Jak zrobiliśmy „Ostatni oddech”.

WYWIAD FILMOWY

Nowy film oparty na niesamowitej, ale prawdziwej historii nurków saturowanych na Morzu Północnym jest już w kinach w Wielkiej Brytanii – STEVE WEINMAN rozmawia z reżyserami Alexem Parkinsonem i Richardem da Costą…

Sprawdź również Ostatni oddech, recenzja oryginalnego filmu i 20 tytułów dla nurków przesyłanych strumieniowo w serwisie Netflix.

Czy to pierwszy projekt, nad którym wspólnie pracujecie?

ALEX: Tak, ale znamy się już jakiś czas. Poznaliśmy się, gdy kręciłem film o ludziach żyjących jak świnie, dla którego Richard mieszkał w chlewie. Kilka lat później opowiedział mi historię, na której oparty jest Ostatni oddech. Pracował nad filmami dotyczącymi bezpieczeństwa w przemyśle naftowym i usłyszał to w barze od tego nurka siedzącego.

RICHARD: Przez cały wieczór miałem szczękę na podłodze i powiedziałem, że musimy nakręcić o tym film. Z firmą nurkową kontaktowano się już wcześniej, ale ze względu na błędne raporty firma wolała się nie angażować za bardzo. Ale nawiązałem kontakt z tym nurkiem i on mnie skontaktował. Obejrzeliśmy film branżowy poświęcony konkretnie temu incydencie i pomyśleliśmy, że to taka wspaniała historia, że ​​musi wzbudzić zainteresowanie, i chcielibyśmy pokazać ją szerszej publiczności, na znacznie, dużo większą skalę.

ALEX: Oglądanie tego filmu branżowego było zdumiewające i pomyślałem, mój Boże, jest w nim pełnometrażowy dokument. Niesamowita historia, niesamowite postacie i archiwum wideo zapierało dech w piersiach. Od tego momentu zebraliśmy się razem, aby to nadrobić. Nie musisz być nurkiem ani posiadać dużej wiedzy o nurkowaniu, aby poznać historię i straszny horror bycia uwięzionym samotnie na dnie morskim. To właśnie skłoniło nas w końcu do zrobienia z tego filmu fabularnego dla publiczności na całym świecie.

Film ma klimat science-fiction…

ALEX: Tak, właśnie to mnie zaangażowało. Richard wiedział o nurkowaniu ze swojej pracy w branży – miałem certyfikat PADI, ale nie wiedziałem nic o nurkowaniu komercyjnym. Sceny w kapsułach są jak Międzynarodowa Stacja Kosmiczna, to obcy świat.

RICHARD: Nie sądzę, żeby ludzie spoza społeczności nurkowej mieli pojęcie o tym, jak ekstremalne jest to środowisko. Różnica ciśnień, przy której pracowali ci mężczyźni, jest 10 razy większa niż na powierzchni, a sposób, w jaki żyją, jest niesamowity, nawet jeśli nic się nie dzieje. Masz już dramat w swoim środowisku. Wszystkie składniki tam są.

ALEX: Branża sama w sobie jest intrygująca i o tym jest pierwsza część filmu. Dla osoby z zewnątrz jest to niezwykle ekscytujące, ale też budzące strach – podziwiam ludzi, którzy to robią, ale nie chciałbym być zamknięty w kapsule tej wielkości przez miesiąc, schodząc na dno morskie na osiem godzin w czarny jak smoła.

Czy cała historia została opisana poza komercyjną społecznością nurkową?

RICHARD: Kiedy zdarzyło się to po raz pierwszy, jedna z gazet opublikowała raport, w którym było wiele nieścisłości faktycznych. Było na przykład zdjęcie łodzi rybackiej, która miała być DSV. Chcieliśmy, aby film był przystępny dla szerszej publiczności, ale jednocześnie jak najbardziej autentyczny. Zrozumiałe obawy wszystkich osób zaangażowanych w tę historię obejmowały: „Czy będę właściwie reprezentowany, czy też wszystko zostanie hollywoodyzowane lub obniżone?”, więc bardzo chcieliśmy tego nie robić. Mam nadzieję, że nam się to udało – z pewnością reakcją nurków było to, że myślą, że to tak blisko, jak to tylko możliwe.

ALEX: Byliby pierwszymi osobami, które powiedziałyby, czy jest to dokładne, czy nie, a ich reakcja była w przeważającej mierze pozytywna.

Czy wszyscy zgodzili się wziąć udział?

ALEX: Wszyscy wzięli udział. Opowiedziana historia jest w pewnym sensie wyjątkowa dla filmowca, ponieważ wszyscy ci ludzie znajdują się w bardzo charakterystycznych miejscach na statku i w wodzie. Trzeba było ich trochę przekonać, bo oczywiście przejście od występu w filmie, który jest pokazywany tylko rówieśnikom, do udostępnienia go wszystkim, to duży krok, więc spędziliśmy dużo czasu, rozmawiając z nimi przez cały ten proces. Ponieważ tak bardzo zależało nam na zachowaniu autentyczności i ponieważ tak niewielu ludzi rozumie, czym zawodowi nurkowie zarabiają na życie, byli całkowicie gotowi, gdy zrozumieli, co staramy się zrobić. Czasami nawet ich własne rodziny nie rozumieją istoty tego, co robią. Wiedzą, że znikają na całe miesiące na morzu, ale dla nurków jest to tak codzienność, że nawet nie myślą, żeby powiedzieć o tym swoim rodzinom. Myślę, że byli bardzo podekscytowani pomysłem pokazania swoim rodzinom, co robią, i to był główny powód, dla którego wzięli udział.

