Al Catalfumo: Dziedzictwo pioniera w społeczności nurkowej na Bonaire

Nurkowie, którzy cieszyli się stylem „swobody nurkowania” na Bonaire na południowych Karaibach, mogą znać zmarłego kapitana Dona, ale co z inną pionierską siłą natury na wyspie, Al Catalfumo? JOHN CHRISTOPHER FINE wybrał się, aby uczcić 80. urodziny mężczyzny specjalnym nurkowaniem i stwierdził, że nadal jest on zajęty utrzymywaniem rzeczywistości – zwłaszcza lokalnej populacji osłów.

Cokolwiek przydarzyło się temu dzieciakowi z Sheepshead Bay na Brooklynie, I Love New York? Nie widziałem go od ponad 40 lat. Ostatnim razem był z kapitanem Donem Stewartem, który prowadził operację nurkową w hotelu Bonaire na małej wysepce zawietrznej na terenie ówczesnych Holenderskich Indii Zachodnich. 

Kiedy nurkowaliśmy, Al Catalfumo był tym dzikim dzieciakiem z poczuciem przygody Windjammer, głęboki wrak, na który kapitan Don skarżył się później, że nie mamy prawa nurkować. Podczas śniadania śmialiśmy się z naszych przygód związanych z nurkowaniem w pobliżu Bonaire. Był ranek, gdy Al skończył 80 lat.

Nic się między nami nie zmieniło; Zaczęliśmy dokładnie tam, gdzie przerwaliśmy 40 lat wcześniej. 

Później tego samego dnia w Al’s Black Durgon Inn zaplanowano uroczyste przyjęcie urodzinowe. Było otwarte dla wyspiarzy, przyjaciół, którzy stali się rodziną Ala w ciągu prawie półwiecza jego nurkowania na wyspie. 

Przygotowania zajęły jego córce Ronie miesiące. Sąsiedzi i przyjaciele pracowali tygodniami, aby zamówić jedzenie, przygotować je, zabrać się do gotowania i pieczenia, postawić namioty na dużym patio z widokiem na morze i zająć się niezliczonymi szczegółami niezbędnymi do zapewnienia wystarczającej ilości jedzenia, libacji, muzyki i rozrywki . 

„Naprawdę nie jesteśmy pewni, ile osób przyjdzie. Przygotowaliśmy jedzenie dla 300 osób – mam nadzieję, że to wystarczy” – powiedziała Rona, spiesząc się, żeby zrobić coś innego przed 2:XNUMX, kiedy goście zaczęli przybywać do Czarnego Durgonu.

Kiedy skończyliśmy jajecznicę perfekcyjnie przygotowywaną przez Doris, kucharkę i gospodynię w Black Durgon Inn od 28 lat, Al po prostu pochylił głowę. 

Przełknęłam resztę kawy, opierając stopy na ławce zwróconej w stronę wody. Następnie opuściłem Al i udałem się na górę, żeby schować zbiorniki za kamienną ścianą z przodu, przydatne dla nurków, którzy mogli załadować je do samochodów i zabrać do miejsc nurkowych na całej wyspie. 

Zbiorniki były zawsze napełnione i dostępne. Al przywiózł je ciężarówką, napełnił, przywiózł z powrotem i dbał o to, aby swoim gościom zawsze było wystarczająco dużo powietrza. Dziś jedyne, co mogłem zrobić, to zniszczyć czołgi. Nie chodziło mi tu o 80. urodziny Ala, ale o to, że dla równowagi wolę nosić dwa czołgi na raz. I tak poszedł na górę, żeby kupić mniejszy zbiornik, z którego lubił korzystać.

„To jest mój kombinezon” – powiedział Al. Wciągnął przez głowę coś, co wyglądało jak stara, polarowa bluza. „Ludzie pytają mnie, czy mam komputer. Nie. Nawet nie noszę zegarka. Codziennie nurkuję w tym samym miejscu…” 

Specjalna nagroda

Podczas gdy jako Francuz uczyłem nurkowania na Morzu Śródziemnym instruktorAl i ja uczyliśmy nurkowania w USA w ramach krajowego programu nurkowania YMCA, dopóki ten nie przestał istnieć. To były czasy, gdy nurkowie byli nurkami, a szkolenie było rygorystyczne.

