Wycieczka po wraku 84: Mur Pierścieniowy

Wrak ten, położony u wybrzeży Wyspy Man, stanowi kawałek historii, jako jeden z ostatnich parowców i jedna z pierwszych ofiar U-Boota kładącego miny. JOHN LIDDIARD prowadzi Wycieczka po wraku. Ilustracja: MAX ELLIS

Wrak tego miesiąca to kolejny klasyk kolejka górska o napędzie parowym, która ma złamany grzbiet, chociaż ta była ofiarą miny i ma znacznie nowszą konstrukcję niż Vendome, zaprezentowany w grudniu ubiegłego roku.

Nasza wycieczka zaczyna się od kabiny rufowej (1), czyli najwyższy punkt wraku, który nie wznosi się tak daleko od dna morskiego. Wrak przechylony jest o około 30° na prawą burtę, więc orientację na rufę uzyskuje się kierując się w stronę dolnej części pokładu i trzymając go po prawej stronie.

Na rufie znajduje się niewielki rozbieg do 38m. Widać tylko śmigło, z trzema złamanymi łopatkami blisko piasty i jedną nienaruszoną (2). Wznosząc się nad rufę, istnieje duża szansa, że ​​zobaczysz dużą ławicę pout wiszącą tuż przy wraku, a wśród nich sporo większych czarniaków.

Mechanizm kierowniczy jest częściowo zasypany gruzem (3). Podejrzewam, że ponieważ Ściana pierścieniowa został zbudowany w 1921 r., był zamknięty pod pokładem, a gruz to pozostałości pokładu nad nim. Po obu stronach pokładu znajdują się małe pary słupków.

Na tylnej ścianie kabiny, w kierunku prawej burty, znajduje się mała kotwica (4), najprawdopodobniej sfaulowany i przegrany, a nie część Ściana pierścieniowasprzęt. Po lewej stronie kabiny do ściany przymocowana jest nienaruszona drabina (5), wznosząc się na dach kabiny, którego już nie ma. Pomiędzy nimi znajdują się puste iluminatory otoczone ukwiałami.

Do wnętrza kabiny można łatwo dotrzeć przez szczelinę w miejscu, gdzie znajdowała się ściana lewej burty. Wewnątrz, na poziomie tuż nad pokładem głównym, znajduje się szczyt Ściana pierścieniowamały silnik parowy (6), chociaż na statku tej wielkości dostęp poniżej jest poważnie ograniczony.

Mimo że zbudowano go w 1921 r., kiedy przez 40–50 lat normą były silniki o potrójnym rozprężaniu, Ściana pierścieniowa był wyposażony w dwucylindrowy silnik mieszany. Ta pozornie wsteczna inżynieria była powszechnym kompromisem projektowym w przypadku małych kolejek górskich. Zamontowanie mniejszego i mniej wydajnego silnika pozostawiło więcej miejsca na ładunek w kadłubie o tej samej wielkości.

Wychodząc ponownie przez uszkodzoną ścianę lewej burty i jadąc dalej do przodu, pojedynczy kocioł zajmuje całą szerokość kadłuba i wznosi się tuż nad poziomem głównego pokładu (7). Przestrzeń przed kotłem byłaby przestrzenią paleniska i bunkra. Mostuje ją część pokładu z włazami wentylacyjnymi, a następnie na lewej burcie część kadłuba jest składana do wewnątrz (8).

Kolejna kabina (9) z belkami nośnymi po obu stronach stanowiłby podstawę sterówki. Dostęp jest możliwy przez dach lub przez otwarte drzwi po lewej stronie.

Najlepiej unikać prawej burty, ponieważ przeciągnięty jest przez nią włok wraz z belką (10). Wewnątrz kabiny fragment pokładu wyłożonego czarno-białymi kafelkami wskazuje lokalizację łazienki lub kuchni.

Dalej stąd jest obszar ładowni (11), Z Ściana pierścieniowama złamany grzbiet, linia stępki skręca o około 30° w stronę prawej burty.

Ładownie są dość dobrze połamane, złożone od lewej burty i wyłamane na zewnątrz, na prawą burtę. Trzymając się lewej burty, kolejny włok i belka uderzają w wrak, tym razem pozostała sieć jest splątana blisko wraku i stanowi niewielkie zagrożenie dla nurków (12).

Od przedniego końca trawlera wrak zaczyna odzyskiwać pewną strukturę, a krótki odcinek lewej burty ładowni pozostaje nienaruszony. Jakimś cudem wciągarka ładunkowa opadła poniżej (13), być może wpadł tam przez włok. Nad wciągarką pokład jest wzmocniony w celu zamontowania pary dużych słupków cumowniczych (14).

Łuk (15) jest w miarę nienaruszony, podobnie jak rufa z przechyleniem około 30° w stosunku do prawej burty. Wciągarka kotwiczna nadal jest na swoim miejscu, chociaż na końcu dziobu (16) po kotwicach nie ma śladów. Dno morskie jest tu przesunięte nieco głębiej, do 42 m, a pokład dziobowy sięga 36 m.

Więcej włoków chwyta się za prawą burtą dziobu (17), choć tym razem bez belki. Być może była to część włoka złowionego w ładowniach.

W przeciwieństwie do lewej burty ładowni, za dziobem prawa burta wkrótce wpada w dno morskie. Odpowiednia para słupków cumowniczych dryfuje na płycie montażowej (18).

Dziękuję Mike'owi Keggenowi.

Ukazał się w DIVER, luty 2006

Kolejna wycieczka po wrakach na Wyspie Man w Divernet: Tracki