Birma Maru

DUCHOWY KSZTAŁT z mroku wyłoniła się rufa. Kiedy opływaliśmy pokład, pierwszym urządzeniem, które się odsłoniło, był telegraf rufowy. Marzenie nurka!
Gdziekolwiek spojrzeliśmy pod gęstym porostem koralowców, znaleźliśmy dowody życia na pokładzie parowca w czasie wojny.
Wpadliśmy na chwilę do ładowni. Pod pokładem wołano o zbadanie, ale w tym konkretnym nurkowaniu musieliśmy oprzeć się pokusie.
Zacząłem się zastanawiać, o czym myślała japońska załoga w ostatnich chwilach.
Czy pogodzili się ze swoim losem, czy też polegli, walcząc do końca? Jest to rodzaj refleksji, który zna większość nurków technicznych.
Wrak ten przez 75 lat leżał w ukryciu, a teraz czuliśmy, że jego tajemnice są w zasięgu naszej ekipy nurkowej. Byliśmy przekonani, że znaleźliśmy poszukiwany wrak z czasów II wojny światowej.
Birma Maru zajmowała się handlem wokół inkrustowanych koralowcami turkusowych wód Azji Południowo-Wschodniej. Maru to tytuł nadawany wszystkim japońskim statkom towarowym tamtych czasów i luźno przetłumaczony oznacza „okrągły”, prawdopodobnie odnoszący się do podróży powrotnych z i do portu macierzystego.
Zbudowany w Japonii w 1917 roku przez Kawasaki i będący własnością Nanyo Kaiun kk, był imponującym statkiem. Jej środkowy mostek, ładownie przednie i rufowe oraz duża nadbudówka zawierały kabiny dla pasażerów płacących za bilet.
Miała 117 m długości i 15 m belki i można ją było podziwiać jako piękną lub funkcjonalną, w zależności od punktu widzenia. Tak czy inaczej, inkrustowany koralowcami wrak, który obecnie pozostał, jest celebracją toczącej się walki człowieka z siłami natury.

BURMA MARU SKOŃCZYŁA JEJ KONIEC gwałtownie, o 4.34:12 rano, 1942 czerwca XNUMX roku. Okręt podwodny klasy Sargo, USS Swordfish, dowodzony przez por. komandora Chestera Carla Smitha, wystrzelił salwę torped, chybił, a następnie wystrzelił drugą salwę. Jedna z torped znalazła cel przed mostem.
Birma Maru zatrzymała się martwa w wodzie i przez kolejne 12 minut osiadła na dziobie. Co zatem przeszło przez umysły jej kapitanowi i młodej załodze, tak daleko od domu i bez nadziei na ratunek?
Po raz pierwszy zainteresowaliśmy się Birmą Maru trzy lata temu, kiedy przeszukiwaliśmy raporty z zapisów wojennych, początkowo w poszukiwaniu potencjalnych celów w pobliżu naszej bazy nurkowej na Koh Tao w Tajlandii.
Uderzył nas klasyczny kształt frachtowca, ale przeszkadzał nam brak informacji o wraku.
W raporcie podano zwykłe położenie na mapach, ale często są one niedokładne, biorąc pod uwagę ograniczenia narzędzi, jakimi dysponował dowódca łodzi podwodnej podczas drugiej wojny światowej.
Na południe od Tajlandii Kambodża ze względu na swoją burzliwą współczesną historię powoli wykorzystuje GPS i technologię echosondy, a ślady rybaków są tam cienkie.
Potem doszło do przypadkowego spotkania pomiędzy moim kumplem nurkowym Dave’em Pollym i tajskim rybakiem na Koh Chang. Naoliwione butelką Black Label pojawiły się dwa znaki – wystarczająco blisko raportu z wojny w Birmie Maru, aby podnieść ciśnienie krwi. Gra toczyła się!
Niestety kontuzja opóźniła naszą planowaną wyprawę o nie mniej niż dwa lata, a kiedy została wznowiona, musiała odbyć się bez Dave'a.
Mieliśmy jednak szczęście i zawarliśmy umowę z jednym z jego byłych uczniów w sklepie nurkowym w Kambodży.
Zebraliśmy zespół. Leon Webber i ja byliśmy z Davy Jones Tech oraz Mikko i Ivan z Koh Tao Tec Divers, a dołączył do nas Dennis Funk z Dive Shop Cambodia.
Dennis i Ivan planowali nurkować na obiegu otwartym, więc wezwaliśmy także Olivera Zaisera, nurka na rebreatherach o obiegu zamkniętym mieszkającego w Bangkoku, aby współpracował z fotografem Mikko.
Wyruszyliśmy z Koh Tao 16 lutego w 16-godzinną podróż do granicy z Kambodżą i po pewnych opóźnieniach udało nam się przewieźć cały nasz sprzęt.
Następnie wynajęliśmy transport, który zawiózł nas do Sihanoukville na wybrzeżu Zatoki Tajlandzkiej i sześć godzin później byliśmy na miejscu.
Głębokości na mapach wskazywały, że potrzebne jest hel. Załagodziłoby to problemy związane z narkozą, ale oznaczałoby, że musielibyśmy zamówić w przedsprzedaży hel i tlen i dokonać ich mieszania.
Zespół rebreatherowy użyłby kombinacji gazów – trimixu 15/35 na pokładzie, aby zapewnić nam łatwą walidację ogniwa na średniej głębokości 57 m (PO2 1.005) i wyładunku z dna TMX 19/35, co dałoby nam PO2 1.27 na głębokości.
Pozwoliłoby to na załadowanie narkozą 28 lub 34 m, w zależności od wymagań. Wybór gazów pozwolił nam również na płynne przejście w przypadku konieczności udzielenia pomocy, ponieważ jednostki będą dopasowywały gazy na głębokości.
Chcielibyśmy także skorzystać z ratunkowego pakietu ratunkowego w postaci 50% nitroksu.
Chociaż zmęczeni długą podróżą, po przybyciu na miejsce zajęliśmy się mieszaniem gazów, zanim załadowaliśmy ciężarówki i wyruszyliśmy do portu.

