Ten jacht motorowy z lat 1930. XX wieku trafił do wiadomości w 2004 roku, kiedy ujawniono jego prawdziwą tożsamość. JOHN LIDDIARD jedzie do Irlandii Północnej, aby nurkować w zabawce bogacza. Ilustracja: MAX ELLIS
KIEDY WYCIECZKA WRAKU SERIA ROZPOCZĘTA w 1999 roku otrzymałem zaproszenie od Lisburn Sub-Aqua Club do nurkowania na wraku Alisdair, klasyczny jacht motorowy z lat 1930. XX wieku, zatopiony na głębokości 21 m w Ringhaddy Sound, na tyłach Strangford Lough.
Nurkowałem na tym wraku w przeszłości i pomyślałem, że to dobry kandydat, chociaż z różnych powodów zdecydowałem się na nurkowanie dopiero w maju 2004 roku, podczas wycieczki do Irlandii Północnej organizowanej przez DV Diving.
Tak czy inaczej opóźnienie było przypadkowe, bo pisałem o złym wraku. SAC Uniwersytetu Queens odkrył niedawno, że w rzeczywistości tak było Alastor, nieco większy jacht, pierwotnie zbudowany dla projektanta samolotów Sir Thomasa Sopwitha w 1929 roku.
A więc w tym miesiącu Wycieczka po wraku jest teraz poprawnie zidentyfikowany Alastor, jacht motorowy zarekwirowany przez Admiralicję podczas drugiej wojny światowej, który zapalił się i zatonął przy zacumowaniu w marcu 1946 roku.
Połączenia Alastor można nurkować zarówno z łodzi, jak i z długiego brzegu. Podczas nurkowania z łodzi boja znakowa jest przymocowana do małego słupka na rufie na głębokości 18 m (1)natomiast w przypadku nurkowania z brzegu lina od nabrzeża prowadzi na lewą stronę rufy (2).
Pomiędzy nimi otwarty właz (3) prowadzi w dół do małego, wypełnionego mułem przedziału pod pokładem.
Z przodu, wzdłuż linii środkowej wraku, na cokole z dala od pokładu stoją dwa kabestany (4), z parą małych słupków w pobliżu (5).
Większą część tylnego pokładu stanowi po prostu szkielet ze stalowych belek pokładowych, a pokład z drewna tekowego jest przegniły. Do małej ładowni pod belkami można było dostać się przez większy właz (6) chociaż podobnie jak komora rufowa jest zamulona prawie do poziomu belek pokładowych.
Kontynuuj podróż wzdłuż prawej burty wraku, zadaszonym chodnikiem (7) prowadzi wzdłuż nadbudówki, z parą żurawi bojowych wznoszących się nad wrakiem i odchylonych do pozycji, w której znajdowałyby się podczas opuszczania lub wydobywania łodzi.
Pozostając na poziomie głównego pokładu, chodnik się kończy, a przednia część nadbudówki rozciąga się na szerokość kadłuba. Boki zostały lekko zagięte pośrodku linii prostokątnych ram okiennych.
Poniżej ościeżnic para skrzyżowanych uchwytów (8) utrzymywałby koła ratunkowe w kształcie pączka na zewnątrz kadłuba, bardziej jako dekorację niż do szybkiego użycia.
Podczas gdy rufa jest zakopana nisko w mule, dziób Alastor (9) znajduje się dalej w nurcie kanału i jest otoczony znacznym rozbiegiem do 21 m, jest to jedyna część wraku niedostępna dla osób z podstawowymi umiejętnościami otwarta woda kwalifikacje. Pokrycie kadłuba osłonicami powoli ustępuje miejsca plamom palców trupa i ukwiałom na czubku dziobu.
Na poziomie głównego pokładu pokład dziobowy jest nienaruszony i zagłębiony w wciągarkę kotwiczną (10) i para małych słupków po obu stronach. Następnie następują dwa małe włazy (11) do schowka dziobowego i do przodu. Podobnie jak ładownie rufowe, są one wypełnione mułem niemal do poziomu pokładu.
Przednia część nadbudówki służyła kiedyś jako luksusowe zakwaterowanie. Teraz górny pokład zgnił, a belki nośne zawaliły się w środku. Para stalowych ram (12) kiedyś był wyłożony boazerią, podobnie jak boki sterówki. Nieco dalej na rufie, na pokładzie znajduje się maszt (13).
Wszelkie drewniane przegrody między domkami już dawno zgniły w pył, chociaż wanna i podłoga w łazience wyłożone kafelkami (14), umiejscowiona po prawej burcie, gdzie zwęża się nadbudówka, świadczy o pojedynczych kabinach.
Niezwykłym widokiem dla każdego wraku jest wciąż stojący komin (15), w AlastorW tym przypadku lejek stanowi jedynie ozdobną osłonę spalin z silnika spalinowego znajdującego się poniżej, a nie niezbędny przewód kominowy potrzebny do sprawnego spalania w kotłach na statku o napędzie parowym.
Po prawej stronie komina, patrząc w dół, pomiędzy belkami pokładu, zobaczysz pionowy cylinder (16). To zbiornik na wodę oddzielony od łazienki nienaruszoną stalową przegrodą.
Za kominem duży otwór wzdłuż linii środkowej jachtu (17) zapewniłby wentylację maszynowni poniżej, chociaż, podobnie jak w przypadku innych włazów, droga w dół jest zamulona, a sam silnik zakryty.
Podobnie jak na prawej burcie, na lewej burcie zamontowano parę żurawi bojowych, ale bom rufowy zawalił się w poprzek belek górnego pokładu (18).
