Ulubionym miejscem nurków w Devon jest pokryty ukwiałami parowiec, który zatonął pod koniec I wojny światowej. Raporty JOHNA LIDDIARDA, ilustracje: MAX ELLIS
WSZYSTKIE CZĘŚCI NASZEGO WYBRZEŻA POSIADAJĄ SWOJE „charakterystyczne” wraki, takie, które są łatwo dostępne i które każdy lubi nurkować. U wybrzeży East Devon ten zaszczyt przypada parowcowi Bretania. Chociaż wymieniony jako wrak z I wojny światowej, Bretania został faktycznie zatopiony w wyniku zderzenia we mgle 10 sierpnia 1918 roku.
Nasza wycieczka po Bretania zaczyna się na pozostałościach nadbudówki (1) na mniej więcej 20 m, po prostu dlatego, że tam właśnie trafił strzał, kiedy nurkowałem po raz ostatni. Aby ustalić położenie, należy wziąć pod uwagę następujące czynniki: prawa burta jest bardziej uszkodzona, a główny pokład zapadł się bardziej niż lewa burta oraz że otwór na komin (9) znajduje się przed włazami wentylacyjnymi maszynowni (8).
Tak czy inaczej, na razie radziłbym zostawić takie rzeczy jak maszynownię w spokoju i skierować się w stronę rufy. Kierunek staje się oczywisty, gdy miniesz w miarę nienaruszoną wyciągarkę niemal natychmiast po zejściu na poziom głównego pokładu (2). Na razie ignorując ładownię na rufie, gdy zbliżasz się do rufy, zapasowe śmigło jest przymocowane płasko do pokładu (3). Jeśli zamiast tego dojdziesz do kolejnych wciągarek i kolejnej ładowni, kierujesz się w stronę dziobu.
Na rufie platforma z armatą, z cokołem wciąż na swoim miejscu i zdjętą armatą, pokryta jest pierzastymi ukwiałami (4). 12-funtowe działo przeciw okrętom podwodnym zostało uratowane przez nurków z Bristol Aerospace Sub-Aqua Club w 1972 roku, kiedy przecięli podstawę materiałami wybuchowymi. BASAC jest właścicielem wraku i jest to coś w rodzaju projektu klubowego.
Odzyskaną broń pokazano później jednemu ze strzelców, który mieszkał w Torquay. Podobno zauważył: „Nigdy nie spodziewałem się, że jeszcze raz zobaczę tego robala; Polerowałem go tylko raz".
Wstecz na Wycieczka po wrakuschodząc za rufę, widać, że ster jest lekko przekręcony na lewą stronę, a śruba napędowa nadal na swoim miejscu, chociaż kilka łopat jest uszkodzonych (5). Podobnie jak większość Bretania, śmigło i ster pokryte są grubą warstwą ukwiałów.
Teraz w najgłębszym miejscu nurkowania, na 30 m, zalecałbym pozostać na dnie morskim i podążać prawą burtą wraku do momentu, w którym kadłub zostanie rozłupany (6), tuż za grodzią maszynowni. To jest rozcięcie wykonane przez łuki Renata Marta w zderzeniu, w wyniku którego zatonął Bretania.
Jeśli widoczność jest wystarczająca, ładownia rufowa (7) można wprowadzić przez to wycięcie. Dzięki dużej ilości światła wpadającego z góry można zbadać wnętrze ładowni i zobaczyć bryły Bretaniaładunek węgla znaleziony w mule. Ponieważ przez wrak przepływa delikatny prąd, obszar ten jest często pełen dużego rdzawca i ubogiego dorsza.
Słyszałem, że z tyłu ładowni można dostać się pod stanowisko armaty i obejrzeć przekładnię sterową, chociaż tego nie robiłem.
Od przodu ładowni gródź zniszczona jest do tego stopnia, że można wejść do maszynowni i opłynąć górę trzycylindrowej maszyny parowej (8). Wyjścia są dostępne przez boki nadbudówki lub przez otwarte luki wentylacyjne powyżej.
Jeśli widoczność nie jest zbyt dobra lub nie chcesz wchodzić do wraku, wyjdź z powrotem na poziom pokładu i szybko zajrzyj do ładowni (7) z góry, przed kontynuowaniem podróży do przodu obok prawej burty maszynowni (8).
