1916

Z PIERWSZĄ PARTIĄ CRUISERÓW i handlarze, którzy zostali teraz schwytani, zatopieni lub wrócili do Niemiec. W 1916 r. nowa partia przekonwertowanych handlarzy próbowała przedostać się na Atlantyk i przechwycić brytyjskie statki.

SMS Möwe – najeźdźca odnoszący największe sukcesy
Handlowy statek raide SMS Möwe rozpoczął swoje życie jako bananowiec Pungo, szybki frachtowiec idealny do konwersji na krążownik handlowy.
Zarekwirowany przez Cesarską Marynarkę Wojenną „Möwe” opuścił Wilhelmshaven w przebraniu neutralnego norweskiego statku 29 grudnia 1915 r. i rozpoczął swoją kampanię 1 stycznia 1916 r., kładąc pole minowe u wybrzeży północnej Szkocji.
Pierwszą ofiarą był pancernik HMS King Edward VII sprzed powstania drednotu, który 6 stycznia uderzył w minę. Wrak został po raz pierwszy zanurkowany podczas ekspedycji prowadzonej przez Leigha Bishopa w 1997 r. W programie DIVER Leigh powiedział w tym roku: „Wrak jest odwrócony do góry nogami na głębokości 115 m, przechylony na prawą burtę, ale pod kątem, który nadal pokazuje nadbudówkę i rząd 6-calowych dział. .”
W ciągu pierwszych dwóch miesięcy 1916 r. zatopienie i przejęcie parowców przez „Möwe” przyniosło taki sukces, że liczba więźniów stała się problemem. Zdobyty Westburn został użyty do wylądowania na Teneryfie, neutralnym terytorium Hiszpanii.
Więźniowie na lądzie 24 lutego „Westburn” po raz ostatni podniósł kotwicę. Na morzu czekał brytyjski krążownik pancerny HMS Sutlej. Zamiast oddać nagrodę Brytyjczykom, Westburn został zatopiony materiałami wybuchowymi.
Wrak Westburn jest teraz łatwo dostępny łodzią RIB z Santa Cruz de Tenerife. W dużej mierze jest uszkodzony i uratowany na głębokości 30 m, ale przyciąga ryby na płaskim, piaszczystym dnie morskim.
„Möwe” powrócił do Niemiec 4 kwietnia 1916 roku po zdobyciu lub zatopieniu 20 statków. Möwe został przystosowany do drugiego rejsu, trwającego od 23 listopada 1916 do 22 marca 1917, zdobywając lub zatapiając kolejnych 25 statków.
6 grudnia zatopiono Mount Temple wraz z ładunkiem 700 koni przeznaczonych na front zachodni i skrzyniami ze skamielinami dinozaurów w drodze z Kanady do British Museum. 11 grudnia „Yarrowdale” został schwytany i zawrócony do Niemiec z 400 jeńcami, po czym został przekształcony w krążownik handlowy SMS Leopard.
12 grudnia „Georgic” został zatopiony z ładunkiem kolejnych 1200 koni.
Möwe przetrwały wojnę i trafiły w ręce Brytyjczyków, niosąc banany dla Fyffes, przemianowanego na Greenbrier.
W 1933 roku został sprzedany z powrotem do Niemiec, gdzie podczas II wojny światowej służył jako Oldenburg do przewozu dostaw między Niemcami a Norwegią.
7 kwietnia 1945 myśliwce Bristol Beaufighter ze 114, 455 i 489 dywizjonów zaatakowały rakietami, zatapiając Oldenburg w pobliżu Vadheim w Sognefjord.
Dean Coote z Bergen informuje mnie: „To najlepsze nurkowanie wrakowe w Norwegii. Dostęp jest łatwy po kamiennych schodach i wypłynięciu do boi, którą umieściłem na dziobie. Dziób ma 24 m, mostek 45 m, a rufa 79 m. Zimą widoczność często przekracza 30 m, ale zmieszanie słonej i słodkiej wody powoduje powstanie błota pośniegowego, a zimno uniemożliwia podłączenie sprzętu elektronicznego podczas dopływu do boi. Do wraku wpływa rzeka. Kiedy jest pełny, tworzy wiry i może wciągnąć cię do fiordu.
Kieron Hatton dodaje: „Jest imponujący ze względu na swój rozmiar i kształt statku. Wrak jest pełen szczegółów; zatrzaski w drzwiach nadal na swoim miejscu, łazienka z płytkami podłogowymi, a nawet lustrem! Aby zobaczyć to wszystko, potrzeba kilku nurkowań. Stanowiska dział spadły z pokładu i leżą na dnie morskim.
Patrząc na Vadheim na mapie, doznaję szoku, gdy dowiaduję się, że kilka razy przejeżdżałem obok tak znaczącego wraku z zestawem do nurkowania w samochodzie, nawet nie wiedząc, że tam jest!