W przypadku nurkowania z łodzi krótkie pierwsze okrążenie wraku zajmie około 15 minut, pozostawiając mnóstwo czasu na wolniejsze okrążenie przed wypłynięciem na boję. W przypadku nurkowania z brzegu prawdopodobnie wystarczy jedno przejście, zanim popłyniesz po linie z powrotem na brzeg. W obu przypadkach punkt wyjścia znajduje się z powrotem na rufie (19).
ZBUDOWANY DLA DEMONA PRĘDKOŚCI
Większość nurków myślała, że nazywa się to Alisdair. Kiedy okazało się, że to nieprawda, myśleli, że to wina allister. Prawie mieli rację. Jednak dopiero nurkowie z Queen's University Sub-Aqua Club w Belfaście poznali prawdziwą nazwę i historię tego 44-metrowego stalowego jachtu motorowego o masie 340 ton. W rzeczywistości został zbudowany dla Sir Thomasa Sopwitha, pisze Kendall McDonald.
Thomas Octave Murdoch („TOM”) Sopwith, urodzony w 1888 r., był jednym z pierwszych Anglików, który nauczył się latać. Cztery dni po uzyskaniu prawa jazdy w 1910 r. ustanowił rekord dystansu 108 km w trzy godziny i 12 minut. Następnie rekordy wysokości, prędkości i dystansu. Następnie zaczął budować samoloty według własnych projektów. Jego dwupłatowce Sopwith Camel uznawane były za najwspanialsze myśliwce I wojny światowej.
Po wojnie znalazł czas na pobicie światowego rekordu prędkości łodzi motorowych na wodzie, został sławnym kierowcą samochodu wyścigowego i dołączył do Harry'ego Hawkera przy projektowaniu samolotów wojskowych. Jako szef Hawker Siddeley Group Sopwith odegrał ważną rolę w opracowaniu jednopłatowca, który stał się słynnym huraganem bitwy o Anglię. Grupa była odpowiedzialna za pierwszy brytyjski myśliwiec odrzutowy Meteor, a także Hunter, Javelin, Sea Hawk i ogromny bombowiec Vulcan. Sopwith zmarł w styczniu 1989 roku w wieku 101 lat.
W 1927 roku konstruktorzy jachtów Camper & Nicholson wypuścili na rynek jacht Biały, luksusowy jacht motorowy, w dużej mierze zaprojektowany przez Tommy'ego Sopwitha. Aby odpowiadać temu szybkiemu człowiekowi, miał być szybki, ale być może nie był dla niego wystarczająco szybki, ponieważ w ciągu dwóch lat sprzedał go Sir Johnowi Shelley-Rollsowi. Zmienił nazwę Alastor, według wiersza jego przodka, Percy'ego Bysshe Shelleya.
Czy mądrze było używać tej nazwy? Starożytni nazywali złe duchy „alastorami”. Ale wydaje się, że sir John był ze swojego zadowolony Alastor, gdyż nadal był jego właścicielem w 1939 r., kiedy Ministerstwo Transportu Wojennego nabyło go do użytku jako prom towarowy przewożący zaopatrzenie dla okrętów wojennych przy wejściu do Strangford Loch w celu tankowania i ponownego zaopatrzenia.
Pełnił tę służbę przez całą wojnę, jednak 11 marca 1946 roku zdecydowano, że obskurny statek wymaga przemalowania przed oddaniem właścicielowi. Został zacumowany około 80 m od nabrzeża Ringhaddy, aby załoga mogła rozpocząć pracę.
Nikt chyba nie wie, czy pożar, który wybuchł w kuchni, był wynikiem zaparowania farby przed malowaniem, ale zniszczył on wnętrze i Alastor zatonął pięć dni później. Cała sześcioosobowa załoga wyszła bez szwanku.
PRZEWODNIK WYCIECZKI
DOJAZD DO: Połączenie z Liverpoolu (Birkenhead) do Belfastu z Norse Merchant Ferries, 0870 600 4321. Z Belfastu jedź autostradą A20 do Portaferry lub autostradą A22 i drogami lokalnymi do Ringhaddy
PŁYWY: Stojąca woda nie jest wymagana, ale widoczność jest ogólnie lepsza podczas przypływu.
JAK ZNALEŹĆ: Połączenia Alastor leży mniej więcej na wschód, na pozycji GPS 54 27.06N 05 37.71W (stopnie, minuty i miejsca po przecinku). W przypadku nurkowania z brzegu lina prowadzi od drabinki na nabrzeżu Ringhaddy na rufę Alastor, czyli 80-100m od brzegu.
NURKOWANIE, POWIETRZE I ZAKWATEROWANIE: Nurkowanie DV, 02891 861686 / 464671.
URUCHOMIENIE: RIB-y można zwodować na nabrzeżu promowym w Portaferry, należy jednak zachować ostrożność, aby nie blokować promu.
KWALIFIKACJE: Połączenia Alastor jest wystarczająco płytkie, aby każdy mógł się nim cieszyć.
DALSZA INFORMACJA: Mapa Admiralicji 2156, Strangford Lough. Irlandzkie wraki online przez Randalla Armstonga.
Plusy: Dobrze osłonięty podczas złej pogody. Leżąca woda nie jest wymagana.
Wady: Wybór właściwej boi spośród wszystkich miejsc do cumowania jachtów może być mylący.
Dziękuję Davidowi, Tony’emu Vincentowi i Steve’owi Phillipsowi.
Jakaś inna Irlandia Północna Wycieczki po wrakach: Bangor, Zamek Eden, Hunsdon, Neotsfielda, Williama Mannella
