Wycieczka po wraku 94: San Tiburcio

Ten uzbrojony tankowiec zatopiony podczas II wojny światowej w Moray Firth to wspaniała wycieczka klubowa, mówi JOHN LIDDIARD. Ilustracja: MAX ELLIS

DUŻY WRAŻ I WYGODNIE PRZEDZIELONY NA PÓŁThe Święty Tiburcio jest często eksplorowane jako dwa oddzielne nurkowania – pierwsze nurkowanie w nieco głębszej części rufowej i drugie w płytszej części przedniej.
Cóż, można tak nurkować.

Do każdej części przymocowane są boje. Ale pomiędzy nimi znajduje się również wygodna lina, umieszczona tak, aby pomóc tym, którzy chcą zanurkować w tym wszystkim za jednym razem. Jak ja.

Tak więc nasza długa wycieczka po Święty Tiburcio zaczyna się na najbardziej wysuniętej na północ z dwóch boi, schodząc na lewą burtę wraku tuż za przerwaniem (1), głębokość do pokładu jest nieco mniejsza niż 30 m.

Z boku pokładu znajduje się para małych słupków, następnie w kierunku środkowym linii pompowni pokładowej (2) tworzy małą wyspę na chodniku, który kiedyś wznosił się nad pokładem od dziobu do rufy.

Przed wyspą brakuje chodnika, ale na rufie rozciąga się on do miejsca, w którym rufa została wysadzona i złamana (3).

W 1989 roku zespół nurków Marynarki Wojennej użył materiałów wybuchowych do rozerwania rufy w celu odzyskania amunicji z działa. Być może przesadzili z ilością materiału wybuchowego, a może eksplozja po prostu osłabiła konstrukcję statku na tyle, że natura i grawitacja zrobiły resztę. Tak czy inaczej, cały obszar maszynowni Święty Tiburcio jest zdewastowany.

Działo 4-calowe jest częściowo ukryte wśród gruzu po lewej stronie (4), z przewróconym uchwytem pistoletu tuż na rufie (5).

Znów na rufie i para dużych słupków (6) wyznacza początek zakrzywionej części rufy. Mocniejsza konstrukcja rufy zachowała pewną integralność pokładu i kadłuba. Mimo to połączenie z resztą statku zostało osłabione do tego stopnia, że ​​spadł do lewej burty, a pokład dotknął mulistego dna morskiego na głębokości 35 m.

Zawalenie wypchnęło słupek steru i kwadrant sterowy z pozycji (7). Podążając za krzywizną rufy, górna (prawa) burta wznosi się 3 lub 4 m nad dno morskie, po czym ponownie załamuje się w grodzi maszynowni (8).

Zespół Marynarki Wojennej nie wykonał aż tak dokładnej pracy, usuwając łuski, ponieważ kilka z nich można znaleźć na płaskiej płycie pokładowej za maszynownią, co jest małą wystawą stworzoną przez nurków (9).

W przedniej części maszynowni (10)The Święty TiburcioKotły są widoczne wśród gruzów, jeśli przez prawy otwór wsunie się latarkę do nurkowania.

Nasza trasa cofa się teraz nad główny pokład (11), zawalony rurociągami i włazami do zbiorników oleju. Wzdłuż prawej burty pokład biegnie dalej do przodu, mijając parę małych słupków odpowiadających miejscu zamocowania boi po lewej stronie, a następnie dalej do znacznie większej pary słupków (12).

Jest to punkt, w którym należy wrócić do lewej burty i wznieść się po boi, jeśli wrak odbywa się w dwóch nurkowaniach.

Aby kontynuować podróż do części dziobowej, należy przełamać lewą burtę kadłuba prawie do dna morskiego, gdzie linia prowadzi w czerń (13). Lina lekko się wznosi i w odległości około 20 m drugi koniec jest przywiązany do przedniej części wraku, tuż poniżej poziomu głównego pokładu i do lewej burty linii środkowej (14).