Reszta najeźdźców
Podążając za Möwe, przebudowany parowiec Grief opuścił Cuxhaven w dniu 27 lutego 1916 r. pod przykrywką norweskiego statku Rena, by zostać przechwycony przez przerobiony brytyjski liniowiec Alcantara między Norwegią a Szetlandami. W bitwie, która wywiązała się, oba statki zostały zatopione w głębokiej wodzie.
Niezwykłym najeźdźcą był Wilk, wyposażony w wodnosamolot do zwiadu. Wolf opuścił Kilonię 30 listopada i wykorzystał zdobyte paliwo do odbycia rejsu, który trwał do 1917 r., aby powrócić 24 lutego 1918 r.
Kolejnym niezwykłym rabusiem był żaglowiec Seeadler, przerobiony z amerykańskiego statku Pass of Balmaha, zdobytego przez U36 24 lipca 1915 roku.
Później tego samego dnia U36 stał się pierwszą ofiarą statku Q. Seeadler wypłynął 21 grudnia 1916 roku. Nie mając wystarczającego zapotrzebowania na paliwo dla rabusiów o napędzie parowym, Seeadler zdobył lub zatopił 16 statków podczas rejsu trwającego 225 dni, po czym uderzył w rafę na Tahiti.
Wrak jest już dobrze rozbity i rozproszony przez morze w wodzie o głębokości zaledwie kilku metrów, dzięki czemu można go zarówno nurkować, jak i snorkelować.

Wzniecanie buntu
Żeglowanie pod przebraniem neutralnego norweskiego statku stało się powszechną praktyką niemieckich najeźdźców i biegaczy blokujących, aby przedostać się przez patrole Królewskiej Marynarki Wojennej na Atlantyk.
W przeciwieństwie do krążowników handlowych, które zazwyczaj wybierano ze względu na prędkość i pojemność do przewozu dużej załogi, wybrano skonfiskowany parowiec Castro, ponieważ był podobny w wyglądzie do norweskiego parowca Aud – mały, powolny i nieszkodliwy.
Przebrany za Aud i przemianowany przez Niemców na Libau, statek był załadowany ładunkiem karabinów i karabinów maszynowych przeznaczonych do uzbrojenia irlandzkich rebeliantów.
Po prześliznięciu się przez blokadę i licznych przygodach po drodze „Aud” został przechwycony przez patrol Królewskiej Marynarki Wojennej i skierowany do Cork w celu przeszukania. Zamiast pozwolić, aby zaopatrzenie wpadło w ręce Brytyjczyków, załoga zatopiła go 22 kwietnia 1916 roku w pobliżu Cork.
Wrak z ładunkiem karabinów i amunicji jest teraz łatwo dostępnym miejscem do nurkowania na głębokości 34 m. Szczegółowy raport ukazał się w DIVER (Gun Runner, kwiecień 2016).
Prawdziwy norweski Aud został storpedowany przez U18 30 listopada 1916 roku, 16 mil na północ od St Ives. Głębokość dna morskiego wynosi 62 m, a wrak został zidentyfikowany przez nurków wydobywających dzwon w 1983 roku.