Przygotowani, ruszyliśmy wzdłuż doku od szafki. Miałem swój aparat. Al po prostu zeskoczył z końca molo, a ja wszedłem po drabinie. 

Dopłynęliśmy do krawędzi rafy. Miejsce nurkowe przed Czarnym Durgonem, zwane Małym Murem, jest jednym z najpopularniejszych na wyspie miejsc do nurkowania z łodzi. Kapitan Don zadbał o to, aby wokół wyspy wyznaczono miejsca i oznaczono je pływakami. Na Bonaire nie wolno kotwiczyć – jest to prosty, ale istotny środek ostrożności ustanowiony przez pionierów nurków w celu ochrony koralowców.

Small Wall spada z 33 m na piasek. Płynęliśmy wzdłuż ściany na głębokości 18m. W kieszeni mojej kurtki miałem medal, przeznaczony jako nagroda dla zdobywców pierwszych nagród Międzynarodowego Konkursu na Plakat dla Młodzieży. Konkurs ten ustanowiono 45 lat temu wraz z Kartą Oceanu, aby zwrócić uwagę na kwestie ochrony mórz. 

Wśród sponsorów są Program Narodów Zjednoczonych ds. Środowiska, Explorers Club, DEMA, NAUI, Fundacja Wyland, Fundacja Guya Harveya, CMAS – Światowa Federacja Podwodna, Underwater Society of America i inne organizacje zajmujące się ochroną przyrody. 

Medal był wręczany rzadko, garstce osób, których życie i poświęcenie nadają szczególne znaczenie ochronie oceanów. Należą do nich Philippe Tailliez, dowódca Jacques’a Cousteau we francuskiej marynarce wojennej i człowiek, który nauczył Cousteau nurkowania; Albert Falco, kapitan łodzi Cousteau Calypso; Kapitan Don; oraz dr Sally Bauer, założycielka Muzeum Historii Nurkowania.

Dałem znak Alowi, aby zatrzymał się w pobliżu jaskini na rafie, wciąż na 18 m. Dzieciak z Brooklynu, pionier instruktor z czasów wielkich przygód nurkowych, otrzymał medal na prostym sznurku zawieszonym na szyi. Była to podwodna ceremonia zgodna z tradycją, której nauczyłem się nurkowania na terytorium Francji, podczas której wręczano medale za osiągnięcia w nurkowaniu. Razem z nami to wydarzenie upamiętnił mały zielony żółw.

Latarnie na pomostach

Urodzony na 14th Street i Avenue Z, niedaleko wody w Sheepshead Bay na Brooklynie, Al uczęszczał do PS 209 i Abraham Lincoln High School. On i jego kumple wspinali się na latarnie na pomostach, aż przyciągnęli tłum turystów, którzy wrzucali monety do wody. Dzieciaki skakały ze słupków, żeby zdobyć monety. 

„Bob był właścicielem stoczni” – powiedział Al. „Dostał czołgi od wojska. Któregoś dnia powiedział: „No dalej, chłopaki…”. I tak zaczęliśmy nurkować. Bob zaczął zabierać mnie na nurkowanie w zatoce Sheepshead”. Bob prawdopodobnie miał nazwisko, ale Al nigdy go nie znał. Jego przygoda z nurkowaniem rozpoczęła się niedaleko domu, od zbiorników nurkowych z nadwyżek wojskowych regulatory.

Al był przedwcześnie rozwiniętym aktorem. Jego matka zapisała pięcioro swoich dzieci na zajęcia teatralne, a następnie rozpoczęła karierę filmową i teatralną. Al był jednym z pierwszych dzieci Campbell Soup. „Musiałem zrobić reklamę ich zupy fasolowej. Nienawidziłam fasoli. Gdy tylko zdjęcia się skończyły, wyplułem całą fasolę” – wspomina ze śmiechem.

Odznaczenie bohatera otrzymał w drodze, gdy w hotelu, w którym mieszkali, wybuchł pożar. Dwunastoletni Al obudził się w gęstym dymie i chodził z pokoju do pokoju, waląc w drzwi, aby obudzić ludzi i wydostać ich na zewnątrz. Otrzymał odznaczenie bohatera policji za ratowanie życia. 

