NURK z Wielkiej Brytanii
Pięć dni nurkowania z łodzi w Plymouth, 10 nurkowań i WILL APPLEYARD, który chce nagrać swoje pięć najważniejszych momentów, ma ogromny wybór
NAJLEPSZE Z POŁUDNIOWEGO ZACHODU
Kiedy po raz pierwszy zwrócono moją uwagę na ten plan, brzmiało to jak rejs statkiem po Morzu Czerwonym, ale ucieszyłem się, gdy o tym usłyszałem. Nie mogłem się doczekać powrotu do Plymouth, po tym jak cztery miesiące wcześniej skorzystałem z nurkowania tam w ostatniej chwili.
Przeczytaj także: Poznaj Marie: nową atrakcję związaną z nurkowaniem wrakowym w Plymouth
Podróż się zaczyna
Widoczność podczas kwietniowego weekendu była fatalna i sięgała ponad 15 metrów, więc miałem duże nadzieje, że podczas nadchodzącej sierpniowej wyprawy przez cały tydzień będę miał taką samą wizualną ucztę.
Przyglądałem się raportom o widoczności poprzedzającym planowany pięciodniowy pakiet obejmujący 10 nurkowań, chociaż podobnie jak raporty o śniegu poprzedzające wyjazd na narty, równie dobrze można się tym nie przejmować. Warunki będą takie, jakie będą, gdy nadejdzie czas.
Nadal to robimy, prawda?
Trasa In Deep Diving's Best of the South-West z siedzibą w Plymouth ma na celu umieszczenie nurków w różnych dobrze znanych miejscach nurkowych w Devon, które obejmują mieszankę wraków i raf, a wszystko to z centrum nurkowego szybka, zaawansowana technologicznie łódź typu hardboat Panther.
Zakwaterowanie będzie wliczone w pakiet, w postaci przyzwoitego, ale podstawowego pokoju nad lokalnym pubem, zaledwie kilka minut spacerem od pontonu w centrum nurkowym. Wyobraziłem sobie tę część pubu
wycieczki prawdopodobnie okaże się bardziej niebezpieczna niż jakiekolwiek nurkowanie, które będziemy robić w tym tygodniu, i co do tego miałem rację.
Wszystkie nurkowania będą miały głębokość od 25 do 35 m, więc z pewnością jest to idealne miejsce na nitroks. Każdy dzień składający się z dwóch nurkowań obejmował typowy dla brytyjskiego nurka lunch składający się z pasztetów, bułek z kiełbasą, ciast i herbaty.
Doświadczenie nurkowania
Pierwszy dzień w poniedziałek rozpoczął się bardzo rozsądną godziną przerwy od lin, czyli o 1:9. Stawało się to coraz wcześniej w miarę upływu tygodnia, ze względu na czasy przypływów.
Nurkowie na pokładzie Panther byli typową grupą, ubrani w mnóstwo czarnego sprzętu i w 70% z nich stanowili faceci.
Uwzględniam siebie w obu kategoriach, chociaż to skłoniło mnie do zastanowienia się nad dodaniem odrobiny koloru do mojej garderoby do nurkowania. Dlaczego my, nurkowie, wszyscy nosimy się na czarno?
Warunki były idealne, czyste, błękitne niebo, brak podmuchu wiatru i odpowiedni stan morza. Jedyne fale, które powstały tego dnia, pochodziły albo z mycia łodzi, stada delfinów, albo samotnego wieloryba karłowatego dostrzeżonego tuż przy naszym dziobie, przy czym te dwa ostatnie ładnie zbiegły się w czasie z naszą przerwą na powierzchni.
5 Wyruszyliśmy zbadać to, co leży obok latarni morskiej Eddystone. Eddystone to nie tylko kultowa brytyjska latarnia morska, ale także kultowe brytyjskie miejsce do nurkowania.
Otwarty w 1882 roku, znajduje się na skałach Eddystone i wznosi się 49 m nad rozległym obszarem morza 360° – to kilka mil morskich od dowolnego lądu.
Kapitan Deep’a, Ben i pomocnik pokładowy Conan, zabrali się za ustawianie linii strzału. Ben ma 20 lat i jego entuzjazm do wszystkiego, co jest związane z nurkowaniem, jest zaraźliwy.
Jest także bardzo doświadczonym kapitanem jak na swoje lata.
