Braterskie szczęście

JOSS WOOLF podejmuje w imieniu innych szansę na bardziej pełną przygód niż zwykle grupową wycieczkę na żywo na pokładzie – ale czy weźmie na siebie winę, czy też będzie się cieszyć uznaniem?

W ŚRODKU na południowym egipskim Morzu Czerwonym, pół mili od siebie, znajdziesz Wielkiego Brata z latarnią morską zbudowaną przez Brytyjczyków w 1883 r. i Małego Brata. To bardzo odizolowana para skalistych wychodni.

Nikt tam nie mieszka, ale od czasu do czasu jest tam obecność wojska. W dawnych czasach, w ramach kary za jakieś wykroczenie, nieszczęsna ofiara była zmuszona przepłynąć z jednej wyspy na drugą przez wody „pełne rekinów”.

Dwa lata temu otrzymałem pałeczkę prowadzenia corocznego wyjazdu nurkowego Brytyjskiego Stowarzyszenia Fotografów Podwodnych do Morza Czerwonego, zapoczątkowanego przez Johna Bantina wiele lat temu, następnie kontynuowanego przez Lindę Dunk i przez co najmniej ostatnie 15 lat przez Jana Maloneya .

Obecnie wiek naszej grupy waha się od niewinności 32 lat do mądrości 82 lat.

Wszyscy jesteśmy podwodnymi fotografami o różnych aspiracjach i od wielu lat lubimy wspólne podróżowanie.

Nasza zwykła trasa prowadziła na północ, obejmując, jeśli pozwalała na to pogoda, wraki w Abu Nuhas, Thistlegorm, Jackson Reef i niepowtarzalny Ras Mohammed z Shark Reef i wrak Yolanda. Czasami dla odmiany zapuszczaliśmy się dalej na południe, do jaskiń St John's i Fury Shoal, ale Bracia nigdy nie byli w naszym planie.

Było to częściowo spowodowane tym, że przez wiele lat były one zamknięte dla publiczności, ale także dlatego, że raczej wymagające nurkowanie nie każdemu przypadło do gustu.

Tym razem, mając dużą szansę zobaczenia młocarni, młotów i białopłetwych oceanicznych, pomyślałem, że sprowadzę grupę na manowce i skorzystam z okazji, aby złożyć wizytę rekinom.

Było nas 22 na pokładzie Hurricane, jednej z floty Tornado obsługiwanej przez Podróż z akwalungiemi zdobywca tegorocznej nagrody DIVER Liveaboard of the Year.

PO WYDARZONYM TYGODNIU w St John's, z jego kuszącymi systemami jaskiń i częstymi spotkaniami z wargaczami napoleońskimi, pożegnaliśmy połowę grupy.

Dzień później, kiedy cała grupa podekscytowanych gości została szczęśliwie zainstalowana, wymeldowanie się zakończyło i uzupełniono zapasy ginu, nadszedł czas na 12-godzinną nocną przeprawę do Braci, coś, czego nie zdecydowałbym się powtórzyć w innym miejscu. spieszyć się

Przy bardzo silnym wietrze i wzburzonym morzu była to prawdopodobnie jedna z najgorszych podróży morskich, jakie kiedykolwiek przeżyłem podczas wyprawy nurkowej.

Dwie pary drewnianych drzwi w naszej kabinie trzaskały głośno przez całą noc; musiałeś trzymać się boków pryczy, aby uniknąć rzucenia na podłogę, i wiedziałeś, że jakakolwiek próba wstania z łóżka, aby poprawić pozycję, wywoła nudności, którym wielu z nas nieuchronnie ulegnie.

Połącz ten scenariusz ze zwyczajowym cygańskim brzuszkiem, charakterystycznym dla niemal każdej podróży po Morzu Czerwonym, gdzie priorytetem jest brzuch, gdy klęczę twarzą w dół nad toaletą…

Nie powiem nic więcej!

To, jak naszemu kapitanowi i załodze udało się bezpiecznie zacumować łódź w ciemności o 3 nad ranem, pośród uderzających fal i wyjącego wiatru, mając sześć lin, które trzeba było przymocować do zanurzonych miejsc do cumowania, pozostaje dla mnie tajemnicą i jestem im wdzięczny.

Choć wyprawa rzeczywiście odcisnęła swoje piętno na liczbie chętnych nurków już pierwszego ranka, ci, którym udało się wynurzyć na powierzchnię o 5.30:XNUMX, zostali sowicie nagrodzeni bardzo bliskim spotkaniem z ogromnym rekinem młockarzem. Oczywiście do tej grupy nie zaliczałem się ja.

