40 nurkowań 40 dań

DZIEDZICTWO IMPERIA

przez Ala Wrighta

kiedy odkryjesz rozbicie się statku i nurkowanie w nim po raz pierwszy, wiąże się z wielkimi oczekiwaniami. Przez głowę chodzą ci najróżniejsze myśli. Jak bardzo jest nienaruszony? Czy jest wyprostowany, czy przewrócony? Czy był już wcześniej nurkowany? Czy dzwonek tam będzie?

Ale nic nie przygotowało mnie na to, co miałem odkryć, kiedy po raz pierwszy nurkowałem Dziedzictwo Imperium. Nawet w najśmielszych snach nie spodziewałem się znaleźć ładunku czołgów Sherman!

Już w 1994 roku zlokalizowałem i znalazłem HMS Zuchwały i również zanurkował w RMS Sprawiedliwość po raz pierwszy.

Wiedziałem, gdzie Dziedzictwo Imperium i mw Łaciaty był. Były oddalone od siebie o mniej niż milę i zostały zlokalizowane w latach sześćdziesiątych XX wieku przez HMS Buldog podczas przeglądu Admiralicji. O ile mi wiadomo, żaden z nich nigdy nie był nurkowany.

Połączenia Dziedzictwo Imperium został zbudowany w 1930 roku w Newcastle nad rzeką Tyne. Dawniej nazywała się góra stołowa i działał jako statek wielorybniczy.

Niemiecki U-Boot U-482 storpedował ją w drodze od I Love New York do Liverpoolu i zatonął, powodując śmierć 113 osób.

W tym czasie przewoził ładunek 16,000 1900 ton oleju opałowego i XNUMX ton ładunku pokładowego, w tym czołgi Sherman.

Połączenia Pozdrawiam został wyczarterowany na spokojny tydzień w lipcu i mieliśmy szczęście, że mieliśmy lekki południowo-zachodni wiatr i bardzo małą falę. Szybko znaleźliśmy wrak. Odpoczywała na głębokości 67 m i siedziała ponad 6 m dumnie z dna morskiego. Jeden z jej masztów załadunkowych „bramkowych” był płytki aż na 47 m.

Ponownie moim kumplem do nurkowania był Dave Rigg i ponownie, podczas tego nurkowania, byliśmy na naszym zwykłym dennym gazie trimixowym 17/40, z nitroksem 36 i czystym tlenem do dekompresji.
Kiedy zeszliśmy na dół, wrak pojawił się na głębokości około 45 m i pierwszą rzeczą, którą dostrzegłem pomiędzy ławicami rdzawca, były maszty ładujące od słupków bramki oraz różne dziwne przedmioty rozrzucone na pokładzie i dnie morskim.

Dotknęliśmy dna i odpłynęliśmy, po czym popłynąłem w stronę ładowni.

Wystawała z niego wieża z krótką lufą. Rozejrzałem się i zobaczyłem kolejny przewrócony do góry nogami czołg Sherman z wyraźnie widocznymi gąsienicami.

Rozglądając się, zauważyłem, że na dnie morskim leżało jeszcze kilka czołgów wraz z ciężarówką.

Dave i ja sprawdziliśmy nasze wskaźniki i popłynęliśmy do przodu przez moduł mieszkalny i w stronę mostu. Zauważyłem duży telegraf i ruszyłem w jego stronę, podczas gdy Dave skierował się w lewo.

Telegraf zaciął się pod dużą belką i uwolnienie go wymagało trochę pracy. Zacząłem przerzucać śmieci.

Potem usłyszałem hałas i spojrzałem w stronę Dave'a, który gorączkowo gestykulował, żebym podszedł. Znalazł dzwon okrętowy. Był bezpiecznie przymocowany do pręta z gęsią szyją o długości 6 stóp i wystawał spod innego dźwigara.

Dave uderzył w nakrętkę i śrubę mocującą dzwonek, ale bezskutecznie. Udało mi się przesunąć dźwigar za pomocą łomu, ale stalowy pręt był za ciężki. Potrzebowaliśmy piły do ​​metalu, a jej nie mieliśmy.