Połączenia Święty Tiburcio złamał się w dwóch miejscach na rufie nadbudówki na śródokręciu. Pokład sterówki łączy pokład główny na tej samej wysokości co chodnik, pozostawiając przyjemny przepływ wzdłuż głównego pokładu poniżej (15). Dla tych, którzy dzielą Święty Tiburcio na dwa nurkowania, łatwo jest zejść po boi na dziobie i podążać po podwyższonym chodniku aż do powrotu, aby ponownie dołączyć do naszej wycieczki.

Górna część nadbudówki uległa zniszczeniu i pozostała jedynie ramą. Po lewej stronie znajdują się dwa nawisy wieżowe, z których zwodowano łódź (16). Odpowiednie żurawie po prawej burcie opadły na pokład (17).

Zasadnicza konstrukcja tankowca jest bardziej widoczna i nienaruszona przed nadbudówką.

Pod pokładem kadłub jest podzielony na siatkę zbiorników, których położenie jest oznaczone odpowiednią siatką włazów na pokładzie. Niektóre z nich są nadal zakryte, inne otwarte, chociaż zapuszczanie się do otwartych zbiorników nie ma większego sensu.

Mijając pierwszy zestaw włazów, centralny chodnik przecina małą pijalnię (18), wówczas sieć rur i zaworów pokrywająca pokład łączy się z szeregiem rur poprzecznych do załadunku i rozładunku ładunku (19).

Ponieważ kadłub był podzielony na wiele niezależnych zbiorników, projekt tankowca mógł pozwolić sobie na znacznie niższą wolną burtę niż statek do przewozu ładunków suchych, pozostawiając główny pokład blisko wody i często zalany przez wzburzone morze.

Zatem pomost na palach tankowca biegnie od dziobu do rufy, zapewniając załodze bezpieczne przejście między dziobówką, sterówką i silnikami na rufie. Chodnik (20) jest nienaruszony przez całą drogę do przodu.

Maszt przedni (21) wznosi się z boku chodnika, załamany kilka metrów wyżej. Przy szerokości wiązki większej niż 16 m trudno jest stwierdzić, która z nich jest przesunięta centralnie, aby zrobić miejsce dla drugiej. Poniżej pomostu znajduje się mała wciągarka ładunkowa, która pomaga masztowi w obsłudze suchej ładowni (22).

Chodnik kończy się schodami prowadzącymi na główny pokład za ładownią. Pod spodem znajduje się para zapasowych kotwic.

Na pokładzie po prawej burcie wydłużony kształt łzy z płetwiastym ogonem to dron zamiatający miny lub „ryba” (23). Ogon z płetwami jest odłamany i znajduje się tuż za głównym korpusem drona. Drugą podobnie złamaną rybę można znaleźć po lewej stronie pokładu (24).

Ryby byłyby rozmieszczane na długich linach biegnących od dziobu i spływających po obu stronach statku.
Każda napotkana mina, która w rzeczywistości nie trafiła w dziób, ześlizgnęłaby się na koniec lin i zdetonowałaby w stronę zbędnej ryby.

Jeśli zostaną wdrożone, równie dobrze mogłyby uratować Święty Tiburcio od miny, w którą uderzył na śródokręciu. Ale tankowiec płynął szerokim i rzekomo bezpiecznym kanałem. Nie spodziewano się min, więc trałowców min nie użyto. W dniu 4 maja 1940 r Święty Tiburcio uderzył w minę na śródokręciu i złamał się na dwie części.

Wędrując wzdłuż krawędzi dziobu, rząd pustych iluminatorów jest prawie zasłonięty przez palce trupa (25). Na pokładzie pary dużych słupków otaczają wciągarkę kotwiczną (26).

Na dziobie kotwica i łańcuch wypadły i spoczywają na dnie morskim (27). Kotwica na prawej burcie pozostaje mocno osadzona w kluzie.

Na koniec boja jest przymocowana bezpośrednio na dziobie. Nie biorąc pod uwagę prądu, łatwo jest podążać za linią i przeczekać dekompresję.

Dziękuję Billowi Ruckowi, Johnowi Leighowi i Timowi Walshowi.

Ukazał się w DIVER grudzień 2006