Bieg

TA NIESAMOWITA MIGRACJA rozpoczyna się co roku latem w Republice Południowej Afryki (luty-marzec) i kończy w drugiej połowie zimy (lipiec-sierpień).

Dostęp do niego można uzyskać za pośrednictwem operatorów zlokalizowanych głównie w dwóch lokalizacjach prymitywnego i surowego Dzikiego Wybrzeża w prowincji Eastern Cape: Port Elisabeth, od końca marca do połowy maja i około 370 mil na północ w obszarze pomiędzy Port St Johns a Mbotyi rzeki w czerwcu i lipcu.

Pod koniec lipca ocalałe docierają do wybrzeża wokół Durbanu i po odbyciu tarła znikają w głębszych i chłodniejszych wodach, aby wyruszyć w znacznie mniej niebezpieczną podróż z powrotem do brzegu Agulhas. Tam odpoczywają i rozpoczynają wszystko od nowa w następnym roku.

Powody ich podróży są dyskusyjne, a jednym ze sposobów powiedzenia jest to, że tak naprawdę nie wiemy zbyt wiele o tym, co kryje się za tym zjawiskiem.

Dla odwiedzającego nurka nie ma to większego znaczenia – liczymy tylko na to, że będziemy mogli zobaczyć pokaz na żywo i się w nim zakochać.

Każdego ranka budziłem się z myślą, że dzisiaj dżin Biegu zabierze mnie do prawdziwego filmu akcji.

Na początku wszystko wydaje się jednak zastraszające. Dzikie Wybrzeże zimą i myśl o chłodnym powietrzu i wodzie, potężnym Oceanie Indyjskim i ogromnej wspaniałości otoczenia mogą przytłoczyć. Wtedy rozpoczyna się czysta przygoda i porywa Cię.

Byłam już w Biegu dwa razy i za pierwszym razem zastanawiałam się, dlaczego tak długo czekałam. Ujście Mbotyi, w którym przebywałem przy obu okazjach, to raj utracony, na końcu 18 mil brudnej ścieżki, która nagle otwiera się na nieskończoność oceanu. Biały piasek na plaży i widoki są inspirujące.

Organizacja African Watersports organizuje zawody Sardine Run od 1998 roku i na przestrzeni lat Walter Bernardis, „główny pirat”, widział wszystkie widowiska, jakie może wytworzyć ten bieg.

Jego operacja, podobnie jak inne w regionie, wykorzystuje 8.5-metrowe dwusilnikowe RIB-y o mocy co najmniej 180 KM. Wypływają one każdego ranka z zapasem 200 litrów benzyny, pozwalającym na pokonywanie długich dystansów, często wymaganych w pogoni za akcją.

Sardine Run nie jest typowym nurkowaniem wakacje, gdzie wybierasz miejsce i nurkujesz. Tutaj Twoje miejsca nurkowe obejmują 50 mil Dzikiego Wybrzeża, sześć mil lub więcej w głąb oceanu.

Jeśli wiatr na to pozwala, nad nami przelatuje mikrolot, wyszukując mielizny i nawiązując łączność radiową w obiecujących współrzędnych. Hotspot może oczywiście znajdować się w dowolnym miejscu na obszarze 300 mil kwadratowych.

Istotą akcji są kulki przynętowe, które oferują niezrównaną, pełną adrenaliny akcję łowiecką. Istnieją dwa rodzaje, w zależności od tego, z jakich sardynek (lub czasami makreli) się je składa.

Poruszające się kulki przynęty mogą przemieszczać się dość szybko. Delfiny latają wokół ciebie, atakując uciekające ryby, które często szukają schronienia w cieniu nurków będących świadkami polowania. A jeśli nie delfiny, to mogą to być rekiny, a w takim przypadku tak naprawdę nie

pragnąć, aby przyjęto ich do schronienia; szał karmienia może przybrać taką formę, że naprawdę nie będziesz chciał znaleźć się w jego środku.

Z drugiej strony stabilne kulki przynęty powstają, gdy ryby są uwięzione i krążą wokół siebie. Nigdzie nie idą, bo nie wiedzą, w którą stronę iść, co biorąc pod uwagę drapieżniki przybywające zewsząd, także z powietrza – najodważniejsze ptaki, takie jak głuptaki, potrafią zanurzyć się na głębokość 20 metrów lub głębiej.

