JAŁOWE WYBUCHY

ODPRAWA NURKOWA W 15 MINUT! Spoglądam na zegarek; Ołów mistrz nurkowania Ro działa zgodnie z harmonogramem. Jest 6 rano i kilku nurków już na nogach, szykuje coś do jedzenia lub zajmuje się sprzętem fotograficznym, przygotowując się do pierwszego nurkowania jeszcze przed śniadaniem.
Wykonuję wiele zadań jednocześnie, między kęsami tostów, łykami kawy i zmianą portu aparatu na szerokokątny, jednocześnie starając się nie uszkodzić O-ringów bułką tartą. Mam kilka cennych minut na dokończenie, zanim rozpocznie się odprawa – punktualnie o 6.30:XNUMX załadujemy się do RIB-ów.
Ro i jego mistrz nurkowania załoga prowadzi ciasny statek, czyli dokładnie tak, jak lubi to nasz zespół nurków. W ramach naszego programu możemy wygodnie wykonywać cztery nurkowania dziennie i wcisnąć trzy kwadratowe posiłki, a nawet codzienną sesję instruktażową z naszym kierownikiem wycieczki i fotoprofesjonalistą Markiem Stricklandem.
Moje wielozadaniowe ćwiczenia są indukowane przeze mnie. Byłem potwornie zmęczony po nocnym nurkowaniu poprzedniego wieczoru, ostatnim z dwóch dni nurkowania na odległej wyspie Narcondam, i od razu położyłem się do łóżka, więc niezbędne zmiany w systemie pozostawiłem do teraz.
Nie martw się – wygląda na to, że nie tylko ja odkładam sprawę na później. Dwóch moich kolegów nurkowych jest podobnie zajętych przy stole z kamerą.
Jesteśmy teraz zacumowani na legendarnej Barren Island. Infiniti, nasz wygodny i przestronny dom na pokładzie Oceanu Indyjskiego, który przez ostatni tydzień był naszym domem na żywo, odbył nocną przeprawę. Jałowe miasto słynie z czasami aktywnego wulkanu, spektakularnych czarnych piasków i miękkich koralowców w odcieniach od różu po czerwień.
Nasze oczekiwanie jest namacalne; nasze ostatnie trzy dni będą wypełnione ciągłym nurkowaniem w miejscach, które Strickland określa jako „jedne z najlepszych na świecie”.
Infiniti to stosunkowo nowa firma zajmująca się nurkowaniem na żywo, wyróżniająca się wyjątkowym wyróżnieniem; jego bazą są Andamany, odległy archipelag położony bliżej Tajlandii na wschodzie niż Indii na zachodzie.

ANDAMANY NALEŻĄ DO INDII i jak dotąd były trudno dostępne, ponieważ wycieczki na wyspy odbywały się głównie statkami wypływającymi z Tajlandii, oddalonej o prawie 500 mil i cztery dni podróży. Logistyka wymagana do wprowadzenia zagranicznej łodzi na wody Indii była w najlepszym razie trudna, a większości nurków nie było nic więcej niż okazjonalna wyprawa i regularne docieranie do Andamanów – aż do teraz.
Infiniti to pierwsza łódź nurkowa należąca/obsługiwana przez Hindusów, zlokalizowana w centrum Port Blair, w sercu archipelagu Andamanów.
Teraz trwa trzeci sezon. Nasza grupa nurkowa była pierwszym amerykańskim kontyngentem, który zaszczycił swoje pokłady programem opracowanym przez Bluewater Podróż nurkowa z Los Angeles, California.
Firma Bluewater wybrała Stricklanda na kierownika „ogólnoamerykańskiego” dziewiczego rejsu w oparciu o jego wiedzę regionalną. W poprzednim życiu Strickland był dyrektorem rejsu statkiem wycieczkowym po Tajlandii, który od czasu do czasu odbywał długie podróże z Tajlandii.
Strickland poprowadzi przyszłe odprawy na temat swoich ulubionych miejsc nurkowych w Barren, ale na razie głos ma Ro. On i jego mistrz nurkowania Załoga ma w zanadrzu kilka niedawno odkrytych ścian, zatoczek i kamienistych raf, bazując na zeszłorocznych eksploracjach.
