Nareszcie, płaczesz, duży żaglowiec, w który możemy wbić zęby! A ta niedaleko Falmouth jest również na tyle płytka, że każdy może jej spróbować, mówi JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS
Znalezienie wraku może być trudne żaglowca, który zachował wystarczająco dużo szczegółów, aby był wart całości Wycieczka po wraku wszystko samo. Pod koniec ubiegłego roku postanowiliśmy wypełnić tę lukę podwójnym zwiedzaniem dwóch mniej szczegółowych wraków żaglowców, Tracki oraz Dom góralski, ale wcześniej minęło sześć lat, odkąd koncertowaliśmy Oregon w południowym Devon (Wycieczka 31, 2001 września).
Jakkolwiek na to spojrzeć, kolejny pełny rejs żaglowcem już dawno minął. Dlatego w tym miesiącu zwiedzamy wrak czteromasztowej barki Hera, rozbity za Gull Rock na wschód od Falmouth na początku 1914 roku.
Na głębokości 16 m Hera jest idealnym wrakiem dla początkujących i trening nurkowania. Można nim nurkować praktycznie w każdym stanie przypływu, ale jest to także świetne drugie nurkowanie, gdy chcemy podążać za wrakem położonym głębiej na morzu, na stojącej wodzie.
Kiedy nurkowałem Herado stępki przywiązana była boja (1), więc nasza wycieczka zaczyna się od zachodniego krańca wraku, blisko stępki.
Stąd kierujemy się na rufę, utrzymując wzniesienie stępki na lewym ramieniu, aż się zerwie (2). Po drodze można znaleźć wiele luk w metalowej konstrukcji i szczelin pod płytami kadłuba, które pozwalają zajrzeć do środka i poszukać wraków, takich jak homary i węgorze kongerowe. Nad pokładem zawsze znajdują się wargacze, które dotrzymują nurkom towarzystwa.
Tuż przed pęknięciem kadłuba, po drugiej stronie wraku znajduje się para kabestanów (3) i (4). Są one umieszczone pomiędzy masztem głównym i bezanowym, czyli drugim i trzecim z czterech masztów. Na rufie stąd, Hera podzielił się na dwie części (5).
Wzdłuż istniejącej linii stępki nie ma nic dalej, a aby znaleźć drugą część wraku, należy podążać szlakiem drzewców i masztów w poprzek około 20-metrowej szczeliny pomiędzy obiema częściami wraku. Aby znaleźć drogę na drugą stronę, wróć do prawego kabestanu (4)i zlokalizuj podwójne drzewce wychodzące z prawej burty wraku (6).
Dźwigar ten przecina maszt rurowy (7). Położenie wśród wraków odpowiada przybliżonej lokalizacji masztu bezanowego, ale jest to również największa część masztu, więc główny maszt mógł zostać przerzucony z pozycji podczas Hera złamał grzbiet.
Podążanie za masztem kończy się przejściem do następnej części masztu (8). To wkrótce kończy się rozproszeniem uszkodzonych sekcji (9) które prowadzą do tylnej części wraku.
Połączenia Hera musiał pęknąć na pół podczas tonięcia, ponieważ dwie sekcje rozbitego kadłuba leżą naprzeciw siebie i prawie równolegle. Aby to osiągnąć bez całkowitej dewastacji, część rufowa musiała pozostać z dala od dna morskiego, gdy morze ją wypchnęło i zatrzymała się twarzą do części dziobowej.
Po drugiej stronie przerwy w tylnej części wraku w kierunku stępki, blisko krawędzi zawalonego pokładu znajduje się obszar płytek z podłogi łazienki (10).
Ogólny wzór pokładów to siatka żeber, które wspierałyby drewniane pokłady. Ponieważ drewno jest prawie całe zbutwiałe, kraty nakładają się na siebie, gdy pokłady się zawalą.
Używanie siatki do nawigacji dalej na rufę, małe zrębnica (11) najprawdopodobniej byłby przykryty świetlikiem o drewnianej ramie lub być może małą przytulanką lub nadbudówką chroniącą dostęp poniżej. Obok znajduje się jeden z żurawi bojowych. Oryginalna fotografia pt Hera pokazuje to z przodu podniesionego pokładu nadbudówki.