PROGNOZA POGODY było dobre. Wyruszyliśmy w stronę znaków, docierając na miejsce o 7 rano. Przejąłem łódź, aby przeprowadzić poszukiwania i po kilku minutach echosonda pokazała obraz.
Okrążywszy ponownie znak, przygotowaliśmy linę strzału i rozmieściliśmy ją, ale morze niechętnie zdradza swoje tajemnice i zanim Leon i Tim zeszli po linie, aby przywiązać się do wraku, prąd przesunął strzał.
Przeprowadziliśmy poszukiwania, aby ponownie znaleźć wrak, ale w nagrodę zostaliśmy nagrodzeni nurkowaniem w błocie na głębokości 67 m. Każdy nurek techniczny zna to uczucie zapadania się, gdy ma się do wykonania godzinną dekompozycję bez nagrody.
Ponownie strzeliliśmy do wraku, a Mikko i Oliver byli następni, ale prąd też ich pokonał. Teraz był mały problem – Ivan i Dennis kończyli kurs i ograniczali się do głębokości.
Więc ponownie nakręciliśmy wrak z dodatkowym obciążeniem, a Ivan poprowadził kołowrotek na łożysku w kierunku celu.
Trzymając się odpowiedniej głębokości, udało mu się przywiązać linę do rufy, ale ze względu na tę głębokość i dostępne paliwo zapłacił karę i nie był w stanie zidentyfikować typu statku, który znaleźliśmy.
Byłem następny z Leonem i dzięki przewadze helu w tym momencie mogliśmy dostrzec wyraźny kształt rufy.
Ale dopiero po powrocie Mikko i Olivera z materiałem filmowym mogliśmy być pewni, że znaleźliśmy Birma Maru.
Potwierdziło się to podczas kolejnych nurkowań. Podczas trzeciego udało nam się dotrzeć na most, mijając kabiny i komin, który z biegiem czasu się zawalił.
Wszystko tam było – ster, główny telegraf i wielki mosiężny komunikator głosowy – wszystko to wołało o naszą uwagę.

Gdy mój umysł zaczął dryfować znowu do 1942 roku, moje myśli przerwał dźwięk ostrzegawczy w komórce – prawdopodobnie para wodna, nie mogący się ruszyć spłuczka rozcieńczalnika.
Nadszedł czas, aby zawrócić. Na szczęście komórka dogoniła pozostałe i alarm ucichł. Znów wyszliśmy z myślami i popłynęliśmy z powrotem na rufę, pomagając nam w tym prąd.
Kolorowa przyroda przywróciła życie dawnemu miejscu zagłady. Obecnie los kapitana i załogi pozostaje tajemnicą, ale ze względu na odizolowane położenie statku należy przypuszczać, że wszyscy zginęli.
Nasze badania są kontynuowane i w planach są dalsze nurkowania.