O 6.15 Ro dzwoni małym ręcznym dzwonkiem, aby zebrać nas w jadalni. Nasza 12-osobowa grupa jest podzielona na trzy grupy po cztery osoby, każda z parą Divemasterów. Ponieważ udowodniliśmy, że jesteśmy kompetentną grupą fotografów podwodnych, dano nam dużą swobodę podczas każdego nurkowania, co jest kolejną zaletą Ro i załogi Infiniti.
Gdy moi trzej kumple nurkowi się zbierają, Shyam i Sid, nasi mistrzowie nurkowania, dołączają do naszego stołu. Uderzamy się pięściami, siadamy i kierujemy uwagę na Ro i jego magiczną tablicę z pisakami, na której szczegółowo przedstawiono profil naszego miejsca nurkowego.
„Nurkujemy w Manta Point” – zaczyna. „Wchodzimy tutaj, podążamy piaszczystym zboczem do 15 m, gdzie zaczyna się pionowa ściana, i zanurkujemy w nią tam, gdzie udamy się do naszego przystanku bezpieczeństwa na końcu Manta Point”.
Jego dłoń przesuwa się po planszy, a palec zatrzymuje się na kluczowych współrzędnych, które chce, żebyśmy zapamiętali.
„Ściana ma duże wachlarze morskie, zaczynające się na 20 m, świetnie nadają się do sylwetek szerokokątnych, ale nie zapomnij patrzeć w górę i na zewnątrz – manty prawdopodobnie będą w błękitnej wodzie.” Ro zadaje pytania, ale my też ich nie mamy chętny do uderzenia w wodę. Kilka minut później jesteśmy w drodze.
Kiedy Bujji, nasz kierowca RIB, zbliża nas do Manta Point (10 minut biegu), nagle zwalnia i podekscytowany wskazuje na górę. Wulkan Barren się obudził! Chmura czarnego popiołu wylatuje z wylotu żużlowego stożka, wyrzucając w niebo ciemny pióropusz, gdy patrzymy z podziwem.
Erupcja jest krótkotrwała, ale wiatry w górze kierują naszą stronę i kilka minut później musimy się zamaskować i rozważyć oddychanie przez nasze automaty, gdy przez chwilę spadnie na nas ziarnisty czarny popiół.
Jak dzieci nie możemy się doczekać tej fajnej inwestycji, gdy kończymy kontrolę ostatniego biegu i wjeżdżamy w widoczność 40 m.
Podążam za Sidem do 30 m i wyrównuję się wzdłuż ściany, oszołomiony wielkością morskich wachlarzy. Okazują się niezwykle trudne do fotografowania, są po prostu za duże, aby zmieścić się na przetworniku obrazu, nawet z moim obiektywem typu rybie oko.
„Wszystko staje się większe, im głębiej nurkujesz” – pamiętam, jak Strickland powiedział nam na początku wyprawy. Kręcę głową z niedowierzaniem. A teraz przychodzi mi do głowy wniosek: „Z każdym kolejnym nurkowaniem wszystko staje się lepsze”.

PRZEZ OSTATNIE DWA DNI byliśmy zachwyceni nurkowaniem wśród masywnych gąbek beczkowatych położonych pomiędzy dywanami różowych miękkich koralowców w siedzibie głównej Narcondam Pinnacle i Ooh La La. Dzisiaj jestem pod wrażeniem marynarzy zbyt dużych, aby strzelać w Barren's Manta Point.
Rzeczywiście obrazy na spektakularnej głębokiej ścianie nie przychodzą łatwo i zbyt szybko komputer namawia mnie, żebym wypłynął na mieliznę. Jestem wdzięczny za jego wytrwałość, ponieważ na odległości 5 m znajduję gwiazdę morską w koronie cierniowej, która oferuje możliwość ćwiczenia moich umiejętności ustawiania ostrości z małej odległości w szerokokątnej perspektywie.
Pracuję nad kątami, ale zauważam dziwny efekt filtrowania w słupie wody. Widoczność, znakomita chwilę wcześniej, została teraz ograniczona przez to dziwne zjawisko. Wtedy dociera do mnie – popiół wulkaniczny osiada! Wulkan Barren znów stał się niespokojny.
