Atak na zatokę Coron

DOWNLINE ZNIKNĄŁ w mętne wody zatoki Coron na Filipinach i przy widoczności wynoszącej 8 m musieliśmy ufać, że w końcu doprowadzi nas to do celu.
Ręka za ręką schodziliśmy do ciepłych wód zatoki, aż w końcu nasze oczy zaczęły dostrzegać słaby zarys kadłuba zatopionego statku.
Początkowo mgliste i prawie niezauważalne, z każdym metrem głębi nabierało coraz większej ostrości. Nurkowaliśmy na Akitsushimie, japońskim wodnosamolocie spoczywającym na boku na głębokości 36 m.
Zejście zaprowadziło nas do miejsca w pobliżu rufy, gdzie rozpoczęliśmy eksplorację jednego z okrętów zaginionego w ataku Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych na flotę japońskich okrętów wojennych 24 września 1944 roku.
Nasze oczy szybko przyzwyczaiły się do światła w zamglonej wodzie i rozpoznaliśmy leżące na piasku pozostałości dźwigu okrętowego. Służył do podnoszenia wodnosamolotów z wody na pokład; dziś jest domem dla ławic ryb szukających schronienia przed drapieżnikami.
Obok niego spoczywa trójlufowe działo przeciwlotnicze i pocisk, wyglądające, jakby były gotowe do wznowienia bitwy, która zatopiła ich wiele lat temu.
Nurkowanie trwało zaledwie kilka minut, a już byliśmy zachwyceni.
„Akitsushima” została uderzona w pobliżu rufy, a otwór we wnętrzu wraku, dowód uszkodzeń, które spowodowały zatonięcie w ciągu kilku minut od uderzenia, zaprosił nas do środka. Opuszczając nasłoneczniony świat Coron Bay, weszliśmy w upiorne granice zatopionego statku.
Nasza mieszanka 28% nitroksu pomogła odeprzeć skutki narkozy, gdy wnikaliśmy głębiej w zniekształcone wnętrze wraku, ale dezorientująca pozycja statku na dnie i wewnętrzne uszkodzenia powstałe w wyniku ataku utrudniają nawigację tymi korytarzami.
Szybko przedostaliśmy się przez niebezpieczne wraki, wąskie korytarze i ładownie, zanim wypłynęliśmy w pobliżu otworu w pobliżu dziobu. Wznosząc się na szczyt wraku, powoli płynęliśmy lekkim prądem pływowym z powrotem do wyżyny, gdzie rozpoczęliśmy wspinaczkę.
Później, gdy nasze twarze wynurzyły się na powierzchnię i przywitało je poranne filipińskie słońce, uśmiechnęliśmy się do siebie szeroko… trwała nasza eksploracja wraków statków w zatoce Coron!

W DRUGIEJ WOJNIE ŚWIATOWEJarchipelag filipiński był miejscem kilku zaciętych bitew pomiędzy siłami amerykańskimi i japońskimi. Podczas bitwy o Filipiny w 1941 i 1942 roku Japonia najechała Luzon od północy i zaatakowała Manilę od lądu.
Wojska amerykańskie i filipińskie pod dowództwem generała MacArthura wycofały się na Półwysep Bataan. Upadek Bataan 9 kwietnia 1942 r. oznaczał zwycięstwo Japonii w Manili i na północnych Filipinach. Bataański Marsz Śmierci jest niezatartą ikoną brutalności tego okresu wojny.
Podczas gdy siły amerykańskie walczyły o wyzwolenie Filipin, w dniach 19–20 czerwca 1944 r. miała miejsce bitwa na Morzu Filipińskim, a następnie w październiku tego roku doszło do bitwy w Zatoce Leyte. Pomiędzy tymi dwiema bitwami Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych wystrzeliła 24 września grupę uderzeniową złożoną z myśliwców i bombowców, aby zaatakować japońską flotę zaopatrzeniową składającą się z maksymalnie 24 statków zakotwiczonych w zatoce Coron i wokół pobliskiej wyspy Busuanga.
Był to niespodziewany atak powietrzny Trzeciej Floty Stanów Zjednoczonych pod dowództwem admirała „Bulla” Halseya na pokładzie pancernika USS New Jersey. Wiceadmirał Mitscher, dowodzący grupą zadaniową 38 z lotniskowca USS Lexington, zapewnił kontrolę taktyczną ataku.
Dziewięćdziesiąt sześć myśliwców eskortujących Grumman F6F Hellcat i 24 bombowce nurkujące Curtiss SB2C Helldiver wystartowały tego ranka ze swoich pozycji oddalonych o 340 mil i ostatecznie zaskoczyły japońską flotę w Coron. Podczas niszczycielskiego ataku powietrznego Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych wysłała te statki na dno zatoki.
Jedną ofiarą była Olympia Maru, frachtowiec, który stoi pionowo na wysokości 30 m. Schodząc do ładowni, nurkowie natrafiają na stosy dużych beczek pokrytych mułem i rozrzuconych po dnie. Przepłyń przez te ciche korytarze, a możesz sobie wyobrazić chaos zatonięcia, który spowodował tak gwałtowne miotanie tymi bębnami.
Na zewnątrz ogromne ławice srebrzystych szybują nad wrakiem, a nurkowie często spotykają ławice nietoperzów pływających w nim i wokół niego. Na pokładzie w przebraniu odpoczywają jadowite kamienne ryby, będące żywym ostrzeżeniem przed dotykaniem czegokolwiek.

