Teraz obie strony

LOTNISKO WYDAWAŁO SIĘ WIBRAĆ przy dźwiękach stalowych bębnów, a mnie atakował hałas, kolor, tancerze, bębniarze i tłumy. Karnawał – dwa dni hulanki w Trynidadzie i Tobago – pozostał już tylko kilka tygodni.
Kierowałem się do Speyside, po wschodniej – i Atlantyckiej – stronie Tobago. Biorąc pod uwagę niedawną złą pogodę, trzymałem się miejsc blisko brzegu, zanim udałem się na zachód, aby porównać wschodnią część wyspy z karaibską stroną.
Gdy tylko wylądowaliśmy w Coral Gardens, natknęliśmy się na ogromnego żółwia. Nasza bliskość nie przeszkadzała mu i usiadł obok nas przez chwilę, po czym poruszył się i w roztargnieniu odpłynął.
Później, chcąc obserwować ogromnego jeżozwierza, prawie przeoczyliśmy dwa kolejne duże żółwie i małego rekina rafowego czarnopłetwego, które ostrożnie przyglądały się naszej grupie z daleka.
Oprócz rekinów i żółwi w Coral Gardens znajduje się największy i najstarszy koral mózgowy, jaki kiedykolwiek udokumentowano. Ponieważ wcześniej widziałem tylko małe kolonie, nie byłem przygotowany na to, jak ogromne będą. Mając imponujące 3 m wysokości i około 5 m szerokości, górował nade mną.
Jednak choć jego imponujący rozmiar był spektakularny, robiłby jeszcze większe wrażenie przed poważnym wybieleniem, które dotknęło go w 2010 roku.
Katedra, bardziej osłonięta od wzburzonego Atlantyku, była ogólnie spokojnym miejscem do nurkowania: kilka skalarów, boxfishów i wargaczy purpurowych zajętych swoimi sprawami, a także para nieśmiałych przed kamerą cętkowanych bębnów tańczących na drodze naszym obiektywom .
Następnego ranka obudziłem się wcześnie, słysząc wyjący wiatr uderzający w dach. Kiedy łódź odpłynęła od brzegu, atramentowe niebo było prawie nie do odróżnienia od ciemnej sylwetki wyspy.
Dzięki hałaśliwym falom godnym Hokusai moje wejście gigantycznym krokiem było dalekie od elegancji. Mówiąc wprost, zostałem bezceremonialnie wyrzucony z łodzi.
Jednak nurkowanie w dryfie na Runway było dość spokojne. Było mnóstwo ładnych francuskich skalarów, a ich delikatne znamiona, niepasujące do ponurych, opuszczonych ust, sprawiały, że wyglądały jak zrzędliwe nastolatki ubrane na bal.

JAK PRZESUWALIŚMY SIĘ w nurcie dostrzegliśmy parę krewetek koralowych pasiastych, których białe czułki zdradzały kryjówkę w gąbce beczkowej, oraz ogromnego homara langusty o paciorkowych oczach.
Później natknęliśmy się na ponurą, wielką barakudę, która nam się przyglądała. Niedługo po tym, jak zniknął, kolejna barakuda – a może ta sama – okrążyła nas, uważnie wpatrując się w nas oczami. Jego srebrny grzbiet zniknął w oddali, ale byłem pewien, że wciąż jest w pobliżu i trzyma nas w szachu.
W tym momencie krajobraz zmienił się dramatycznie, ponieważ opuściliśmy Runway i przepłynęliśmy przez dwa inne miejsca do nurkowania: Bookends i Alpy.
Można było zobaczyć, skąd wzięła się nazwa Alp, krajobraz wysokich skał.
Podczas naszego przystanku bezpieczeństwa tuż obok nas przepłynął ogromny tarpon, potem kolejny i jeszcze jeden. Przez następne trzy minuty srebrne błyski skakały to w tę, to w tamtą stronę, gdy tarpony zdawały się niemal nas otaczać.
Pod koniec naszego postoju byliśmy rzuceni, gdy ogromne fale wyciągały nas w stronę powierzchni. Udało nam się wytrzymać do końca naszych trzech minut, zanim zostaliśmy wciągnięci, by jechać na rozbijających się falach.
Ponowne wejście na łódź obfitowało w wydarzenia. Kapitan próbował sterować łodzią na tyle blisko, abyśmy mogli wdrapać się na pokład, podczas gdy prąd ciągnął nas dalej. „Pomocna” fala wbiła mnie w drabinę, a ja wdrapałem się na pokład, o włos unikając zagubionego płetwa.