Gdybym nie zauważył malejącej widoczności i rozejrzał się dookoła, przegapiłbym „przelatującą mantę”.
W dużej mierze dzięki instrukcjom Stricklanda dokonuję na bieżąco odpowiednich ustawień przysłony i czasu otwarcia migawki, gdy ryba kończy pojedynczy przelot, i udaje mi się wystrzelić kilka skutecznych zdjęć.
Późnym rankiem ruszamy do Coral Gardens, gdzie podobno znajdują się spektakularne stoiska twardych koralowców Acropora i Montipora. Z naszej perspektywy trybuny z pewnością robią wrażenie, jednak Shyam zauważa, że ​​nic nie wygląda tak samo. „W zeszłym roku obszar ten był pokryty w 100%” – mówi. „Teraz tam, gdzie kiedyś były koralowce, jest dużo czarnego piasku”.
Przy bliższym przyjrzeniu się wyścig pomiędzy przetrwaniem a naturalnie występującymi i pozornie częstymi wstrząsami jest oczywisty. Poszycie gatunków koralowców, takich jak Montipora, demonstruje ten wyścig przez czarny piasek gromadzący się na ich przypominających misy szkieletach.
Jednak w jakiś sposób dynamika tej aktywnie wulkanicznej wyspy wydaje się równoważyć. Kamienne koralowce i towarzyszące im stworzenia rafowe wydają się być o krok przed piroklastycznymi tendencjami wyspy.
Po południu Ro ma jeszcze jedną ucztę, zanim Infiniti przeniesie się na drugą stronę Barren na główne wydarzenie nurkowe. W osłoniętej zatoce, w której najwyraźniej przez jakiś czas unikano opadu popiołu, znajdujemy stuprocentowe drzewostany koralowe, jakich można spodziewać się w Coral Gardens.
A jako bonus, pomijając sprzęt do nurkowania, wygrzewamy się w gorącym źródle wynurzającym się ze skał przy brzegu, mając nadzieję, że RIB-y pozostaną trochę dłużej, zawożąc inne zespoły z powrotem do Infiniti, zanim wrócą po nas.
Następny poranek należy do Strickland. O 6.15:XNUMX informuje nas o dwóch miejscach, które odwiedzimy przez resztę wycieczki: Purple Haze i Black Magic.
„W mojej opinii są to jedne z najlepszych miejsc do nurkowania na świecie.” on zaczyna. „Nazwa Purple Haze pochodzi od różowych i czerwonych miękkich koralowców, które w głębi wydają się fioletowe. Począwszy od około 20 m dominują koralowce miękkie, które stają się większe w miarę głębszego nurkowania. Byłem tu wiele razy i wciąż są części tej rafy, których jeszcze nie odkryłem.”
W przeciwieństwie do marynarzy Manta Point i kamiennych stoisk Coral Garden po przeciwnej stronie Barren, Purple Haze jest pokryte luksusowymi miękkimi koralowcami, które w rzeczywistości są fioletowe, dopóki nie zostaną oświetlone pochodnią lub stroboskopem.
Rafa to para grzbietów rozciągających się od brzegu w dół daleko poza głębokości przeznaczone do nurkowania sportowego. Biegną prostopadle do prądów, więc strzelcy mogą znaleźć liczne wychodnie, za którymi mogą się schować i wygodnie kadrować kalejdoskopowe widoki.
„Prąd jest naszym przyjacielem” – przypomina nam Strickland. „Koralowce miękkie ładnie ożywiają się, gdy woda się porusza, a żerujące na planktonie, takie jak anthias i bannerfish, gromadzą się w słupie wody, tworząc wspaniałe fotografia".
Pomimo fazy księżyca przed przypływem, prąd jest wystarczający, aby spełnić przewidywania Stricklanda.
„Miękkie” są w pełnym rozkwicie, a my cierpliwie czekamy, aż wszechobecny sztandarowiec pojawi się w ławicy na tle pasteli przypominających Moneta.

NIESAMOWITE JAK Być może akwaria Purple Haze są takie, nie mogę powstrzymać się od myślenia o możliwościach makro w czarnych piaskach pomiędzy grzbietami. „Poczekaj na Czarną Magię” – zaleca Strickland. „Zrób zdjęcie szerokokątne, a następnie przejdź do makro”.