Nasz czas dolny dobiegał końca, podobnie jak nasz dolny gaz po całym tym wysiłku. Przeciągnęliśmy więc dzwonek i jego oprawy pod pobliską stalową płytę, tak aby były poza zasięgiem wzroku. Zaczęliśmy się wynurzać i na 33 m przeszliśmy na nitroks 36.

Na 27 m rozmieściliśmy nasze znaczniki i linę dekompresyjną i rozpoczęliśmy powolny proces dekompresji. Po 106 minutach w wodzie weszliśmy po drabinie z powrotem na górę Pozdrawiam i od razu zaczął planować powrót do Dziedzictwo Imperium, tym razem odpowiednio wyposażony, i odzyskaj dzwon.

odzyskanie dzwonu

miałem tydzień odzyskać dzwon przed kolejnym czarterem Salutay. Dave nie mógł tu zostać, więc to zależało ode mnie.

Zadzwoniłem do Simona Bamforda, z którego RIB po raz pierwszy skorzystałem na początku tego roku Zuchwały nurkować. Zarówno on, jak i jego RIB byli dostępni, podobnie jak Kim Cox, inny nurek trimiksowy.

Wystartowaliśmy z Lough Swilly i wkrótce płynęliśmy po szczytach fal z prędkością 30 węzłów. Wśród naszego małego zespołu panowała wyraźna atmosfera podniecenia i oczekiwania.

Dotarliśmy na miejsce wraku i Simon oddał strzał tak blisko mostu, jak tylko mógł. Plan był taki, że wejdę pierwszy, odpnę strzał, wyślę go windą-torba, następnie przepłyń liną strzałową do miejsca, w którym znajduje się dzwon i zabezpiecz go.

Następnie zaczynałem pracę dużą piłą do metalu na stalowej rurze, a Simon przywiązywał RIB do linki.

Wpadłem i po chwili byłem na dole. Na szczęście strzał był niedaleko dzwonka, więc szybko schowałem strzał i przepłynąłem linię strzału. Wyciągnąłem dzwonek i stalową rurę spod płyty, w której je ukryliśmy, i zacząłem nad nimi pracować piłą do metalu.

Po 25 minutach dzwon był już prawie wolny, ale wymagał jeszcze pięciu minut pracy.

Kończył mi się dolny miks i osiągnąłem koniec planowanego czasu dennego, więc musiałem się wznieść.

Tak jak planowaliśmy, po 30 minutach Simon minął mnie na linii strzału i dokończył robotę.

Dziesięć minut później, gdy byłem jeszcze w trakcie dekompresji, dzwonek przeleciał obok mnie w stronę powierzchni, przyczepiony do podnośnika...torba, wpięty w linię strzału. Misja wykonana.

Kiedy wypłynąłem na powierzchnię, zdjąłem sprzęt, wspiąłem się na RIB i tam był Dziedzictwo Imperium dzwonek. Zeskrobałem trochę muszli i pąkli i rozpoznałem napis „TAFELBERG”, jego pierwotną nazwę.

Zacząłem go sprzątać, Kim zabrał mojego Aquazeppa na wycieczkę po wraku, a Simon przeprowadził dekompresję na linii strzału.

Po powrocie do portu zadeklarowałem dzwon Odbiorcy Wraku dla potomności, a w następnym tygodniu Pozdrawiam wrócił do Dziedzictwo Imperiumz grupą nurków technicznych zwanych „Bandytami” i odzyskaliśmy telegraf mostkowy. To był niezapomniany sezon nurkowania wrakowego.

ŚW. KILDA

przez Fredę Wright

St Kilda jest odosobnionym archipelag położony 40 mil na zachód-północny zachód od North Uist na północnym Oceanie Atlantyckim. Obejmuje najbardziej wysunięte na zachód wyspy Hebrydów Zewnętrznych w Szkocji i straciłem rachubę, ile razy odwiedziliśmy tę niesamowitą wyspę na rzece Salutay.

Kiedy przyjedziesz, zawsze jest to magiczne uczucie, ponieważ często warunki pogodowe nie są na tyle dobre, aby się tam dostać, nie mówiąc już o pozostaniu.

