Jadę na północ od Tobago

KARAIBSKA SPECJALNA – TOBAGO

Nie jest to aż tak duża wyspa, ale jest na niej mnóstwo miejsc do nurkowania. Po swoich doświadczeniach w południowym Tobago w październiku LISA COLLINS przygotowuje się do wyjazdu na północ, aby nurkować z pionierem Seanem Robinsonem – ale najpierw kilka niedokończonych spraw…

TO BYŁA NASZA OSTATNIA NOC na południu. Wille na plaży Plantation otoczone są pięknymi kwiatami, roślinami i drzewami, które przyciągają wiele różnych gatunków ptaków. Kiedy siedzieliśmy na pokładzie, ciesząc się zachodem słońca, unosiły się w powietrzu kolibry i piły nektar.

Drzewa mango rosną wszędzie na wyspie, a my musieliśmy jedynie sięgnąć po dojrzałe drzewa na jutrzejsze śniadanie.

Wille położone są przy plaży, na której od stycznia do września gniazdują żółwie szylkretowe, zielone i skórzaste. Menedżer Sean zorganizował dla Hansa Tours telefon do nas, jeśli tej nocy zauważono jakieś gniazdo. SOS Turtles pomaga w ich ochronie, a Hans zabiera ze sobą płacących gości, aby pomóc w finansowaniu programu wolontariatu.

W końcu położyliśmy się do łóżek, myśląc, że nie mamy szczęścia, ale o 12.40 zadzwonił telefon. Na pobliskiej plaży duży skórzasty grzbiet składał jaja.

Zabrano nas i zaprowadzono do miejsca, gdzie strzegli jej wolontariusze SOS. Nigdy wcześniej nie widziałem skórzanego grzbietu. Przegapiliśmy składanie jaj, ale obserwowaliśmy, jak spędziła prawie godzinę, przerzucając piasek nad gniazdem swoimi ogromnymi płetwami. Światła nie są dozwolone, ponieważ mogą zmylić żółwie, które wykorzystują światło księżyca, aby wrócić do oceanu.

Po chwili odpoczynku rozpoczęliśmy naszą podróż na północ, aby nurkować z Seanem Robinsonem z Tobago Dive Experience, zatrzymując się w jednym z domków, którymi zarządza jego żona Kat w ramach Tobago Dive Specialists.

Po drodze zatrzymaliśmy się w wielu niesamowitych punktach widokowych, mijając wodospady, wspinając się na szczyty porośnięte lasem deszczowym i obserwując wiele różnych ptaków, zanim dotarliśmy do malowniczej wioski rybackiej Speyside.

Sean przybył na Tobago ponad 30 lat temu z rodzinnego Trynidadu, zakładając trzy centra nurkowe i będąc pionierem nurkowania na wyspie. Zbudował i był właścicielem Manta Inn w Speyside, zanim sprzedał go w 2014 roku, kiedy poślubił Kat.

Para, która była w trakcie rozbudowy centrum nurkowego i budowy nowych apartamentów dla gości obok swojego domu, powitała nas jak starych znajomych. Kat pokazała nam nasz domek, położony na wzgórzu z widokiem na morze.

Z powodu braku zabudowy przy plaży Sean powiedział nam, że rafy są zdrowe nawet blisko brzegu. Do większości z 40 miejsc do nurkowania położonych pomiędzy wioską a Goat Island, gdzie Ian Fleming ukrywał się podczas pisania powieści o Bondzie, a także do rezerwatu ptaków Little Tobago, można dopłynąć łodzią w ciągu 15–XNUMX minut.

Speyside słynie z wizyt mant oceanicznych. Nie mają one charakteru sezonowego, powiedział Sean, ale występują przez cały rok i mogą pojawić się w dowolnym miejscu. Chcielibyśmy trzymać kciuki.

Pióropusz rzeki Orinoko unosi się obok Speyside nad prądem Gujany, pełen składników odżywczych, które przyciągają pelagiczne organizmy morskie i tworzą zdrowe rafy z rybami większymi niż przeciętnie.

MORZE BYŁO LEKKO WZMIERZONE gdy następnego dnia udaliśmy się do Bookends. Dwie skały, od których wzięła się nazwa tego miejsca, wyrosły z wody, a fale uderzały w nie tuż za Little Tobago. Sean powiedział, że wybrał to miejsce, ponieważ czasami można było tam spotkać dwa rzadkie skalary.