Zaopatrzenie Niemiec
Oprócz nękania żeglugi wroga, innym celem blokady Królewskiej Marynarki Wojennej było sprowadzenie niezbędnych dostaw z powrotem do Niemiec.
Kiedy najeźdźca zdobył statek z cennym ładunkiem, zamiast go zatopić, na pokład umieszczano nagrodzoną załogę, która miała sprowadzić ładunek do domu.
Część z tych nagród powróciła i, jak widzieliśmy, niektóre statki same wróciły jako najeźdźcy.
Niemniej jednak zamknięcie przez Royal Navy drogi na Atlantyk było niemal całkowite. Do 1916 roku bardzo niewiele statków handlowych mogło przepłynąć bez inspekcji i potrzebny był inny sposób zdobycia materiałów krytycznych dla niemieckiej machiny wojennej.
Próbując pokonać blokadę aliantów, nieuzbrojone niemieckie okręty podwodne Deutschland i Bremen zostały zbudowane jako prywatne przedsięwzięcie i otrzymały załogi handlowe.
23 czerwca 1916 roku Deutschland wyruszył do Stanów Zjednoczonych z ładunkiem o dużej wartości o wartości 1.5 miliona dolarów i wrócił do Niemiec 24 sierpnia z ładunkiem 341 ton niklu, 93 ton cyny i 348 ton gumy.
Brema wyleciał do Stanów Zjednoczonych 21 września i nigdy więcej go nie widziano. Najbardziej prawdopodobną przyczyną strat był brytyjski zapora minowa.
W listopadzie 1916 roku Deutschland odbyła kolejną podróż w obie strony do Stanów Zjednoczonych, ale była to jej ostatnia podróż. Następnie uzbrojono go w działa i wyrzutnie torpedowe i przeniesiono do służby wojskowej jako U155.
Deutschland przetrwał wojnę i został skonfiskowany w Wielkiej Brytanii, a ostatecznie rozbity na złom w 1921 roku.

Jutlandia – ostatnie duże zawody pancerników
Spotkanie z niemiecką flotą w Jutlandii było szansą, której Królewska Marynarka Wojenna szukała od początku wojny.
Była to okazja, aby w jednej decydującej bitwie udowodnić, że Królewska Marynarka Wojenna rządzi na morzach i wyeliminować niemiecką Flotę Pełnomorską w pojedynku na wielkie działa.
Niemcy, myśląc podobnie, wyruszyli w morze z planem współpracy z łodziami podwodnymi w celu podzielenia brytyjskiej Wielkiej Floty, tak aby mniejsza flota niemiecka mogła ją szczegółowo pokonać. Jednak przechwycenie sygnału ujawniło plan Brytyjczykom, a Wielka Flota wypłynęła w morze 30 maja, unikając łodzi podwodnych i zaskakując niemiecką flotę, spotykając się z nią wcześnie 31 maja.
Pomimo zrujnowania niemieckiego planu, liczebnie najgorzej wypadła Królewska Marynarka Wojenna, tracąc 113,300 62,300 ton do niemieckich XNUMX XNUMX ton.
Obie strony odniosły zwycięstwo, Niemcy liczebnie, a Brytyjczycy proporcjami floty, zmuszając Niemców do wycofania się do portu, gdzie pozostali zamknięci do końca wojny. Przy takim tempie wyczerpywania się flota niemiecka zostałaby wyeliminowana na długo przed flotą brytyjską.
Jutlandia była pierwszym, jedynym i ostatnim bezpośrednim starciem wielkich flot pancerników Dreadnought. W Królewskiej Marynarce Wojennej Lekcje zdobywano wiedzę w zakresie kontroli artylerii, jakości pocisków i przygotowania okrętów do bitwy.
Za wszystkim, co bezpośrednie Lekcje, leżący poniżej problem było to, że komunikacja potrzebna do zarządzania akcją na dużych statkach nie rozwijała się w tym samym tempie, co technologia rzeczywistych statków.
O ile mi wiadomo, pierwszym brytyjskim kapitanem, który odwiedził wraki w Jutlandii, był Gordon Wadsworth, kiedy przebywał w Scarborough na początku lat 1980. XX wieku.
Obecnie gości nurków w Narwiku i wspomina: „Byłem zaskoczony, widząc dowody szeroko zakrojonych prac ratowniczych na Lützow, które nie mogły pozostać niezauważone, a mimo to nie znalazłem wzmianki w żadnym oficjalnym źródle. Złom był niezwykle cenny już w latach 60..”
Innes McCartney relacjonował w DIVER wyprawę Starfish Enterprise w 2000 roku. Skomentował fotografię z epoki krążownika liniowego HMS Invincible „… sekcje dziobowa i rufowa skierowane były ku niebu, podczas gdy uszkodzona część śródokręcia spoczywała na dnie morskim. To stało się charakterystyczną fotografią bitwy o Jutlandię.
Nurkując na wraku, napisał: „To, co znaleźliśmy, zapewniło niesamowity spektakl: całą wieżę strzelniczą, wciąż uzbrojoną w dwa 12-calowe działa, leżącą do góry nogami na piasku i otoczoną gruzem”.
Za pośrednictwem Periscope Publishing firma Innes wyprodukowała dwie płyty DVD, które polecam każdemu, kto myśli o odwiedzeniu tych wraków.
W niedawnym raporcie zwrócono uwagę na systematyczne grabieże okrętów wojennych Jutlandii (Jutland Wrecks Plunder – Alleged Culprit Named, News, kwiecień).

