Ten nieco głębszy wrak parowca, zatopiony w Anglesey w XIX wieku, oferuje nurkom szeroką gamę intrygujących ładunków do sprawdzenia. Trasę prowadzi JOHN LIDDIARD, którą ilustruje MAX ELLIS
WYCIECZKA PO TYM MIESIĄCU Parowiec o wyporności 1417 ton albański to jedna z kolejnych par z Północnej Walii, które zatonęły w wyniku kolizji, powiązany z nią wrak Nydia będąc zaledwie kilka mil stąd.
Mój gospodarz i kapitan Scott Waterman rzucił strzał w nienaruszoną część kadłuba, blisko przełamania przednich ładowni. Ponieważ strzał rzadko trafia dokładnie w to samo miejsce dwa razy, rozpocznę naszą wycieczkę kierując się na rufę od przerwy na 31 m.
To właściwie zaczyna nasze nurkowanie od płytszej części rufowej wraku, ale jeśli nie uda ci się dopłynąć do końca, przynajmniej zobaczysz interesujące stosy ładunku.
Pierwszą znaczącą dziurą w drewnianym tarasie jest przewód kominowy z kotłów (1), otwór poniżej jest teraz zablokowany gruzem.
Zaraz za tym dłuższy prostokątny otwór pokazuje górną część dwucylindrowego silnika mieszanego (2).
Zbudowany w 1870, The albański wywodzi się z epoki, w której stoczniowcy byli kreatywni w zakresie „nowych” technologii, a inżynieria statków parowych nie osiągnęła takiego stopnia konwergencji, jak zaledwie dziesięć lat później.
Godną uwagi cechą albański jest silnikiem o odwróconym związku złożonym. Wał korbowy nadal stoi
dolnej części silnika, ale pionowe tłoki napędzane są przez parę wpływającą pod nimi, a nie z góry, stąd „odwrócone”.
Na marginesie, kolejną odmianą był „podwójnego działania”, w którym obie powierzchnie tłoka były naprzemiennie napędzane parą. Niestety dla tych, którzy mają ciekawość inżynieryjną, przestrzeń wokół głów
cylindry są bardzo ciasne, a otaczający je pokład w miarę nienaruszony, więc nie można zajrzeć do środka, aby zobaczyć szczegóły maszynerii poniżej.
To jedna z tych rzadkich sytuacji, kiedy żałuję, że wrak nie został bardziej zniszczony. Za maszynownią znajduje się żelazne gniazdo z podstawy drewnianego masztu.
Następnie następny duży prostokątny otwór to pierwsza ładownia na rufie (3). Ładownia jest nienaruszona i zamulona, więc opis ładunku pozostawię ładowni położonej najbardziej na rufie (4), gdzie kadłub jest obecnie uszkodzony z tylną grodzią ładowni. Zaglądając do spiętrzonego ładunku, można dostrzec beczki, miedziane rury, bele sukna z fabryk w Lancashire i duże niebieskie szklane słoiki. Nie wiem, czy kiedyś były one pełne i służyły do transportu płynnego ładunku, czy też same słoiki były ładunkiem.
Schodząc po zboczu ładunku do złamanej rufy, mijamy najpierw odcinek pokładu przechylonego na bok (5) z parami słupków wystających na prawą burtę wraku.
Poniżej króciec wału napędowego schodzi w muł i gruz, a jedno długie żelazne ostrze wisi na dnie morskim o głębokości 41 m (6).
Zaokrągla rufę do burty pokładu, na szczycie słupka steru pojedyncze ramię sterowe (7) skierowany w górę – kolejny element inżynierii, który wkrótce został zastąpiony przez sterowanie kwadrantowe na statkach parowych tej wielkości.
Odtwarzanie naszej trasy dalej, wspinaczka na stos ładunku (8) stwarza okazję do spojrzenia na nią z innej perspektywy. Inny punkt widzenia często może prowadzić do nowych odkryć dla tych, którzy lubią szperać.
Wróćmy za silnikiem do punktu początkowego i przełamania kadłuba, schodząc po grodzi odsłaniamy parę kotłów (9) zabezpieczone w środku. Zaglądając do środka, widać kopułowe suszarki parowe umieszczone nad drugim końcem kotłów.
Zamiast płynąć prosto, istnieje możliwość skierowania się do portu, gdzie obok wraku z dna morskiego wznosi się kolejna cylindryczna konstrukcja w kształcie kopuły (10).
Podejrzewam, że był to kocioł osła, pierwotnie umieszczony nad głównymi kotłami.
Wracając do trasy w przód, ostatnia pionowa część kadłuba stoi na prawej burcie, a tuż przed nią znajduje się więcej bel materiału (11) z ładunku.
Wrak jest teraz dobrze zniszczony, z widocznymi na lewą stronę płytami kadłuba oraz wysokim na 3 m kopcem piasku i gruzu (12) wzdłuż linii środkowej.
Okrążając prawą burtę tego kopca, złamany wał wciągarki towarowej (13) jest z boku, a następnie dalsze części wciągarki (14) bliżej linii środkowej, gdy kopiec piasku opada na dziób.