RICHARD: Film byłby niczym bez występujących w nim ludzi, a oni wszyscy mają bardzo różne postacie, ale łączy ich to, że byli z nami całkowicie szczerzy, opowiadali swoje historie i byli bardzo szczerzy w kwestii swoich emocji, swojej roli w filmie. o zdarzeniu oraz o tym, co myśleli i czuli w miarę rozwoju sytuacji. Myślę, że ich siła naprawdę objawia się w opowiadaniu historii. Nurkowie to i tak wyjątkowa rasa, a podczas wywiadów radzili sobie naprawdę dobrze, co było dla nas prezentem.

Nurkowie z natury wydają się flegmatyczni, więc kiedy biorą nad nimi górę emocje, jest to dość poruszające.

RICHARD: To bardzo męskie środowisko i można by się spodziewać, że będzie bardzo macho. To twardzi goście, ale są też bardzo troskliwi, bo mieszkają blisko siebie. Ponieważ muszą znosić ekstremalne warunki otoczenia, opiekują się sobą nawzajem i bardzo wcześnie uderzyło nas, że był to swego rodzaju mikrokosmos jednostki rodzinnej. Bardzo się cieszę, że udało nam się przekazać, że to czujący ludzie, którym naprawdę zależy na tym, co robią, a przede wszystkim na sobie nawzajem.

Czy trudno było uzyskać zielone światło dla filmu?

ALEX: To był dość długi proces. Ponieważ robiliśmy to jako dokument fabularny, a nie do emisji, sfinansowanie go zajęło około trzech lat, choć w ogólnym ujęciu to dość krótki czas. Zwykle zajmuje to od siedmiu do ośmiu lat!

RICHARD: Trudność polega zawsze na spotkaniach z ludźmi, a my prawdopodobnie odbyliśmy 60 spotkań w ten czy inny sposób. Ale kiedy ludzie usłyszeli tę historię, chcieli o niej porozmawiać. Przez cały czas byliśmy zainteresowani komercją, ale była to kwestia znalezienia odpowiedniego pakietu i zaangażowania odpowiednich ludzi. Od uzyskania zgody minął rok, zanim w listopadzie 2016 r. kupiliśmy pierwszy aparat.

Czy napotkałeś jakieś problemy podczas kręcenia filmu?

ALEX: Ruch łodzi!

RICHARD: Statki transportowe nie są tanie i bardzo polegaliśmy na wsparciu firmy nurkowej, ale musieliśmy obejść się z jej harmonogramami, które w dużym stopniu zależą od pogody i czasu zakończenia pracy. Alex i ja musieliśmy spędzić sporo czasu kręcąc się po porcie w Aberdeen, czekając na statek. To było wyzwanie, ponieważ wtedy trudno było nam zarezerwować ekipę, więc Alex zdecydował, że najlepiej będzie, jeśli sam nakręci wiele filmów z offshore, zamiast polegać na ekipie. Okazało się, że jest to naprawdę dobry sposób pracy, znacznie bardziej elastyczny. Inne wyzwania obejmowały duże scenografie, takie jak podwodne zdjęcia, rekonstrukcja dzwonu i tak dalej.

ALEX: Chodziło o znalezienie właściwej lokalizacji. Zajęło to trochę czasu, ale nakręciliśmy to w Fort William [w obecnie zamkniętym Underwater Centre]. Woda w zbiorniku miała około 4 m głębokości, więc nie lada wyzwaniem było sprawić, by wyglądało, jakby znajdowało się 100 m pod wodą, ustawić kamerę pod odpowiednim kątem i nie złapać powierzchni. Erik, Szwed pracujący w ośrodku, wykonał przy tym niesamowitą robotę – zdecydowanie zgodziłbym się na przebywanie tam na dnie morza.

RICHARD: Mieliśmy wybór pomiędzy pójściem do ośrodka nurkowego a podwodnym studiem i o wiele rozsądniej było udać się gdzieś, gdzie mieliśmy wiedzę nurkową. Chłopaki z Underwater Center byli w 100% świetni i całkowicie mnie wspierali.

ALEX: W takim razie Narodowe Centrum Hiperbaryczne na obrzeżach Aberdeen było dla nas prawdziwym prezentem, ponieważ zainstalowano tam tego rodzaju dzwon. Jest nieco większy, ponieważ w żaden sposób nie moglibyśmy sfilmować tego, co zrobiliśmy, wewnątrz dzwonu normalnej wielkości.

RICHARD: W okresie poprzedzającym dużo konsultowaliśmy się także z DDRC od strony naukowej, a oni dali nam sporo rad, ponieważ próbowali dotrzeć do sedna tego, co faktycznie wydarzyło się podczas incydentu. Posiadanie całej tej wiedzy było bardzo pomocne, gdy kręciliśmy sekcję podwodną.

ALEX: Kręcenie na prawdziwym statku, na którym to wszystko się wydarzyło, było również zabawne, ponieważ wszystkie osoby widoczne na zdjęciu oprócz jednej to prawdziwi ludzie lub ich odpowiedniki, więc akcja, którą widzisz, jest całkowicie autentyczna – co jest bardzo niezwykłe.

Muzyka naprawdę dodaje temu filmowi…

ALEX: Paul [Leonard-Morgan} był znakomity; wykonał niesamowitą robotę, jeśli chodzi o wynik. Mieliśmy tymczasowy wynik edycji, a on po prostu wziął to, co odłożyliśmy i podniósł to na zupełnie nowy poziom, gdzie miał tę spójność i był po prostu potężny. Stworzenie tego również wymagało szaleńczego pośpiechu, ale udało mu się to w cztery tygodnie, czyli w niewiarygodnie krótkim czasie, jak na napisanie całej ścieżki dźwiękowej i jej nagranie.

Zwiastun „Ostatniego oddechu”.