JOHN LIDDIARD zwraca uwagę na naprawdę stary wrak, parowiec wiosłowy, który leży w dwóch połowach u południowo-zachodniej Walii. Koło jest trudnym opcjonalnym dodatkiem! Ilustracja: MAX ELLIS
WRACAMY na północne wybrzeże Pembrokeshire i wrak składający się z trzech połówek! Parowiec wiosłowy Nimrod został zmieciony na skały 27 lutego 1860 roku, łamiąc mu grzbiet niemal w miejscu, w którym wał wiosłowy przebiegał przez statek.
Część przednia i tylna wpadły następnie do głębszej wody, pozostawiając na płyciznach rozbite pozostałości koła łopatkowego.
Nasza wycieczka po dwóch połówkach obejmie dziób i rufę jako osobne nurkowania, pozostawiając pozostałości koła łopatkowego. Ponieważ obie połowy wymagają luźnej wody, nawet jeśli nurkujemy w obu przypadkach tego samego dnia, jest mało prawdopodobne, aby kilka metrów różnicy głębokości miało znaczenie. Niemniej jednak nasze pierwsze nurkowanie odbywa się na dziobie.
SEKCJA ŁUK
Naszą wycieczkę rozpoczynamy od płytszej strony wraku, na pozostałościach kotła portowego (1) na głębokości 27 m. Zbudowany w 1843 roku, pochodzi sprzed wynalezienia bardziej powszechnego cylindrycznego kotła „szkockiego” i ma płaski, łukowaty kształt z dwoma piecami i płomienicami, a więc oczywistym poprzednikiem kotła szkockiego.
Z przodu kotła znajdują się pozostałości małego dwucylindrowego silnika (2), może pompa. Kadłub jest płaski w stosunku do dna morskiego i ma oczywistą siatkę żeber, które można wykorzystać do wspomagania nawigacji.
W miarę kontynuowania nurkowania do przodu wzdłuż lewej burty wraku, niektóre żebra kończą się usztywnionymi sekcjami, które podtrzymywałyby burtę kadłuba, a dalej do przodu niektóre płyty z boków kadłuba leżą na zewnątrz głównego korpusu wraku .
Długie wrzeciono z połączonej kotwicy i wciągarki ładunkowej (3) przecina większą część szerokości wraku.
Sam łuk z zauważalnym słupkiem (4), jest spłaszczony do prawej burty. Wzór żeber zmienia się wraz z ułożeniem na nich szeregu przekrojów w kształcie litery V.
Ostatnim wrakiem poza dziobem jest rurowa część czegoś, co wtedy uważałem za maszt, ale teraz, z perspektywy czasu, myślę, że była to część bukszprytu (5). Na pewno nie jest to kluza kotwiczna, ponieważ jedna kluza kotwiczna pozostaje na dziobie (6)i ma znacznie solidniejszą konstrukcję.
Kierując się obecnie na prawą burtę na rufę, głębokość wzrosła do 31 m.
Drugie wrzeciono od wciągarki (7) leży przekrzywiony w poprzek wraku. Niemal bezpośrednio z tego miejsca, mniej więcej metr głębiej, znajduje się płaski kawałek pudła (8), być może od podstawy wciągarki.
Tuż za kadłubem, wśród kamieni i żwiru na dnie morskim, znajdują się połamane odłamki ceramiki (9), więcej wśród żeber kadłuba (10).
Proszę, zostaw je na wraku, aby inni mogli je docenić. Nie mają żadnej wartości i są po prostu połamanymi kawałkami. Ich szukanie i badanie to część przyjemności płynącej z tego nurkowania.
Mniej więcej w połowie drogi do kotłów mała kotwica (11) jest starannie ułożony wzdłuż kadłuba – być może zapasowa kotwica niesiona na pokładzie. Jest mało prawdopodobne, aby kotwica tej wielkości uległa następnie zabrudzeniu i zgubieniu.
Następnie nasza trasa mija odcinek masztu, zanim dotrzemy do kotła na prawej burcie (12). Chociaż pierwotnie był to oczekiwany duplikat kotła portowego, jest on znacznie bardziej uszkodzony, z płytą końcową (13) oddzielone od rzeczywistych rur.
