NOWOŚCI NURKOWE
W pierwszej fazie projektu realizowanego dla hiszpańskiego ministerstwa kultury skatalogowano łącznie 681 hiszpańskich statków kolonialnych, które rozbiły się u wybrzeży Bahamów, Bermudów, Kuby, Republiki Dominikany, Haiti, Panamy i wybrzeża Atlantyku w USA.
Niespodzianką dla małego zespołu badaczy był fakt, że – jak wynika z raportu na temat ustaleń zawartego w raporcie – mniej niż 1% strat wynika z ataków piratów. Opiekun.
Zdecydowana większość wraków, 91.2%, była skutkiem sztormów tropikalnych i huraganów, 4.3% statków wpadło na rafy lub miało inne problemy nawigacyjne, a 1.4% zginęło w walce przeciwko statkom brytyjskim, holenderskim lub amerykańskim.
Nie odnaleziono jeszcze ponad 75% statków, ale wykazano, że w 12 obszarach Panamy, Republiki Dominikany i Florida Keys występuje duże skupisko wraków – aż 18 w jednej zatoce.
Projekt obejmuje cztery wieki wraków statków płynących do i z Ameryk. Najwcześniejsza strata miała miejsce w 1492 r., kiedy to Santa Maria, okręt flagowy Krzysztofa Kolumba, zatonął u wybrzeży Haiti, a ostatnim był ten niszczyciel Pluton w 1898 r., pod koniec wojny hiszpańsko-amerykańskiej.
Zespół badawczy składa się z archeologów Carlosa Leóna i Beatriz Domingo oraz historyka marynarki Genoveva Enríquez. Jak dotąd, tworzenie listy z archiwów w Sewilli i Madrycie zajęło im pięć lat.
Ich celem jest ochrona miejsc wraków, poznanie wielu wraków, które ledwo zostały udokumentowane, i rzucenie światła na historyczny rozwój nawigacji.
I w przeciwieństwie do poszukiwaczy skarbów mówią, że interesują ich statki wypływające z Europy w równym stopniu, jak te przypływające. Byli szczególnie zaskoczeni, gdy odkryli, że tak dużą część ładunku stanowiły artefakty religijne, a także odzież dla niewolników, broń i duże ilości rtęci wykorzystywanej do wydobywania złota i srebra w górnictwie.
Następna faza projektu obejmie pozostałe straty na Karaibach u wybrzeży Meksyku, Kolumbii, Portoryko i Kostaryki, zanim zespół przeniesie się do regionu Pacyfiku.
Hiszpański rząd udostępni powstałą bazę danych krajom, które mają wraki kolonialne na swoich wodach i które podpisały Konwencję UNESCO w sprawie ochrony podwodnego dziedzictwa kulturowego z 2001 r., w nadziei, że będą one współpracować w ochronie wraków przed ratownikami.