Jednakże późnym rankiem poczułem się na tyle zregenerowany, że mogłem rozpocząć drugie nurkowanie tego dnia. Widzieliśmy już dwa rekiny oceaniczne krążące nad łodzią z pokładów. Kiedy już się tam wśliznęliśmy, bez prądu, z czystą, błękitną wodą i błyszczącym słońcem, doszło do spotkania, o jakim tylko marzysz.

Nie mniej niż trzy oceaniki, każdy ze swoim uroczym otoczeniem pilotów (szkoda, że ​​były niebieskie, a nie żółte, ale nie można mieć wszystkiego, prawda?).

Przez całe nurkowanie płynęli wśród nas.

Nikt nawet nie musiał się ruszać, aby wykonać idealne ujęcie pod niemal każdym kątem; Pozostało nam tylko poczekać, aż nadejdzie nasza kolej na przelot.

Wróciłem myślami do mojej pierwszej wizyty w Elphinstone z moim klubem nurkowym ponad 20 lat temu. Wciąż wystraszony dziedzictwem filmu „Szczęki”, bardzo się denerwowałem możliwością spotkania z „niebezpiecznym” białopłetwym oceanicznym zwanym Sid, na którego terytorium mieliśmy zejść.

Przewodnicy nurkowi kazali nam wszystkim poczekać z pełnym wyposażeniem na tyłach łodzi, podczas gdy oni będą sprawdzać miejsce, aby upewnić się, że jest bezpieczne. Po 20 minutach nadal nie wrócili, a my, a raczej ja, podjęliśmy wykonawczą decyzję o wkroczeniu.

Możesz sobie tylko wyobrazić szok, jaki przeżyłem, gdy znalazłem Sida bezpośrednio pod łodzią.

Nasi bezradni przewodnicy czekali na dnie morskim, a my nie mieliśmy innego wyjścia, jak jak najszybciej zejść na dół i dołączyć do nich, gdzie pozostaliśmy do końca nurkowania.

Pamiętam, jak w granicach naszego małego płaskowyżu znalazłem grupę młodych rekinów karmiących pod dużym, nisko położonym koralowcem stołowym i kilka ryb kamiennych

Inaczej bym tego nie zauważył.

Sid nie odszedł; inne grupy nurków przychodziły i odchodziły, ale w pewnym momencie wszyscy musieliśmy wypłynąć i oczywiście nadal tu jesteśmy, aby opowiedzieć historię.

Sedno tej anegdoty jest porównanie absolutnego strachu, jaki odczuwaliśmy w tamtym czasie przed oceanami – a właściwie wszystkimi rekinami – z czystą przyjemnością przebywania w ich pobliżu dzisiaj. Oczywiście nie można popadać w samozadowolenie; doszło do jednego lub dwóch wypadków śmiertelnych.

Naszą rozrywkę przerwało jedynie wyczerpanie się powietrza, ale po nurkowaniu na twarzach ludzi gościło wiele uśmiechów, a lunch był bardzo hałaśliwy. Niestety, rekiny przez resztę dnia trzymały się na uboczu, ale już mieliśmy szczęście.

Na Big Brotherze, niedaleko latarni morskiej, znajduje się kilka całkiem niezłych wraków. Aida 11 była włoskim statkiem przewożącym żołnierzy, gdy pewnej nocy w 1957 r. zderzyła się z Wielkim Bratem. Najpłytszy punkt znajduje się zaledwie 15 m, więc jest to duży, stosunkowo nienaruszony wrak.

Jednakże, chociaż prąd jest często silny, koralowce miękkie są piękne, a wrak przyciąga mnóstwo życia morskiego i oferuje wspaniałe możliwości.

Numidia, dawny brytyjski statek towarowy o długości 130 m, zatonął dopiero podczas drugiego rejsu, zmierzając do Indii, w 1901 roku.

Statek, który obecnie leży niemal pionowo na głębokości od 8 do 80 m, przewoził koła lokomotyw, które nadal można znaleźć. Jednak jego głębokość sprawia, że ​​jest ogólnie niedostępny dla nurka rekreacyjnego.

Dostępny tylko łodzią RIB, na drugim końcu wyspy, dopłynęliśmy, aby skorzystać z kolejnej okazji, aby zobaczyć nieuchwytnego rekina młockarskiego. Bardzo irytujące było to, że jednemu udało się przepłynąć pod nami wszystkimi niezauważonym przez nikogo z wyjątkiem Ahmeda, naszego przewodnika i przewodniczącego BSoUP Paula Colleya!

Pojedyncza manta pojawiła się w naszym polu widzenia, zanim wypłynęliśmy za róg nad bajeczny ogród koralowy z wystarczającą liczbą jaskrawopomarańczowych samic mrówek, aby zasiedlić całe Morze Czerwone.

