NURK Z FILIPIŃ
Magiczne nurkowanie w Malapascus pozostawiające cenne wspomnienia – a wszystko przed śniadaniem. Melissy Hobson. Zdjęcia autorstwa Henleya Spiersa
Minuty mijały. Tik, tik, tik. Miałem wrażenie, że czekaliśmy dłużej, niż powinniśmy.
Zwlekliśmy się z łóżka o 4 rano, żeby mieć największą szansę zobaczenia rekinów młocarni. Pierwszą rzeczą o poranku jest wynurzanie się z głębin, aby odwiedzić płytsze stacje czyszczenia.
Dlatego też płycizna Monad o wczesnych godzinach porannych jest miejscem, w którym nurkowie mogą je dostrzec, jeśli mają szczęście. Jeśli przegapisz łódź, możesz przegapić rekiny!
Był pochmurny poranek i nigdzie nie było widać gwiazd, zwykle oślepiających na odległym Malapascua. Miałem nadzieję, że nie był to zwiastun podobnie nieobecnych rekinów – jeśli kiedykolwiek dotrzemy tak daleko. Nasz odbiór nadal nie dotarł.
Kiedy w końcu się udało (kapitan łodzi zaspał), wskoczyliśmy na pokład, modląc się, żeby nie było za późno.
„Nie martw się” – powiedział nasz instruktor. „Jeśli przybędziemy, gdy inne grupy kończą, będziemy mieli rekiny dla siebie!” Miałem nadzieję, że miała rację.
Docierając do rafy, dostrzegłem ciemny kształt. Nad nim bąbelki. Cholera! Nurkowie, nie młocarnie.
Cała grupa wpatrywała się uważnie w rafę i podążając za ich spojrzeniem, serce mi zamarło, gdy zdałam sobie sprawę, że woda przed nimi była czysta, niebieska i… pusta.
Szukali młocarni, a nie ich.
Przepłynęliśmy obok łąki węgorzy ogrodowych, wyginających się i napinających jak tańczące kobry, aby znaleźć spokojniejszy skrawek rafy, gdzie nie dzielilibyśmy się żadnymi rekinami, które moglibyśmy spotkać ze zbyt wieloma innymi nurkami.
Ukradkiem zajrzałem do mojego komputer żeby sprawdzić, czy mój czas no-deco nie mija zbyt szybko. Na głębokości około 26 m czas denny był ograniczony.
Potem się zmaterializowało: ogromny rysunek rekina z szeroko otwartymi oczami. Ktokolwiek powiedział, że rekiny są przerażające, najwyraźniej nigdy nie widział młocarni.
Z jego dużymi oczami, małymi, niespokojnymi ustami, zaokrąglonym tułowiem i eleganckim ogonem, jedynym słowem, które pasowało do jego opisania, było przyjazne.
Pomimo swoich rozmiarów, dodatkowo podkreślonych wstążkowym ogonem – mniej więcej tej samej długości co tułów – miał w sobie coś ujmującego. Mogłem cały dzień patrzeć na jego spodkowate oczy i westchnienie.
Ale zanim moje zdumione bąbelki zmalały i pękły, w tle przemknął kolejny rekin i zniknął, zanim zdążyłem zobaczyć, jak się zbliża.
A one wciąż napływały – rekin za rekinem – gdy unosiliśmy się w zachwycie nad piaskiem. Następny był ciekawy; podsuwałem się coraz bliżej i bliżej, aż zacząłem się obawiać, że może uderzyć nas w nos.
Po kilku kolejnych rekinach zaczęła przyciągać tłumy nurków, wpłynęliśmy na kolejny odcinek rafy. Ta nowa plama piasku nie zmieniła naszego szczęścia, a rekiny przepływały obok nas – było ich tak wiele, że straciliśmy rachubę!
Deco zbliża się tak szybko, jak następny ciekawski rekin, nasz instruktor zasygnalizował czas na rozpoczęcie wspinaczki.
Moja kumpela była tak zafascynowana najnowszą młocarką, że nie byłam pewna, czy uda nam się ją wyrwać.
Oddalając się powoli, szedłem z tyłu grupy, oglądając się za siebie, częściowo po to, aby upewnić się, że mój kumpel jest świadomy, że wychodzimy, ale także po to, aby mieć pewność, że nie przegapię ostatniej akcji. Przekląłem, że nie byłem dzisiaj na nitroksie.
Wślizgnięcie się kilka metrów wyżej na pochyłą rafę dało nam trochę więcej czasu i gracji na zwiedzanie. Ponieważ młocarnia wciąż tańczyła na niebiesko, trudno było zwrócić szczególną uwagę na to, co działo się przed nami.
Kątem oka dostrzegłem nasze instruktor daj sygnał „dwa” i wskaż pod półką, gdzie kłapnęły na nas dwie mureny.
Młocarnia krążąca wokół nurków w dole była zbyt hipnotyzująca, aby przyćmiła ją para węgorzy.
„Tak, mureny, OK” – zasygnalizowałem, nie podchodząc. „Nie, rekiny” – wyjaśnił. Odwróciłem się, wyobrażając sobie, że za mną mogła skradać się młocarnia.
"Nie tutaj!" Wskazał z powrotem pod półkę, śmiejąc się maska. Zaintrygowany podpłynąłem bliżej i zmrużyłem oczy za murenami.
Jeden – nie, dwa – białogłowe skuliły się w ciemności. Później dowiedziałem się, że było ich trzech lub więcej. Wciąż oszołomiony młocarniami, mój kumpel przegapił białopłetwe.
Przekleństwem niesamowitego nurkowania jest to, że piaski, z którychkomputer wymknąć się szybciej, niż chcesz. Tak było dzisiaj.
Przenieśliśmy się na wyższy punkt rafy, ale czas minął. Wyszliśmy z terytorium młockarni i próbowałem powstrzymać się od ponownego wspomnienia nurkowania, gdy zmierzaliśmy w stronę cumy – to znaczy, gdybym to zrobił, przegapiłbym koniki morskie. Oboje. I pipefish. I marmurkowy płaszczek.
Było dopiero około 7 rano, kiedy wróciliśmy na brzeg, a mój czas na Malapascua dobiegł końca. Ale co za sposób na rozpoczęcie dnia!