KAOGYO MARU leży na prawej burcie na głębokości 34 m i umożliwia nurkom przepływanie do wszystkich sześciu ładowni oraz do maszynowni i rejonu mostka. W drugiej ładowni wyraźnie widać mały buldożer wraz ze stertą cementu Worki który runął chaotycznie, gdy statek zatonął.
Kaogyo jest także domem dla wspaniałych miękkich koralowców, które zdobią szczyt wraku na głębokości 22 m. Łatwo byłoby stracić koncentrację na samym wraku, pływając wśród chmur małych ryb rafowych i obserwując drapieżne pstra czyhające wśród wraków i koralowców.
Tuż przed dziewiątą tego ranka bombowce nurkujące zaatakowały Okikawa Maru. Pierwsze dwie grupy po prostu ostrzelały japoński tankowiec, po czym skierowały się w stronę zakotwiczonego w pobliżu statku Akitsushima Maru. Ale 15 minut później zdobyli wiele bezpośrednich trafień w statek, który zaczął tonąć. Oficjalne dane są niejasne, ale według doniesień w ataku zginęło trzech strzelców i pięciu lub sześciu marynarzy.
Okikawa Maru nie zatonął całkowicie – dziobowiec utrzymywał się na powierzchni i płonął aż do 9 października, kiedy to inna grupa lotnictwa USA zesłała go na dno w ostatecznym ataku.
Obecnie statek leży w pozycji pionowej na głębokości 26 m, a jego główny pokład osiąga się na głębokość od 10 do 16 m. Część dziobowa jest pognieciona i skierowana ku górze w stosunku do głównego wraku. Być może najciekawszy wrak w Coron, Okikawa Maru, oferuje zarówno mnóstwo kolorowego życia morskiego, jak i fascynujące możliwości penetracji wraków i ich eksploracji.
Możesz przejść przez wał napędowy z zewnątrz statku aż do maszynowni, a także zwiedzić więzienie statku. Oglądanie zardzewiałych krat celi więziennej skłania do refleksji nad tym, jak wyglądało życie na tych statkach.

INNE WRAKI W zapraszają także nurków wrakowych do badania połamanych kości i stępek. Teru Kaze Maru to kanonierka lub łódź podwodna, która leży w bardzo płytkiej wodzie po wschodniej stronie wyspy Tangat. Zaczynając od zaledwie 3 m, a kończąc na 22, jest tak samo dobry dla osób nurkujących z rurką, jak i dla nurków.
Dla nurków z doświadczeniem w głębokich nurkowaniach Irako, japoński statek chłodniczy, który leży na głębokości 43 m przy ujściu zatoki, często może pochwalić się najlepszą widocznością wraków Coron i jest jednym z najbardziej malowniczych wraków w okolicy.
Istnieje kilka innych wraków, których tożsamość jest nadal nieznana. Statki te dodają tajemnicy temu miejscu… jaka jest ich historia i jak ostatecznie zatonęły?
Wody Zatoki Coron są stosunkowo chronione, ale przejścia między wyspami podczas wymiany pływów podlegają bystrym prądom, dlatego nurkowania należy odpowiednio zaplanować.
Ponadto nurków odwiedzających obszar Coron po raz pierwszy często zaskakuje fakt, że woda jest nieco mętna i mulista.
Widoczność może przekraczać 30 m w dobre dni, ale spadać do zaledwie kilku stóp w złe dni. Średnia widoczność na wrakach wynosi zazwyczaj 6-9 m. Aby doświadczyć ich w sposób bezpieczny i komfortowy, nurkowie powinni posiadać co najmniej certyfikat Advanced OWD, a przed przystąpieniem do penetracji upewnić się, że posiadają certyfikat Wreck Diver i odpowiednie doświadczenie.
Gdy zakończyliśmy naszą podróż, usiedliśmy na pokładzie Big Beth, łodzi mieszkalnej obsługiwanej przez Marco Vincent Dive Resort w Puerto Galera, i zachwycaliśmy się baldachimem jasnych gwiazd pokrywających niebo. Udaliśmy się do rafy Apo, a bez sztucznych źródeł światła wydawało się, że jest ich mnóstwo i są wspaniałe.
Wydawało się także, że sięgają prosto do wody, gdzie błyski bioluminescencyjnego światła naśladowały światło gwiazd i tworzyły kontinuum pomiędzy falami a niebem.
Ta hipnotyzująca katedra świateł przypomniała nam o tym, jak wszyscy jesteśmy połączeni na tym świecie – ze sobą nawzajem, z naszą przeszłością i naszą przyszłością. Historia kryjąca się pod falami zatoki Coron to tylko część ludzkiego doświadczenia.