Ze względu na prądy powierzchniowe Sean polecił nam dokonać wpisu ujemnego. Woda, podobnie jak na południu, była bardziej zielona niż niebieska, a widoczność sięgała 15-20m. Nie było widocznych śladów przepływu Orinoko i zastanawiałem się, czy płynął dalej do morza, czy może był bardziej rozproszony na północy niż na południu.

Piaszczyste dno było przeplatane rafą, a na głębokości 29 m spotkały nas gigantyczne gąbki i miękkie koralowce. Wpadliśmy prosto na mały obszar, po którym skakało kilka rzadkich ryb. Sean podekscytowany dał nam sygnał do aniołka, pociągając za cięciwę wyimaginowanego łuku i strzały.

Ta tętniąca życiem mała rybka jest jednym z zaledwie siedmiu karaibskich gatunków skalary i nie jest często widywana, ponieważ jest tak mała.

Płynęliśmy powoli w górę zbocza z prądem i podążaliśmy za Seanem przez szczelinę między dwiema skałami, mijając kilka bladych, gigantycznych gąbek z niezwykłymi wyrostkami, co stanowi dowód na to, że prąd jest stale silny.

Zakręcając na prawo od największego, wpadliśmy do naturalnego amfiteatru skalnego z piaszczystym dnem o długości około 40 m i szerokości 25 m, na głębokości 14 m. Przypływ był dość silny i mogliśmy zobaczyć fale rozbijające się o skały powyżej. Piasek został wzburzony, ograniczając widoczność do 10-12 m.

Kiedy pływaliśmy wokół skał, kołysaliśmy się w przód i w tył, obserwując homary pod półkami, znajdując dużą zieloną murenę i wypatrując tarponów, które często tu można spotkać.

Gdy Sean dał nam znak, abyśmy wyszli za nim z miski na płyciznę, z mętnej wody wypłynęła ogromna ryba. Gdy tylko tarpon nas zauważył, odwrócił się, pokazując, jak niesamowicie szybko potrafi pływać.

WYJŚLIŚMY NA POWIERZCHNIĘ we wzburzonej wodzie, aby znaleźć Lappy’ego, kapitana łodzi, czekającego, aby nas odebrać, i przenieśliśmy się na zawietrzną część Little Tobago, tuż przy małej plaży i pomoście używanym do wycieczek z obserwacją ptaków.

Nasze drugie nurkowanie miało miejsce w Coral Gardens, słynącym z największego na świecie koralowca mózgowego. Położona w kanale pomiędzy Little Tobago a Goat Island była nieco lepiej chroniona niż Bookends.

Zeszliśmy na usiane koralowcami dno na głębokości 23 m, gdzie zamieszkiwały żółte, zielone i czerwone gąbki, jasnopomarańczowe korale kubkowe tubastraea i bloki koralowców twardych, przeplatane szerokimi piaszczystymi pasami startowymi, zupełnie odmiennymi od południa.

Widoczność była lepsza przy około 20 m, a rafa wyglądała na bardzo zdrową, bez oznak blaknięcia koralowców. Żółty-płetwa tuńczyk przemknął obok nas. Natknęliśmy się na płaszczkę odpoczywającą w piasku, a potem Sean zauważył ośmiornica siedząc wyprostowany z dala od rafy na piaszczystej łacie.

Niedługo potem Sean zatrzymał się i wyciągnął rękę. Wskazywał na blok koralowca pokryty koralowcem mózgowym, który przyćmił nas, gdy próbowałem umieścić to wszystko w kadrze aparatu. To było imponujące, że coś tak dużego wydawało się zdrowo rozwijać.

Następnego dnia mieliśmy nurkować z głównym przewodnikiem nurkowym Tooleyem, który był pełen zabawy, energii i miłości do nurkowania.

Sean zabierał młodą parę na pierwsze nurkowania na wodach otwartych. Andrea i Jaime byli Kolumbijczykami, ale mieszkali na Florydzie. Jaime wyjaśnił, że jest naukowcem na zlecenie w Trynidadzie, a Andrea, piosenkarka i autorka tekstów, przyjechała z wizytą. Namówiono ją, aby odwiedziła Tobago i nauczyła się z nim nurkować, więc była dość zdenerwowana, ale Sean szybko ją uspokoił swoimi zabawnymi historiami.