Jego rozumowanie dociera do mnie podczas powolnej, metodycznej wspinaczki po szerokim zboczu czarnego piasku. Szerokie ustawienie daje mi szansę na sfotografowanie podobnych, ale różnych scen panoramicznych, ale teraz mogę zaznaczyć kolonie babkowatych krewetek, w których żyją krewetki pistoletowe Randalla, które tak bardzo pragnę sfotografować. Teraz podczas następnego nurkowania mogę od razu przejść do celów makro i właśnie to robię.
Większe populacje granika, lucjanu, słodkolipka i innych ryb nie wydają się być cechą charakterystyczną Narcondam i Barren, pomimo oddalenia wysp.
Strickland powiedział mi, że czasami można spotkać duże ryby, takie jak wargacz napoleoński i granik olbrzymi, ale częściej można je spotkać w przybrzeżnych miejscach głównego łańcucha Andamanów.
Mam nadzieję, że jest to naturalny porządek, a nie wynik pirackich połowów powszechnych w wielu odległych, pozbawionych kontroli częściach świata.
Tak naprawdę na początku podróży plan Infiniti obejmuje rejs na południe w pobliżu wyspy North Cinque do rafy zwanej Fish Rock, gdzie spodziewaliśmy się spotkać tak duże skupiska ryb.
Niestety, gdy opuszczaliśmy Port Blair, wiatr wzmógł się do siły sztormowej i dwukrotnie uniemożliwiono statkowi dotarcie na miejsce. Przez pierwsze trzy dni musieliśmy nurkować na chronionych rafach, bombach i wrakach pomiędzy North Cinque a Wyspami Havelock.
Na szczęście czwartego dnia pogoda się poprawiła i mogliśmy wykonać dwa nurkowania w przybrzeżnej lokalizacji o nazwie Johnny's Reef w drodze do Narcondam.
Dało to wgląd w to, jak mogła wyglądać Fish Rock, z licznymi ławicami lucjanów, słodkowodnych i jednego gigantycznego granika, który miał z pewnością ponad 1.5 metra. Widoczność też była zdumiewająca – co najmniej 40m!

TO MINĘŁO PIĘĆ LAT ponieważ duże zjawisko El Niño spowodowało rozległe blaknięcie koralowców kamiennych w Morzu Andamańskim. W chronionych miejscach, w których nurkowaliśmy na początku, nadal znajdowały się pewne dowody oddziaływania. Na szczęście niektóre miejsca wydawały się mało dotknięte, z mocnymi drzewostanami koralowców kamiennych, podczas gdy inne były w większości pozbawione rozgałęzionych koralowców, na które najczęściej wpływała wyższa temperatura wody.
Co zaskakujące, przynajmniej na Barren, gdyby wyspę dotknęło El Niño, nie widziałem żadnych dowodów na utratę koralowców.
Rzeczywiście, największe ryzyko przetrwania koralowców wynika z tego, że nie wyrosną z dławiących skutków ciągłego osiadania popiołu wulkanicznego i wydaje się, że wyścig ten wygrywa.
Wreszcie, blaknięcie nie ma wpływu na koralowce miękkie, ponieważ brakuje im symbiotycznej zooksantelli występującej w koralowcach kamiennych, która blaknie w długotrwałych okresach nienormalnie wysokich temperatur wody.
Na koniec, w mojej osobistej wyprawie do odległych miejsc, rzadko odwiedzanych przez innych, nawiązuję do wymownego podsumowania tematu autorstwa Marka Stricklanda: „Wielu z nas chce podróżować do miejsc, które chcielibyśmy uważać za „nieskazitelne” . W obecnym środowisku nie jestem pewien, czy takie miejsce już istnieje. Wywarliśmy wpływ na oceany w takim stopniu, że „nieskazitelny” stan może już nie być możliwy.
„To powiedziawszy, nadal mamy odległe miejsca, takie jak tutaj na Andamanach, gdzie możemy nadal cieszyć się niemal nieskazitelnym otoczeniem, przynajmniej na razie…”