OGRODY JAPOŃSKIE wyglądało tak, jak można się tego spodziewać – krajobraz miękkich koralowców powiewających jak włosy syreny i wychodnie koralowca wachlarzowego przypominające drzewka bonsai. Nasza średnia wynosiła około 13 m, więc na piaszczystych ławicach było mnóstwo kolorów, życia i obfitości koralowców, a dookoła były papugoryby, skalary, rogatnice, bukszpany i krowy.
Mniej więcej w połowie nurkowania prąd wzrósł i opróżniliśmy nasze BC, zbliżając się do Kamikaze Cut. Wszelkie powietrze w naszych kurtkach może oznaczać wciągnięcie go przez prąd i wcześniejsze zakończenie nurkowania.
Przyklejeni do dna morskiego poszybowaliśmy w stronę dwóch dużych głazów i przez szczelinę między nimi. To było ekscytujące zakończenie spokojnego, malowniczego nurkowania.
Na szczęście następnego ranka wiatry ucichły, morze było bardziej płaskie i wreszcie pokazało się słońce. Miałem nadzieję, że to dobry znak, bo dzisiaj był ważny kamień milowy – moje 100. nurkowanie miało zostać uczczone driftem w Black Jack Hole.
W najgłębszym miejscu, około 25 m, woda była jaskrawoniebieska, a z powierzchni wydobywało się światło. Bez uważnego patrzenia na twoje komputerłatwo byłoby podążać za rybą znacznie głębiej, niż zamierzano, gdy rafa opadała.
Lecąc, trzymaliśmy płytszą część rafy po lewej stronie, zaglądając w szczeliny, robiąc zdjęcia i ogólnie ciesząc się przestrzenią pomarańczowych i zielonych wachlarzowatych koralowców usianych formacjami mózgowo-koralowymi. Przypominało to scenę szkolną z „Gdzie jest Nemo”, gdzie życie tętniło we wszystkich kierunkach. Oprócz anioła, motyla, chirurga, spustu, pudła, trąbki, papugi i sierżanta-majora, z góry obserwowała nas wielka barakuda, ogromny langusty, groźna murena zielona i gigantyczny, raczej nietowarzyski jeżozwierz. Mrugnęliśmy i nasze 45 minut na placu zabaw dla nurków dobiegło końca.
Mój czas w Speyside też dobiegł końca.
Przeprowadzałem się do hotelu Le Grand Courlan, aby poznać zachodnie wybrzeże Tobago i miałem nadzieję, że na Karaibach będzie spokojniej niż na Atlantyku. Ale czy spokojniejsze morza przyniosą tyle życia?
Przybyłem w samą porę na cotygodniowe przyjęcie koktajlowe organizowane przez menadżera i zaskoczył mnie ogromny tort przed moimi urodzinami w następnym tygodniu – bardzo miło.
Następnego ranka po nadąsanym niebie przepłynęła żywa tęcza. Zachodnia strona Tobago już mi się spodobała!

MAVERICK BYŁ prom międzywyspowy jeszcze 20 lat temu – teraz to wrak. Ponieważ na Speyside wiał silny wiatr, warunki były niepewne. Zaczynając od najgłębszego miejsca wraku – około 30 m – krążyliśmy, powoli wspinając się z każdą pętlą.
Kiedy to zrobiliśmy, zaobserwowaliśmy sierżanta-majorfisha, mijającą ławicę almaco jack i parę płaszczek pływających leniwie pod łodzią. Dziób się zapadał, ale iluminatory pozwalały rzucić okiem na panujący wewnątrz chaos. 
Kiedy zbliżał się czas no-deco, powoli wspinaliśmy się po ponurych, szarych wodach.
Pomiędzy nurkowaniami zacumowaliśmy pomiędzy łodziami tak przeładowanymi pelikanami, że aż dziw, że nadal mogą pływać, i zastanawialiśmy się, jak okropnie byłoby je czyścić (łodzie, nie pelikany).
W formacji skalnej Mount Irvin Wall w kształcie pazurów plan zakładał oplatanie każdego „szponu” w poszukiwaniu obiektów makro. Ponieważ pasażerowie trzech innych łodzi mieli ten sam pomysł, zadbałem o to, aby spełnić pomysł mojego przewodnika płetwy do pamięci.
Koralowiec nie był szczególnie kolorowy, ale było wiele do zobaczenia. Wody wokół Tobago są niezwykle bogate w składniki odżywcze, dzięki prądowi Gujany, który niesie ze sobą składniki odżywcze z rzeki Orinoko.
Znalazło to odzwierciedlenie w rafie, która była pełna życia. Wiem, że nie powinienem pisać list, ale daje to pewne wyobrażenie o różnorodności – wszędzie dwukolorowe damselfish; chrząknięcie w niebieskie paski; motylkowata czterooka; pnia plamista; papuga świetlna; trąbka; homar kolczasty; lucjan żółtoogonowy; wargacz niebieskogłowy; Skalary francuskie; skalary szare; prawie neonowa królowa skalarów; chirurg oceaniczny; starszy sierżant; wiewiórka; niebieski chrom; motylkowata; samotna wielka barakuda; i czerwono-cętkowana murena, pożerająca nas ze swojej kryjówki.
Tuż przed wynurzeniem zauważyliśmy ogromną kamienną rybę czającą się w lekko zabłoconej wodzie. Kiedy usiłowaliśmy dostrzec krawędź jego kamuflażu na tle skały, zwierzę znudziło się, zatrzepotało fioletowymi skrzydłami i odeszło dalej.
Następnego ranka łódź bez problemu przepłynęła przez płyciznę, a my leniuchowaliśmy na pokładzie. Promienie słońca sączyły się jak roztopione masło.
Kiedy zeszliśmy na głębsze wody, podróż stała się trudna. Wzbijaliśmy się w powietrze i uderzaliśmy w ziemię z każdą falą.