Został również zwolniony w wieku 12 lat. „Ile osób może tak powiedzieć?” On pyta. Jego młodsza siostra Flo opowiedziała tę historię. To jeden z wielu przykładów, w których chłopiec wziął na siebie odpowiedzialność za wymierzenie sprawiedliwości. 

Oboje byli tancerzami i chórami w musicalu Rodgersa i Hammersteina. Kompozytor Richard Rodgers nalegał na nich i nalegał, aby w następnej scenie wystąpił młody tancerz. Al odezwał się: „Ona nie będzie miała czasu na zmianę kostiumów” – zauważył.

Ze śmiechem opowiedział, jak następnego dnia otrzymał różową kartkę. Rodgers zwolnił go za zabieranie głosu. „Poszedłem na linię dla bezrobotnych. Facet spojrzał na mnie z góry, na 12-letniego dzieciaka. Miałem książeczkę wypłat, więc zostałem bezrobotny.

Al wstąpił do armii amerykańskiej w wieku 17 lat. Był ratownikiem w Fort Benning, po czym został wysłany do Niemiec na dwa lata jako mechanik. W wieku 19 lat został sierżantem i dowodził zespołem samochodowym: „Nazywali mnie nastoletnim sierżantem”. 

Po opuszczeniu wojska pracował dla Ford Motor Company w Edison w stanie New Jersey, produkując Mustangi. W 1969 roku zrezygnował i otworzył Diver’s Cove przy autostradzie 35 w Laurence Harbor w stanie New Jersey. Prowadził kursy nurkowania w sklepie oraz w lokalnych szkołach, w tym na Uniwersytecie Rutgers i Monmouth College. Uczył nurków strażackich i policyjnych.

„Stał się popularnym sklepem nurkowym” – mówi. "Kocham to. Zapytałem nurków, którzy przyjechali, gdzie byli na wakacjach: Cozumel, Kajmany? Kiedy powiedzieli Bonaire, wszyscy byli zachwyceni nurkowaniem. 

„Miałem biuro podróży powiązane ze sklepem nurkowym. Wysłałem ludzi po całym kraju. Zorganizowałem wycieczkę w 16 osób. Nurkowałem z Kapitanem Donem w Aquaventure w listopadzie 1974 roku. Poszło tak dobrze, że każdego kolejnego tygodnia planowałem wyjazd na Bonaire w pierwszym tygodniu listopada. 

„Kapitan Don zabrał nas na przygody, jakich nikt od tamtej pory nie przeżył. Don zawsze miał jakąś przynętę do zarzucenia – nigdy nie dawałem się nabrać na jego żarty. Wspomnienia z dawnych czasów. Przyjaźnie nawiązane, których nigdy nie zapomnimy, osiem lat po śmierci kapitana Dona.

„Kapitan Don był barwną postacią. Wysuwał stwierdzenia, które zwykle wywoływały reakcję. Nigdy bym nie ugryzł. Raz wyszedłem z wody i Don powiedział: „Faceci tacy jak ty źle nas oceniają. Twoja maska ​​jest tak brudna, że ​​będziesz twierdzić, że nasza widoczność jest zła”. 

Rozbitek żeglarz

Kiedy dawno temu spotkałem kapitana Dona, opowiedział mi historię swojego przybycia na Bonaire na beznadziejnym wraku swojej żaglówki. Zdecydował się pozostać na Bonaire. Lokalne władze holenderskie przyjrzały się temu rozbitkowi marynarzowi i powiedziały mu, że będzie musiał się przydać, jeśli ma pozostać na małej wyspie. 

Udało mu się i dzięki instruktorom takim jak Al Catalfumo Bonaire stało się miejscem do nurkowania. Po pierwszej wyprawie z 16 nurkami Al zorganizował kolejną wyprawę i przyprowadził do niej 70 nurków. Ady Evertz, przyjaciel i przewodnik nurkowy, z którego Al zawsze korzystał, powiedział mu, że Don przeprowadza się z hotelu Bonaire do Captain Don's Habitat, więc hotel potrzebował operatora nurkowania.

„Powiedziałem Ady: Wreszcie zapłacono za mój dom w New Jersey, zapłacono za sklep nurkowy, w końcu schodzę w dół, przepraszam, nie. Ady powiedziała: „Nie mów nie”. Obudziłam się o 3 w nocy. Jak mogłeś odmówić Bonaire? Zadzwoniłem do Ady'ego. Wysłałem plan do Rudy'ego Ellisa, dyrektora ds. turystyki. 