Wiele miejsc nurkowych w Speyside jest odpowiednich zarówno dla początkujących, jak i bardziej doświadczonych nurków, my jednak udaliśmy się do Ogrodów Japońskich, naprzeciwko Goat Island, aby zobaczyć czarny koralowiec, który rośnie tam, co jest niezwykłe na Karaibach.

Czarny koralowiec, blady, ale nazwany na cześć czarnego szkieletu, zwykle występuje bardzo głęboko w wodach Karaibów, ale na północy Tobago można go znaleźć nieco powyżej 30 m. Doszliśmy do 35m.

To piękne miejsce było pełne pomarańczowych koralowców tubastraea, których kolor kontrastował z zieloną wodą. Nazwa miejsca pochodzi od znajdujących się tam wielu biczów morskich, które prawdopodobnie przypominają japońskie drzewka bonsai.

Dzięki mniej mętnej wodzie widoczność była jeszcze lepsza. Prąd znacznie wzmógł się, gdy podeszliśmy do rafy i okrążyliśmy zakręt skalnego klifu oraz przez małą szczelinę zwaną Kamikaze Cut, zanim wypluł nas w pobliżu małych nawisów, gdzie często śpią rekiny karmiące.

Później Tooley powiedział nam, że prąd zwykle przepływa przez wcięcie, co zawsze zapewnia ekscytujące nurkowanie.

Po powrocie na łódź obserwowaliśmy, jak Sean wypływa na powierzchnię wraz z Andreą i Jaimem. Widziałem ogromny uśmiech na twarzy Jaime'a, a Andrea, której oczy były wielkie jak spodki, była prawie we łzach. „Brak mi słów” – powtarzała – coś, co dla autora piosenek odebrało mu mowę.

Nie mogła się doczekać następnego nurkowania i gdyby Sean nie przypomniał im o konieczności odgazowania, jestem pewien, że ona i Jaime chwyciliby nowe butle i od razu zanurkowali z powrotem na dół.

Lappy nas podwiózł przy boi cumowniczej, którą podążyliśmy do Roundhouse, w 24 roku celowo zatonął 2003-metrowy holownik na dnie pochyłej rafy pomiędzy zatoką Batteaux a główną zatoką Speyside.

Wrak leży pionowo na piaszczystym dnie na głębokości 30 m, a szczyt sterówki znajduje się na wysokości 20 m, chociaż ledwo go widziałem ze względu na krążące wokół niego ławice ryb.

Rozstali się, żeby mnie przepuścić, po czym ponownie podjęli formację.

Opuściłem się lekko i zobaczyłem Tooleya w sterówce, udającego, że steruje łodzią. Pokład i sterówkę wyłożono wykładziną z gąbek i miękkich koralowców, chociaż aluminiowy kadłub nie był tak pokryty, ponieważ metal nie pasuje do koralowców.

Po 10 minutach Tooley poprowadził nas od wraku na piaszczyste zbocze, gdzie na płyciźnie spotkaliśmy Seana, Andreę i Jaime'a. Resztę godziny spędziliśmy włócząc się po rafie, znajdując więcej malowanych homarów, tak wiele szarych i francuskich skalarów, że straciłem rachubę, mureny biało-cętkowane i olbrzymie oraz młodego żółwia szylkretowego. Andrei wciąż brakowało słów na łodzi, a Jaime uśmiechał się od ucha do ucha.

Kat zapewnia w porze lunchu niewielkie menu w sklepie nurkowym, w tym ceviche z pstra i kanapki. Odstrzał gatunków inwazyjnych ma miejsce na całych Karaibach, a mistrzowie nurkowania biorą udział w specjalistycznym kursie PADI i aktywnie łowią ryby z kuszą, aby usunąć wszelkie pstra, które zobaczą w miejscach nurkowych.

Aby się ich pozbyć, na stałe zagościły w karaibskim menu, co jednocześnie ogranicza spożycie innych lokalnych gatunków.

Tooley powiedział nam, że znajdzie się w menu następnego wieczoru, podczas naszej ostatniej nocy, kiedy zostaliśmy zaproszeni z Andreą i Jaime na jedzenie, rum i odrobinę „lymin” na pokładzie Seana i Kat.

TOOLEY miał swoją włócznię z nim następnego ranka, gdy wyruszaliśmy do TDE Special, nazwanego tak od często nieoczekiwanego życia morskiego, które można tam znaleźć.