Pokład zawalił się w tym miejscu na zbiorniki węgla statku, a wśród wraku nadal znajduje się wiele brył węgla. Na otwartej przestrzeni i oczyszczony przez prąd węgiel ten nie jest pokryty tak gęstym mułem, jak ten w Bretaniatrzyma.
Z przodu maszynowni brakuje komina nad kotłownią, pozostawiając ładny, duży okrągły otwór prowadzący do kotła (9). W przypadku nowszych wraków taka trasa często kończy się ślepym zaułkiem, ponieważ wewnętrzne przewody prowadzące z kotła do komina nadal są na swoim miejscu, ale w tym przypadku przewody uległy zniszczeniu, przez co trasa jest praktyczna.
Jeśli masz na sobie wąski sprzęt, taki jak jednocylindrowy z kucykiem, możliwe jest wyjście z kotłowni przez kwadratowe włazy wentylatorów w dachu lub między żebrami w zniszczonej grodzi z przodu. W przypadku większych przedmiotów konieczne jest wycofanie się z otworu lejka.
Po bokach kotłowni niewielkie prostokątne obramowania włazów wyznaczają zsypy węgla służące do załadunku zasobników węgla (10). Przednia część nadbudówki, łącznie ze sterówką, została omiatana drutem, choć nie aż tak dokładnie, ponieważ pozostałości dużej konstrukcji skrzyniowej nadal wiszą nad burtą wraku (11).
Połączenia Bretania ma dwa chwyty do przodu i jeden do tyłu. Płynąc dalej, pokład uległ przegniciu, a żebra odłączyły się od prawej burty kadłuba, co spowodowało, że pokład obniżył się prawie o jeden poziom, powodując nachylenie w poprzek ładowni (12). Pomiędzy ładowniami znajduje się para wciągarek towarowych (13), choć ani śladu masztu.
Przechodzenie przez chwyt do przodu (14), wciąż po prawej burcie statku, w małej zakrzywionej chatce z boku pokładu mieści się jeden z najbardziej zapadających w pamięć elementów statku Bretania, czyli toaleta pokryta ukwiałami (15).
Jedną z satysfakcjonujących myśli dla większości samotnych nurków jest to, że tutaj znajduje się toaleta, w której rośnie jeszcze więcej życia niż w ich łazience w domu!
Po zbadaniu rurociągów wnioskuję, że instalacja wodno-kanalizacyjna na Bretania nie był aż tak zaawansowany. Toaleta opróżniała się bezpośrednio za burtą dziobu. Inne małe chatki na pokładzie obejmują właz pod pokładem (16) i sklep z osprzętem (17).
Wciągarka kotwiczna (18) jest nienaruszony, chociaż na dziobie nie ma już obu kotwic (19). Mimo to warto zajrzeć na zewnątrz kokardek, choćby po to, by podziwiać kolejne zawilce.
Po obejrzeniu całego wraku widać duży wybór żeber odsłoniętych w celu zabezpieczenia kołowrotka i wystrzelenia opóźnionego SMB w celu wynurzania. Przy głębokości pokładu wynoszącej zaledwie 20-22 m, ryzyko zakończenia nurkowania z powodu braku powietrza jest większe niż z powodu ograniczeń dekompresyjnych, chyba że masz na sobie zestaw podwójny.
TARANOWANY WE MGLE
10 sierpnia 1918 roku jednoślimakowy stalowy parowiec o wyporności 1,439 ton z ożaglowaniem szkunerowym Bretania płynął powoli na wschód przez gęstą mgłę pokrytym minami szlakiem u wybrzeży Devon, przewożąc 1,888 ton węgla z Barry do Rouen, pisze Kendall McDonald.
Połączenia Bretania, o długości 70 m i szerokości 10 m, został zbudowany w Oslo w 1903 roku i wyposażony w trzycylindrowy silnik o potrójnym rozprężaniu o mocy 106 KM, ale w razie potrzeby mógł również unieść żagiel o powierzchni 185 m1916. Należący do Norwegii, został zarekwirowany przez Ministerstwo Transportu Wojennego w 12 roku i wyposażony w XNUMX-funtowe działo rufowe. Z tej broni wystrzelono sześć razy, ale nigdy w gniewie.