Jednak chyba najbardziej zapadł mi w pamięć pierwszy raz, kiedy tam pojechałem. Al zaprosił mnie na 10-dniową wycieczkę w 1998 r., ponieważ łódź nie była pełna i były miejsca.

Skorzystałem więc z okazji i w ostatniej chwili udało mi się uzyskać wolne od pracy. Pracowałem wtedy w wypożyczalni samochodów i miałem bardzo miłego szefa.

Podróż z Port Patrick do St Kilda bez zatrzymywania się trwała 36 godzin.

nie spodziewałem się tego!

Po dotarciu do St Kilda warunki pogodowe były umiarkowane, a świeży południowo-wschodni wiatr powodował, że Salutay kołysał się z boku na bok, co oznaczało, że nasze zakotwiczenie na noc w Village Bay nie było najwygodniejsze.

Pamiętam, że następnego ranka na śniadanie kiełbaski piekły się w piekarniku, boczek stał pod grillem, a jajka leżały na boku (na macie antypoślizgowej) gotowe do smażenia. Al powiedział do mnie: „Czy mógłbyś popilnować bekonu?

Sprawdzę tylko, czy sprzęt nurkowy jest gotowy na pierwsze nurkowanie.

Zanim się zorientowałem, podałem pełne śniadanie dla 10 nurków, co nie było łatwe, ponieważ kilka jajek sadzonych zsunęło się z patelni po kuchence, gdy Salutay wziął bułkę.

Gdy śniadanie się skończyło, poczułem lekką chorobę morską. Wówczas mnie olśniło. Gdzie był Michael, kucharz z mojej ostatniej podróży?

Później dowiedziałem się, że w tym tygodniu był na łodzi Ocean Youth Trust, a Al i Danny, jego dobry przyjaciel z czasów Uniwersytetu w Plymouth, mieli zajmować się gotowaniem.

Na szczęście mama Ala wcześniej przygotowała na podróż zdrowe, domowe jedzenie, tak jak wtedy funkcjonowali, więc pozostała tylko kwestia podgrzania przygotowanych, zamrożonych posiłków. Zgadnijcie, kto w końcu to zrobił? Nie ma czegoś takiego jak gratis wakacje, Myślałem!

skała spodniowa

Trwało moje pierwsze nurkowanie Trouser Rock od 30 m do 10 m, a ja wskoczyłem w widoczność 30-40 m. Niezliczone foki biegały wokół mnie i gryzły mnie płetwy a ściany po prostu pokrył dywan z zawilców szlachetnych we wszystkich możliwych kolorach!

W szczelinach skał żyły raki i wszystkie inne podwodne stworzenia, jakie można sobie wyobrazić.

Miejsce to nazywa się Trouser Rock, ponieważ kształt formacji skalnej jest dokładnie taki sam jak spodnie Wallace'a z filmu Wallace i Gromit. Najpierw zanurkowaliśmy na dno, potem przepłynęliśmy przez jaskinię w kształcie trójkąta, podpłynęliśmy aż do nogawki spodni i w zasadzie wypłynęliśmy w kroczu! To właśnie tam spotkaliśmy wszystkie zabawne foki.

Nurkowanie trwało 70 minut, a ja byłem na jednej 15-litrowej butli i 3-litrowym kucyku powietrza. Podczas naszego pobytu nurkowaliśmy w różnych miejscach i jakoś skończyło się na gotowaniu przez resztę podróży. Na szczęście moja choroba morska ustąpiła i pozostałe nurkowania w St Kilda podobały mi się.

To właśnie podczas tej wyprawy mieliśmy okazję zanurkować w jedynym wraku w St Kilda, parowcu ss Manor na głębokości 55 m.

Ken, ówczesny kapitan (były CPO marynarki wojennej), strzelił do wraku. Danny Burton był na pokładzie, Al nurkował z Dannym, tak jak był na rebreatherze, podczas gdy ja nurkowałem z żoną Danny'ego, Caroline.

Schodząc po linii strzału, zobaczyłem, jak jeden z naszych nurków wracał na górę z dzwonkiem pod pachą i foką (której był zupełnie nieświadomy) płynącą za nim!