U-Booty i zasady walki
Pierwsza zmiana w operacjach U-Bootów nastąpiła na początku marca wraz z niemiecką deklaracją, że uzbrojone w defensywie statki handlowe będą uważane za krążowniki.
24 marca prom ss Sussex przez kanał La Manche został bez ostrzeżenia storpedowany przez UB29. Dziób został oderwany, ale statek nie zatonął i został odholowany z powrotem do Boulogne. Zginęło 50 pasażerów i załogi, a chociaż nikt nie zginął wśród Amerykanów, wśród rannych byli obywatele USA. Opinia publiczna była rozgniewana, a prezydent Woodrow Wilson zagroził zerwaniem stosunków dyplomatycznych z Niemcami.
W obawie przed dalszą reakcją Amerykanów zasady walki U-Bootów zostały ponownie ograniczone od 4 maja. Zmiany w przepisach można postrzegać jako szczyt strat w żegludze w marcu i kwietniu, a następnie dalszy wzrost strat w żegludze w dalszej części roku po Jutlandii, gdy niemiecka strategia niemal całkowicie przeniosła się na łodzie podwodne.
Poza marcem i kwietniem zasady zaangażowania nadal zabraniały zatapiania statków handlowych bez ostrzeżenia lub uniemożliwiały załodze ucieczkę. Niemniej jednak wiele statków handlowych zostało zatopionych przez samotne łodzie podwodne, zatrzymując je na powierzchni, często blisko brzegu. U-Booty nadal zasiewały pola minowe.
W pobliżu Orkadów 5 czerwca 1916 roku krążownik pancerny HMS Hampshire uderzył w minę postawioną przez U75, wioząc lorda Kitchenera z misją dyplomatyczną do Rosji. Podczas wichury przeżyło tylko 12 osób.
Krąży wiele teorii spiskowych na temat szpiegów kierujących łodziami podwodnymi w celu ułożenia pola minowego, celowego złożenia Kitchenera w ofierze przez rywali w brytyjskim rządzie, utraty złota i oficjalnych tuszowań utrudniających ratowników i późniejsze dochodzenie. Niemniej jednak dochodzenie Admiralicji przeprowadzone w tamtym czasie sugeruje, że był to czysty przypadek. U75 ułożył pole minowe tydzień wcześniej w ramach skomplikowanych operacji Niemiec związanych z bitwą o Jutlandię.
Nurkowanie na wraku HMS Hampshire jest zabronione od 1986 r. Z wcześniejszych raportów nurków wynika, że ​​miny uszkodziły się wzdłuż jednej burty statku, a inne wskazują, że zatonął szybko.
Kopalnie nie znają żadnych zasad działania. 21 listopada 1916 roku u wybrzeży Grecji liniowiec White Star Britannic o wyporności 48,158 73 ton, przerobiony na statek szpitalny, uderzył w minę założoną przez UXNUMX, co stało się największą ofiarą wojny.
Wrak został po raz pierwszy zanurkowany przez Jacquesa Cousteau w 1974 r. Pierwsze wyprawy do nurkowania sportowo-technicznego na wrak prowadził Kevin Gurr w 1997 r.
„Mieliśmy koszmar z zawodnym sprzętem do echosondy i lokalną biurokracją, która powstrzymała nas od sprowadzenia bardziej rozbudowanego sprzętu poszukiwawczego” – powiedział wówczas Kevin DIVER. Podczas nurkowania na wraku „nasza lina zaczepiła się o nadbudówkę, w pobliżu drugiej pary żurawików łodzi ratunkowych. Wylądowałem na głębokości 88 m, tuż przy mojej głębokości operacyjnej [90 m]”.
Bliżej domu 13,405 października 16 r. liniowiec Cunard Alaunia o wyporności 19 1916 ton uderzył w minę położoną przy UC100 na południe od Royal Sovereign. „To największy wrak w Sussex i po ponad 125 nurkowaniach na nim nadal świetnie się bawię. Dla tych, którzy są nowi w okolicy, Alaunia jest absolutną koniecznością” – mówi Dave Ronnan z Dive-XNUMX w Eastbourne.
Podczas gdy łódź klasy UC przewożąca miny „mokre” w pionowych rurach przez przedni kadłub pozostała podstawą stawiaczy min U-Bootów, pojawiła się nowa konstrukcja UE-1 z podłużnymi rurami „suchymi/mokrymi” biegnącymi wzdłuż wydłużonego kadłuba rufowego praca. Okazało się, że był to ślepy zaułek, gdyż U74E zatonął w wyniku wypadku przy stawianiu min w zatoce Firth of Forth, a U77E w wyniku ostrzału w pobliżu Peterhead.
Rozwój min, które można było stawiać przez standardowe wyrzutnie torpedowe, położył kres temu pomysłowi.
Wrak U74E delikatnie nurkuje na głębokość 45 m, z nienaruszonym przednim kadłubem i tylnym kadłubem znikającym w mułowym brzegu tuż za działem 88 mm (Wreck Tour 142, październik 2010).
Jeśli spojrzysz na wykresy pokazujące, gdzie i kiedy statki zostały zatopione przez określone U-Booty, zobaczysz, że wraki często są rozmieszczone w skupiskach według lokalizacji i daty. Poszczególni kapitanowie preferowali tereny łowieckie, na których zdobywali doświadczenie.
Admirałowie kierowali patrole do lokalizacji „według numerów”, więc nawet w przypadku zmiany kapitana ten sam U-Boot mógł zostać ponownie skierowany do patrolowania tego samego obszaru.
Kapitanom zdarzały się szczęśliwe noce, a nawet dni, gdy obszar żeglugi pozostawał w przerwie między patrolującymi niszczycielami Royal Navy a trawlerami.
UB29, już znany z wysadzenia dziobu promu Sussex, był odpowiedzialny za dwa skupiska wraków u południowego wybrzeża, zanim 13 grudnia 1916 roku padł ofiarą bomb głębinowych ze strony HMS Landrail u wybrzeży Goodwin Sands.
4575-tonowy Braunton został storpedowany przez UB29 7 kwietnia 1916 roku. Jamie Smith z Tunbridge Wells BSAC opisuje wrak jako: „Wrak sporej wielkości z ładowniami pełnymi głowic pocisków. Warto przyjrzeć się temu silnikowi, ponieważ jest łatwo dostępny i robi naprawdę spore wrażenie.”
Dave Ronnan poleca Braunton jako „jedno z naszych najlepszych„ klubowych ” nurkowań w niskich wodach. Pionowo i mniej niż 30 m.”
UB18, znany już z zatopienia prawdziwego Auda, był także odpowiedzialny za grupę wraków w dniach 3 i 4 sierpnia na trasie od Isle of Wight do Portland.
Później w tym roku pewną anomalią dla UB18 był 1998-tonowy Oifjeld, zatopiony w pobliżu Dieppe 24 listopada 1916 r., gdy U-Boot płynął do północnej Kornwalii, aby zatopić Aud.
Dla tych po drugiej stronie kraju, 19 grudnia 1916 roku 686-tonowy parowiec Liverpool uderzył w minę postawioną przez U80 w zatoce Liverpoolu.
To piękny wrak w odpowiednich warunkach, dostępny z Anglesey lub Wyspy Man. Miesiąc później to miny z U80 zatopiły liniowiec Laurentic u wejścia do Lough Swilly.

