W wieku 300 lat zmarł pierwszy nurek na dystansie ponad 88 m Keller

Hannes Keller, pierwszy człowiek, który przeżył zejście na dno morskie z ponad 300 m, zmarł w swoim domu w Niederglatt w Szwajcarii w wieku 88 lat.

Do śmierci pioniera głębokich nurkowań zabrakło zaledwie dwóch dni w ciągu 60 lat, jakie upłynęły od słynnego nurkowania z dzwonem Californiana wyspie Santa Catalina, 3 grudnia 1962 roku. Zejście było nie tylko rekordowe, ale i rewolucyjne, jeśli chodzi o uczynienie głębokiego nurkowania praktyczną propozycją.

Keller urodził się 20 września 1934 roku niedaleko Zurychu, ale ideą nurkowania zainteresował się dopiero w wieku 25 lat. W tym momencie skonstruował własny aparat do oddychania pod wodą, ale stwierdził, że „działa bardzo źle”.

Studiując fizykę, matematykę i filozofię na Uniwersytecie w Zurychu poznał szwajcarskiego lekarza Alberta Bühlmanna, którego praca nad opracowaniem mieszanek gazowych zapobiegających chorobie dekompresyjnej (DCI) u nurków jest nadal obecna w algorytmach stosowanych w wielu współczesnych nurkowaniach –komputery.

Obaj naukowcy współpracowali w celu zbadania teorii, że narkoza azotowa może nie być spowodowana azotem. W 1959 roku Keller przetestował to podczas nurkowania na głębokość 122 m w Jeziorze Zuryskim, oddychając mieszanką nitroksową zawierającą 95% nitroksu, gdy schodził w przystosowanej beczce po oleju obciążonej kamieniami. Wynurzenie powierzchni polegało na uwolnieniu kamieni za pomocą noża i okazało się trudne, ale przeżył to doświadczenie.

Dwa lata później udało mu się zejść po otwartym torze na wysokość 222 m w oblodzonym jeziorze Maggiore. On i Bühlmann chcieli zademonstrować tajne stoły do ​​nurkowania, które opracowali, korzystając z Centrum IBM komputery mógłby umożliwić takie zejście, a następnie bezpieczne wynurzenie się na powierzchnię w czasie nie dłuższym niż godzina. 

Keller i dziennikarz Ken MacLeish nosili suche skafandry i zakrywające twarz kaski i oddychali ze zbiorników z gazem zamontowanych na scenie, zaczynając i kończąc na 100% tlenie. Używając trzech mieszanek z głębokości 9 m, 50 m i 100 m, dotarli do dna w 7 minut i 30 sekund i zgodnie z planem wypłynęli w ciągu godziny, bez żadnych poważnych skutków ubocznych. 

Nurkowanie na Atlantydzie

Próba przekroczenia bariery 1,000 stóp (300 m) w 1962 r. była częścią programu eksperymentów Jednostki Eksperymentalnej Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, mającego na celu wykorzystanie mieszanych gazów podczas głębokich nurkowań. Dokonano tego za pomocą Atlantis dzwon nurkowy ze statku pomocniczego Eureka, a kumplem Kellera do nurkowania był brytyjski dziennikarz Peter Small, współzałożyciel brytyjskiego klubu Sub-Aqua Club, a także Tryton magazyn (poprzednik Nurek i Divernet). 

Na dole, na głębokości 311 m, Keller i Small przeszli z gazu w dzwonku na mieszankę dostarczaną do ich hełmów i wyszli na zewnątrz, aby zarzucić flagi na dno morskie, chociaż Small miał krótkie trudności w wyniku zaplątania się.

Wracając do dzwonu i przełączając się z powrotem na miks, nurkowie spodziewali się, że stracą przytomność po otwarciu osłon twarzowych, ale potem oprzytomnieją, gdy dzwon się wzniesie. Jednakże wydawało się, że gdy Small zobaczył, jak Keller traci przytomność, zamarł i nie mógł wrócić do swojego hełmu. 

Wynurzanie się dzwonu zostało wstrzymane na głębokości 60 m z powodu podejrzenia wycieku, a nurkowie bezpieczeństwa Dick Anderson i 19-letni brytyjski student Chris Whittaker zeszli na dół, aby to sprawdzić. Nie mogąc zlokalizować problemu, para wspięła się na górę przed powrotem na dół, mimo że Whittaker wiedział, że jego urządzenie do pompowania zostało uszkodzone.

Stwierdziwszy, że końcówka płetwy uwięziona w dolnym włazie dzwonu uniemożliwia prawidłowe uszczelnienie, Anderson zdecydował się pozostać przy dzwonku. Wysłał swojego kumpla, aby zgłosił się na powierzchnię, ale Whittakera nigdy więcej nie widziano. Keller odzyskał przytomność i próbował, ale nie był w stanie reanimować Smalla. Dzwon został podniesiony, a szwajcarski nurek nie odniósł żadnych złych skutków.

Ryzykowne nurkowanie okazało się tragiczne, ale także doniosłe dla przyszłych nurków technicznych pod względem zarządzania głębokimi nurkowaniami. Rekord głębokości Kellera utrzymywał się przez 13 lat, choć po Atlantis nurkowaniu, w niektórych doniesieniach prasowych nadano mu przydomek „Hannes Killer”. 

Został także ostro skrytykowany za podzielenie się tajemnicami dotyczącymi mieszanek gazowych ze sponsorem Shell Oil, ale nie z szerszą społecznością naukową, chociaż krytyka wydaje się nieuzasadniona, ponieważ Buhlmann faktycznie opublikował szczegóły techniczne. 

człowiek renesansu

Keller kontynuował pracę nad komorami hiperbarycznymi dla marynarki wojennej i szpitali, a także produkował skafandery nurkowe i zegarki. W latach 1970. jego uwagę przykuł następnie raczkujący przemysł IT, charakteryzujący się coraz większą przedsiębiorczością.

W połowie dekady sprzedawał własną linię Sesame komputery, a później opracował jedne z najwcześniejszych programów do sprawdzania pisowni i tłumaczenia języków. Stworzył także mechanicznego potwora morskiego o imieniu Urnie, mieszkającego w szwajcarskim jeziorze Urnersee.

Keller dołączył do rady doradczej Historical Diving Society USA w 2009 roku. Na emeryturze nadal udowadniał, że jest człowiekiem renesansu, stając się zarówno znakomitym artystą, jak i pianistą koncertowym. Przez pewien czas kierował także Visipixem Online sztuka i muzeum.

"Chcę mieć ciekawe życie, tego właśnie chcę” – powiedział kiedyś Keller, żonie nurka pomocniczego Dicka Andersona, Hillary Hauser. „Jestem człowiekiem, który szuka odpowiedniego połączenia wszystkiego, co wprowadzi mnie w głębię życia… więc na koniec mogę powiedzieć, że było warto".