NOWOŚCI NURKOWE
Bicie serca płetwala błękitnego zaskakuje naukowców
Umieszczenie znacznika. (Zdjęcie: Laboratorium Goldbogen / Laboratorium robotyki i teledetekcji Duke Marine)
Serca płetwali błękitnych pracują na pełnych obrotach, co może wyjaśniać, dlaczego gatunek ten nigdy nie ewoluował i nie był jeszcze większy niż obecnie. Biją również znacznie szybciej niż oczekiwano na powierzchni i znacznie wolniej podczas żerowania na głębokości.
Takie wnioski płyną po tym, jak amerykańskim badaczom udało się po raz pierwszy monitorować tętno największego gatunku Ziemi na wolności.
Naukowcy z Uniwersytetu Stanforda i Instytutu Oceanografii Scripps na Uniwersytecie w Californiaoznaczyli płetwal błękitny szeregiem czujników, używając przyssawek zawierających elektrody.
„Zwierzęta działające w ekstremalnych warunkach fizjologicznych mogą pomóc nam zrozumieć biologiczne ograniczenia wielkości” – powiedział Jeremy Goldbogen ze Stanford, główny autor badania. „Mogą być również szczególnie podatne na zmiany w środowisku, które mogą mieć wpływ na ich zaopatrzenie w żywność. Dlatego badania te mogą mieć ważne implikacje dla ochrony i zarządzania zagrożonymi gatunkami, takimi jak płetwal błękitny”.
Goldbogen i Paul Ponganis ze Scripps, którzy jako pierwsi z zespołu zidentyfikowali bicie serca w pobranych danych, mierzyli wcześniej tętno nurkujących pingwinów cesarskich na Antarktydzie i przez dekadę zastanawiali się, czy mogliby zrobić to samo z wielorybami.
„Szczerze myślałem, że to strzał w dziesiątkę, ponieważ musieliśmy dobrze zadbać o wiele rzeczy: znalezienie płetwala błękitnego, umieszczenie kolczyka we właściwym miejscu na wielorybie, dobry kontakt ze skórą wieloryba i oczywiście upewnienie się, że tag działał i rejestrował dane” – powiedział Goldbogen.
Jak się okazało, naukowcom udało się przymocować przywieszkę już za pierwszym razem – i mieli szczęście, że później wsunęła się ona w położenie w pobliżu lewej płetwy, z której mogła wykryć bicie serca.
Pobrane dane zaskoczyły zespół badawczy. Kiedy wieloryb nurkował, jego tętno zwolniło, osiągając średnie minimum 4-8 uderzeń na minutę, a najniższe – 2 uderzenia na minutę.
Na dnie nurkowania w poszukiwaniu pożywienia, gdzie wieloryb rzucił się i pochłonął ofiarę, tętno wzrosło do około 2.5-krotności minimum, po czym ponownie powoli spadło.
Listopada 28 2019
Gdy wieloryb zaczął wypływać na powierzchnię, jego tętno wzrosło, osiągając najwyższe tętno wynoszące 25–37 uderzeń na minutę na powierzchni, gdy wieloryb oddychał, aby przywrócić poziom tlenu. Było to tempo wyższe niż przewidywano, podobnie jak najniższe tętno było o 30–50% niższe niż oczekiwano.
Naukowcy sądzą, że wysokie wskaźniki mogą zależeć od subtelności ruchu i kształtu serca, które zapobiegają zakłócaniu przepływu krwi przez fale ciśnienia powstające przy każdym uderzeniu. Przypisują zaskakująco niskie tętno na głębokości rozciągliwemu łukowi aorty, który powoli kurczy się, aby utrzymać dodatkowy przepływ krwi pomiędzy uderzeniami.
Naukowcy dodają teraz do tagu więcej funkcji, w tym akcelerometr, aby pomóc im lepiej zrozumieć, w jaki sposób różne czynności wpływają na tętno. Oni też chcą to wypróbować płetwa, humbaki i wieloryby karłowate.
Wyniki ich badań opublikowano w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences.