„Moja propozycja została przyjęta. Założyłem firmę o nazwie Bonaire Tours. Zostałem największym hurtownikiem ALM Airlines.” ALM obsługiwał Antyle w latach 1964–2001.

Centrum nurkowania Bonaire, obsługujące 80 nurków tygodniowo, zostało otwarte przez Al, Ady i trzeciego partnera, Eddy'ego Statię, w 1980 roku. Hotel Bonaire został sprzedany.

Al kupił posiadłość, która obecnie nazywa się Black Durgon Inn, w 1982 roku. Miał kilka pokoi i znajdował się tuż nad wodą. „Kiedy przenieśliśmy działalność z hotelu, zdecydowałem się otworzyć małą, niekomercyjną placówkę, korzystając z wielu metod Kapitana Dona. 

„Nie zgadzam się na zmianę „Old Bonaire” na reklamę. Prowadzę Black Durgon Inn tak, jak kiedyś Bonaire. Mamy 95% powracających gości. Będzie to kontynuowane w tej samej atmosferze z moją rodziną, zaczynając od mojej córki Rony, moich wnuków i ich wnuków”. W przypadku Al Catalfumo istnieje pewność, która sprawia, że ​​takie oświadczenie nie podlega dyskusji.

Ratowanie dzikich osłów

Pewne jest także zaangażowanie Ala w ochronę wolno żyjących osłów Bonaire. Nosi dżinsy, koszule w stylu zachodnim i kowbojskie kapelusze. Jego kolekcja kapeluszy sięga od reliktów dawnej przyzwoitości do codziennego noszenia, po nowe, na wyjścia do miasta lub na specjalne okazje. 

Al kocha konie, wszystko, co jest koniowate. Miał ich kilka, w tym mistrza Paso Fino, ale je rozdał i teraz skupia się na ratowaniu dzikich osłów zamieszkujących wyspę.

„Przez ostatnie siedem lat staraliśmy się chronić historyczne bonairskie osły nubijskie” – mówi mi. „Przywieźli je tutaj Hiszpanie i pozostawili na wolności jako stado rozrodcze”. 

Alonso de Ojeda wylądował na Bonaire w 1499 roku wraz z Amerigo Vespuccim i Juanem de la Costa. Mapa Costy, sporządzona w 1500 roku, nosiła nazwę Bonaire Isla de Palo Brasil, czyli wyspa drzewa brazylijskiego. Hiszpanie uznali Bonaire za bezwartościowe i deportowali jego rdzenną ludność, aby używać jej jako niewolników gdzie indziej. 

Gdy w Europie szalały wojny między wielkimi mocarstwami, wyspa przechodziła z rąk do rąk między Brytyjczykami, Holendrami i Hiszpanami. Statki Holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej zawinęły na Bonaire w 1621 r., ostatecznie podbijając wyspę w 1636 r. Bonaire, niegdyś kolonia holenderska obejmująca Aruba i Curaçao, od 2010 r. jest gminą specjalną wchodzącą w skład Holandii. 

Postęp oznacza konkret. Leć nad Florydą i spójrz w dół. Jest to masa betonu wyłożona od góry do dołu i od wybrzeża do wybrzeża. Wyspa Bonaire o powierzchni 288 kmXNUMX nie ustrzegła się przed własnymi złożami betonu, ale tablice rejestracyjne nadal głoszą: „Bonaire Divers Paradise”. 

Pod wodą pozostają dziewicze rafy, skrupulatnie chronione z myślą o własnym interesie i przetrwaniu gospodarczym. Na lądzie popyt na idylliczny styl życia spowodował, że na wyspę liczącą 1,200 20,104 mieszkańców przybyło około 19 emigrantów. Po zniesieniu ograniczeń związanych z Covid-XNUMX w podróżach międzynarodowych nurkowie ponownie przybywają na Bonaire, aby cieszyć się jego zrelaksowanym stylem życia i naturalnym pięknem nad i pod morzem.