Wpadki nawigacyjne
Wszystkie zwykłe wpadki nawigacyjne trwają także w czasie wojny. Przy zgaszonych latarniach morskich i światłach nawigacyjnych oraz patrolowaniu okrętów wojennych ryzyko wypadków nawigacyjnych jest w rzeczywistości większe, dlatego nasz przegląd kończy się kilkoma wpadkami nawigacyjnymi.
23 lipca 1916 roku parowiec o wyporności 3818 ton Enrico Parodi osiadł na mieliźnie w Gurnards Head. Statek wypłynął wraz z następnym przypływem i był holowany do St Ives, kiedy zatonął na głębokości 30 metrów. Wrak stoi pionowo, ale w większości jest załamany na poziomie dna morskiego i świetnie nadaje się do nurkowania klubowego przy typowo dobrej widoczności tego obszaru (Wreck Tour 67).
Po stronie kanału La Manche, Dieppe, francuski niszczyciel Yatagan zatonął 3 listopada 1916 roku po zderzeniu z parowcem Teviot. Wrak został odnaleziony na mapach dopiero niedawno. „Płytszy niż 30 m, prawie w całości wykonany z metali nieżelaznych, niszczyciel z turbiną parową o masie 319 ton i mocy 5200 KM” – mówi Dave Ronnan. „Dzwon znajduje się w muzeum zamku w Dieppe”.