CHCIELIŚMY ODWIEDZIĆ Castara Bay, ale z powodu zaskakująco burzliwych warunków zmienił kurs na kilka płytkich nurkowań na rafie w Arnos Vale, przemieszczając się z północy na południe.
Podobnie jak Mount Irvin Wall, te miejsca tętniły życiem – mnóstwo kolorowych i różnorodnych ryb i skorupiaków, ale tym razem poprzestanę na wzmiance o fanach morza oraz koralowcach gwiaździstych i mózgowych. Ale mała, granatowa rybka wciąż przykuwała moją uwagę, a jej połyskujące niebieskie kropki przywodziły na myśl tęczową rybkę z opowieści z dzieciństwa.
Był to żółtopłetwy kot samolubny, młode osobniki miały znacznie więcej jaśniejszych kropek, a dorosłe osobniki były prawie czarne, z mniejszą liczbą plam i żółtym ogonem.
Szczególnie jeden malutki nieletni wyglądał na ozdobionego klejnotami.
Szybując nad rafą, niedaleko piaszczystego dna, wykonałem podwójne ujęcie i zobaczyłem wpatrujące się we mnie okrągłe oko. Jakiś ośmiornica wcisnął się ciasno w szczelinę w skale poniżej, mając nadzieję, że pozostanie niezauważony.
Do tej pory nie widzieliśmy wielu pstra, ale było ich kilka. A podczas przystanku bezpieczeństwa podczas naszego drugiego nurkowania zauważyliśmy gigantyczną zieloną murenę swobodnie pływającą znacznie pod nami. Falował w wodzie, kłapiąc szczękami.
W drodze do domu minęliśmy pensjonat, w którym przebywał jeden z nurków. Aby zaskoczyć rodzinę, wskoczył na statek i popłynął do domu.
Dopiero kiedy wróciliśmy do sklepu nurkowego i zastaliśmy czekającą na niego zdumioną żonę i dzieci, zdaliśmy sobie sprawę, że jego zaskoczenie przyniosło odwrotny skutek!
Podobała mi się obfitość mniejszych ryb rafowych w Arnos Grove, ale miałem nadzieję zakończyć moją wyprawę większymi rybami w znanym miejscu Divers' Dream.
To było ryzyko; pod dużym wpływem prądów, trudne warunki mogą szybko zmienić ten pośredni dryf w Koszmar nurków.
Ostatnie warunki były tak trudne, że nie mogliśmy być pewni, czy uda nam się zanurkować w tym miejscu, zanim tam dotrzemy. Zdążyliśmy w samą porę, ale gdyby zrobiło się zbyt wzburzenie, musielibyśmy uciekać na szczyt płaskowyżu, a nie na otaczające go głębsze wody.
Prąd był silny, więc z całych sił próbowałem utrzymać płetwę, żeby pozostać nieruchomym. Gdyby pozostał tak potężny, nurkowanie byłoby żałosne, ale na szczęście tak się nie stało.
Udało nam się wymknąć z prądu tuż przed pojawieniem się rekina karmiącego, więc zakotwiczyłem się na skale, aby obserwować, jak przepływa obok.
Spojrzeliśmy w błękit i w naszym polu widzenia pojawił się żółw, po czym nagle zniknął. Mrugnąłem i obraz pojawił się ponownie. Przyglądając się bliżej, gdy przepłynął obok, zdaliśmy sobie sprawę, że było to inne zwierzę; był to duży zielony żółw z sękatymi pąkli na grzbiecie.
Pod koniec nurkowania rozejrzeliśmy się dookoła w nadziei, że spotkamy jeszcze jedną niespodziankę. Nie udało się, ale to, co mogło być koszmarem, okazało się nurkowaniem marzeń.
Po powrocie do Grand Courlan zakończyłem popołudnie na cotygodniowych zajęciach jogi o zachodzie słońca w ośrodku, po których nastąpił relaksujący masaż całego ciała.

W MOIM OSTATNIM DNIU, udałem się do Pigeon Point na lekcję paddleboardingu z Duane'em ze Stand Up Paddle Tobago. Nauczył mnie podstaw na piasku, zanim wrzuciłem nasze deski do oceanu. Próba stania na delikatnie falującym oceanie była dziwnym uczuciem i początkowo moje nogi zamieniły się w galaretę.
Wkrótce jednak nabrałem pewności siebie i gdy wiosłowałem, a słońce zachodziło nad oceanem, zastanawiałem się nad moim tygodniem.
Trudne warunki oznaczały kilka trudnych nurkowań, a w niektórych miejscach w ogóle nie udało się. To powiedziawszy, nie zawiodłem się na tak wielkich rzeczach, ale byłem zaskoczony różnorodnością i obfitością ryb rafowych żywionych przez wody bogate w składniki odżywcze.
Mogłem mieć tylko nadzieję, że moja następna wizyta przyniesie lepszą pogodę!