NURK JASKINIOWY
Do Wodospadów Wiktorii
& Poza
W tym roku nurkowie głębiej niż kiedykolwiek przedostali się do wymagającego, tajemniczego systemu jaskiń Nacimiento del Rio Uluapan w Meksyku. ADAM HAYDOCK był kierownikiem projektu dziewięcioosobowego zespołu, który dokonał, jak to określa, jednego z najbardziej inspirujących odkryć w zakresie nurkowania jaskiniowego od dziesięcioleci
Gilly Elor zjeżdża po linie wózka ze sprzętem, podczas gdy Jon Lillestolen oświetla ogromny zbiornik wodny w Rio Uluapan.
Docierając do ostatniego remisu, Zawiązałem świeżo załadowaną szpulę eksploracyjną i zacząłem wspinać się po ścianie, podejrzewając, że może ona trwać na mniejszej głębokości” – powiedział nam Teddy Garlock, kiedy on i Zeb Lilly wrócili. „Przejechałem na hulajnodze przez małe przejście prowadzące do jakiejś masywnej, dziewiczej jaskini – znowu!
„Odkryliśmy, że przejście ma tendencję spadkową i kontynuowaliśmy je, aż do wyczerpania się linii na głębokości ponad 100 m, czyli ponad 365 m od naszego poprzedniego punktu końcowego.
„Byliśmy teraz około 1000 m od początku studzienki nr XNUMX, a nasze obowiązki dekompresyjne szybko rosły.
„Założyłem nowy bęben eksploracyjny i skinąłem na Zeba, aby się odwrócił i rozpoczął badanie, kierując się w stronę wyjścia.
„Rozdzielenie się na 100 m oznaczało, że mogłem kontynuować działania, zdobywając cenne informacje o tym, co dzieje się w studzience, podczas gdy Zeb zaczął zbierać dane niezbędne do badania.
„Poszedłem dalej korytarzem i odkryłem, że jaskinia przyjmuje postać, której wcześniej nie widziałem. Sufit obniżył się do poziomu 3 m od podłogi, a przejście zwęziło się z 23 m do około 4 m.
„Podłoga była pokryta gruboziarnistym żwirem, a spływ był dość zauważalny.
„Na głębokości 101.4 m zatrzymałem hulajnogę i zacząłem pozycjonować. Dodałem trochę rozcieńczalnika do rebreathera i usłyszałem coraz głośniejszy syk gazu. Mój MAV [ręczny zawór dodawania] płynął swobodnie!
„Zacząłem odłączać rozcieńczalnik podłączony do urządzenia za pomocą złącza QC-6. Udało mi się szybko zatrzymać dodawanie gazu do pętli, ale w ciągu tych kilku sekund zauważyłem, że moja częstość oddechów drastycznie wzrosła.
„Istniała tylko jedna opcja. Moje nurkowanie zakończyło się, a nasz zespół dotarł do najdalszego punktu eksploracji podczas tej wyprawy.
przez ostatnie cztery dekady badacze jaskiń starali się zrozumieć, co kryje się za imponującymi odrodzeniami w Oaxaca w Meksyku. Jednym z takich systemów jest Nacimiento Del Rio Uluapan.
Eksploracja jaskiń w nierównym terenie dżungli Sierra Mazateca przyniosła imponujące odkrycia, w tym jaskinie sięgające ponad 1200 m głębokości, ryczące wodospady i rozległe wypełnione wodą przejścia zwane studzienkami ściekowymi.
Cerro Rabon to wapienny płaskowyż we wschodnim narożniku Sierra Mazateca. Wznosząca się na wysokość 1600 m nad poziomem morza, może zawierać ogromne systemy jaskiń, a wśród znanych wejść znajduje się Rio Uluapan, ogromny otwór w ścianie kanionu, który odsłania wejście do pomieszczenia zawierającego
basen ściekowy.
Beyond The Sump to kolektyw jaskiniowców posiadających wyspecjalizowane umiejętności i zdolność do życia w systemach jaskiń tygodniami.
W ramach wcześniejszych projektów badano niektóre z najtrudniejszych systemów, w tym najgłębszą jaskinię na półkuli zachodniej, Sistema Huautla.
Ukazał się w DIVER Październik 2019
W kwietniu nasz międzynarodowy zespół uruchomił ekspedycję, aby odkryć, co leży za tym basenem. Wyposażoni w sprzęt do głębokiego nurkowania jaskiniowego, wspinaczki technicznej, biwakowania pod ziemią i kartografii, cała dziewiątka zeszła w głąb serca Cerro Rabon i dokonała, naszym zdaniem, jednego z najbardziej budzących podziw odkryć związanych z nurkowaniem jaskiniowym za dziesięciolecia.