Przygotuj się na rok 1917
Charakter działań wojennych na okrętach podwodnych zmienił się nieodwracalnie 22 grudnia 1916 roku wraz z notatką admirała von Holtzendorffa na temat strat w żegludze niezbędnych do skutecznej blokady sojuszników.
Jako cel na rok 1917 zaproponowano sześćset tysięcy ton miesięcznie, a całkowicie nieograniczona wojna podwodna doprowadziła do tego, że w ciągu roku zatopiono prawie tyle samo łodzi, co we wszystkich pozostałych latach Wielkiej Wojny razem wziętych. Przygotuj się na rok 1917.

WYDARZENIA NA MORZU
6 styczeń
Pancernik King Edward VII staje się pierwszą ofiarą Möwe.

Luty 9
Niemiecka kanonierka Hedwig von Wissman zatopiona w jeziorze Tanganika przez kanonierki Mimi i Fifi. Wydarzenia na jeziorze Tanganika luźno zainspirowały fikcyjną historię afrykańskiej królowej.

21 luty
Niemcy powiadamiają USA, że od 1 marca uzbrojeni w defensywie handlarze będą traktowani jak krążowniki.

27 luty
Raider Greif opuszcza Cruxhaven.

29 luty
Uzbrojony krążownik handlowy Greif i RN Alcantra zatapiają się nawzajem w wymianie torped i ostrzału na północ od Szetlandów.

Marzec 1
Zmieniają się zasady walki U-Bootów – uzbrojeni kupcy w defensywie są teraz uważani za krążowniki.

24 March
Prom międzykanałowy SS Sussex storpedowany przez UB29 na Kanale La Manche. Dziób statku został oderwany, ale statek nie zatonął i został odholowany do Boulogne. Obywatele USA zostali ranni i w obawie przed dalszą reakcją Amerykanów zasady zaangażowania łodzi podwodnych zostały ograniczone od 4 maja.

Kwietnia 4
Möwe wraca do Niemiec po zatopieniu 20 statków.

Kwietnia 22
Aud zatopił się w pobliżu Cork, niosąc zaopatrzenie dla irlandzkiego powstania.

Kwietnia 25
Lowestoft i Great Yarmouth zaatakowane przez niemieckie krążowniki liniowe.

1 maja – 1 czerwca
Bitwa o Jutlandię.

Czerwca 5
HMS Hampshire zatopiony przez minę u wybrzeży Orkadów. Kitchener i jego personel zaginęli.

Czerwca 23
Próbując pokonać brytyjską blokadę, niemiecki podwodny statek handlowy Deutschland wypływa do USA z ładunkiem o dużej wartości o wartości 1.5 mln dolarów i wraca do Niemiec 24 sierpnia z ładunkiem 341 ton niklu, 93 ton cyny i 348 ton ton gumy.

19. sierpnia
Krążowniki HMS Falmouth i Nottingham storpedowane u wschodniego wybrzeża Anglii.

Wrzesień 21
Handlowy okręt podwodny Bremen opuszcza Kilonię i gubi się gdzieś w drodze do USA. Najprawdopodobniej przyczyną strat jest brytyjska zapora kopalniana.

Października 8
U53 zatapia pięć statków u wybrzeży Stanów Zjednoczonych w pobliżu Newport w stanie Rhode Island. Amerykańska opinia publiczna jest wściekła.

Listopada 21
Statek szpitalny Britannic zatopiony przez minę u wybrzeży Grecji. Ważący 48,158 XNUMX ton Britannic był największym statkiem zatopionym podczas wojny.

Listopada 26
Möwe opuszcza Kilonię podczas drugiego rejsu.

Listopada 29
Admirał Sir David Beatty zastępuje admirała Sir Johna Jellicoe na stanowisku dowódcy Wielkiej Floty.

30 listopad
Raider Wolf opuszcza Kilonię.