Kiedy naciśniesz migawkę, stroboskopy sprawią, że wszystkie skupią się ciasno na rafie, więc szybko naciśnij migawkę ponownie, aby uzyskać gęstsze skupienie kolorów.

Pamiętam, że kilka lat temu podczas wycieczki na Seszele nasz kochany przewodnik nurkowy, były lekarz rodzinny z Yorkshire, powiedział mi, że stosunek samic anthias do samców wynosi około 10 do jednego i jest to statystyka, która – jak powiedziała – raczej odzwierciedlała sytuację człowieka na Mahe, gdzie mieszkała.

ROZROŚLIŚMY przyzwyczajony do wzoru pogody; budzenie się przez silny wiatr, dużą falę i fale rozbijające się o szczyt pokładu nurkowego, stopniowo słabnące w ciągu dnia. Poranek w dniu, w którym mieliśmy nurkować, Little Brother nie jest wyjątkiem.

W nocy przypłynęły dwie kolejne łodzie, załoga jednej z nich ma trudności ze znalezieniem miejsca do cumowania. Jak te łodzie o drewnianym kadłubie wydają się nieubłaganie miotać – cieszę się, że Hurricane ma znacznie stabilniejszy stalowy kadłub.

Poranne nurkowanie ma dać większą szansę zobaczenia młocarni, ale o 5.30 wydaje się, że jesteśmy w gronie 40 nowicjuszy na rowerze, którzy wszyscy mają ten sam pomysł! Zatem dziś rano bez rekinów, ale mimo to piękne, malownicze nurkowanie z barakudami, ławicami banerów, dziesiątkami igieł oraz dużą ilością sprzątania i karmienia.

Okrążając rafę, wkrótce natrafiliśmy na ścianę silnego prądu, który zmusza nas do cofnięcia się. W wodzie jest teraz tak wielu nurków, że nie możemy zobaczyć ryb ze względu na bąbelki.

Postanowiłem wrócić do łodzi i zakończyć nurkowanie, gdy z mroku wyłania się ocean otoczony przez pilotki. Próbujemy za nim podążać, ale szybko znika i cierpliwie czekamy pod łodzią, aż wróci. Tak się nie dzieje, więc w końcu się poddaję i próbuję przedostać się na tył łodzi.

OBECNY MA podniósł się i dotarcie do drabin, które teraz gwałtownie wznoszą się i opadają, zgodnie z falą morza, stanowi nie lada wyzwanie.

W końcu udaje mi się złapać chwyt i ruszyć w górę, gdy niespodziewana chińska twarz mówi mi, że płynę na złej łodzi!

O nie! Czy to będzie oznaczać, że będę musiał zapłacić karę w wysokości jednego loda każdemu z członków załogi?

Oznacza to długie, mocne pływanie pod prąd, ciągnąc za sobą nieporęczny aparat. Widzę, jak inni członkowie naszej grupy trzymają się lin kotwicznych jak wiatrówki, ale postanawiam spróbować (jestem nurkiem BSAC!) i podpłynąć do drabinki.

Brakuje mi już tchu z powodu ciężkich płetw, ale w końcu lina rufowa jest prawie w moim zasięgu.

Jest oddalony tylko o 6 cali, ale wciąż potrzeba kolejnych kilkunastu dobrych kopnięć, zanim w końcu będę w stanie go uchwycić.

Wstrzymuję się przez chwilę, żeby odzyskać oddech. Drabina jest tylko 4 metry ode mnie, ale nie mogę jej dosięgnąć. Załoga rzuca mi linę i w końcu ciągnie mnie z powrotem w bezpieczne miejsce.

„Żyję” – oświadczam, gdy wracamy na pokład, z kubkiem gorącej czekolady w dłoni. Zabawne, ale te same słowa wypowiada następny nurek, który się wynurza.

Jeden z członków załogi wskazuje w oddali RIB. Ku mojemu zdziwieniu okazuje się, że to jeden z naszych. Nagły, silny prąd porwał część naszej grupy i ich przewodnika tak daleko, że tylko dzięki sokolemu oku i bystrości naszej doświadczonej załogi udało im się bezpiecznie wrócić na pokład.

Widzieli w nim mnóstwo rekinów otwarta woda zanim zostały odebrane.

Zbyt szybko nasz czas w The Brothers dobiegł końca i nadszedł czas, aby wrócić do portu przez Elphinstone. Pogoda i tak się pogarsza, a nasze okno możliwości już minęło.

W przeciwieństwie do naszej podróży tutaj, wiatr będzie teraz przez całą drogę za nami. Mieliśmy niesamowite szczęście.