Gdzie do cholery podziała się nasza łódź?

PODRÓŻOWALIŚMY w grupie trzech osób do Republiki Południowej Afryki i Mozambiku na 10-dniowy pakiet z ScubaAddicts Diving Adventures. Nurkowałem z firmą już trzy razy, w tym podczas wyprawy Sardine Run. Mam 49 lat, Martin Hull 62, a Andy Campling 52, wszyscy pochodzimy z Wielkiej Brytanii i mamy na koncie około 7000 nurkowań.
Podobało nam się fantastyczne nurkowanie i wspaniałe spotkania z rekinami, co było głównym punktem tej wycieczki. Widzieliśmy mnóstwo, w tym łachmany, tygrysy, lamparty, oceaniczne czarnopłetwe i srebrzyste, szkolne młoty, byki podczas każdego nurkowania w Mozambiku i rekina wielorybiego.
Nurkowanie odbywało się z 8-metrowego RIB-a, co było ogólnie trudne i zwykle obejmowało wyskakiwanie z plaży lub rzeki przez fale, aby dotrzeć do otwartego oceanu.
W Republice Południowej Afryki kapitan RIB nie nurkował i towarzyszył nam oddany przewodnik, podczas gdy w Mozambiku kapitan RIB pełnił także rolę przewodnika nurkowego, a lokalny „marynarz” pełnił rolę osłony, gdy przewodnik nurkował. W obu lokalizacjach przewodnik nurkowy holował boję powierzchniową.
Wszystkie nurkowania w Mozambiku odbywały się w zaawansowanym miejscu zwanym Pinnacles, oddalonym o siedem mil od Ponta do Ouro i znanym z aktywności rekinów i gatunków pelagicznych. Nurkowałem tam już wcześniej, ale była to pierwsza wizyta Martina i Andy’ego.
Dzień naszego zdarzenia był ostatnim dniem zaplanowanego nurkowania na naszej wyprawie. Byłoby to 13-te nurkowanie – 13 lutego (ale poniedziałek, nie piątek!). Nie działo się nic nieprzewidzianego poza tym, że widoczność była chyba najgorsza, jaką do tej pory widzieliśmy w Mozambiku.
Niemal natychmiast zobaczyliśmy szkolne młoty, bo wydawało się, że wpadliśmy w sam środek nich. Widzieliśmy także dziwnego rekina byczego, ale ogólnie było to spokojne nurkowanie w porównaniu do tego, co widzieliśmy w poprzednich dniach.
Po 52 minutach nasza grupa sześciu nurków, w tym przewodnik, potwierdziła, że ​​ich komputery było jasne i wszyscy razem wypłynęliśmy na powierzchnię.
Potem nastąpił koszmarny scenariusz, o którym wcześniej czytałem tylko w magazynach nurkowych i widziałem w filmie Otwarta woda.
Naturalną reakcją nurka na powierzchnię jest rozglądanie się za łodzią osłonową. Tak właśnie zrobiliśmy, ale warunki nieco się zmieniły podczas nurkowania i teraz nastąpiła znaczna fala.
Zakładałem, że RIB pojawi się wkrótce, ale mój obrót o 360° niczego nie ujawnił. Widziałem, jak inni robili to samo, zanim zaczął spadać grosz, że RIB nie znajdował się w pobliżu.
Nasz przewodnik Mike mamrotał teraz o marynarzu z Mozambiku Jakubie i zauważyłem, że dotarło do niego powaga naszej sytuacji. Byliśmy na powierzchni w miejscu znanym z aktywności rekinów na morzu, gdzie nie było osłony dla łodzi.
Spojrzałem w dół, w błękit. Dołączyły do ​​nas trzy żarłacze bycze, każdy o długości około 2.5 m. Podążyli za nami i teraz krążyli około 5 m pod powierzchnią. Nie mogłam uwierzyć, że to się nam przytrafiło.
Miałem duży SMB na płycie tylnej, więc natychmiast go wyskoczyłem. Martin i Andy zrobili to samo. Rozległy się gwizdki i czekaliśmy z trzema bardziej widocznymi bojami sygnalizacyjnymi, ale nadal nie było śladu łodzi.