O 10.30 tego ranka mgłę przebił dziób francuskiego parowca Renata Marta. Staranowała „Bretagne” po prawej burcie, w pobliżu rufy. Dziób francuskiego parowca załamał się, ale po wycofaniu się nadal nadawał się do żeglugi.
Nie tak Bretania. Jego przekładnia sterowa była zablokowana na prawej burcie, dziura w rufie i szybko nabrał wody. Napawając się optymizmem, kapitan JW Johannesson przyjął hol od dwóch trawlerów Torbay, po tym jak większość jego załogi została zabrana na pokład.
Pozostał na pokładzie ze swoim pierwszym oficerem i strzelcem marynarki wojennej, ale woda wciąż się podnosiła, a gdy docierała do pokładów, kapitan nakazał ludziom wejść na łódź.
Kumpel nalegał, aby zejść na dół po pieniądze. To był fatalny błąd. Fala przetoczyła się przez pokład, zatrzaskując za nim drzwi. Ta sama fala wysłała Bretania nurkowanie nosem 25m w dół.
Połączenia Bretania jest własnością Bristol Aerospace SAC, która znalazła go we wrześniu 1969 r. Wkrótce potem kupiła wrak za 30 funtów i podniosła zarówno działo, jak i dzwon.
DOJAZD DO: Od końca M5 jedź dalej autostradą A38 w kierunku Plymouth i niemal prosto skręć w lewo na A380 do Torquay i Brixham. Po kilku milach skręć ponownie w lewo na B3192 do Teignmouth. Po wjechaniu do Teignmouth skręć w lewo, a następnie od razu w prawo, w dół do doków handlowych. Za magazynami portowymi skręć w lewo na parking publiczny. Teign Diving i publiczne zjeżdżalnie znajdują się naprzeciwko parkingu.
NURKOWANIE I POWIETRZE: Centrum nurkowe Teign może napełnić powietrzem i nitroksem oraz zapewnić wypożyczenie sprzętu i czarter łodzi twardej dla osób fizycznych. Inne centra nurkowe i łodzie czarterowe na wybrzeżu East Devon kursują z Exmouth, Torquay, Paignton i Brixham.
ZAKWATEROWANIE: Pensjonat ze śniadaniem w Zajazd Nowy Quay, Teignmouth.
PŁYWY: Przypływy nigdy nie są tak silne na Bretania, więc luźna woda nie jest niezbędna do nurkowania.
WODOWANIE: Poślizg obok Centrum Nurkowego Teign można wykorzystać przy wszystkich stanach przypływu, z wyjątkiem bardzo niskich źródeł. Inne kupony są dostępne w większości portów wzdłuż wybrzeża East Devon.
JAK ZNALEŹĆ: Współrzędne GPS to 50 29.50 N, 3 22.70 W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku). Nie są mi znane żadne tranzyty. Wrak skierowany jest na południowy zachód, więc przeszukanie echosondą z południowego wschodu na północny zachód daje największe szanse powodzenia.
KWALIFIKACJE: Najwyższy punkt wraku znajduje się na wysokości 20 m i występuje prąd Bretania jest odpowiedni dla nurków sportowych i równorzędnych wzwyż, z dużą ilością otworów, aby zainteresować bardziej doświadczonych nurków.
DALSZA INFORMACJA: Mapa Admiralicji 3315, Berry udaje się do Bill Of Portland. Mapa przeglądu uzbrojenia 192, Exeter i Sidmouth. Wraki kanału z I wojny światowej, autorstwa Neila Mawa. Zanurkuj w południowym Devon, autorstwa Kendalla McDonalda. Bristol Aerospace SAC zawiera szczegółową historię Bretania.
Plusy: Połączenia Bretania to bardzo ładny wrak, wystarczająco płytki dla większości nurków i pełen atrakcji do zwiedzania. Dostępne, gdy południowo-zachodnie wiatry powodują, że wybrzeże południowego Devonu jest zbyt nierówne.
Wady: Widoczność może być ograniczona, szczególnie po intensywnych opadach deszczu.
Dziękuję wielu stałym nurkom z Centrum Nurkowego Teign, także Andy'emu Wallace'owi, Alexowi Poole'owi i Wendy Skinner.
Ukazał się w Diver, listopad 2000