Pierwszym znakiem dziobu jest wciągarka kotwiczna (15), opadł do tyłu wraz z częścią pokładu i kluzami (16) prowadzi do przodu. Jest też odcinek łańcucha (17) udrapowane wokół prawej burty dziobu, co sugerowało, że kotwice zostały wciągnięte na pokład, ale nie zostały jeszcze odłączone od łańcucha, tak jak robiły to statki z tej epoki podczas długich podróży.
Ostatnim punktem naszej wycieczki jest łuk (18), kształt mniej więcej w połowie drogi między żaglowcem a prostym, tępym dziobem, jaki przyjęły późniejsze statki parowe.
Po długim nurkowaniu może to być dobre miejsce na wypuszczenie opóźnionego SMB w celu przeprowadzenia dekompresji dryfującej. Możesz też wrócić do płytszej części wraku, ale to prowadzi mnie do innego powodu, dla którego nasza wycieczka przebiegała od początku do końca.
Ponieważ przez wrak unosiła się góra piasku, odnalezienie drogi powrotnej może nie być takie proste.
Zderzenie żagli i pary
THE ALBAŃSKI, parowiec towarowy. ZBUDOWANY W 1870, ZATOPIONY 1877
Wczesny parowiec o żelaznym kadłubie, 1417-tonowy albański został zbudowany w 1870 roku przez T Royden & Sons z Liverpoolu i używany przez Bibby Line z siedzibą w Liverpoolu w handlu iberyjskim i śródziemnomorskim.
O godzinie 9 rano w dniu 18 listopada 1877 r albański opuścił Liverpool i udał się do Genui, a następnie do Leghorn we Włoszech z 1300 tonami drobnicy.
Z Liverpoolu odpłynęła także drewniana barka o masie 834 ton Nydia, zbudowany przez P. Valina z Quebecu w 1853 r. W 1877 r. był własnością JP Evansa z Liverpoolu. The Nydia wyruszył 8.15 listopada o 17:XNUMX jako balast do Tyree.
Gdy dwa statki zmierzają mniej więcej w tym samym kierunku, możesz nie spodziewać się poważnej kolizji. Ale to
zignorowałby różnicę między żaglem a parą. Statki parowe mogą sterować prostym kursem, podczas gdy żaglowce często kierują się szerokimi halsami w zależności od wiatru.
Około pół godziny po południu trzecim oficerem był Hugh Penny albański, a kapitan Thomas Lloyd i pozostali oficerowie byli pod pokładem, być może jedli lunch. Podobnie funkcjonariusze i pilot na Nydia na zmianę schodzili pod pokład na własny posiłek.
Warunki były jasne i Nydia zauważono jakieś dwie mile dalej, na kursie mającym przeciąć kurs albański pod właściwymi kątami.
Z innymi statkami parowymi przekraczającymi jej kurs za Nydiamożliwości zmiany kursu były ograniczone.
Gdy Albańczyk się zbliżył, pilot na Nydia nakazał, aby statek trzymał się blisko wiatru.
Trzeci oficer Penny nie próbowała regulować albańskikurs i Nydia następnie uderzył w lewą burtę, tuż przed mostem. The albańskikadłub był odpalony i NydiaŁuk został rozbity.
W wyniku późniejszego dochodzenia Izby Handlowej ustalono, że trzeci oficer Penny był całkowicie odpowiedzialny za kolizję, utrzymując kurs i próbując przekroczyć jezdnię przed Nydia zamiast podejmować działania mające na celu uniknięcie. Statki zatonęły w odległości kilku mil od siebie.
PRZEWODNIK WYCIECZKI
DOJAZD DO: Jedź autostradą A55 przez północną Walię do Anglesey i przez most Menai. Skręć w pierwszą zjazd i skręć w prawo do miasta Menai Bridge.
Przy kiosku i poczcie naprzeciwko HSBC skręć w stronę nabrzeża i kieruj się na ponton obok biura portu.
JAK ZNALEŹĆ: Współrzędne GPS to 53 28.947N, 003 53.807W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku). Dziób skierowany jest na południowy wschód.
PŁYWY: Luźna woda jest niezbędna i występuje 30 minut przed wysokim lub niskim stanem wody w Liverpoolu.
NURKOWANIE I POWIETRZE: Quest Diving Charters działa z mostu Menai, 01248 716923
NOCLEG: Informacje turystyczne w Anglesey.
WODOWANIE: Pochylnie są dostępne w Menai Bridge, Amlwch, Conwy i Colwyn Bay.
KWALIFIKACJE: Idealnie nadaje się dla nurków z podstawowymi kwalifikacjami technicznymi, takimi jak Advanced Nitrox lub procedury dekompresyjne. Wrak znajduje się w zasięgu specjalizacji BSAC Dive Leader lub PADI Deep.
DALSZA INFORMACJA: Mapa Admiralicji 1977, Holyhead do Głowy Wielkiego Ormesa. Badanie uzbrojenia
114, Anglesey. Indeks wraków statków na Wyspach Brytyjskich, tom 5, zachodnie wybrzeże i Walia, Richarda i Bridget Larn. Raport Zarządu Handlu.
Plusy: Istnieje ogromna różnorodność ładunków do sprawdzenia.
Wady: Obejmuje zakres głębokości, na którym mniej doświadczeni i mniej wykwalifikowani nurkowie mogą pokusić się o przekroczenie swoich kwalifikacji.
GŁĘBOKOŚĆ: 35-45m
Dziękuję Scottowi Watermanowi.