Po odprawie zeskoczyliśmy z podwójnej windy nurkowej na łodzi do błękitu (tak, niebieskiego, nie zielonego), na strzał i powoli w dół w kierunku znaku 25 m, aby rozpocząć nurkowanie. Jedną z rzeczy, które najbardziej kocham w nurkowaniu w Wielkiej Brytanii, jest to, że możesz eksplorować dany obszar na własnych warunkach – nurkowania z przewodnikiem są niezwykłe, chyba że zrobisz wszystko, co w Twojej mocy, aby je znaleźć.
Nurkowie z Wielkiej Brytanii mają swobodę wyboru sposobu nawigacji po danym miejscu ze swoim partnerem – lub nawet bez niego, jeśli sobie tego życzą. Jeśli będziesz przestrzegać procedur bezpieczeństwa sternika, reszta zależy od Ciebie.
Po usunięciu ścisku z mojego suchy skafander i aparat gotowy do działania, kilka wolnych płetwa-kopnięcia znalazły mnie i mojego partnera z dala od strzału, obok ściany świecących ukwiałów, a wszystko to w promieniu wspaniałej widoczności ponad 10 metrów.
Moja partnerka Ana jest Hiszpanką, więc chciałam pochwalić się kolorowymi miękkimi koralowcami, z których słynie ta część kraju.
Zapaliłem ścianę klejnotów podmuchem lumenów z mojej pochodni i jak na zawołanie:
garść tętniących życiem samców wargacza kukułkowego podeszła do nas, żeby nas obejrzeć, jednocześnie niegrzecznie skubając lampę błyskową i obiektyw mojego aparatu.
Ci goście są niezwykle dociekliwi, żeby nie powiedzieć, próżni, i niczego nie kochają bardziej niż sprawdzanie się w czymś odblaskowym, co nurek może mieć przy sobie. Ana wydawała się być pod wrażeniem wielkości wargacza balanowego, a także swobodnie pływającego węgorza kongera, którego znaleźliśmy podczas wypłynięcia na nieco głębszą wodę.
Mieszanka nitroksowa o zawartości 32% zapewniła nam cały potrzebny czas na 30 m, ale użycie tylko pojedynczych 12-tek oznaczało, że musieliśmy kontrolować zużycie powietrza.
Na szczycie części skał Eddystone, w której nurkowaliśmy, znajduje się las wodorostów, będący domem dla wielu gatunków ryb, w tym niektórych kolosalnych rdzawców i wiązek śliniaków.
Siedlisko wydawało mi się, że jest w doskonałym stanie i tętni życiem.
Malutkie ślimaki nagoskrzelne wisiały na wielu różowych marynarzach, a populacja raków wydawała się rzeczywiście mieć się dobrze. Cóż za ceremonia otwarcia naszego tygodniowego nurkowania – miałem dobre przeczucia co do tego, co nas czeka.
Pięć najlepszych miejsc nurkowych
Lista 10 miejsc do nurkowania, które mieliśmy odwiedzić, została wcześniej zaplanowana przez Bena i jego kolegę Jamesa, kolejnego entuzjastycznego faceta, który w tygodniu także był kapitanem łodzi wraz ze swoim asystentem Hugo. Postanowiłam jednak opowiedzieć Wam o mojej piątce najlepszych.
Umieszczę Eddystone na piątym miejscu na mojej liście Best of the South-West!
4 Numer czwarty prowadzi nas do wraku Persiera, miejsca, które odwiedziłem w kwietniu. Bardzo chciałem do tego wrócić i, miałem nadzieję, z tym samym standardem widzenia.
Belgijski parowiec o wyporności 5832 ton został trafiony przez niemiecką torpedę 11 lutego 1945 roku niedaleko Eddystone i płynął w celu zaopatrzenia nowo wyzwolonej Belgii w żywność i zapasy awaryjne.
Ostatecznie beznadziejnie uszkodzony statek został porzucony wraz ze stratą 20 z 63 członków załogi i zniknął w nocy wraz z silnym wiatrem. Widziano go ponownie dopiero w 1969 roku, kiedy wrak odkryli nurkowie z Plymouth Sound BSAC.
Zasadniczo miejsce to nie oferuje więcej niż wiele innych wraków wojennych u południowego wybrzeża. Jest klasycznie płaski, jeśli nie liczyć dwóch ogromnych kotłów, splątanych kawałków metalu i płyt kadłuba dumnie wystających z dna morskiego.