4 grudzień
Admirał Sir John Jellicoe mianowany Pierwszym Lordem Morza.

21 grudnia
Raider Seeadler wyrusza w rejs.

22 grudnia
Utworzono brytyjskie Ministerstwo Żeglugi.

ŚWIAT W WOJNIE

Styczeń 8
Zakończono ewakuację Gallipoli.

Styczeń 24
Uchwalono ustawę o służbie wojskowej z 1916 r. Wprowadza pobór mężczyzn w wieku od 18 do 41 lat.

21 luty
Rozpoczyna się niemiecka ofensywa na Verdun.

2 March
wchodzi w życie ustawa o służbie wojskowej.

9 March
Niemcy wypowiadają wojnę Portugalii.

31 March
Niemiecki sterowiec L15 zestrzelony nad Tamizą w wyniku ostrzału przeciwlotniczego.

Kwietnia 11
Kionga w niemieckiej Afryce Wschodniej okupowanej przez siły portugalskie.

Kwietnia 17
Włochy zakazują handlu z Niemcami.

Kwietnia 20
Sir Roger Casement ląduje na zachodnim wybrzeżu Irlandii i zostaje aresztowany.

24 kwiecień
Rozpoczyna się powstanie irlandzkie.

26 kwiecień
Podpisano umowę o wymianie chorych więźniów przez Szwajcarię.

Kwietnia 27
W Irlandii ogłoszono stan wojenny.

Maj 1
Irlandzki bunt kończy się kapitulacją przywódców.

Maj 3
Stracono irlandzkich przywódców rebeliantów.

Maj 21
Niemiecki atak na grań Vimy.

Czerwca 2
Niemcy szturmują Fort Vaux w Verdun.

Czerwca 5
Mekka buntuje się przeciwko tureckim rządom.

Czerwca 8
Druga ustawa o służbie wojskowej rozszerza pobór do wojska na żonatych mężczyzn.

Czerwca 10
Ustawa o poborze uchwalona w Nowej Zelandii.

Czerwca 23
Szturm na Fort Thiaumont wyznacza zasięg niemieckiej ofensywy w Verdun.

30 czerwiec
Fort Thiaumont odbity przez Francuzów. Ofensywa w Verdun dobiegła końca.

Lipiec 1
Rozpoczyna się ofensywa nad Sommą. Początkowy sukces wiąże się z najgorszymi stratami armii brytyjskiej w historii – 57,470 XNUMX ofiar.

Lipiec 7
Lloyd George zastępuje Kitchenera na stanowisku Sekretarza Stanu ds. Wojny.

Lipiec 27
Medina poddaje się siłom arabskim.

3 sierpień
Stracenie Sir Rogera Casementa.

27 sierpień
Rumunia wypowiada wojnę Austro-Węgrom.

28 sierpień
Niemcy wypowiadają wojnę Rumunii. Włochy wypowiadają wojnę Niemcom.

31. sierpnia
Bitwa pod Verdun dobiega końca.

Września 2
Największy niemiecki nalot sterowców na Londyn z udziałem 14 sterowców. L11 zestrzelony przez brytyjski samolot.

Wrzesień 4
Dar-es-Salaam poddaje się siłom brytyjskim w niemieckiej Afryce Wschodniej.

Września 15
Pierwsze brytyjskie czołgi wkraczają do bitwy nad Sommą.

Października 24
Ofensywa francuska rozpoczyna się pod Verdun.

Listopada 7
Woodrow Wilson został ponownie wybrany na prezydenta USA.

Listopada 18
Bitwa nad Sommą kończy się śmiercią lub ranami ponad 1 miliona osób.

7 grudzień
Lloyd George zastępuje Asquitha na stanowisku premiera.

12 grudnia
Rządy Austro-Węgier, Bułgarii, Niemiec i Turcji przekazują ambasadorom USA identyczne propozycje pokojowe.

30 grudnia
Wielka Brytania, Francja i Rosja odrzucają niemiecką propozycję pokoju.

Straty w transporcie według miesięcy (tony)
Styczeń 81,259
luty 117,547
marzec 167,097
kwiecień 191,667 r
Maj 129,175
Czerwiec 108,851
Lipiec 118,215
162,744 sierpnia XNUMX
Wrzesień 230,460
Październik 353,660
Listopad 311,508
Grudzień 355,139
RAZEM 2,327,326