W 1985 roku jaskiniowcy z ekspedycji Bill Stone i Noel Sloan przecięli stromą ścieżkę prowadzącą do wejścia do jaskini, po pokonaniu uszkodzonego mostu spowodowanego przez intensywną powódź opuszczającą jaskinię.
„Woda była przerażająca” – powiedział Stone. „Woda wypływająca ponad wejściowymi tamami trawertynowymi była głębsza niż wzrost Noela i płynęła łukiem na dobre 20 m, po czym zniknęła w chmurze rozprysków i mgły wywołanej uderzeniami”.
Dwóm mężczyznom udało się wejść do jaskini i odkryli, że woda rozprzestrzeniła się nad awarią, tworząc spokojny zbiornik wodny w tylnej części.
The next day they carried out a dive using S-Glass composite tanks, Y-valves and modified Sherwood regulatory that handled 380 bar. They tied off 280m into the cave, and hit their thirds.
Eksploracja pozostawała tajemnicą aż do 1995 roku, kiedy Paul Smith, Bill Farr, Tom Morris i Jim Brown wrócili do Uluapan. Brown osiągnął kres poprzednich eksploracji, a Farr kontynuował do punktu oddalonego o 430 m od wejścia, gdzie wynurzył się do dużej komory powietrznej pośrodku basenu, w którym znaleziono wodospad.
Po tym Nacimiento Del Rio Uluapan uznano za jedną z największych zagadek nurkowania jaskiniowego w Meksyku.
Pierwszą rzeczą, którą zauważysz gdy droga schodzi w dolinę, znajduje się urwisty Cerro Rabon, wznoszący się ponad 1000 m w chmury.
Zanim przybyłem, pomieszczenie z wodospadem było już odkryte na nowo, jak powiedział mi Steve Lambert: „To był tylko zbieg okoliczności, że znalazłem się we właściwym miejscu i mogłem usłyszeć ślady głębokiego, rezonansowego dźwięku” – powiedział . „Szybko rzuciłam ciasteczko na żyłkę i podpłynęłam do Teddy’ego. Popłynęliśmy z powrotem i Teddy również usłyszał słaby dudnienie.
„W tym momencie zaczęliśmy się denerwować. Pływaliśmy, wpatrując się w sufit jaskini, zastanawiając się, skąd może dochodzić hałas, ponieważ ze wszystkich stron otaczała nas lita skała.
„Nagle solidny kamienny sufit opadł i zmienił się w czerń” – powiedział Steve. „Przywiązaliśmy kolejną linę i ruszyliśmy w górę z głębokości 21 m. Na głębokości około 12 m mogliśmy zobaczyć fale na powierzchni. Przystanek bezpieczeństwa nie wchodził w grę i wypłynęliśmy na powierzchnię w ogromnym pomieszczeniu, grzmiącym odgłosem wodospadu.
Dodatkowo Charlie Roberson i współlider Zeb wepchnęli się do studzienki nr 2 i znaleźli głębokie, ciągłe przejście, którego końca nie było widać! Musieli stale przeładowywać swoje kołowrotki eksploracyjne, ponieważ przy każdym nurkowaniu z pchaniem kładli kilkaset metrów linki.
„Nie wiedząc, jak daleko i głęboko sięga miska 2, zdecydowaliśmy się przepłynąć, korzystając z naszych napompowanych 7-litrowych zbiorników” – powiedział Charlie. „Nurkowałem na moim Fathom CCR, a Zeb na swoim KISS Sidewinder.
– Zeb kręcił szpulą, a ja biegałem z przodu. Technika ta sprawdziła się w naszym przypadku w głębokich, czystych jaskiniach Florydy i miała tę zaletę, że umożliwiała nurkowi prowadzącemu znalezienie trasy, zanim drugi nurek podążył za kołowrotkiem.
„Wyznaczanie trasy nie było... problem, a masywne przejście skręciło w prawo i zaczęło stopniowo się pogłębiać i powiększać.
Kiedy wszedłem do wejścia do jaskini, odwróciłem się, aby spojrzeć na mglistą, wilgotną dolinę Uluapan.
Rząd stalaktytów przypominających ostre zęby, otoczonych wiszącymi pnączami ogrodowymi, zapewnia spokój. Ptaki odleciały do doliny poniżej w symfonii dźwięku i ruchu.
Rio Uluapan to coś więcej niż tylko jaskinia do eksploracji. Jest źródłem wody dla lokalnej społeczności i sanktuarium życia. Wewnątrz czekało nas 60 m skakania po głazach, aby dotrzeć do imponującego basenu odradzającego się, który rozciąga się na głębokość 60 m aż do miejsca, w którym sufit styka się z wodą.
Tuż za wejściem do jaskini, pod sufitem, ustawiono dużą, wspinającą się po ścianie półkę, w której można było przechowywać sprzęt. Dziś był dzień odpoczynku od wysiłku z poprzedniego dnia, więc zostałem przy wejściu, żeby sfotografować przejście.