PO OKOŁO 10 MINUTACH Mike podjął decyzję – powinniśmy płynąć powoli w stronę odległego brzegu. To oderwałoby nas od Pinnacles odwiedzanych przez rekiny.
W naszej grupie był Belg, kompetentny i doświadczony nurek, ale niosący ze sobą mnóstwo sprzętu fotograficznego. Była też mniej doświadczona kobieta, która zaczęła wykazywać oznaki paniki. Miała także trudności z wypłynięciem na powierzchnię i utrzymaniem się w grupie.
Przyglądałem się temu, co działo się poniżej, i zauważyłem zmianę w zachowaniu jednego z rekinów byczych. W poprzednich dniach zachowywały się ogólnie spokojnie i obserwowaliśmy je z góry lub z poziomu, ale ten konkretny rekin zaczął zbliżać się od dołu w znacznie bardziej agresywny sposób.
Pamiętam, że pomyślałem, że jedyne, czym mogę się bronić, to kij GoPro i że gdyby przydarzyło mi się najgorsze, ludzie w domu mówiliby: „Przynajmniej poszedł robić to, co kochał”.
NIE! Dziękuję, nie chciałbym zostać zabrany do morza przez żarłacze bycze.
Po kilku minutach odcięcia płetw Mike zapytał mnie, czy rekiny nadal są z nami – potwierdziłem, że tak, ale teraz zachowują się mniej agresywnie.
Te rekiny nigdy się nie dowiedzą, że gdyby były odważniejsze, czekał na nie łatwy posiłek, ale ich brak interwencji utwierdził mnie w przekonaniu, że nie są to bezmyślne maszyny do zabijania, za jakie zbyt wielu je postrzega.
Zrzuciliśmy pasy balastowe i pamiętam, że po godzinie kręcenia się na plecach zapytałem Mike'a, jaki jest protokół przeszukania. Z pewnością James by to wezwał i inne łodzie wypłynęły z Ponty w poszukiwaniu nas?
Nie otrzymałem jednoznacznej odpowiedzi, ale zachęcono mnie, aby płynąć dalej w stronę brzegu. Mieszkam w Southsea, a po drugiej stronie wody znajduje się Isle of Wight – po godzinie zgadłem, że odległość do lądu nadal wynosi mniej więcej tyle, co z Portsmouth do Wight.
Nie mieliśmy pojęcia, co robi prąd, i z pewnością były chwile, gdy wątpiliśmy, czy w ogóle robimy postęp.
Martin, Andy i ja regularnie sprawdzaliśmy swoje działania i zachęcaliśmy się nawzajem. Nie jestem pewien, czy to tylko kwestia brytyjska, ale było mnóstwo wisielczego humoru.
Kobietę trzeba było holować, a belgijski nurek nie miał zamiaru rozstawać się ze swoim drogim systemem kamer.

NIE WIEM KIEDY rekiny nas opuściły, ale teraz widziałem pod nami tylko błękitną wodę. Po dwóch godzinach, gdy nasze SMB pozostały na nogach, nadal nie było śladu łodzi, ale wydawało się, że poczyniliśmy postępy.
Wiedziałem już, że jestem wystarczająco silny, aby dotrzeć na ląd i że znów zobaczę moją córkę, ale to była naprawdę męcząca praca. Słońce prażyło, a my byliśmy coraz bardziej odwodnieni. Zależy mi na tym, żeby nigdy nie sikać do siebie kombinezon ale zasady higieny osobistej poszły w niepamięć, co stanowiło obecnie pełnoprawny scenariusz przetrwania.
Naszym oczom ukazała się bezludna plaża, ale najtrudniejsza część naszego dramatu miała dopiero nadejść, ponieważ przerwa na plażę była, delikatnie mówiąc, znacząca. Aby zapewnić pewną perspektywę, wodowanie łodzi nurkowych w Republice Południowej Afryki i Mozambiku wymaga od nurków założenia kamizelek ratunkowych i zaklinowania stóp w paskach, aby zminimalizować ryzyko rozstania się z RIB-em podczas surfowania.
Naszym ostatnim wyzwaniem było poruszanie się po surfingu w naszym zestawie do nurkowania, aby dotrzeć na plażę.
Od chwili wynurzenia się z nurkowania minęły prawie trzy godziny i wszyscy trochę słabliśmy.
Jedyne, co mogliśmy zrobić, to pozwolić, aby fale próbowały pokonać ostatnią przeszkodę, dzięki czemu przetrwaliśmy kolejkę górską. Odpływ był najsilniejszy, jaki kiedykolwiek czułem.
Zawroty głowy i prawie nie mogąc ustać, w końcu zostałem wyrzucony na brzeg, pokryty trawą morską. Poczucie ulgi trudno wytłumaczyć. Byliśmy bezpieczni, ale plaża była pusta.

Potem mieliśmy udar szczęścia, którego nie mogłeś nadrobić. Prawie tak szybko, jak ostatnia osoba z naszej grupy dotarła na brzeg, RIB, który nas szukał, zauważył nasze SMB na plaży i pobiegł przez fale w górę plaży, aby nas uratować.
RIB został ponownie wypuszczony na fale i zabrano nas z powrotem do Ponto Da Ouro. Nawodnienie było naszą pilną potrzebą i niestety nie mieliśmy już czasu na przesłuchanie operatora nurkowania, ponieważ o 5:XNUMX musieliśmy wrócić za granicę w Republice Południowej Afryki.
Jednakże powiedziano nam, że James wyjaśnił, że na RIB poluzował się czołg, a gdy się tym zajmował, stracił z oczu SMB Mike'a. Wydaje się więc, że przyczyną utraty łodzi były zmieniające się warunki i błąd ludzki.
Martin, Andy i ja omawialiśmy nasze bliskie nieszczęście. Wszyscy byliśmy spaleni słońcem – moje usta były w kompletnym bałaganie – ale mogło być o wiele gorzej.
Nie sądzę, że mamy retrospekcje, ale kiedy piszę to tydzień po wydarzeniu, wiem, że stale o tym myślimy i wciąż wyobrażam sobie tego rekina byczego wynurzającego się spode mnie.
Operator nurkowania miał szczęście, że byliśmy dobrymi pływakami i ogólnie doświadczeni w wodzie, ale mieliśmy też dużo szczęścia. Prąd mógłby z łatwością zanieść nas dalej w głąb Kanału Mozambickiego, a wtedy bylibyśmy jeszcze bardziej jak igły w stogu siana – a wszystko mogłoby się skończyć zupełnie inaczej.