Rufowa część wraku jest oddalona o dobre 100m. Słyszałem o nurkach przekraczających przepaść, ale słyszałem też o nurkach próbujących i zaginionych. To nie jest przejście, jakiego kiedykolwiek próbowałem.
Biorąc pod uwagę, że wraz z końcem stagnacji wody prawdopodobnie będą się zwiększać duże prądy, rozsądniej będzie albo wypłynąć na linię strzału z kilkuminutowym przystankiem bezpieczeństwa, albo popłynąć nieco na południe do zatoki, aby wypuścić opóźniony SMB.
CZĘŚĆ RUFOWA
Rufowa część Nimrod jest znacznie bardziej rozproszony i leży wśród skał wznoszących się wyżej od dna morskiego niż wrak. Jest to rodzaj wraku, który ledwo będzie widoczny na najlepszych echosondach, dlatego nurkowanie prawdopodobnie rozpocznie się od przypadkowego wyrzucenia strzału na numery GPS i na ogólnej głębokości 25–28 m.
Moje nurkowanie rozpoczęło się od lądowania linią strzału wśród niektórych zakrzywionych odcinków (14) na około 26 m. Podążając ogólnym szlakiem gruzu wśród skał, najpłytszym przedmiotem, jaki udało mi się znaleźć w tej części wraku, były pokruszone pozostałości zbiornika na wodę (15) na głębokości 25m.
Zaraz w dół, ciężki odcinek dźwigara z tłokiem obok (16) mógł być częścią silnika parowego.
Stąd ogólny ślad wraku prowadzi głębiej i wokół wystającej skały, obok kilku zakrzywionych płyt kadłuba, a następnie zaokrąglonego odcinka, który byłby rzeczywistą rufą (17).
Płynąc dalej w tym samym kierunku, tuż za rufą znajduje się bardzo mocno zbudowany prostokątny przekrój skrzynkowy (18), prawie w kształcie ogromnego młotka w pudełku. Co do pierwotnego przeznaczenia nie mam pojęcia i jestem otwarty na sugestie.
Mogła to nawet być część zdemontowanego silnika, ponieważ załoga gorączkowo próbowała go naprawić.
Nieco głębiej, pomiędzy tą sekcją a zaokrągloną rufą, znajduje się mały zakrzywiony bom łodziowy (19), ster (20) i wrzeciono małej wciągarki (21); znacznie mniejsze niż te spotykane w pobliżu dziobu.
Ster ma proste sterowanie rumplem przymocowanym do górnej części słupka steru.
Nasza ścieżka przez szlak wraków skręca teraz wzdłuż zbocza na zachód, z ogólnym wrakiem i kilkoma otwartymi metalowymi skrzyniami (22), a następnie drugi bom z pary (23), pokazujące jak rozproszona jest ta część wraku.
Skały poniżej, na północy i zachodzie, ponownie wyznaczają granicę wraku, a nasza trasa skręca teraz w górę zbocza, mijając kilka porozrzucanych płyt i kolejny duży prostokątny przekrój skrzynkowy (24).
Ponownie, biorąc pod uwagę, że prąd wkrótce będzie się nasilał, powrót do linii strzału na krótkie wynurzenie lub kontynuowanie wspinaczki po zboczu przed wypuszczeniem opóźnionego SMB jest najbezpieczniejszym sposobem na zakończenie nurkowania.
TRZECIA „POŁOWA”
Nigdy nie szkicowałem ani nie nurkowałem szczątków koła łopatkowego, które stanowi środkową część wraku. Za każdym razem, gdy próbowałem, fala pod klifem i wokół skały, w której rozmieszczone są gruzy, sprawiała, że nurkowanie było zbyt niebezpieczne.
Jeśli jesteś tam w wystarczająco spokojny dzień i chcesz rzucić okiem, jest on rozrzucony za dużą skałą bezpośrednio pod klifem oraz pomiędzy dziobem a rufą (nie drugą dużą skałą dalej w zatoce).
Dziękuję Bobowi Lymerowi, Markowi Deane’owi i Jimowi Hopkinsonowi.
KOSZTOWANA OPŁATA
NIMROD, parowiec wiosłowy. ZBUDOWANY W 1843, ZATOPIONY 1860
THE ŁOWCA BYŁ ZBUDOWANY przez T Vernona & Son of Liverpool w 1843 r. 583-tonowy statek był napędzany kołami łopatkowymi napędzanymi silnikiem parowym z bocznym zaworem o mocy 300 KM.
