż szkielet jest znacznie lżejszy i bliższy pływalności neutralnej niż skostniały szkielet ryby kostnej (która wymaga kosztownego energetycznie pęcherza pławnego, aby przeciwdziałać jej ciężarowi) lub masywny, gęsty szkielet ryby morskiej. ssak (co wymaga jeszcze bardziej energochłonnego tłuszczu, aby temu przeciwdziałać).
Wniosek: docenianie prawdziwej natury rekinów
Rzeczywistość rekinów można uznać za mniej seksowną niż wizerunek medialny. Nie zgadzam się; jest coś niezwykle eleganckiego we wspaniale dyskretnej, eleganckiej wydajności tych zwierząt.
W przeciwieństwie do ssaków, a nawet niektórych ryb kostnych, płoną chłodno. Nie marnują energii i to działa.
Dzieje się tak znacznie dłużej, niż my, ssaki, istniejemy.