Co to oznacza dla historycznych osłów nubijskich, które tradycyjnie wędrowały po wyspie, skubiąc rzadkie trawy, karczując suche zarośla, co zapobiega pożarom, i stały się przydrożnymi atrakcjami? Oznacza to, że ludzie zamierzają ingerować w przyrodę. 

„Osły żyją na Bonaire od około 500 lat” – mówi Al. „Używali ich miejscowi do transportu wody, zboża i ludzi. W razie potrzeby zabrali je ze środowiska naturalnego; niektórzy zostali wysłani na inne wyspy. Przetrwały i zamieszkiwały razem z ludźmi, dopóki jeden człowiek nie zdecydował, że osły muszą odejść”.

Takie decyzje irytują tego pioniera nurkowania, a Liga Ochrony Osłów z Bonaire upiera się, że stanowią one część dziedzictwa wyspy i ważny element dla turystów zajmujących się dziką przyrodą. 

Moje żywe wspomnienie tych niewinnych, potulnych stworzeń z charakterystycznymi krzyżami na ramionach wiąże się z ich ciekawskim spojrzeniem, gdy wychodziliśmy na brzeg wyposażeni w sprzęt do nurkowania. Szacuje się, że pozostało ich tylko 400 po tym, jak programy kastracji i eutanazji ograniczyły populację dzikich zwierząt.

„Uzasadnieniem wyeliminowania osłów było to, że wyrządzają one szkody środowisku” – stwierdził Al. „Dwadzieścia lat później Bonaire jest bardziej ekologiczne niż kiedykolwiek. Nie ma rozsądnej biologii, która mówiłaby, że stopy osła otwierają glebę i umożliwiają spływ do morza. Istnieje plan przyrodniczy dla Bonaire mający na celu wyeliminowanie osłów do 2030 r. Walczymy, aby to powstrzymać”. 

Dopełnienie kręgu

Jeśli uzasadnieniem inwestycji jest czerpanie zysków z turystyki, uzasadnieniem turystyki na wyspie takiej jak Bonaire jest zachowanie dzikiej przyrody, którą odwiedzają turyści – i dotyczy to stworzeń lądowych i podwodnych. 

W tym wszystkim beton odgrywa ważną rolę. Cancun jest na świecie wystarczająco dużo: betonowych pasów hoteli turystycznych, kasyn, sklepów z pamiątkami i wolnocłami – sterylnych miejsc, które przyciągają turystów, którzy zostają na tydzień, jedzą, piją, opalają się, smarują filtrem przeciwsłonecznym i odwiedzają zdziesiątkowane rafy bez życia …

„Nienawidzę tego telefonu. Dał mi to mój przyjaciel Joel. Nie mogę sprawić, żeby to zadziałało. Jestem w jego planie…” Telefon komórkowy Ala może być niezbędny, jeśli będą musieli się z nim skontaktować. Niewiele osób jest teraz bez tabletów i mini-komputery, rzucając się na nich na werandę i ignorując rolki rozbijające się o brzeg w pomarańczowych i czerwonych odcieniach zachodzącego słońca Czarnego Durgonadok.

Al Catalfumo jako młody człowiek obrał kurs i się go trzymał. Opuszczając Bonaire, zawiózł mnie na cmentarz, gdzie zielony obelisk oznacza grób kapitana Dona Stewarta. W sposób szczególny zatoczyło to koło. Bonaire jest tym, czym jest, ponieważ Don i Al uznali ochronę środowiska za osobistą odpowiedzialność.

„Moje pierwsze nurkowanie na Bonaire odbyło się przed werandą hotelu Bonaire” – mówi Rona. „‚Będziemy latać’ – powiedział mi Ebo. Ebo Domacasse był jednym z pierwszych przewodników nurkowych na Bonaire. Miałem 10 lat. 

Wnuczka Ala, Eloise, ma teraz 10 lat i wkrótce ona również będzie latać pod wodą ze swoim dziadkiem na tej magicznej wyspie, gdzie mądrość ludzi oraz miłość, energia i oddanie oddanych nurków chronią przyrodę na zawsze.

John Christopher Fine jest biologiem morskim i nurkował we wrakach statków na całym świecie. Jest mistrzem nurkowania Instruktor, Instruktor Trener i autor około 25 książek beletrystycznych i non-fiction o różnorodnej tematyce.

Również w Divernet: Proste życie