Od 17 lat Nimrod był obsługiwany przez Cork Steamship Co w zakresie usług na Morzu Irlandzkim.
10 lutego 25 roku o godzinie 1860:45 opuścił Liverpool i regularnie płynął do Cork z 26 pasażerami i załogą. XNUMX lutego był już na kanale St Georges i wtedy zepsuł się silnik.
Kapitan Lyall pod żaglami popłynął w kierunku Milford Haven. Silniki ulegały awariom już wcześniej, więc jest prawdopodobne, że nie była to nieznana procedura.
O godzinie 10:XNUMX Miasto Paryża, prom z Milford do Cork, zauważył Nimrod 15 mil od latarni morskiej Smalls. Kapitan Pearn z Miasto Paryża negocjował z kapitanem Lyallem w sprawie holowania.
Nie udało się osiągnąć porozumienia, a ponieważ warunki były w porządku, Miasto Paryża kontynuowaliśmy bez dalszych obaw, po zgodzie na zgłoszenie Nimrodsytuacja w dniu przyjazdu.
Niestety warunki wkrótce uległy pogorszeniu i Nimrod został zepchnięty przez wiatr i wznoszące się morze, aby uderzyć w klify na północ od Głowy Świętego Dawida.
8 lutego o godzinie 27:XNUMX mieszkańcy St David’s wspięli się na cypel, usłyszawszy, że katastrofa jest już nieunikniona.
Jednak gdy Nimrod został zmieciony na skały i nie było możliwości ratunku, a jedyne, co mogli zrobić, to patrzeć, jak statek się rozpada, a 45 członków załogi i pasażerów tonie.
Późniejsze dochodzenie Izby Handlowej uniewinniło zarówno kapitana Pearna, jak i kapitana Lyalla z jakiejkolwiek winy wynikającej z braku negocjacji w sprawie opłaty za holowanie.
Gdyby którykolwiek z nich zdawał sobie sprawę z bezpośredniego niebezpieczeństwa, w jakim znajdował się Nimrod, zapewniony byłby hol.
PRZEWODNIK WYCIECZKI
DOJAZD TAM: Jedź autostradami M4 i A40 do Fishguard i dalej do Goodwick (gdzie znajduje się terminal promowy). Celtic Diving rozpoczyna się w nabrzeżu za terminalem promowym.
JAK ZNALEŹĆ: Wrak składa się z dwóch części, z częścią dziobową skierowaną dalej na zachód. Współrzędne GPS dziobu to 51 54.613N, 005 17.954W; dla rufy 51 54.587N, 005 18.081W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku).
PŁYWY: Zastój występuje około trzech godzin przed i po wysokim stanie wody w Milford Haven, chociaż może się znacznie różnić w zależności od przypływu i przypływu wiosennego. Podczas przypływu zapewniane jest pewne schronienie z cypla, aby zapewnić nieco dłuższy luz.
NURKOWANIE I POWIETRZE: Nurkowanie celtyckie
ZAKWATEROWANIE: Celtic Diving może skontaktować Cię z lokalnymi pensjonatami i hostelami
WODOWANIE: Najbliższy przystanek znajduje się w Porthgain. Wysycha przez kilka godzin po obu stronach odpływu.
KWALIFIKACJE: Przesuwanie granic PADI Zaawansowane wody otwarte, w przypadku sekcji dziobowej zaleca się głęboką specjalizację. Jest wygodnie w zasięgu BSAC Sports Diver.
DALSZA INFORMACJA: Wykresy Admiralicji 1973 Cardigan Bay – część południowa; 1482, Plany w południowo-zachodniej Walii. Mapa przeglądu uzbrojenia 157, Obszar St David’s i Haverfordwest. Wraki statków wokół Walii, tom 2, autorstwa Toma Bennetta. Informacja turystyczna Fishguard, 01348 872037.
PROS: Szansa zobaczenia inżynierii parowców z początku lat czterdziestych XIX wieku.
Minusy: Może być zatłoczona przy pełnym obciążeniu łodzi, ale być może nurkowie mogliby zostać rozdzieleni pomiędzy dziobową i rufową część wraku.
GŁĘBOKOŚĆ: 20 m-35 m