Woda była teraz spokojniejsza i przeskoczyliśmy niewielkie fale, kierując się obok Little Tobago do małej grupy skał, które ledwo wybijały się na powierzchnię. Schodząc obok ostrego jak nóż grzbietu wulkanicznego inkrustowanego koralowcami, mogliśmy zobaczyć Atlantyk uderzający w skały powyżej.

Na 20 m dotarliśmy do zbocza porośniętego mieszanką piasku i rafy koralowej, co było kolejną eksplozją kolorów, ale pokrytą większą ilością tubastrae niż w jakimkolwiek innym miejscu, które widzieliśmy.

Tooley zaczął dziko gestykulować. Zauważył innego aniołka, ale także jeszcze rzadszego skalara płomienistego, występującego tylko na południowych Karaibach i w północnej Brazylii. Przeczesując dłonią włosy, pokazał nam znak oznaczający jaskrawozłotą plamę koloru przechodzącą od pyska maleńkiej ryby po jej grzbiecie, kontrastującą z jej jaskrawoniebieskim ciałem.

Sean poradził nam, abyśmy nie pływali nad tymi rybami, jeśli je zobaczymy, ponieważ ukryją się w rafie. Zapominając się w swoim podekscytowaniu, zrobiłem dokładnie to. Uff! Odeszli.

Sygnalizując moje przeprosiny, odsunęliśmy się i czekaliśmy na ich powrót.

Nie mogłem uwierzyć w swoje szczęście, gdy w odległości około 10 metrów zauważyłem kolejną grupę biegaczy. Zwróciłem uwagę

innych nurków i udało nam się powoli zbliżyć z boków, aby ich obserwować.

Żywa, niemal fluorescencyjna królowa skalarów obok gigantycznej gąbki spędziła dobre kilka sekund, obserwując mnie. Mateusz był zachwycony znalezieniem wielu maleńkich stworzeń – krabów strzałkowatych, krewetek czystszych,

malutki niezwykły krab w gąbce, kilka różnych krabów bokserów, jeden z jasnoniebieskimi jajami, a drugi z żółtymi pazurami i żółtymi jajami. To było naprawdę wyjątkowe nurkowanie.

NASZE OSTATNIE NURKOWANIE ODBYŁO SIĘ O godz Curry & Coconut, nazwana tak od sosu, w którym Sean i Tooley uwielbiają gotować homara. Podczas poprzednich nurkowań widzieliśmy tylko kilka skrzydlic, ale tutaj znaleźliśmy ich całkiem sporo, głównie dlatego, że w tym miejscu nurkowano rzadziej niż w innych.

Z radością zbadaliśmy porośnięty rafą, zanurzony szczyt na głębokości 27 m, podczas gdy Tooley nabijał skrzydlice, trzymając je w domowym pojemniku w celu ochrony przed trującymi kolcami.

Dołączyłam do Seana, który dał mi znak, abym się odwróciła, gdy otaczała mnie szkoła największych tęczowych biegaczy, jakich widziałem.

Jaime, czując się odważny podczas swojego ostatniego nurkowania na kursie na wodach otwartych, eksplorował samotnie, podczas gdy Andrea trzymał się blisko Seana.

Zauważywszy go unoszącego się neutralnie nad rafą, podpłynąłem, aby zobaczyć, co zobaczył. Pod kamieniem ukrywał się malowany homar, machając swoimi 50-centymetrowymi czułkami. Kiedy podszedłem, żeby to sfotografować, zobaczyłem, wyżej na zboczu rafy, zieloną murenę, która była tak gruba, że ​​wyglądała naprawdę komicznie. Oczy Jaime'a rozszerzyły się, gdy mu to wskazałem.

Po powrocie do centrum nurkowego Tooley opróżnił swój pojemnik – podczas tego 24-minutowego nurkowania złowił 45 ryby!

Przy delikatnym dźwięku najnowszego albumu Andrei odtwarzanego na jej telefonie (Busca y Encuentra autorstwa Andrei Del Pilar, znajdź go na Spotify lub Amazon) delektowaliśmy się świeżym, dobrze aromatyzowanym i pysznym ceviche z pstra i poczerniałą pstra, fachowo ugotowaną przez Kat.

Siedząc na pokładzie z widokiem na ocean, podczas gdy księżyc w pełni rzucał srebrne odbicie na wodę, byłem pewien, że widziałem trzepoczące na powierzchni końcówki skrzydeł manty.

Może to prawda – Sean powiedział nam, że manty często można zobaczyć z ich pokładu blisko brzegu – a może było to o jeden poncz rumowy za dużo.