W kierunku lewej burty pokładu znajdują się pozostałości schodów między pokładem głównym a pokładem nadbudówkowym (12)
Kadłub w tej sekcji nie zawalił się tak bardzo, jak w części przedniej. W niektórych miejscach szczelina jest na tyle duża, że można zaryzykować wejście do środka i popłynąć dalej, jednak jak zawsze, gdy znajduje się we wraku, zwłaszcza takim, który się zawalił, należy zachować ostrożność, aby uniknąć dalszego zawalenia się i uważać, aby nie stracić orientacji ani nie utknąć.
Kadłub wokół nadbudówki jest nieco wyższy, nadal opuszczony na prawą burtę, ze słupkiem steru i częścią mechanizmu sterowego (13) zaraz na rufie. Poniżej steru, ster (14) jest nienaruszony, dolna część zakopana w piasku.
Wracając do przedniej części wraku, szlak sekcji masztów i drzewców (15) prowadzi chaotyczną ścieżką przez piasek i żwir, spotykając się z dziobem mniej więcej przy małej parze słupków (16) i kabestan kotwiczny.
Połączenia Hera został zbudowany w 1886 r. i miał 24-osobową załogę do zarządzania 2084 tonami statku, więc jest możliwe, że gdzieś znajdował się mały kocioł zapewniający energię parową dla niektórych maszyn, chociaż na wraku nie znalazłem niczego, co by to potwierdzało .
Rama na łuk (17) stoi na prawej burcie i wznosi się około 4 m nad dnem morskim. Poszczególne klatki pokryte są ładnymi grupami ukwiałów pospolitych, co czyni tę scenę najbardziej fotogeniczną na wraku.
Z przodu łuku dolna część bukszprytu (18) wystaje około 2 m nad dnem morskim. Pierścienie na szczycie bukszprytu wskazują, że pierwotnie był on wydłużony, a drewniany drzewc go znacznie wydłużył.
Nasza trasa skręca teraz na rufę wzdłuż pokładu. Po kilku pionowych wręgach i krótkim rozpiętości znanej siatki spłaszczonych pokładów, kolejnym znaczącym elementem jest właz wychodzący z ładowni przedniej (19).
Zaraz za zrębnicą ładowni znajduje się podstawa głównego masztu (20), ze wiązką drzewców odsuniętych od wraku, choć bez śladu samego masztu.
Obok podstawy masztu stoi ręczna pompa, pionowa bryła z ładnym żelaznym pokrętłem z zakrzywionymi szprychami (21) zamontowany po jednej stronie.
Uwaga dla wszystkich niedoszłych kolekcjonerów spidge: nie bądźcie na tyle głupi, aby to usunąć. Żelazo, które zostało namoczone w wodzie morskiej, rozpadnie się dopiero po wyschnięciu.
Nasza wycieczka objęła już prawie cały wrak. Para słupków po lewej stronie pokładu (22) wskazać punkt, w którym należy przekroczyć kadłub i powrócić do boi, aby się wznieść.
Alternatywnie, bez prądu lub dekoracji i zakładając, że nie ma ruchu łodzi, Hera to jeden z niewielu wraków, na którym można bezpiecznie wypłynąć praktycznie wszędzie.
GWIZD NA WIATRZE
HERA, barka żaglowa cargo. Zbudowany w 1886 r., zatopiony w 1914 r
OD KTÓREGO KAŻDY BYŁ ZBAWIONY niemiecka barka żaglowa o wyporności 2084 ton Hera Było to w całości spowodowane dwoma starszymi marynarzami, którzy 31 stycznia 1914 roku włączyli się wysoko w olinowanie jednego z czterech masztów tonącego statku w pobliżu Nare Head w Kornwalii.
Tylko pięć osób z 24-osobowej załogi zostało uratowanych przez łódź ratunkową Falmouth, która została poprowadzona przez ciemność do wraku o długości 280 stóp dzięki przenikliwym dźwiękom gwizdka. pisze Kendall McDonald.
Połączenia Hera został zbudowany w niemieckiej stoczni w 1886 roku, ale kiedy został zwodowany, otrzymał imię Richard Wagner i pływał pod banderą brytyjską.