To moment, w którym możesz w końcu założyć zbiornik, usiąść w rozsądnej odległości i po prostu obserwować w stanie błogości Naturę rozwijającą się przed Twoimi oczami i obiektywami.

A jeśli to Twój dzień, możesz nawet być świadkiem przybycia wieloryba Bryde i zamknięcia przedstawienia, zabierając wszystko.

Miałem szczęście podczas obu lat, kiedy tam pojechałem – po raz drugi w tym roku – i choć przez moje kulki z przynętą nie przechadzały się żadne wieloryby Bryde, byłem świadkiem kilku stajni, w których uczestniczyły zarówno delfiny, jak i rekiny.

Ci pierwsi to zorganizowani i zdeterminowani myśliwi, zarówno atakujący w grupach, jak i na zmianę, przy czym niektórzy idą na połów, podczas gdy inni nadal straszą sardynki z tej samej pozycji.

Zauważyłem, że co najmniej jeden lub dwóch regularnie mnie sprawdzało, żeby upewnić się, że nie stanowię zagrożenia ani uciążliwości. Na szczęście nie mieli nic przeciwko temu, żebym robił im zdjęcia.

ATAK REKINÓW w bardziej indywidualistyczny sposób, chociaż oni też zmieniają się, chyba że jest obecny większy, który decyduje o turach.

Nurkowałem z przynętą na otwartym morzu z dziesiątkami rekinów, wszystkie podekscytowane przynętą i mimo że były świadome otoczenia, zawsze czuły się swobodnie.

Ale prawdziwy szał żerowania, podczas którego rekiny zanurzają się w piłce z otwartymi pyskami i pożerają tyle, ile mogą, jest zupełnie inny. Nauczysz się zdawać sobie sprawę, kiedy dyskrecja ma pierwszeństwo fotografia, na przykład za każdym razem, gdy czułem, że jakieś czarnopłetwe lub miedziane rekiny podeszły trochę za blisko i klepały mnie po nogach. Zakładałbym, że to rekin mówił „ruszaj się!”, i oczywiście zawsze się zgadzałem.

The Run to nie tylko paniczne rzucanie kulkami przynęty i dramatyczne polowania. W ramach głównego przedstawienia jest wiele pokazów pobocznych, jak na przykład powierzchnia wypełniona skaczącymi delfinami z megakapsuły składającej się z tysięcy osobników, przemykających przez wody jakby z misją ratowania świata i znikających za horyzontem, jak staliśmy i obserwowaliśmy przez ekscytującą godzinę, którą spędziliśmy podążając za nimi.

Są też humbaki, które wędrują dokładnie tą samą trasą w tym samym czasie, choć płyną dalej na północ, aż do Mozambiku i dalej.

Chociaż korzystają z tego samego obecnego korytarza co sardynki, nie przejmują się nimi. Często są to strąki rodzinne, a raz udało nam się wypatrzyć stado składające się z aż 11 wielorybów.

Już sama liczba podróżujących jednocześnie umożliwia obserwację zachowań społecznych, na przykład kiedy wskoczyliśmy do wody, aby okrążyć cztery wieloryby trzepoczące swoimi opowieściami i płetwy na powierzchnię w czymś, co wyglądało na taniec czystego szczęścia.

Wieloryby to inteligentne i rozważne stworzenia, które imponują nie tylko swoimi rozmiarami, ale także doskonałą kontrolą i świadomością tych gigantycznych ciał.

W OSTATNIEJ GODZINIE podczas tegorocznego Biegu odkryłam, jak bardzo kontrolują każdą część swojego ciała i do jakiego stopnia mogą naprawdę współczuć nam, głupim, małym ludziom.

Próbowaliśmy wykorzystać ostatnią okazję na portret wieloryba, podążając za 14-metrową mamą z cielęciem.

Kobieta wydawała się być nami zaciekawiona.

Ruszyłem w jej stronę z okiem utkwionym w wizjerze, a potem zdałem sobie sprawę, że jest tuż pode mną, właściwie o centymetry ode mnie, i najwyraźniej nie mogłem uwierzyć, że jej nie widziałem i zachowałem swój kierunek.

W następnej chwili musiała podjąć świadomy wysiłek, aby nie walnąć ogonem w moje plecy. Spojrzenie, jakie mi posłała, mówiło wszystko.

To był ten sam wyraz twarzy, co moja matka, kiedy w wieku około 12 lat rzuciłem się na rowerze z pełną prędkością po schodach.