NOWOŚCI NURKOWE
Wciąż razem – miliony lat później
W ostatnich badaniach naukowych wyszły na jaw dwie historie dotyczące zachowań organizmów morskich, które przetrwały miliony lat.
Dramatycznym przykładem prehistorycznej interakcji jest złożona skamielina licząca 180 milionów lat, która ujawniła śmiertelną walkę między trzema gatunkami morskimi – w przypadku wędzidła.
Wczesna kałamarnica jurajska, znana jako belemnit, żuła skorupiaka podobnego do homara, kiedy rekin, krokodyl lub inny duży drapieżnik ugryzł kałamarnicę. Scena została ożywiona po odkryciu skamieniałych szczątków tych stworzeń w niemieckim kamieniołomie.
Dzioby głowonogów były trudne do strawienia, więc starożytne drapieżniki miały tendencję do atakowania miękkich części kałamarnic, a belemnitowi pozostała tylko mównica i ramiona. Naukowcy sugerują, że drapieżnikiem prawdopodobnie był wymarły rekin Hybodus hauffianus, jak pokazano powyżej.
Szczątki kałamarnic i homarów spadłyby razem na dno morskie, prawdopodobnie na obszarze, gdzie padlinożerców było niewiele. Badanie przeprowadzone przez zespół kierowany przez Christiana Kluga z Instytutu i Muzeum Paleontologicznego w Zurychu opublikowano w Swiss Journal of Paleontology.
****** Tymczasem na podstawie skamieniałych szczątków wiedziano, że prehistoryczne liliowce i koralowce żyły niegdyś w symbiozie – aż do 273 milionów lat temu, kiedy dane gatunki zniknęły z zapisu kopalnego.
Jednak obecnie wydaje się, że żyjące razem liliowce i koralowce rozwijały się przez całe eony – ukryte na głębokich dnach morskich.
Naukowcy niedawno odkryli, że jest to rzadkie zjawisko Abyssoantus sześciokorale i Metrioidea zawilce wyrastające z łodyg Metakrynos rotundus liliowce, znane również jako japońskie lilie wodne. Ta symbiotyczna zależność miała miejsce na głębokości poniżej 100 m na Pacyfiku, w pobliżu Honsiu i Sikoku w Japonii.
W epoce paleozoiku koralowce wspinały się na łodygi liliowców, aby filtrować pokarm dla silniejszych prądów znad dna morskiego – chociaż nie jest jasne, co liliowce zyskały z tego związku.
13 maja 2021
Zespół badawczy kierowany przez paleontologa Mikołaja Zapalskiego z Uniwersytetu Warszawskiego do badania okazów wykorzystał mikroskopię stereoskopową i mikrotomografię. Doszli do wniosku, że ponieważ koralowce nie wspinały się ponad wachlarze żerujące liliowców, nie konkurowały o pożywienie ani nie wpływały na elastyczność łodyg.
Liliowce paleozoiczne powiązano z koralowcami o kalcytowym szkielecie, ale skamieniałości koralowców nieszkieletowych, takich jak te znalezione w pobliżu Japonii, są rzadkie, co zdaniem badaczy może wyjaśnić lukę w zapisie kopalnym.
Wyniki ich badań opublikowano w czasopiśmie Palaeogeography, Palaaeoclimatology, Palaeoecology.