Po latach udanych długich rejsów dla brytyjskiej firmy został sprzedany niemieckiej firmie Rhederei Aktien Gesellschaft z Hamburga w celu zastąpienia jej Pindo. Był to kolejny czteromasztowy żaglowiec, który zatonął w lutym 1912 roku w pobliżu Coverack.
Podróż, która miała nastąpić Heraostatni oznaczał, że płynął do Falmouth po zamówienia, gdyż w Pisagua był mocno obciążony chilijskim azotanem, opisywanym w jej liście ładunkowym jako saletra.
Azotan nie był popularnym ładunkiem, jakkolwiek go nazywano, ponieważ marynarze wiedzieli, że to naprawdę odchody milionów ptaków morskich i śmierdziało po niebiosa!
Trudna pogoda, mgła, przeciwne wiatry i ulewne deszcze trwały 91 dni Hera aby zbliżyć się do zatoki Falmouth. Kapitan Lorentz spodziewał się zobaczyć „Jaszczurkę” lub „Świętego Antoniego”, ale najwyraźniej zawiódł go dzień spędzony na nawigacji.
Mijały godziny bez śladu lądu, a pogoda się pogarszała. O północy obserwator krzyknął „Land-ho!” i tak było – wszystko przed nami. Próba zatrzymania statku zakończyła się gwałtownym uderzeniem w Gull Rock w zatoce Veryan. Wystrzelono rakiety ratunkowe, a łodzie obsadzono załogą Hera stoczył się ze skał i zaczął szybko tonąć przy głowie.
Łódź kapitana wywróciła się, topiąc kapitana i trzech członków załogi. Reszta porzuciła łodzie i wspięła się na takielunek, gdy statek zatonął pod nimi.
Starszy oficer wślizgnął się do lodowatego morza, podobnie jak drugi oficer, ale wcześniej przekazał swój srebrny gwizdek marynarzowi na olinowaniu nad nim. Gdy nie był w stanie już dmuchnąć, podał go dalej w górę.
W końcu łódź ratunkowa odnalazła wrak i uratowała pięciu ludzi z olinowania. W ciągu kilku kolejnych godzin nad falami ukazał się tylko fok i maszt. Nadal pojawiały się kilka dni później, kiedy doszło do katastrofy wraku Hera został sprzedany Harris Brothers of Falmouth za 205 funtów.
PRZEWODNIK WYCIECZKI
DOJAZD DO: Dojeżdżając do Falmouth, kieruj się znakami wskazującymi na doki, aby ominąć centrum miasta. Cornish Diving znajduje się przy Bar Road, kilkaset metrów od przystani.
JAK ZNALEŹĆ: Współrzędne GPS to 50 12.015 N, 4 54.275 W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku). Wrak leży przełamany na dwie części, dziobem i rufą zwróconymi na północ. Do wraku często przywiązana jest mała boja.
PŁYWY: Połączenia Hera można nurkować w dowolnym stanie przypływu.
WODOWANIE: Poślizg w marinie w Falmouth.
NURKOWANIE I POWIETRZE: RIB lub twarda łódź z Kornwalijskie nurkowanie, 01326 313178. W sklepie można wypożyczyć powietrze, nitroks, trimix i cały sprzęt.
NOCLEG: Bunkhouse dogodnie obok sklepu nurkowego.
KWALIFIKACJE: Przyjemne i łatwe nurkowanie dla osób z podstawowymi kwalifikacjami na wodach otwartych.
DALSZA INFORMACJA: Mapa Admiralicji 1267, z Falmouth do Plymouth. Mapa przeglądu uzbrojenia 204, Truro, Falmouth i okolice. Nurkuj w południowej Kornwalii przez Richarda Larna.
Plusy: Można nurkować w dowolnym stanie przypływu. Idealny wrak dla początkujących i dla trening.
Wady: W dalszej części sezonu niektóre części wraku mogą zostać zniszczone przez wodorosty.
ZAKRES GŁĘBOKOŚCI: -20m
Dziękuję Steve’owi McEwanowi.
Ukazał się w DIVER w marcu 2008