Różnica jednak i to, co plasuje go w mojej pierwszej piątce, polega na tym, że można go zobaczyć w naprawdę dużych ilościach, a nie tylko z odległości 3 czy 4 metrów. Ben strzelił w kotły i zeszliśmy zaledwie 10
z 30 m, które musieliśmy pokonać, zanim mogliśmy dostrzec nurków na wraku.
W doskonałej widoczności można naprawdę docenić wielkość tych kotłów.
Z ich dziur wystawało kilka raków, podczas gdy oko potwornego węgorza kongera spoglądało na nas przez drugie. Minęły nas setki śliniaków, lśniących w świetle naszej pochodni.
Przepłynęliśmy w stronę odcinków poszycia kadłuba, które stały się podstawą rozległego lasu różowych marynarzy.
Minęliśmy pary nurków i w końcu znaleźliśmy się przy czymś, co naszym zdaniem było rodzajem mechanizmu sterującego wznoszącego się dumnie nad dnem morskim.
Zapewniło to naturalne miejsce, w którym mogliśmy stracić część głębokości i wraz z malejącym czasem dennym wysłać DSMB w niebo.
3 W połowie tygodnia odwiedziliśmy obiekt pod numerem trzecim, Hatt Rock. Aby wydobyć z niego to, co najlepsze, potrzebna jest luźna woda i przypływ. Na szczęście mieliśmy oba te składniki i prawdopodobnie dlatego tak świetnie się tam bawiliśmy.
Szczyt zaczyna się na wysokości około 27 m od powierzchni, a jego płaski wierzchołek zapewnia
domem głównie dla wodorostów morskich i miłośników morza. Prawdziwa magia dzieje się wtedy, gdy spadniesz z krawędzi. Naprawdę sapnąłem, kiedy szybowaliśmy nad stromym klifem, który opada pionowo w dół do 55 m i sprawiał wrażenie skoku z bazy w niezwykle zwolnionym tempie.
Płaskie ściany są usiane kamykami zawilcami, a widać też dziwnego jeżowca, który się do nich przyczepia.
Dno morskie było widoczne z naszej maksymalnej głębokości 35 m i choć mogłoby się to wydawać zepsute, żałowałem, że nie nurkowałem na powietrzu, aby móc eksplorować głębiej.
To była naprawdę jedna z najlepszych ścian, w jakich nurkowałem w Wielkiej Brytanii i wiem, że Ana, chociaż teraz jest dość zimno i mocno przecieka suchy skafander, był szczęśliwym Hiszpanem.
Ze względów powietrznych i dekoracyjnych udało nam się jedynie pokonać kilka uderzeń w ścianę, i jak dziecko niechętne przychodzeniu na herbatę poprowadziłem z powrotem na powierzchnię.
2 Trudno mi było ułożyć kolejne dwie perełki Południowego Zachodu w jakiejś szczególnej kolejności. Powinni być na pierwszym miejscu, ale dla zachowania porządku i kontynuacji tematu, następny jest wrak Maine.
Dotarcie do tego brytyjskiego parowca nie było łatwym zadaniem, pomimo 20 m widoczności i oddanego nam celnego strzału
talerz. Problem polegał na tym, że prąd odciągał nas od miejsca ujęcia i ostatecznie zniknął z pola widzenia, gdy dotarliśmy do dna morskiego na głębokości 29 m.
Dno morskie jest wykonane z grubego żwiru, co jest jednym z powodów tak dobrej widoczności w tym miejscu, więc klęczeliśmy na nim przez kilka chwil, aby dokonać oceny. Nie było mowy, żebym przegapił ten wrak, zwłaszcza po tych wszystkich rozmowach w pubie o tym, jak dobrze było poprzedniej nocy.
Odrobina szczęścia i jeden lub dwa kawałki wraku zdradziły jego położenie, a gdy się zbliżyliśmy, przed nami wzniósł się metalowy zamek.
Maine jest w niewiarygodnie dobrym stanie jak na wrak z Wielkiej Brytanii, a biorąc pod uwagę, że spoczywa tam od 23 marca 1917 roku. Zatopiony przez torpedę z UC-17, stoi pionowo i kilka metrów wystaje nad dno morskie.
Dwóch szczęśliwych nurków odkryło wrak w 1987 roku – co za odkrycie! W przeciwieństwie do wielu wraków w Wielkiej Brytanii, ten szczyci się mnóstwem rozpoznawalnych obiektów.