Następnego dnia wróciliśmy do jaskini i przygotowaliśmy się do nurkowania w studzience nr 2. Ja nurkowałem w stalowych 85-tkach z obiegiem otwartym, podczas gdy wszyscy inni korzystali z CCR Sidewinder. Zbiorniki zostały napełnione, zapakowane sorbentem i przygotowaliśmy się do nurkowania do pomieszczenia z wodospadem.
Znajduje się 518 m od odrodzenia, ze średnią głębokością 12 m i maksymalną 21 m po drodze. Aby przyspieszyć czas podróży przez studzienkę nr 1, trzymałem się paska krokowego lidera Zeba przez zanurzone przejście, zachowując niski profil, aby zminimalizować opór. Zauważyłem rzeźbione ściany i piaszczyste dno skalne, które widział Bill Stone.
Widoczność wynosiła około 10 m, co oznaczało jedno z największych podwodnych przejść, jakie kiedykolwiek widziałem, chociaż w pewnym momencie restrykcyjne ukształtowanie przejścia oznaczało, że musiałem odpuścić i wpłynąć do dołu, zanim wypłynąłem z powrotem do Zeba.
Zeszliśmy z powrotem na głębokość 20 m, ściany znikały w błękitnej ciemności. W tym momencie pojawiła się pionowa linia, prowadząca prosto do pomieszczenia z wodospadem.
Wychodząc na powierzchnię, mogłem zobaczyć poruszające się światła Jona Lillestolen i Gilly Elor i usłyszałem ryk wodospadu.
Wyobrażałem sobie, że jest większy niż jego rzeczywisty rozmiar 6-9 m. Zespół nazwał go Wodospadami Wiktorii na cześć wypitych przypadków ciepłego piwa Victoria.
Przymocowaliśmy nasz sprzęt do nurkowania do liny na półce i podpłynęliśmy do stałych lin rozstawionych w celu łatwego przepłynięcia na szczyt wodospadu.
Jon ułożył te trawersy, aby zminimalizować wysiłek związany z przenoszeniem sprzętu do studzienki nr 2, a następnie przeszli od linii brzegowej do półki nad wodospadami.
Kolejny zestaw lin ciągnął się z tej półki do górnej półki, około 12 m wyżej, i do bardzo ostrego górnego przejścia, którym zdawało się płynąć woda, gdy poziom był wysoki. Wózek jechał poziomo do punktu kotwiczenia, kończąc na studzience 2.
Ta studzienka wymagała bardziej technicznych procedur dekompresyjnych, więc Zeb i Teddy – wyposażeni w CCR, mieszankę gazową, podgrzewaną bieliznę pod suchym skafandrem, linę do nurkowania, sprzęt badawczy i dodatkowe butle – weszli głęboko do studzienki nr 2.
Spodziewaliśmy się, że spędzą w wodzie cztery godziny, więc wróciliśmy, żeby zrobić kilka zdjęć suchej części jaskini.
Zanim się o tym dowiedzieliśmy, widzieliśmy Zeba i Teddy’ego leżących na ostatnich przystankach dekompresyjnych i czytających wodoodporne powieści romantyczne! Po ostatnim 45-minutowym postoju wypłynęli na powierzchnię i zgłosili, że ułożyli kolejne 300 m liny, ale jaskinia ciągnęła się głębiej i końca nie było widać.
Poinformowali, że fragmenty jaskini wznosiły się na płytszą głębokość, a następnie schodziły w dół, co spowodowało skomplikowane i dość długie nurkowanie.
Po dwugodzinnej przerwie na powierzchni przenieśliśmy sprzęt wózkiem na szczyt pomieszczenia z wodospadem, a następnie zeszliśmy na nabrzeże. Zajęło to trochę czasu, ale przeniesienie sprzętu do studzienki 1 za pomocą systemu wózków było o wiele łatwiejsze niż ciągnięcie go przez kanał wodny.
W końcu wróciliśmy do studzienki nr 1 i przygotowaliśmy się do ponownego nurkowania przez nią.
Zespół z sukcesem wnikał głębiej w Uluapan, aż osiągnął maksymalną głębokość przekraczającą 100 m i nieco ponad 2.1 km wytyczonego na mapie przejścia, co dało jaskinię o długości 2.5 km. Plany powrotu są w toku, a nurkowie typu push-diver korzystają z podwójnych systemów rebreatherowych, aby zejść głębiej i dalej niż kiedykolwiek wcześniej.
Głębokość i dystans pokonany w Uluapan znacznie przekroczył nasze oczekiwania i spodziewamy się, że w przyszłym roku odkryjemy coś o wielkim znaczeniu.
Dziękuję wszystkim wymienionym nurkom, a także Andreasowi Klockerowi, Susanie Alejandrze Mendozie i Joe Heinrichsowi. Dowiedz się więcej na Beyondthesump.org i Even-Further.com