Czy miałem halucynacje? A może byłem już nagi? Nie, to co widziałem przed oczami było prawdziwe. Spojrzałem ponownie na Caroline, której oczy były tak samo szerokie jak moje.

Porozumieliśmy się, kontynuowaliśmy strzelanie i fantastycznie nurkowaliśmy.

Kiedy Caroline i ja wróciliśmy na powierzchnię, na pokładzie doszło do sprzeczki pomiędzy dwoma naszymi nurkami na temat tego, czyj to był dzwonek.

Ken musiał przerwać bójkę, a Al powiedział, że dzwon musi trafić do muzeum na wyspie i tak też się stało.

Następnego wieczoru w pubie Puff Inn w Village Bay odprawiliśmy ceremonię i przekazaliśmy dzwon naczelnikowi National Trust na przechowanie. Aby zachować pokój między dwoma nurkami, zakotwiczyliśmy na noc w Glenn Bay, na drugim końcu wyspy niż Village Bay.

Ponieważ wiatr wiał z południowego wschodu, było tu wygodniej i mniej kołysano się na kotwicy.

Następnego ranka nurkowaliśmy w Saw-cut. Jest to wąski przekrój o szerokości około 1.3 m i głębokości 25 m, który wnika na głębokość 60 m w głąb wyspy Doon.

Ściany są gładkie i pokryte ukwiałami, miękkimi koralowcami i gąbkami. Musieliśmy się upewnić, że nie zostaniemy przeciągnięci przez rozcięcie i nie wyjdziemy drugą stroną. W przeciwnym razie kapitan Ken byłby bardzo zły, ponieważ utrudniłoby to odbiór.

Na szczęście byłem z Alem, który dopilnował, abyśmy zawrócili we właściwym miejscu, abyśmy mogli wrócić do miejsca, z którego zaczęliśmy i bezpiecznie wrócić na pokład. Następnie nurkowaliśmy przy łuku Scarbhstac na Boreray, co było niesamowitym nurkowaniem, ponieważ łuk był tak duży i szeroki, że prądy płynęły wzdłuż ściany jaskini.

Kiedy już przekroczyłeś łuk, po prostu przeleciałeś wzdłuż wspaniałej ściany, pokrytej klejnotowymi ukwiałami wszelkich możliwych kolorów.

Nasze ostatnie nurkowanie odbyło się w Boreray z jaskiniami i tunelami oraz niekończącą się czystą, błękitną wodą. Nadeszła pora powrotu na kontynent. Było dość ciężko, więc po drodze zjedliśmy kanapki, ale pogoda się poprawiła i mieliśmy wygodny powrót do Port Patrick, nurkując po drodze na przerwę w podróży.

Pamiętam kolejną podróż powrotną z St Kilda. Dzień był zadziwiająco spokojny i nurkowie byli na pokładzie, wypatrując dzikiej przyrody, kiedy wezwałem ich na lunch. Zaniosłem lunch Ala na mostek i gdy tylko wstał, z wody wyskoczył wieloryb karłowaty, wybijając się!

To był absolutnie wspaniały widok i chłopcze, krzyczeliśmy! Nurkowie wybiegli z salonu z aparatami w dłoniach. Wieloryb raz po raz naruszał granicę. Rohanowi Holtowi udało się zdobyć tego w oddali.

Zjedliśmy kolację na Lochmaddy Isle of North Uist. To był wieczór z rybą i frytkami. Myślę, że możemy powiedzieć, że jesteśmy jedyną brytyjską łodzią typu liveaboard, która posiada frytkownicę w głębokim tłuszczu z dwoma dużymi koszami.

Ugotowałam panierowaną rybę (lub makrelę prosto z morza, jeśli złowiliśmy ją tego dnia). Frytki były smażone w głębokim tłuszczu i zawsze można było za nie umrzeć.

Zwykle w Dzień Ryby z Frytkami próbowaliśmy nurkować z przegrzebkami, więc można sobie wyobrazić, że zawsze była to uczta, podawana z kruszonym groszkiem i rukolą.