Wiele z nich można przepłynąć od lewej burty uszkodzonej przez torpedę (czyli tam, gdzie znaleźliśmy wrak) lub zeskakując przez ładownie. Możliwości ucieczki jest wiele, a nawigację po wejściu do środka ułatwia latarka.
Powiedziano mi, że miejsce wraku jest zwykle obdarzone wyjątkową widocznością, co było prawdą w tym przypadku. Kiwaliśmy głowami z uznaniem przechodzącym nurkom, a także żabnicy wielkości małego krokodyla, czekającej, aż jakieś niczego niepodejrzewające stworzenie podejdzie zbyt blisko jej pyska.
Przypadkowo ta żabnica znalazła się w przysmaku nurka-torba i został wysłany na powierzchnię swoją windą-torba.
Teraz mam wątpliwości co do tego rodzaju kontynuować – czy stworzenie powinno zostać tam pozostawione, aby inni nurkowie mogli się nim cieszyć? A może istnieje argument za pozyskiwaniem własnej żywności w sposób zrównoważony?
Tak czy inaczej, na wraku nie zauważyłem ani jednego homara – czy to też było dzieło nurków? Hmm.
Spędziliśmy na wraku mniej czasu, niż byśmy sobie tego życzyli, ze względu na nasze sprzeczki na początku nurkowania w połączeniu z Ana’s Fisher Price płetwy utrudniają jej życie w obecnym nurcie, ale myślę, że to daje nam jeszcze jeden powód, aby ponownie odwiedzić ten epicki angielski relikt! To działa na wyobraźnię!
A teraz przejdźmy do miejsca numer jeden tygodnia, choć w żadnym wypadku nie jest to „najpilniej strzeżona tajemnica” południowo-zachodniej części kraju. Wręcz przeciwnie, jest to James Eagan Layne, ulubiony wrak południowego wybrzeża.
Moim zdaniem JEL jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszymi przykładami wraków w Wielkiej Brytanii i nie mogłem uwierzyć, że nurkowanie w nim zajęło mi tyle lat! Często porównuje się go do Thistlegorma i w rzeczywistości jest to ten sam rodzaj statku Liberty, a niemal równie fantastycznie dobrze zachowany.
Podczas przypływu maksymalna głębokość wynosi tylko 23 m, a przy 32% wypełnieniu nitroksem można zobaczyć większość wraku podczas jednego nurkowania. Dziób wyznacza (przeważnie) stała linia strzału, którą warto rzucić okiem zaraz po dotarciu do wraku.
Po wykonaniu tej czynności udaliśmy się do środka i spędziliśmy całe nurkowanie badając najpierw wewnętrzną lewą burtę, wyskakując z uszkodzonej rufy i z powrotem do wraku, całą długość prawej burty.
Przed nurkowaniem i podczas oglądania niezwykle szczegółowego skanu sonaru w czasie rzeczywistym
wraku Ben i James powiedzieli mi, że w tym miejscu nurkowano z brzegu. Maszt zdradzał swoją pozycję, a nurkowie sprawili, że imponująca powierzchnia dopłynęła na miejsce i z powrotem, gdy już skończyli.
Musieliby także zejść i ponownie wspiąć się na poważny teren przybrzeżny.
JEL miał być całkiem słodką wisienką na szczególnie owocowym torcie na trasie In Deep, co więcej niż zasługiwało na swoją nazwę.
Wnioski i szczegóły pakietu
Ta pięciodniowa wyprawa nurkowa do Wielkiej Brytanii zdmuchnęła z wody część zagranicznych wypraw nurkowych, których doświadczyłem w ostatnich latach, a przyczyniła się do tego oczywiście łagodna letnia pogoda i płaskie, spokojne morze.
Mamy szczęście, że możemy cieszyć się tego rodzaju nurkowaniem na wyciągnięcie ręki i wiem, że w przyszłym roku ponownie odwiedzę niektóre z tych brytyjskich skarbów – być może po zapewnieniu Anie lepszych płetwy!
- Zakwaterowanie z niepełnym wyżywieniem w pięciodniowym pakiecie Best of the South-West firmy In Deep Diving kosztuje 150 GBP za osobę, a 10 nurkowań kosztuje 300 GBP za osobę i obejmuje przekąski i napoje, powietrze i jedną butlę. Wypożyczenie drugiej butli kosztuje 10 GBP dziennie, a napełnienie nitroksem jest dodatkowo płatne i zdecydowanie zalecane, w głębokim.
